30 Oliver en Dale zaten in de vergaderkamer van hun studio de uitzending van Coffee Time van die ochtend voor te bereiden, toen het telefoontje binnenkwam. ‘Ik heb vooraanstaande persoonlijkheden nodig die zich midden in het strijdperk willen begeven,’ had het hoofd Nieuws en Actualiteiten van NBC op dwingende toon gezegd, ‘die het nieuws niet verslaan vanuit de studio, maar van binnenuit. Het volk wil een vriend zien in dat huis.’

Murray had de strijd al gewonnen om de vraag welke omroep het team voor Waynes uitzending zou mogen leveren. ‘Wij hebben contact met hen gehad, wij moeten voorrang krijgen,’ had hij nogal gewichtig tegen de andere omroepen gezegd, en hij had eraan toegevoegd: ‘Bovendien, als wij het niet mogen doen, vertel ik niet wat hun eisen zijn, zodat jullie mensen het helemaal verkeerd doen en dus vermoord worden.’

Toen hij de gewenste voorrang had gekregen, hoefde Murray alleen nog Oliver en Dale, beroemdheden waarin de omroep zoveel geïnvesteerd had, ervan te overtuigen dat zij de omroep op de plek van het drama moesten vertegenwoordigen. Hij had niet veel tijd. Wayne had een cameraman en een technicus geëist; er was niet gesproken over presentatoren. Dale en Oliver zouden het overige werk moeten doen. Er moest nog uitgelegd worden hoe de apparatuur werkte, en de klok tikte door.

Natuurlijk was er heel wat voor nodig om die twee populaire haarlakhoofden mee te verleiden en te zorgen dat ze het klusje zouden accepteren… Het was een aantrekkelijk vooruitzicht om van het ene op het andere moment gepromoveerd te worden van een bekende persoon die een autocue voorleest en beroemdheden interviewt tot dé nieuwsheld van het decennium.

Aan de andere kant waren de mensen in dat huis natuurlijk wel massamoordenaars.

‘Weet je zeker dat hij een veilige doorgang gegarandeerd heeft?’ vroeg Oliver. ‘Ik maak me alleen maar zorgen om Dale, hoor, dat begrijp je wel.’

‘Absoluut veilig,’ verzekerde de baas hem, ‘en ik vertrouw hem. Waarom zou hij jullie kwaad doen? Hij heeft jullie nodig. Die kerel leeft van de media. Met onze medewerking wordt hij een ster, een superster. Zonder ons is hij een stuk onbenul dat de elektrische stoel krijgt. Hij heeft ons even hard nodig als wij hem.’

Dale en Oliver keken elkaar nerveus aan. Ze hadden allebei wel door dat iemand die snakte naar roem daar een behoorlijke hoeveelheid van zou kunnen krijgen door het team van Coffee Time live op tv te vermoorden. Maar aan de andere kant: wat een kans! Ze zouden onverschrokken waarheidsachterhalers zijn, oorlogscorrespondenten die alles op het spel zetten om hét verhaal van de afgelopen tien jaar in de huiskamers in het land te kunnen brengen.

Hun baas buitte zijn voordeel ten volle uit. ‘Ik zweer jullie dat hij het ons duidelijk gegarandeerd heeft.’ Hij ging zachter praten. ‘Maar luister, dat hoeft de hele wereld niet te weten. We kunnen de rest van de wereld laten denken dat jullie daar zonder enige veiligheidsgarantie naar binnen zijn gegaan, omdat jullie vonden dat het volk recht had op nieuws en actualiteiten.’

‘Wow,’ zei Dale.

‘“Wow”, zeg dat wel. Jullie krijgen vast een eremedaille,’ voegde de chef eraan toe.

‘We hebben natuurlijk ook echt een plicht tegenover het publiek,’ zei Oliver, die zich altijd bewust was van zijn zelfopgelegde status als de belangrijkste zedenbewaker van het land.

‘Dus dat is geregeld,’ zei Murray. ‘De apparatuur is redelijk eenvoudig. Ik zorg wel dat een van de technici alles even met jullie doorneemt, en daarna hoeven jullie je alleen nog uit te kleden en klaar is Kees.’

Het was hem bijna gelukt. Heel even dacht hij dat het hem inderdaad gelukt was.

Maar nee.

‘Zei je uitkleden?’ Dale staarde hem ontzet aan.

‘Ja, ja, ja, geen probleem,’ zei Murray, in een poging snel zijn zin door te drijven.

‘Je bedoelt natuurlijk omkleden,’ zei Oliver. ‘Je wilt ons zeker in strijdtenue steken.’

Zoals alle nieuwslezers genoot Oliver van het idee een kogelvrij vest aan te trekken en eruit te zien als een soldaat.

Maar het hoofd Nieuws en Actualiteiten had het niet over omkleden. ‘Ik bedoel dat jullie je kleren uit moeten trekken. Die vent is bang voor verborgen wapens. Wat geeft dat nou?’

‘Ahum,’ zei Oliver, die nerveus zijn keel schraapte. ‘Ik denk dat het een kwestie van presentatie is.’

Dale en Oliver zagen er goed uit, en daar waren ze trots op. Hun beeltenis was de klassieke vorm van het nieuwslezersteam, de maatstaf waarnaar alle andere nieuwslezersteams werden beoordeeld: hij zilverkleurig, statig en achteraan in de vijftig, zij schrander en speels, halverwege de dertig. In de studio, met hun make-up, haarlak en dure, zakelijke merkkleding zagen ze er simpelweg voortreffelijk uit. De Amerikaanse droom achter een desk; net een voortreffelijke ambassadeur met zijn verrukkelijke tweede vrouw.

Het probleem was dat het daaronder een heel ander verhaal was. Zoals natuurlijk normaal gesproken altijd het geval is.

Hij droeg bijvoorbeeld een korset. Zij was halverwege een cellulitis-reductieprogramma. Hij had twee enorme, onaangename hernialittekens. Zij had een dwaze tatoeage op haar dij, vlekkerig door klunzige pogingen om hem te verwijderen.

Hij herinnerde zich plotseling dat zijn dienstmeisje ziek was en dat hij al voor de tweede dag zijn meest sjofele onderbroek aanhad. Zij bedacht opeens dat ze een après-show afspraakje met haar nieuwe minnaar had gepland, de tweede assistent van de assistent-floormanager. Daarom was ze naar haar werk gekomen in een paars kanten slipje waar op de plaats van het kruis een hartvormig gat uitgesneden was.

‘Kom op zeg, we kunnen heus wel ander ondergoed regelen, hoor,’ zei Murray. ‘En we smeren make-up op alle oneffenheden.’

‘Dat lijkt me niet, chef,’ zei het hoofd van de make-upafdeling, die op de achtergrond rondliep. ‘Oliver en Dale gebruiken nogal wat foundation op hun gezicht. Als we dezelfde proporties aanbrengen op de rest van hun lichaam, denk ik niet dat ze nog kunnen lopen.’

‘Ik vind echt, chief,' zei Oliver, ‘dat ’s lands meest vooraanstaand nieuwslezersteam in een crisis als deze in de studio thuishoort -om de hele operatie vanuit het centrum in goede banen te leiden, als het ware. Generaals nemen immers ook nooit deel aan een veldslag, of wel soms?’

‘Ik wil het wel doen, maar alleen met een stand-in voor mijn lichaam,’ zei Dale, die het geheel niet echt goed overdacht had.

En zo liepen Oliver en Dale hun kans op mediaonsterfelijkheid mis, maar wat belangrijker was: hun onaangename plekjes bleven bedekt. Aanzienlijk opgelucht gingen beiden terug naar de studio, waar hun fantastische medewerkers al een exclusief interview op het programma hadden staan met Dove, de actrice die door Bruce op het Borstenbal bijna in tranen was gebracht.

Het geval wilde dat hoofdcommissaris Cornell, die toch al een tikje nijdig was omdat zijn gezag werd overgenomen door de nieuwsmensen, sowieso niet toegestaan zou hebben dat Oliver en Dale de klus klaarden. ‘We moeten een ervaren nieuwsteam gebruiken,’ drong hij aan, ‘het liefst eentje met oorlogservaring. Als we iemand sturen die loopt te knoeien of alles goed verpest, kan die vent we eens doordraaien. Ik wil de twee beste journalistentechnici die je hebt.’

En zo werd er een oproep gedaan voor een ervaren cameraman en een technicus met sterke zenuwen en acceptabele lichamen die zich niet al te druk maakten over de staat waarin hun ondergoed verkeerde.