6 De jongeman en het broodmagere meisje lagen nog steeds op bed in de motelkamer.

Coffee Time was allang afgelopen en nu keken ze naar videofilms. Op het scherm danste een vrouw op de klanken van een jukebox in een café aan de snelweg.

‘Ik heb geen zin meer om voor de buis te hangen,’ zei het meisje. ‘Mond dicht, schatje,’ zei de man. ‘Dit is belangrijk. Ik ben hier onderzoek aan het verrichten, popje.’

‘Wat voor onderzoek? Je verricht niks geen onderzoek, je zit gewoon naar die stomme films te kijken die je al honderd keer gezien hebt. Ik wil ergens naartoe.’

Wat ik hier aan het bestuderen ben, kleintje,’ zei de man, nu iets minder vriendelijk, ‘is onze redding. Voel je ’m? Want ik heb een plan waarmee we gered kunnen worden. Dat wil je toch, of niet, snoepje?’

‘Natuurlijk wil ik gered worden. Iedereen wil gered worden.’

‘In dat geval, honnepon, moet je je bek houden.’

Hij richtte zijn ogen weer op de tv en zette hem harder. Langzame, suikerzoete countrymuziek vulde de kamer, muziek van dertig jaar terug, die in de tussenliggende jaren hopeloos ouderwets was geweest en nu weer even heel hip was. Alles wordt serieus genomen als je lang genoeg wacht; iets waar de ene generatie kromme tenen van krijgt, is een kitsch-cultklassieker voor de andere. De vrouw danste nog steeds. En wat voor vrouw. De droom van iedere vrachtwagenchauffeur. De fantasie van iedere cowboy. Blank uitschot, maar dan wel in een gedaante die zojuist van de Olympus was afgedaald. Bruine, goedgevormde benen waar geen eind aan kwam, vanaf de glanzend gelakte teennagels aan haar blote voeten tot aan de afgeknipte spijkerbroek die haar billen nauwelijks bedekte. Een blote, gewelfde buik die meebewoog met het ritme. Een perfecte navel, als een kommetje, en een gebruinde buik die prachtig afstak tegen het witte katoen van wat waarschijnlijk het kleinste truitje was dat een vrouw kon dragen zonder dat iedereen haar borsten kon aanschouwen. Borsten die nog nooit gehoord hadden van Sir Isaac Newton en zijn belachelijke theorieën over zwaartekracht. En boven dat alles een enorme bos - nee, een wolk - onmogelijk blond haar, slaperige ogen en een volle mond. Een volle, natte mond die nooit dicht was maar loom halfopen hing, de lippen een klein beetje van elkaar en, met een beetje fantasie, overal voor in.

In de gymles op school wordt vaak een oefening gedaan waarbij de kleintjes moeten dansen ‘op de wijze van’ een bepaald abstract begrip, zoals honger of de wind. Het meisje in de bar danste op de wijze van een orgasme. Haar heupen, haar billen, haar schouders, haar blote voeten die over de vloer gleden; alles leek erop te wijzen dat in haar eentje dansen op de klanken van een jukebox, midden op de dag in een smerige, aftandse bar, voor haar de ultieme seksuele opwinding betekende. Tijdens het dansen gleden haar handen af en toe heimelijk tussen haar benen, waar ze langs het gekreukte stukje denim gleden dat verdween achter de rits van haar spijkerbroek.

Als deze vrouw niet op muziek stond te masturberen in een openbare bar, dan kon ze dit in elk geval uitstekend uitbeelden. Een beeld dat niet onopgemerkt voorbijging aan de twee omvangrijke, gouwe ouwe cowboy truckertypes die tegen de bar geleund stonden, hun flesjes bier steunend op hun bierbuiken. Uiteraard stonden ze naar de dansende vrouw te kijken, of liever gezegd te loeren. Misschien is zelfs ‘kwijlen’ niet te veel gezegd. Terwijl hun onderkaken steeds verder naar beneden zakten, kwamen hun erecties steeds verder omhoog. Als die enorme pens er niet tussen gezeten had, hadden kaak en erectie elkaar uiteindelijk misschien nog wel geraakt.

‘Hrrr, hrrr,’ zei de ene gouwe ouwe jongen.

‘Hrrrrrrr,’ antwoordde de ander, en ondanks hun povere taalgebruik was het duidelijk dat ze het over de charmes van de jonge vrouw hadden. Misschien voelde ze zich gevleid door hun onmiskenbare belangstelling, want het leek erop dat ze al dansend steeds dichterbij kwam.

Uit de losse pols vertaald luidde haar lichaamstaal ongeveer als volgt: ‘Mocht een van u beide heren misschien de behoefte voelen om me helemaal suf te neuken, dan ben ik niet ongenegen mijn medewerking te verlenen.’

Althans, zo interpreteerde de dikste, lelijkste van de twee gouwe ouwe jongens haar blik, want hij liet de barkruk los die hij tussen zijn enorme billen geklemd had en liep grommend, slechts onderbroken door een kleine pauze om wat tabak op de grond te spugen, op de bijna naakte verleidster af die voor hem stond te dansen.

Wat een contrast, tussen die twee. De een bijna onverdraaglijk mooi, een walking, talking, living doll, een sekspopje, pijnlijk verleidelijk. De ander een afstotelijke slons, flesje bier in de hand, zoveel kinnen dat het leek alsof hij met zijn gezicht in een schaal Berliner bollen had gehangen, zijn buik zo ontzettend dik dat beide helften zich in verschillende tijdzones bevonden. De borstkas van de vrouw tartte dan misschien de wet van Newton, deze kolossale pens leek een geheel eigen zwaartekracht uit te oefenen. De vrouw leek in elk geval naar hem toe getrokken te worden, en het was moeilijk voor te stellen dat dat ook maar iets met enig verlangen te maken kon hebben.

Toch leek haar hele manier van doen te suggereren dat dat wél het geval was. Het leek er echt op dat ze zich tot deze man aangetrokken voelde. Ze trok een pruilmondje naar hem en bewoog haar heupen op en neer. Zijn moeizame bewegingen en zijn rochelende gegrom leken haar op te winden en aan te sporen tot nog duidelijker uitingen van beweeglijke seksualiteit. Ze pakte zijn bierflesje en nam een slok, hoewel er nog maar een bodempje bier in zat. De man had het flesje duidelijk een hele tijd in zijn handen gehad, en je kon wel raden hoeveel van het bierachtige restje bestond uit spuug, toch dronk de vrouw er gretig van. Ze tuitte haar lippen rond de hals van de fles alsof ze wilde zeggen: ‘Eigenlijk doe ik dit natuurlijk veel liever met de penis van een dikke, lelijke vrachtwagenchauffeur.’

De vrouw dronk het flesje leeg maar zette het niet neer. In plaats daarvan rolde ze het over haar buik; blijkbaar had ze het zo heet dat ze iedere kans aangreep om een beetje af te koelen. Nadat ze het flesje een tijdje over haar buik had laten rollen, hield ze het ondersteboven, zodat het laatste restje schuim over haar navel heen haar piepkleine korte broek in gleed en zo de aandacht vestigde (alsof dat nog nodig was) op het feit dat haar bovenste knoop nu los was, zodat alleen de rits de broek nog dichthield. ‘Hrrr,’ zei de gouwe ouwe jongen, zo goed als hij kon.

De vrouw zette het flesje op de jukebox en overbrugde de kloof tussen haar en haar nieuwe metgezel. Haar lichaam raakte nu dat van hem, en haar heupen deinden op en neer. De trucker, die duidelijk het gevoel kreeg dat er van hem ook een bepaalde beweging verwacht werd, sloeg zijn armen om haar heen en in plaats van een formele introductie pakte hij haar bij haar billen.

‘Ik heet Angel,’ fluisterde ze tegen twee of drie van zijn vele kinnen.

‘Wat maakt het uit hoe je heet, schatje,’ zei de trucker. ‘Een poesje is een poesje.’

Hij had de verkeerde toon aangeslagen. Wat Angel ook had willen horen van deze walgelijke vent, dat in elk geval niet. Haar stemming sloeg om op hetzelfde moment dat hij haar steviger vastgreep.

‘Rustig aan, vriend,’ zei ze. ‘Ik hou mijn tieten liever aan de buitenkant van mijn ribbenkast.’

Haar verzoek vond geen gehoor. Hij begroef zijn grote, dikke vingers in haar billen en trok haar nog steviger tegen zich aan. ‘Schat, als je danst als een hoer, word je ook behandeld als een hoer,’ zei hij nors. ‘Wat zou je ervan zeggen om pappie eens een lekker zoentje te geven?’

‘Ik kus nog liever het spul dat ik van de reet van mijn hond haal,’ zei Angel vastberaden. Met die woorden stak ze haar hand uit, pakte het bierflesje van de jukebox en liet het neerkomen op het hoofd van haar danspartner, waarbij het onderste gedeelte van de fles aan gruzelementen ging. Dat gebaar was duidelijk genoeg om ervoor te zorgen dat de man deed wat hem gevraagd was en zich van haar losmaakte, maar niet van harte; hij leek op het punt te staan om uit te halen met zijn grote, mollige vuist om de vrouw een dreun te geven. Maar ze was hem te snel af. Er stond een grote glazen bierpul op de bar. Die kwam op een of andere manier in Angels hand terecht en ze sloeg hem tegen de zijkant van het hoofd van de dikke kerel. Hij ging onderuit, half bewusteloos, en viel op de vuile vloer van de bar, waar hij uitgestrekt in de modder en het bloed en bier kwam te liggen. Aan de bar bevrijdde zijn vriend zijn kruk uit de bilklem waarin zijn kont hem had gehouden. Angel liet de bierpul vallen, deed een greep in haar piepkleine spijker broekje en haalde - wonderbaarlijk genoeg, want het kon daar onmogelijk al die tijd gezeten hebben - een klein pistool met extra korte loop tevoorschijn.

‘Ga als de donder zitten en hou als de sodemieter je bek,’ schreeuwde de vrouw met de vreemde fluctuerende emoties, terwijl ze haar wapen op de tweede vrachtwagenchauffeur richtte. De angst was bijna hoorbaar toen de doodsbenauwde kerel de barkruk weer terug in zijn enorme, vetgemeste kont schoof en zijn mond hield.

Intussen richtte Angel haar aandacht weer op haar voormalige danspartner, die nog altijd half bewusteloos op de grond lag. ‘Vieze, smerige klootzak!’ schreeuwde ze buiten zichzelf van woede, en ze schopte de getroffen man tegen zijn hoofd en in zijn gezicht. ‘Wil je me nog steeds? Ben je nog steeds op zoek naar een lekker poesje, nichterige hufter? Nou, je hebt je laatste poesje gehad, rattenkeutel!’

Ze hield het kapotte flesje waarmee ze haar aanval begonnen was nog steeds in haar hand. Ze zakte op haar knieën en ramde het snijvlak in het kruis van de bewusteloze man. Het bloed spoot uit zijn gulp.

De man drukte op de afstandsbediening van de videorecorder en het beeld stond stil; het bloed stopte midden in de lucht, op weg naar Angels gezicht.

‘Ik begon er net lol in te krijgen, schat,’ zei het meisje.

‘Ik moet pissen,’ zei de man. ‘Denk erom, niet aan die afstandsbediening zitten. Ik ben aan het werk. Ik heb een plan.’