31 Alles werd geregeld en Wayne liep het huis nog eens door om de cameraploeg op te wachten. Intussen ijsbeerde Bruce door de zitkamer en probeerde hij wanhopig een ontsnappingsmogelijkheid te bedenken.

Scout was er trots op dat Waynes plan hem zo diep had geraakt. ‘Is Wayne slim of niet?’ zei ze.

‘Ik kan het niet,’ antwoordde Bruce. ‘Ik kan het gewoon niet.’ Velvet was bij Brooke en probeerde de wond opnieuw te verbinden met kapotgescheurde kussenhoezen. Ze staarde naar haar vader. ‘Pappie, je moet. Deze vrouw heeft een dokter nodig en je hebt gehoord wat hij over mij zei, wat hij met me zou doen. Hij zei dat hij me in mijn mond zou schieten.’

Velvet vocht tegen haar tranen, maar toch toonde ze een ijzersterk karakter waar haar ouders nooit iets van gemerkt hadden. Jarenlang ronddolen in winkelcentra met te veel geld op zak hadden nooit het beste in haar naar boven gehaald.

‘Ja, oké, Velvet. Het spijt me. Dat laat ik niet gebeuren. Maar ik moet nadenken, dit is vreselijk voor me. Voor ons. Want Wayne heeft gelijk, snap je? Als ik dit gedaan heb, is mijn leven zoals het nu is, voorbij. Dan is dit het enige wat ze zich van me zullen herinneren.’

Brooke, die eruitzag alsof haar leven in elk geval al ver voorbij was, probeerde te protesteren. Hoewel er alleen wat gerochel klonk, was duidelijk wat ze bedoelde: ze vond dat haar probleem bovenaan moest staan op de gezamenlijke agenda.

Bruce kon zich er maar niet toe zetten in te stemmen. ‘Brooke, ik weet dat je ernstig gewond bent, en geloof me maar, als ik er iets aan kan doen dan doe ik dat, maar op dit moment sta ik machteloos. En ik heb zelf ook een probleem. Over tien minuten hoort de hele wereld me een hele rits moorden bekennen.’

‘Maar je wordt gedwongen. Je kunt het naderhand weer ontkennen,’ zei Farrah. Het begon haar te dagen hoeveel invloed de nederlaag van Bruce zou hebben op haar eigen lotgevallen.

‘O, ja hoor, Farrah. Zo’n verklaring om de schade te beperken -achteraf beweren dat je een zielig slachtoffer bent, afgetroefd en gemanipuleerd door een stuk tuig uit de miezerigste stacaravan van het Midwesten.’

‘Kijk maar uit met wat je zegt.’ Scout hoorde niet graag dat er op die manier over Wayne gepraat werd.

Bruce was te bang om zich er druk om te maken. ‘Wat? Wil je soms dat ik die kerel aardig vind, Scout? Je vriendje is een sadistische maniak, een harteloze psychopaat.’

‘Je kent zijn aardige kant niet.’

Bruce moest zowaar lachen.

Nu had Farrah iets te zeggen. Ze liep naar de bank waar Scout zat en ging naast haar zitten. Scout hield haar oplettend onder schot. ‘Als je er soms over denkt vriendschap met haar te sluiten,’ zei Bruce, ‘doe geen moeite. Dat heeft Brooke ook geprobeerd, en die hield er een kapotte lip aan over.’

Maar Farrah had wat anders in gedachten. Ze had veel nagedacht sinds Wayne zijn plan had verkondigd en nu wilde ze om een gunst vragen. ‘Luister eens… eh… Scout? Over aardige kanten gesproken, ik zou het zo fijn vinden als je iets voor ons zou willen doen. Ik wil je om een gunst vragen.’

‘Wat voor gunst?’

‘Zou je het goed vinden als mijn man even iemand opbelde?’

‘Opbellen? Wie moet hij bellen? De hele wereld staat hierbuiten op het gazon.’

‘Wat ben je van plan, Farrah?’ zei Bruce. ‘Wie wil je me laten bellen?’

Farrah moest het proberen. Ze wist dat het niet al te best zou klinken, maar ze had geen keuze: alles wat ze had, dreigde te verdwijnen waar ze bij stond. Farrah was een vrouw die wist wat het was om niks te hebben, en als je het haar vroeg, was dat goed beroerd.

‘Bruce, denk nou eens even na. Dit gedoe verwoest niet alleen je artistieke loopbaan; financieel kun je het ook wel schudden. Als je de verantwoordelijkheid op je neemt voor het uitlokken van moord, slepen de familieleden van ieder geweldsslachtoffer in Amerika je voor de rechter. En niet alleen familie van de slachtoffers van Wayne en Scout, maar iedereen die ooit met geweld te maken heeft gehad. We zullen eindeloos moeten procederen. De kleinkinderen van Velvet moeten er later nog voor betalen. Begrijp je dat? We zijn in één klap bankroet. We moeten al jouw bezittingen op mijn naam zetten, nu meteen, voordat je die uitzending doet - naderhand trappen ze er niet meer in. Dus als juffrouw Scout hier je nu even een faxje laat sturen naar onze bank…’

Het was een indrukwekkende vertoning. Iedereen was verrast. ‘Mam!’ protesteerde Velvet. ‘Wat ontzettend stijlloos!’

‘Jongedame, ik stel hier jouw toekomst veilig.’

Scout lachte. ‘Jij bent me er eentje, hè?’

‘Ik ben er eentje? Ik ben hier niet degene die bij anderen inbreekt en hen vermoordt. Ik zit er alleen echt niet op te wachten dat een of ander serveerstertje uit Milwauki van wie de man in een bar is neergestoken er met het geld van mijn dochter vandoorgaat.’

‘Er wordt hier niet gebeld, door niemand, en er worden ook geen faxen verstuurd, dus hou er maar vast rekening mee dat je arm zult worden. Zo, daar kun je het mee doen.’ Het was even stil in de kamer.

‘En trouwens,’ zei Scout geërgerd, ‘misschien heeft die serveerster uit Milwauki best gelijk. Misschien had de grote Bruce “mister Oscar” Delamitri die films dan maar niet moeten maken. Misschien zijn al die dingen die Wayne je laat zeggen zo dom nog niet.’

Bruce was nu kwaad, kwaad genoeg om zijn angst te negeren. ‘Niet te geloven! Je probeert jezelf echt wijs te maken dat het niet jouw schuld is, hè? Het is niet zomaar een truc, je wilt het serieus geloven. Je wilt echt de verantwoordelijkheid voor je daden afschuiven. Klein laf krengetje!’

‘Papa, stil nou,’ smeekte Velvet. ‘Dadelijk vermoordt ze ons!’ Scout streelde haar automatische geweer. ‘Ik vermoord helemaal niemand, kleintje, tenzij ze niet doen wat wij zeggen. Ik zeg alleen dat –’

‘Alleen jullie hebben deze misdaden gepleegd,’ schreeuwde Bruce. ‘Niemand anders dan jullie heeft de trekker overgehaald.’

‘Dat weet ik, meneer Delamitri. Dat geef ik toe. Wij hebben het gedaan, ik geef toe dat wij de schuldigen zijn.’

‘Dat is verdomd grootmoedig van je, moet ik zeggen.’

‘Pappie, alsjeblieft, doe nou aardig,’ smeekte Velvet.

‘Maar ja…’ ging Scout verder, ‘ik denk niet dat het gunstig is dat alles altijd zo akelig is. Dat bedoel ik.’

‘Waar slaat dat nou weer op?’

‘Nou ja, u weet wel, liedjes en films en zo. Vroeger kon je daarmee ontsnappen uit je armoede en je angst. Nu word je er juist met je neus bovenop geduwd. Ik bedoel, uw films zijn zo, hoe noem je dat? … als iemand het lekker vindt om te kijken naar zaken die hem niks aangaan…?’

‘Voyeuristisch,’ zei Velvet behulpzaam, in de hoop dat ze haar vaders agressie een beetje kon verzachten.

‘Precies, ze zijn voyeuristisch. Ik bedoel maar, u woont in een groot huis in Hollywood, met een zwembad en een bewaker en zo—’

‘Totdat jouw vriendje zijn hoofd eraf sneed,’ zei Bruce bitter. ‘Nu heb ik een onthoofde bewaker.’

‘Ik zei toch dat ik wel weet dat we die dingen gedaan hebben en dat het onze schuld is.’ Scout werd nu ook kwaad. ‘Ik zeg alleen dat u al die luxe hebt, net als een koning of een president of zoiets, en die betaalt u door films te maken over gewone, trieste, domme mensen, mensen die in getto’s en arme buitenwijken en trailerparken wonen, en u maakt ze lelijk en gestoord en gewelddadig…’

‘Je bent ook lelijk en gestoord en gewelddadig!’

‘Ja, misschien wel, en ik verdien wat ik krijg, wat het ook is. Ik krijg alleen de indruk dat half Amerika in een hel leeft en de andere klaarkomt als het daarnaar kijkt.’

Scout wilde er niet meer over praten, dus zette ze de tv aan. Het huis van Bruce was nog steeds in beeld, en er kwamen, behoorlijk zenuwachtig, twee mensen in hun ondergoed aangelopen.