33 In het huis liep Wayne terug naar de zitkamer met het tv-ploegje.

Scout zat nog steeds tv te kijken. ‘Sst,’ zei ze.

‘Een cameraman en een technicus zijn nu in het belegerde huis,’ legde de nieuwslezeres in de studio uit, ‘dus als het goed is krijgen we zo meteen beelden. De technicus sleept een kabel van tweehonderd meter naar de wagen van de regie, die op het terrein staat… daar ziet u hem al, dat is de regiewagen… Dat is toch de regiewagen, Larry ?’

‘Ik geloof dat dat de regiewagen is, Susan,’ zei haar partner, ‘maar ik kan het niet met zekerheid zeggen. Laten we doctor Mark Raddinger erbij halen, van de Hogeschool voor de Media in Oost-Los Angeles. Dr. Raddinger, is dat de regiewagen, die we nu zien?’

‘Ja,’ antwoordde de man met baard, polokraagje en corduroy jack, die naast Larry zat, ‘dat is de wagen van de regie.’

‘Dus dat kunt u bevestigen?’ vroeg Larry.

‘Ja, dat kan ik bevestigen,’ antwoordde dr. Raddinger. ‘Dat is de wagen van de regie.’

‘Nou, het is inderdaad zoals we al vermoedden, Susan,’ zei Larry, ‘en het is nu bevestigd. De wagen die we nu op ons scherm zien is, precies zoals je zojuist voorspelde, de regiewagen.’

‘En dat kunnen we bevestigen?’ vroeg Susan.

‘Ja,’ antwoordde Larry. ‘We hebben nu de bevestiging. Het is de regiewagen. De wagen waarmee de technicus, die momenteel gesitueerd is in het belegerde huis, verbonden is via een uitzendkabel van tweehonderd meter.’

‘Bedankt, Larry,’ zei Susan. ‘En bovendien kan ik bevestigen dat de technicus in verbinding staat met de kijkcijfer-computer.’

‘De kijkcijfercomputer?’ informeerde Larry, ‘dat is toch de computer die de kijkcijfers analyseert en weergeeft?’

‘Inderdaad, Larry.’

‘Laten we dr. Mark Raddinger er nog eens bij halen. Mark, kun je ons wat achtergrondinformatie geven over de kijkcijfercomputer?’

‘Dat kan ik inderdaad, Larry. De kijkcijfercomputer is de computer die televisiemaatschappijen gebruiken om via de computer een accurate, statistische analyse van de kijkcijfers te analyseren en weer te geven.’

‘Aha. Fascinerend. En dat kun je bevestigen?’

‘Ja, inderdaad.’

‘En de kijkcijfers, dat is toch hoeveel mensen er kijken?’ informeerde Susan.

‘Statistisch en demografisch gesproken, ja, het…’

Wayne zette het toestel uit. Hij kreeg er hoofdpijn van.

‘Genoeg tv, Scout. We moeten aan het werk,’ zei hij. ‘Oké mensen, luister. Dit zijn Bill en Kirsten, en zij maken sterren van ons.’ Hij leidde het team de kamer binnen.

Bill en Kirsten kwamen uiterst voorzichtig binnen. Het was een gehard stel; ze hadden oorlog, hongersnood en presidentsverkiezingen verslagen, maar je kon moeilijk verwachten dat ze zich in hun huidige omstandigheden op hun gemak zouden voelen. Ze hadden niet zozeer moeite met de vrouw in de met bloed doordrenkte jurk die rochelend op de grond lag. Het zat hem ook niet in de twee doorgedraaide psychopaten die automatische wapens op hen gericht hielden. Het valt gewoon nooit mee om bij een sociaal samenzijn als enige twee slechts in ondergoed gekleed te gaan.

Ze voelden zich naakt. Bill en Kirsten vormden een stoer, snel, jong nieuwsteam, en zo zagen ze er ook graag uit. Bill miste zijn survivaloverall met de vele zakken, waarvan hij vaak beweerde dat hij er een maand lang in zou kunnen wonen en werken. Kirsten miste haar hoge gevechtsschoenen met zestien vetergaatjes; als ze die aantrok voelde ze zich altijd meteen stoerder en moediger. Maar het meest van alles misten ze allebei hun broek. Daar konden ze echter geen van beiden iets aan veranderen, dus stortten ze zich waardig en professioneel op de taak die voor hen lag. ‘Hoe wil je dit in beeld brengen?’ vroeg Bill.

Wayne keek naar Bruce. ‘Bruce, jij bent de regisseur. Waar moeten deze mensen zich opstellen?’

Maar Bruce hield zijn lippen stijf op elkaar. Hij was niet van plan zijn eigen eerverlies te vergemakkelijken als dat niet per se hoefde.

Wayne haalde zijn schouders op. ‘Ach, ik kan het zelf ook wel. Misschien krijg ik dan ook wel een Oscar, ha ha! Oké, ik denk dat jullie de camera daar maar neer moeten zetten, voor de open haard.’

Bill en Kirsten deed wat hun werd opgedragen en begonnen hun apparatuur uit te stallen. Intussen dacht Wayne na over de mise-en-scène. ‘Ik denk dat we deze bank moeten gebruiken als een soort middelpunt van de actie, oké? Want ik weet één ding: als er op de tv gepraat wordt, is er altijd wel ergens een bank te zien. Dus als ik hem een beetje verschuif, kunnen jullie Brooke misschien ook nog in beeld krijgen. Ja toch, Bill?’

‘Ja, ik kan haar zien,’ zei Bill.

‘Heel mooi, want ik vind dat ze er mooi bij ligt, daar op de grond. Net een of andere gewonde zwaan, of zoiets.’

Scout vond het prachtig als Wayne dat soort dingen zei. Ze was er vast van overtuigd dat hij, als hij een opleiding had gevolgd, zo dichter had kunnen worden. Bill zou het niet met haar eens geweest zijn. Door zijn zoeker zag Brooke er helemaal niet uit als een gewonde zwaan. Ze zag eruit als een gewond mens, een zwaargewond mens. Bill had dat soort dingen vaak gezien gedurende zijn loopbaan als oorlogscorrespondent, maar hij was er nooit aan gewend geraakt, en hij vond de aanblik altijd alleen maar vreselijk.

‘Ze is stervende,’ zei Velvet, en ze legde een jas over Brooke heen. ‘We zijn allemaal stervende, schat,’ zei Wayne, ‘al vanaf de dag waarop we geboren zijn. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat haar erbarmelijke toestand mijn standpunt min of meer onderstreept. Een soort levendig - of moet ik zeggen stervend? - voorbeeld van wat mannen zoals Bruce hier uitbuiten en propageren. Dus haal die jas van haar af, liefje. Het is hier niet koud en die jas verpest mijn plaatje. Een jas is niet bepaald sexy.’

Velvet deed wat haar werd opgedragen.

‘Oké, goed zo.’ Wayne knikte goedkeurend. ‘Nu begint het echt ergens op te lijken. En nu jij nog.’ Hij keek naar Farrah. ‘Wat kunnen we met jou doen?’

‘Hoe bedoel je?’ Farrah schrok behoorlijk. Ze had zich al ingebeeld dat ze buiten alle actie zou mogen blijven. Ze was helaas op het verkeerde spoor gebracht.

‘Dit is tv, schat. Een knappe vrouw zoals jij is een grote trekpleister, vooral naast dat leuke dochtertje van je. Scout, liefje, maak mevrouw Delamitri en juffrouw Delamitri met handboeien vast aan die lamp achter de bank… Vooruit, vooruit, die kant op, meisjes. We maken hier geen Gejaagd door de wind, dit is live actie.’

Scout stak haar hand in de tas van Wayne en haalde een paar handboeien tevoorschijn.

‘Die heb ik van een agent,’ verklaarde ze, en ze voegde er duister aan toe: ‘Hij heeft ze niet meer nodig.’

Terwijl Scout Farrah en haar dochter met de boeien aan de lamp vastmaakte, vroeg Wayne met een nederigheid die totaal niet bij hem paste of hij even door de lens zou mogen kijken.

‘Jij bent de regisseur,’ zei Bill.

‘Dat is waar ook.’ Wayne gooide de nederigheid overboord en paradeerde naar de camera alsof hij Cecil B. De Mille zelf was. Hij duwde zijn oog tegen de zoeker en nam het tafereel bedachtzaam in zich op. Hij zag Bruce op de bank zitten. Achter hem stonden Farrah en Velvet en aan de ene kant lag Brooke.

‘Oké, Scout,’ zei Wayne, die zijn shot verder opbouwde, ‘ga daar naast Bruce zitten, want daar zitten wij straks, oké? Vlak naast de grote man.’

Maar hij was nog niet tevreden.

‘Het lijkt me prima zo,’ zei Kirsten nerveus. ‘Alle elementen zijn toch aanwezig?’ Ze wilde de zaak afwerken en wegwezen.

‘De elementen zijn niet meer dan de basis van het shot,’ wierp Wayne tegen. ‘We moeten hier verdomme een hartstikke boeiend beeld creëren, en dan bedoel ik ook echt boeiend. Want als we het niet goed doen, keren de grote netwerken al snel weer terug naar hun gewone programmering en dan houden we alleen CNN over. Waar moeten we tegen opboksen, schatje? Jij weet beter wat er overdag op tv is dan iedere willekeurige soortgenote van je in heel de Verenigde Staten.’

‘Star Trek: The Next Generation, Family Ties, en herhalingen van Cosby en Oprah‚’ somde Scout trots op. ‘Wat er allemaal op de kabel is weet ik niet precies.’

Kirsten keek op van haar apparatuur. ‘Wayne, als dit live de lucht in gaat, zendt ieder tv-station in Amerika het uit. Dan ben je het enige wat er in het hele land te zien is.’

‘Hoor je dat, Bruce? Ik maak je nog groter dan je al was. Weet je zeker dat je dit er allemaal op krijgt, Bill? Wat is je beeldkader?’

‘Beeldkader’. Scout was bijna in tranen, zo trots was ze op Wayne.

‘We hebben genoeg wijdte,’ zei Bill. ‘Ik lock de camera en pak het geheel als statisch six-shot. Kijk nog maar eens.’

Dat deed Wayne, en daarna liep hij, met een bedenkelijke frons in zijn gezicht, naar de twee geboeide vrouwen. Hij bestudeerde hen een ogenblik en scheurde toen Velvets modieuze roze jackje open, waardoor de knopen eraf vlogen.

Scout was beslist niet blij met deze ontwikkeling. Velvet uiteraard ook niet, maar ze was niet in de positie om te protesteren. ‘Wayne, blijf onmiddellijk van dat meisje af!’ schreeuwde Scout. ‘Wil je kijkcijfers, schat? Nou? Wil je dat de mensen hiernaar kijken? Seks is belangrijk op tv, seks verkoopt.’ Wayne scheurde Velvets blouse open en trok hem langs haar schouders naar beneden, waarbij haar beha in zicht kwam. ‘Lief, hè?’ zei hij. ‘We mogen niet te veel laten zien, er zijn strenge regels. Net genoeg om ervoor te zorgen dat die zoutzakken op de bank daar in tv-land een beetje zitten geilen… Oké, we zijn er wel zo’n beetje klaar voor. Bruce, dadelijk kom je hier op de bank tussen Scout en mij in zitten en zeg je tegen Amerika wat ik je heb opgedragen.’

‘Wayne, luister nu eens, dit is…’

‘En als je het niet doet, vermoord ik die lieve, kleine Velvet hier, en mevrouw Delamitri - niet dat je ook maar één dooie rotdonder om haar geeft. En uiteraard vermoord ik jou ook. Ik denk dat je wel zult doen wat ik zeg, denk je niet, Bruce?’