25 Bruce had amper de tijd gehad om de catastrofale mislukking te verwerken van Brookes manhaftige poging om verdeeldheid te zaaien bij de vijand, toen hij geconfronteerd werd met een volgende, nog vreselijker nachtmerrie.

In de deuropening stond niet alleen zijn bijna-ex-vrouw, maar ook zijn mooie en beminde dochter Velvet. Velvet was Bruces oogappel. Dat was Velvet niet altijd even duidelijk geweest, misschien omdat Bruce gewoonlijk een donkere zonnebril droeg. Hoe dan ook, het was zo. Bruce hield erg veel van Velvet. En diep in zijn hart, op een vreemde manier, hield hij ook nog van haar moeder.

Wat een stel waren ze geweest.

Vijftien jaar eerder had Bruce op een en dezelfde dag zijn eerste opdracht als regisseur én zijn eerste (en tot zover enige) vrouw gescoord. De klus was een reclamespotje voor tweedehands auto’s, zo’n treurig no-budget vod voor de lokale televisie, waarin de eigenaar van de zaak zelf de hoofdrol speelt.

‘Zoekt u een koopje? Ik heb koopjes. Waanzinnige koopjes!’

Op dat punt vereiste het script een jump cut, zodat de cliënt/hoofdrolspeler een gek plastic brilletje, een grappig snorretje en een fluorescerend groen petje met een ronddraaiende propeller erop kon opzetten.

‘Inderdaad, het zou waanzin zijn als u dit liet schieten, en ik ben waanzinnig dat ik het doe, ha ha!’

Het beeld stond stil bij de vermakelijke grijns van de cliënt/hoofdrolspeler (de soundtrack van zijn gelach duurde voort, maar ging steeds sneller: hahahahihihi) en het adres van het tweedehands-autobedrijf verscheen op het scherm.

De grote bonus voor Bruce bij aanvang van dat vreselijke werk die ochtend was dat de hoofdrolspeler gedurende zijn verkoopverhaal omringd werd door een grote schare knappe meiden in bikini. In het oorspronkelijke script had gestaan dat die meiden na de jump cut ook plotseling gekke maskers en hoedjes zouden dragen, maar door het beperkte budget werd dat idee weggestemd.

Farrah was een van die mooie meiden geweest, en Bruce zou de eerste keer dat hij haar zag nooit vergeten. Ze arriveerde op de set op haar eigen Harley, die een laag gebrul liet horen toen ze een flinke dot gas gaf voordat ze afstapte. Alle hoofden draaiden haar kant op, uiteraard, en ze stapte van de motor alsof ze die zojuist geneukt had. Als Bruce een stripfiguur was geweest, zou hij op dat moment ogen op lange, uitpuilende stelen gehad hebben, want Farrah was bij aankomst al in kostuum, klaar om aan de slag te gaan. Onder haar leren jack met sierspijkers droeg ze niets anders dan een bikini en motorlaarzen.

Hij was helemaal weg van haar, en nog diezelfde nacht werd Velvet verwekt.

Bruce en Farrah hadden een goed huwelijk gehad, en een lang, naar Hollywood-maatstaven; ze steunden elkaar bij het beklimmen van hun respectieve carrièreladders. Uiteindelijk waren hun pretenties en ambities steeds verder uit elkaar gaan lopen. Toen Farrah ouder werd en niet langer lekkere-meidenrollen kon spelen, probeerde ze een intellectuele indruk te maken; ze ging dramalessen volgen en ging achter ‘echte’ rollen aan, hetgeen Bruce ondraaglijk gênant vond. En omgekeerd gebeurde hetzelfde: toen Bruce meer en meer de nestor van het hippe wereldje werd, begon hij zich steeds stoerder en spottender te gedragen (hij ging zelfs zo ver dat hij overwoog een tatoeage te nemen), iets waar Farrahs maag eerlijk gezegd van omdraaide, omdat ze zo goed wist wat voor slome sul hij heimelijk was. In de grond was het huwelijk uiteindelijk gestrand omdat zij een onvervalste straat was die zich voor een boulevard uitgaf, terwijl hij een onvervalste boulevard was die zich uitgaf voor een straat. Het liep erop uit dat ze elkaar niet meer konden luchten of zien.

Maar hoe vaak Bruce de afgelopen jaren zijn vrouw ook niet had willen zien, dat was allemaal niets vergeleken bij hoe beslist hij haar nu niet wilde zien. Op deze vreselijke ochtend waarop de psychopaat de rest van zijn bedroevende, ontwrichte gezinnetje hun eigen, persoonlijk hel binnenleidde.

Farrah en Velvet zouden echter nog even onwetend blijven van hun gevaar. Wayne had zijn geweer weggestopt en Scout had dat van haar snel in de plooien van haar jurk gevouwen voordat ze het eeuwige kussentje weer op haar schoot legde. Was het mogelijk dat Wayne bereid zou zijn deze twee nieuwkomers ongehinderd het door hem gecreëerde drama door te laten komen? Bruce durfde het nauwelijks te hopen. Het tafereel dat Farrah en Velvet begroette toen ze even bleven staan in de deuropening naar de zitkamer was zelfs zonder het wapentuig verontrustend.

Een bloedmooie vrouw lag op de grond in een groezelige, bebloede avondjurk, haar lip bloedde hevig. Een vreemd, wild uitziend schepsel stond net op van de plek waar ze duidelijk schrijlings op de neergeworpen vrouw had gezeten. En de jonge man achter hen was het ergste van allemaal: brutaal en spottend, met lelijke, opzichtige tatoeages op zijn enorm gespierde armen, en op zijn vest en spijkerbroek plekken die onrustbarend veel op bloedvlekken leken.

‘Bruce, moeder de vrouw is er,’ zei de man.

Farrah trok vragend een wenkbrauw op en stopte een kauwgummetje in haar mond. Ze was niet bepaald dol op dat soort laatdunkende vrijpostigheden, zeker niet wanneer ze afkomstig waren van zo’n overduidelijk ongetemde figuur, maar er was meer voor nodig dan een paar plaagstoten en een beetje brutaliteit om haar van de wijs te brengen.

‘Wat is hier in godsnaam aan de hand?’ vroeg ze terwijl ze met grote passen de kamer inliep. ‘Is dit een of andere walgelijke orgie of zo?’

Velvet was al evenmin onder de indruk. ‘O, pappie, dit is zóóó vulgair. Echt, er is een steekje los. Wat gebruik je nu weer, drugs of zo?’

Velvet kon schrikbarend zelfverzekerd uit de hoek komen voor een veertienjarige, hoewel ze, eerlijk is eerlijk, als een product van het particuliere-schoolsysteem in Beverly Hills niet zelfbewuster was dan het grootste deel van haar leeftijdgenoten.

Bruce kon nauwelijks een woord uitbrengen. Hij moest de ontstellend onverwachte komst van zijn dochter nog verwerken. ‘Het is gewoon een… een repetitie, lieverd.’

Velvets gezicht drukte enige twijfel uit. Of eigenlijk drukte het complete, volslagen minachting uit voor zo’n absurd smoesje.

‘O ja?’ lachte ze. ‘Waar repeteren jullie voor, een remake van I’ll Spit on Your Grave?’

Brooke hees zichzelf van de vloer omhoog, depte haar bloedende mond en hoestte omdat ze bloed had binnengekregen.

Farrah keek haar openlijk vijandig aan. ‘Luister, liefje, als dit iets met SM te maken heeft en hij je in elkaar geslagen heeft, dan dien je maar een schadeclaim in voor zijn deel van ons vermogen, en niet het mijne.’

Brooke reageerde niet. Er viel niets te zeggen.

Plotseling, zonder er echt bij na te denken, pakte Bruce Velvet beet en duwde haar terug in de richting van de deur. ‘Wegwezen, Velvet. Nu meteen, wegwezen.’

Het kon hem niets schelen of hij zich verdacht gedroeg. Hij wilde alleen dat zijn dochter ervandoor zou gaan.

‘Alsjeblieft, papa, je hoeft me niet zo te commanderen. Dat is gênant. Ik ben nu een volwassen vrouw. Ik heb een fitnessvideo gemaakt.’

Dat was waar. Tienerfitness met Velvet Delamitri was een klein succesje geweest, gedeeltelijk doordat net zoveel kleffe oude mannen als tienermeisjes hem gekocht hadden.

Aldus afgewezen wendde Bruce zich tot Farrah. ‘Waarom heb je haar in vredesnaam meegebracht? Stuur haar onmiddellijk weg. Zorg dat ze verdwijnt. Ze heeft hier niks te zoeken.’

‘Niks te zoeken?’ zei Farrah laatdunkend. ‘Dank je wel, Bruce, je hebt zojuist mijn gelijk bewezen. Ik heb onze dochter meegebracht om je eraan te herinneren dat zij en ik twee personen zijn en jij maar één, en dat feit moet ruimschoots terug te vinden zijn in de definitieve schikking.’

Bruce kon zich bijna niet meer beheersen. Dat mens had het over geld. Ze stonden allemaal op het punt om te sterven en zij had het over geld! Farrah mocht zich dan niet bewust zijn van haar hachelijke situatie, maar helse tieten, wat mankeerde dat mens?

Voor de zoveelste keer sinds de nachtmerrie was begonnen, probeerde hij zichzelf tot bedaren te brengen. ‘Luister eens, Farrah, we treffen een eerlijke regeling, dat zweer ik je. Je kunt krijgen wat je maar wilt, als Velvet en jij nu maar weggaan –’

Krrrgh, klets. Wayne spuugde. Het was een flinke klodder. Hij schraapte met een hoop lawaai zijn keel, rochelde flink en kwakte de hele boel in een vaas. Het was een spuugpartij die verkondigde dat hij er nog was, en dat hij de touwtjes in handen had. Bruce begreep het. Zijn opmerking stond Wayne niet aan. Tegen Farrah zeggen dat ze kon krijgen wat ze wilde, dat moest wel vreemd overkomen, en Bruces taak was om gewoon te doen. Dat was de enige manier om zijn dochter heelhuids het huis uit te krijgen. Maar hoe? Hoe kon hij normaal doen? Bruce kon zich niet meer herinneren wat normaal was.

Maar Velvet wel, en dit was niet normaal. Bovendien, wat het ook was, ze vond het maar niks. ‘Pappie, wie zijn deze mensen? Zijn het vrienden van je? Kunnen ze nu niet gaan?’

Wayne kuierde de kamer door en nam Velvet van top tot teen op. Velvet droeg, net als de meeste van haar leeftijdgenoten, de sexy tienerversie van de klassieke kleding van volwassenen. Vandaag was het een chic, strak, tweedelig roze pakje - een piepklein minirokje en een nauwsluitend jasje - een witte panty, hoge hakken en een heleboel make-up. Een verrukkelijk klein ding, strak ingepakt in pastelkleuren. Schattig en schoon en glanzend als een rijpe kers. Wayne floot goedkeurend door zijn tanden.

‘Hmm hmm, ik durf te wedden dat je hier heel trots op bent, Bruce.’

Velvet klemde haar kaken op elkaar bij deze wellustige blik, maar ze deed zich zelfverzekerder voor dan ze zich voelde.

Scout keek ook naar Velvet, maar wat ze zag stond haar niets aan. Vreemd, dacht ze, dat rijke meisjes er toch altijd zo schoon en fris en ongeschonden uitzagen. Scout wist dat Wayne niets liever zou doen dan het leven van die kleine meid eens flink bevuilen. Hij zou het natuurlijk niet doen, want als hij het wel deed zou ze hem vermoorden, en dat wist hij. Maar ze vond het evengoed niet prettig dat hij zo naar haar loerde, en Velvet vond ze maar niks.

‘Het zit precies zoals je al zei, lieverd.’ Wayne staarde nog steeds naar het meisje. ‘We zijn vrienden van die ouwe van je. Ik ben Wayne, dit is Scout en dat kreng met die dikke lip is Brooke Daniels.’

‘Brooke Daniels?’ Nu was Velvet ervan overtuigd dat ze haar vader betrapt had tijdens een of andere walgelijke post-Oscar uitspatting. Ze was half opgelucht en half geschokt; opgelucht vanwege de ontdekking dat de situatie niet nog dreigender was, geschokt omdat het zo weerzinwekkend was. Sommige kinderen lopen al een trauma op als ze hun ouders per ongeluk met elkaar horen vrijen, dus een van beiden betrappen tijdens een orgie was niet niks, zelfs voor zo’n diamanthard Hollywood-krengetje als Velvet.

Ze trok een lelijk gezicht. ‘O pappie, Playboy-bunnies? Alsjeblieft, zeg! Dat is zóóó goedkoop en bovendien volledig jaren tachtig.’

‘Ik ben nooit bunny geweest, ik stond op de middenpagina. Bovendien ben ik actrice,’ zei Brooke zachtjes.

Bruce moest nog een keer proberen om Farrah de deur uit te werken, ook al liep hij het risico dat Wayne woedend zou worden. Het alternatief was om Velvet maar door te laten kleppen, en Bruce wist dat het niet lang zou duren voordat ze haar afkeer voor haar gezelschap gevaarlijk duidelijk zou laten blijken. Karl was vermoord omdat hij gebrek aan respect had getoond, en bij het tonen van gebrek aan respect vielen impresario’s in een andere categorie dan verwaande Hollywood-prinsesjes.

‘Farrah,’ blafte Bruce, terwijl hij een vinger naar haar uitstak, ‘ik heb het druk! Zorg dat ze weggaat. Nu!’

Farrah bleef staan waar ze stond. Ze merkte duidelijk dat Bruce verontrust was, of zelfs helemaal in de war. Dat kwam goed uit; ze had hem zelden anders gezien dan heel kalm en beheerst. Zijn huidige stemming kon weleens extra financiële concessies in haar voordeel opleveren. Ze hield Velvet bij zich.

‘Bruce, je hebt het over je eigen dochter. Je probeert haar buiten te zetten, maar dit is ook háár huis geweest. Ik walg van je. Je bent liever samen met sletten en gajes van de straat dan –’

‘Pardon.’ Dat was Scout, die haar in de rede viel.

Bruce verstijfde; hij wist zeker dat zijn gezinnetje ogenblikkelijk geveld zou worden door een regen van wraakzuchtige kogels. Maar Scout negeerde de belediging zonder problemen. Ze was in een nieuwsgierige bui.

‘Mevrouw Delamitri, mag ik u nu iets vragen?’

‘Nee, dat mag je niet,’ antwoordde Farrah, met genoeg arrogante minachting om een rode Spaanse peper af te koelen; arrogante minachting die geheel voorbijging aan Scout, die aan bleef dringen, wat er verder ook gebeurde. ‘Is het waar dat u een keer zo stomdronken was dat u een miskraam kreeg? Dat u zo ontzettend moest kokhalzen dat u de baby verloor?’

Heel even kon zelfs Farrah geen woorden meer vinden. Haar strijd tegen de fles was lang en publiek geweest. Uiteraard was ze zich bewust van de vele vreselijke mythen die over haar de ronde deden, maar nooit eerder had iemand haar er zo grof mee geconfronteerd.

‘Wát zei je?’

‘Dat heb ik in de National Enquirer gelezen,’ verklaarde Scout plechtig.

‘Ik heb nog een betere gehoord,’ zei Wayne. ‘Ik heb gehoord dat mevrouw Delamitri hier een keer door de politie is aangehouden voor een test met het blaaspijpje, en dat ze toen aanbood om in plaats daarvan die agent te pijpen. En ze deed het ook nog! Nietwaar, Farrah?’ Wayne had deze anekdote al heel vaak verteld, maar hij moest er nog steeds om lachen.

‘Ik weet niets van agenten en onhygiënische daden,’ zei Scout preuts, ‘maar er stond in elk geval dat ze stomdronken was en haar kind verloor.’

‘En dat Velvet zich voor het eerst liet naaien toen ze zeven was,’ voegde Wayne eraan toe.

Velvet had het bewuste artikel ook gelezen. ‘Er stond verfraaien! Ze zeiden dat ik mijn neus heb laten verfraaien, maar dat is niet waar!’

Farrah keek woedend naar Bruce. ‘Wat is hier aan de hand, Bruce? Is dit soms een of andere zielige tactiek? Probeer je me bang te maken of zo? Want dat lukt je mooi niet.’

‘Nee pappie, dat lukt je niet,’ zei Velvet, die in fiscale solidariteit naast haar moeder stond. ‘Mammie en ik willen dit huis en het appartement in New York.’

‘En anders vechten we het uit in de talkshows. Dan vertel ik bij Oprah dat je erectieverlengende crème gebruikte…’

‘Mammie! Doe niet zo walgelijk.’

Wayne bulderde van het lachen en schonk nog een drankje voor zichzelf in. Dit was leuker dan hij ooit had durven hopen.

Bruce was nu echt wanhopig. Hij gooide zijn behoedzaamheid overboord. ‘Je mag hebben wat je wilt, Farrah, alles, tot de laatste cent. Ik teken vandaag nog. Als je Velvet hier maar weghaalt.’ Eindelijk begon het Farrah te dagen dat er weleens iets mis zou kunnen zijn. Ze was niet bepaald de meest gevoelige ziel. Ze woonde in Hollywood, en de problemen van andere mensen waren de problemen van andere mensen. Ze was geboren met een dikke huid, en die was zo strak getrokken door plastisch chirurgen dat negatieve vibraties er de laatste tijd door teruggekaatst werden als gedroogde erwtjes door een trommel. Maar toen Bruce zei dat hij haar alles wilde geven, wist ze dat er iets vreselijk fout zat. Bovendien was het duidelijk dat het iets te maken had met die gevaarlijk uitziende mensen die blijkbaar het leven van Bruce binnengedrongen waren. Ze besloot haar eisen op een later tijdstip in te dienen.

‘Ik laat mijn advocaat wel bellen. Kom, Velvet, we zijn hier weg.’ Maar helaas was het kwartje te laat gevallen. Wayne versperde de deur al.

‘Het is nergens voor nodig om die juridische parasieten erbij te betrekken, mevrouw Delamitri. Die kloteadvocaten vreten aan de ziel van ons land. Dus laat ze maar doodvallen, zou ik zeggen. Vanaf nu behartig ik de belangen van meneer Delamitri bij deze onderhandelingen. Gaat u daarmee akkoord?’

‘Kom, Velvet, we praten wel een andere keer met je vader.’ Farrah nam Velvet bij de hand en probeerde haar langs Wayne te duwen, maar die ging niet opzij.

‘De waarheid is, mevrouw Delamitri, dat Bruce hier u dood wil hebben.’

Dat liet hij even goed tot iedereen doordringen voordat hij verderging: ‘Dat heeft hij zelf gezegd, en met het oog op het genoegen dat uw man me in het verleden geschonken heeft, heb ik besloten zijn wens te vervullen.’

Bij die woorden toverde hij een geweer en een brede glimlach te voorschijn.

‘In godsnaam, Wayne, laat ze gaan. Je zei dat je ze zou laten gaan.’

Wayne hief het wapen tot schouderhoogte en richtte op Farrah. Velvet gilde; in drie seconden wierp ze zo’n vijfendertig jaar van zich af en veranderde ze weer in een meisje van veertien.

‘Papa, doe iets!’

‘Wayne, alsjeblieft!’ schreeuwde Bruce.

Wayne hield zijn oog langs de loop recht op Farrahs gezicht gericht.

‘Je zei dat je haar dood wilde hebben, Bruce. Dat heb je gezegd. Hij heeft het toegegeven, hè Scout?’

‘Ik heb het zelf gehoord.’

‘Je zegt geen dingen die je niet meent, of wel soms, Bruce?’ Waynes ogen bleven gericht op Farrah.

‘Dat was bij wijze van spreken,’ smeekte Bruce, en zijn stem sloeg over van angst. ‘In godsnaam, man, dat was bij wijze van spreken.’

‘Bruce, Bruce, rustig aan, kerel. Zoveel stelt het niet voor. Om de paar seconden wordt er iemand vermoord. Moet je horen, in South Central LA zijn ze blij als ze de lunch halen. Als je lang genoeg leeft om je ballen te zien verzakken, ben je een taaie. Dan ben je een oude kerel! Kom op, laat me die trut koud maken. De gevolgen zijn voor mij en jij mag alles houden.’

Bruces hoofd dreunde. Hij moest iets bedenken, iets zeggen. ‘Kom op nou, Bruce,’ ging Wayne verder, ‘dit is je geluksavond. Ik ben een gezochte moordenaar, ik heb honderd man om zeep geholpen. Eentje meer of minder maakt voor mij niks uit, maar voor jou… Hé, je hoeft de stem van dat kreng nooit meer aan te horen, nooit meer tegen die uitgemergelde rottige doodskop aan te kijken. Je hebt gezégd dat je haar dood wilde hebben, Bruce, dat weet je best.’

Wayne had zijn blik niet van Farrah afgewend. Hij keek nog altijd langs de loop van zijn geweer terwijl hij zijn moordplannen probeerde te verkopen.

‘Luister eens, Wayne.’ Bruce sprak langzaam, iedere lettergreep een wonder van verstand boven angst. ‘Ik zei dat ik zou willen dat Farrah dood was omdat ik me daarbij iets voorstelde wat in gedachten eventueel wenselijk zou kunnen zijn, maar wat in werkelijkheid afschuwelijk is. Heb je bijvoorbeeld nooit gezegd: “Ik heb zo’n honger dat ik wel een heel paard op zou kunnen”? Ik durf te wedden dat je zoiets wel eens gezegd hebt. Natuurlijk wil je dan niet echt een paard opeten, maar –’

‘Bruce.’ Wayne keek eindelijk op van zijn geweer.

‘Ja?’

‘Is dit neerbuigend bedoeld?’

‘Nee, ik wil gewoon –’

‘Denk je dat ik het verschil niet weet tussen een uitdrukking als “ik zou wel een heel paard op kunnen” en een man die de waarheid spreekt, ook al is het dan zo’n karakterloze, on-Amerikaanse Lamborghini-rijdende nicht die het lef niet heeft om dat toe te geven? Je kunt die trut niet uitstaan. Als ze onderweg hierheen in haar auto verongelukt was, stond jij hier nu te dansen, dat weet ik zeker. Als het noodlot deze fossiele, uitgemergelde klote-Barbie uit je leven zou rukken, zou je dat prima vinden. Nou, het noodlot heeft het goed met je voor. Het kreng is een gestoorde moordenaar tegen het lijf gelopen. Daar kun jij niks aan doen, dus verzet je er maar niet tegen. Kijk toe hoe ik haar koud maak en wees tevreden.’

Wayne richtte weer. Farrah gilde en sloeg haar handen voor haar ogen.

Bruce stapte voor Waynes geweer. ‘Ik wil haar niet dood hebben, oké? Het kan me niet schelen wat ik in het verleden wel of niet gezegd heb, maar ik zeg het je nu: ik wil niet dat ze doodgaat en ik heb geen hekel aan haar! Dus als het je ook maar iets kan schelen hoe ik erover denk, en je zegt steeds dat dat het geval is, dan verzoek ik je dringend, smeek ik je, om haar niet te vermoorden. Laat haar met rust. Alsjeblieft!’

Wayne liet zijn geweer zakken. ‘Oké, oké, ik wilde je alleen een plezier doen. Het is nergens voor nodig dat je je zo druk maakt, hoor.’

Op dat moment werd iedereen verrast door Brooke, die ze eigenlijk al afgeschreven hadden. Ze sprong de kamer door en duwde met kracht een revolver tegen Scouts slaap.

Terwijl alle aandacht gericht was op het debat over de eventuele moord op Farrah, had Brooke een tegenaanval beraamd. Ze had haar handtas gepakt, die nog steeds op de grond naast haar verkreukelde panty lag - de panty die ze zo prachtig had uitgetrokken in een vroeger, gelukkiger leven. In de tas zat de revolver waar Brooke Bruce de stuipen mee op het lijf had gejaagd en de belofte voor een auditie voor zijn volgende film had afgedwongen. Die handeling van Brooke was zo verrassend en zo onverwacht geweest dat Scout geen tijd had gehad om haar eigen wapen onder het kussen vandaan te halen, waardoor ze nu behoorlijk aan Brookes genade was overgeleverd. De machtsverhoudingen in de kamer waren plotseling aanzienlijk verschoven.

‘Laat onmiddellijk je geweer vallen, Wayne, sadistische klootzak,’ schreeuwde Brooke, ‘of ik knal de hersenen van dit gestoorde ettertje ijskoud de hele kamer door!’

Brooke was een bedreigende verschijning, met opgedroogde bloedklonten rond haar mooie mond, haar chique, gescheurde, groezelige avondjurk, haar lichaam hijgend van de spanning onder het besmeurde satijn. Ze was in korte tijd een stuk feller geworden, en zoals Bruce zou kunnen getuigen had ze van tevoren al niet bepaald weinig pit gehad. Nu leek ze echt tot alles in staat. Wayne nam haar beslist serieus. ‘Er wordt hier geen revolver op mijn meisje gericht.’ Hij draaide zijn eigen geweer langzaam weg van Farrah en Bruce om Brooke onder schot te nemen. Als reactie daarop duwde Brooke haar wapen nog harder tegen Scouts hoofd. Scout kromp ineen.

‘Brooke, meisje,’ zei Wayne, ‘je weet toch dat als je Scout vermoordt, jij en Bruce en die andere twee hier je laatste adem uitgeblazen hebben?’

‘Misschien wel, Wayne, maar je houdt van Scout en ik hou van geen van deze sukkels. Bovendien, door ons te vermoorden krijg je je meisje niet terug wanneer ik net een kogel door die piepkleine hersentjes van haar heb gejaagd - als ik er tenminste niet naast schiet!’

Het was een klassieke impasse. Een beetje regisseur zou een dikke twee minuten hebben uitgetrokken om ieder aspect van de scène te belichten. De gespannen vingers aan de trekkers, de dichtgeknepen, onbeweeglijke ogen en Brookes op en neer gaande boezem.

Wayne glimlachte. Weet je, als zoiets in een film gebeurt - twee mensen die een blaffer op elkaar richten en flink staan te zweten - dan denk ik altijd bij mezelf: Wat is nou het probleem? Waarom houdt één van de twee zijn mond niet en haalt hij gewoon de trekker over?’

Toen schoot Wayne Brooke neer.

Door de enorme knal vloog ze als een lappenpop achteruit tegen de drankkast, alleen loopt er bij lappenpoppen nooit bloed tussen de ribben uit.

‘Ik bedoel, dat moet toch wel de meest praktische oplossing zijn?’ Brookes moedige strijd was even verrassend geëindigd als hij was begonnen. Nu was ze echt afgeschreven. De revolver was uit haar hand gevlogen toen ze tegen de kast vloog, en het was overduidelijk dat Brooke het niet meer zou oprapen. Je kon zelfs in alle redelijkheid aannemen dat Brooke zelf ook zou blijven liggen waar ze lag.

Bruce vroeg zich af of hij gek werd. Er waren nu twee mensen neergeschoten in zijn zitkamer, binnen een uur.

‘Wanneer houdt dit op, Wayne?’

Op dat moment was zijn verdriet nog sterker dan zijn angst. Deze prachtige persoonlijkheid, die hij nog maar zo kort kende, was stervende. Ze had gevochten en nog eens gevochten, veel harder dan hijzelf, en nu zou ze voor zijn ogen doodgaan terwijl haar enige vergrijp was dat ze een feestje had verlaten met de verkeerde man.

‘Het duurt niet lang meer, Bruce. Want weet je, ik heb namelijk een plan.’

Wayne liep naar het raam en keek over het prachtige terrein rond het huis van Bruce naar de buitenhekken.

‘En daar komen ze.’