14 Het eerste wat Brooke opviel toen Bruce haar binnenleidde in de hal van zijn schitterende huis in Hollywood was dat het er zo ‘ontworpen’ uitzag. Het was heel mooi maar totaal onpersoonlijk, met enorme witte banken, tafels en legplanken van glas en staal met hier en daar buitengewoon kostbare objets d’art. Net een heel groot, ongelooflijk duur hotel. Brooke vond het prachtig.

De waarheid was dat Bruce het de afgelopen drie of vier jaar zo druk had gehad en zo snel opgeklommen was dat hij helemaal geen tijd had gehad om zijn privé-leven op orde te brengen. Hij had nog altijd zijn oude appartement vlak bij Melrose Avenue, en daar hingen zijn oude ingelijste filmposters en daar lagen spullen als zijn Star Wars-ruimtewapen. Maar dat stond nu allemaal maar stof te verzamelen. Misschien zou hij de hele boel op een dag wel verhuizen en zijn wereld weer wat persoonlijker maken, maar voorlopig vond hij het prima om gewoon een prijs vast te stellen en een lifestyle aan te meten die bij zijn groeiende status paste. Farrah, zijn toekomstige ex-vrouw die Bruce voorheen nog de schijn van een privé-leven had verschaft, had er al snel genoeg van gekregen om getrouwd te zijn met een werkverslaafde film-gek. Ze had zich uit zijn wereld teruggetrokken en bijna alle spullen (die toch al van haar waren) en hun dochter meegenomen.

Bruce was nooit zo geïnteresseerd geweest in een persoonlijke manier van leven. Zelfs als student had hij erom bekendgestaan dat hij maar één spijkerbroek en een steelpannetje had. Hij had altijd al zijn creatieve energie in zijn werk gestoken. Er bleef niets over voor het uitzoeken van kussenhoesjes of voor bezoekjes aan winkels met huishoudelijke artikelen. Het enige wat Bruce in zijn huis nodig had, was een plek om zich te wassen en te slapen. Natuurlijk, hoe luxueuzer hoe liever, en met zijn huidige optrekje had hij wel zo’n beetje het toppunt van luxe bereikt. Hij had er geen enkel bezwaar tegen om daar voorgoed te blijven.

Daar zou hij de kans niet toe krijgen.

Het eerste wat hij had moeten opmerken toen hij achter Brooke de kamer inliep, was dat er een paar roze Dr Martens-laarzen op het tapijt lag; die laarzen hadden daar niet gelegen toen hij ’s ochtends de deur uit ging. Hij had ze meteen moeten zien; er had een snelle close-up van de schoenen moeten komen, en een onheilspellende muzikale prikkel om hem erop te wijzen dat er iets vreselijk mis was, dat er gevaar dreigde. Maar er was geen prikkel en er kwam geen close-up. Bruce zag de schoenen maar amper en hij had totaal niet in de gaten dat de aanwezigheid ervan op groot gevaar duidde.

In het korte moment dat hij er aandacht aan besteedde, dacht hij dat ze vast van zijn veertienjarige dochter zouden zijn, die ze tijdens een eerder bezoekje onder de bank had laten liggen, waar ze nu door de schoonmaakster vandaan gehaald waren. Hij schopte ze weer uit het zicht. Het laatste waar een man midden in een versierpoging op zit te wachten, is herinnerd te worden aan het feit dat het onderwerp van zijn begeerte slechts een paar jaar ouder is dan zijn eigen kind.

Midden in een versierpoging? Niet bepaald. Hij was nog niet eens begonnen en de zon was al op. Hij zou een beetje moeten ópschieten.

Een jongensachtige grijns, een nerveus glimlachje.

Sterke close-up van de mond van het meisje.

De mond gaat een beetje open en er verschijnen witte tanden, plagerig aangeraakt door het puntje van de tong.

Neukmuziek. Béng, ze gaan ertegenaan als konijnen op XTC. Nou, nee. Zelfs regisseurs met een Oscar kunnen de werkelijkheid niet naar hun hand zetten.

Ze moesten eerst door die vervelende pre-seksinleiding heen, en daar was niet al te veel tijd meer voor. Het was zijn eigen schuld dat ze zo laat waren. Hij had zelf voorgesteld om eerst Ordinary Americans te bekijken, een film die twee uur duurde, en ze hadden hem helemaal uitgezeten.

Het was wel de moeite waard geweest, dat was zeker; één grote egotrip.

Er is niks zo lekker als een bloedmooie meid die met open mond je meesterwerk bekijkt. Brooke vond zijn film geweldig, of had in elk geval gedaan alsof - overtuigend genoeg om Bruce tevreden te stellen. Het was een erg vreemde sensatie geweest om naast een vrouw te zitten die hij zo snel mogelijk wilde verleiden maar die hij tegelijkertijd niet wilde storen omdat ze zo van zijn fantastische werk genoot. Wat zou opwindender zijn, haar bewonderende kreetjes voor zijn regisseurskunsten of voor zijn kunsten als minnaar? Telkens wanneer hij op het punt had gestaan om terloops haar verrukkelijke blote schouders te kussen, bewogen die schouders van het lachen om een van de vele verbluffend geestige ironische combinaties van beeld en geluid waar de film mee doorspekt was. Telkens wanneer hij een arm om haar heen wilde slaan of ‘per ongeluk’ zijn hand op de hare wilde leggen, was de film weer aanbeland bij een van zijn favoriete stukjes en moest hij ophouden zodat ze zich kon concentreren.

Bruce had erg veel favoriete stukjes en zijn ijdelheid had het gewonnen van zijn verlangen. Hij had haar ongehinderd de hele film laten bekijken. Vandaar dat het nu zo laat was, dat de dageraad zo koel naderde en hij het spreekwoordelijke eerste honk nog niet eens had bereikt.

Hij vervloekte zichzelf dat hij geen kortere film had gemaakt. Hij had er toch al over gedacht om de discotheekscène te schrappen, die jaren zeventig kitsch was al vaak genoeg vertoond. Aan de andere kant was het wel een erg grappige scène, zoals de vent steeds maar meer vlekken op zijn witte Travolta-pak kreeg; eerst eten, daarna wijn, toen kots en ten slotte zijn eigen bloed. Klassiek. Zoiets kon je niet schrappen, dat zou misdadig zijn. Maar het had de film wel acht minuten langer gemaakt. Acht minuten waarin hij had kunnen vrijen met zijn favoriete Playboy-centerioìd.

Toch was de film uiteindelijk afgelopen en nu waren ze bij hem thuis. Tijd om het initiatief te nemen.

‘Het is echt een prachtfilm,’ zei Brooke.

Ze had het al honderd keer gezegd. Dat wist ze, en hij ook. Door de onbeholpen pre-sekssfeer waren ze terechtgekomen in zo’n cirkelgesprek waarin niemand weet wat hij moet zeggen, waardoor iedereen zich steeds maar weer op hetzelfde bekende terrein begeeft.

‘Niet te geloven zeg, dat je de hele film hebt gezien op het montageapparaat. Wat een toewijding.’ Ook Bruce had dit terrein al meerdere keren omgespit.

‘Ach, zoals ik al zei, het is zo’n fantastische film,’ zei Brooke nog een keer.

‘Ik ben heel blij dat je dat vindt, maar toch getuigt het van ware toewijding dat je hem helemaal op deze manier bekeken hebt… en dan nog wel op een montageapparaat.’

Brooke kon het niet opbrengen om nog een keer te zeggen dat de film zo schitterend was.

Ze verzonken in stilzwijgen.

Bruce keek op zijn horloge. ‘Shit, het is al bijna vier uur!’ Het was niet zijn bedoeling geweest om het er zo uit te flappen, maar hij had niet in de gaten gehad dat het al zo laat was. ‘Ik dacht dat het een uur of half drie was.’

‘Is dat een probleem?’ informeerde Brooke. ‘Heb je een afspraak of zo?’

‘Ik ben bang van wel. Mijn vrouw komt om negen uur.’

Dat was teleurstellend nieuws. Brooke had niet helemaal zeker geweten wat ze wilde toen ze inging op zijn uitnodiging om met hem naar huis te gaan, maar ze had in elk geval geen zin in een ontmoeting met een vervreemde echtgenote.

‘Je zei toch dat de scheiding er al door was?’

Dat had Bruce inderdaad gezegd, in de auto, toen ze wegreden van het Governor’s Ball. Het was niet echt gelogen. De hele wereld wist dat hij en zijn vrouw onherroepelijk uit elkaar waren, en over een paar dagen zou het allemaal definitief zijn.

‘Dat zijn we ook, min of meer. Daarom komt ze ook langs - het gaat over het geld.’

Brooke haalde haar schouders op. ”s Avonds een Oscar, ’s ochtends alimentatie: het snelle leven in Hollywood.’

Er viel een ongemakkelijke stilte. Hoe kon het ook anders? Twee vreemden die het toch al moeilijk hadden met de vraag of ze nu wel of niet met elkaar naar bed zouden gaan, en nu dit weer. Als het gebabbel overgaat in ‘over een paar uur komt mijn vrouw langs’, ben je niet ver meer verwijderd van ‘ik gebruik regelmatig drugs en ik deel mijn naalden altijd met anderen’.

‘Nou, eh…’ zei Brooke. ‘Het was een heerlijke avond.’

Hij had haar niet eens een stoel aangeboden. Ze stonden allebei nog en keken elkaar over de enorme bank aan.

‘Vind je dat echt?’

Zwak, zo zwak. Het had jongensachtig bezorgd, zenuwachtig en aantrekkelijk moeten klinken, maar dat was niet gelukt. Hij had veel beter kunnen zeggen: ‘Het kan nog veel heerlijker,’ of: ‘Niet zo heerlijk als jij,’ of zelfs: ‘Dat doet er nu niet toe, heb je zin om te neuken?’ Maar nee: ‘Vind je dat echt?’ Waardeloos. Eén moment dacht Bruce weer aan ‘ik sta hier op benen vol vuur’ en de erectie die de afgelopen drie of vier uur in zijn broek had gespannen zakte even weg.

Brooke begon ook een beetje kregelig te worden. Deze grote man, de king of cool met de Oscar, met zijn puntlaarzen en Bogarts smoking, stond daar maar. Wat verwachtte hij nu? Moest ze zich ongevraagd aanbieden? Had het met macht te maken? Misschien voelde hij zich te goed voor een beleefd babbeltje. Misschien verwachtte hij dat de lekkere meiden gewoon aan boord gingen.

‘Ja, dat vind ik echt. Het was een heerlijke avond.’

Dit was absurd. Zij zei iets stoms, hij vroeg of ze het meende, ze zei ja, echt waar. Hoe lang konden ze zo nog doorgaan?

Brooke verzamelde al haar verbeeldingskracht in een poging het gesprek wat verder op gang te helpen. ‘Het leek wel een eerste afspraakje. Je weet wel, we hebben gedanst, we zijn naar de film geweest…’

‘Wat een leuke gedachte. Het is lang geleden dat ik een eerste afspraakje had.’

Het begon ergens op te lijken.

‘Voor mij ook,’ zei Brooke, en toen, na een minuscule pauze, keek ze hem aan en zei: ‘Dat doet me denken aan de vragen die bij zo’n afspraakje horen, jou niet? Dat je je afvraagt hoe ver je zult gaan.’ Meer kon ze toch echt niet doen.

Niet zonder haar kleren uit te trekken. Nu was de beurt aan hem. ‘En… Wat is het antwoord?’

Ze was geïrriteerd. Ze was echt niet van plan om te gaan smeken of hij haar alsjeblieft wilde versieren. Hij had haar opgepikt op het feest, hij had haar mee naar huis genomen. Hij kon het best even van haar overnemen, al was het maar voor de vorm.

‘Op school gold de regel dat de jongen wel aan je borsten mocht voelen, maar alleen door je beha heen.’ Haar irritatie klonk door in haar stem. ‘Tegenwoordig heb ik de neiging om de regel van de jongen te laten afhangen.’

Ze ging zitten. Bruce had haar nog steeds geen stoel aangeboden, maar ze ging toch zitten. Elegant, mooi, een droombeeld. Ze sloeg haar benen over elkaar en Bruce had een persoonlijke close-up van haar jurk, die dankzij de splitten openviel, beide helften elk langs één kant van haar knieën.

‘Mooie tafel,’ zei ze, en ze bestudeerde haar spiegelbeeld in het glanzende glas.

‘Ik vind hem mooi.’

‘Ik weet wel wat je daar mee zou kunnen doen,’ zei Brooke.

‘Ga je gang.’

Ze pakte wat cocaïne uit haar tas en begon die op de tafel fijn te snijden. ‘Dan ben je lekker helder en vrolijk als je vrouw komt,’ zei ze scherp.

Een beetje laat herinnerde Bruce zich zijn taak als gastheer. Hij zette een muziekje op en maakte drankjes klaar. Dat begon ergens op te lijken. Hij ging naast haar zitten.

‘Ik vind het te gek dat je mijn film goed vond.’

Weer die rotfilm. Hoe kwam dat nu weer?

‘Het betekent echt veel voor me.’

Hij zei het heel snel in een poging zijn afgezaagde, banale opmerking in oprechtheid te verpakken. Het klonk zo nietszeggend. Hij kende deze vrouw pas vier of vijf uur en nu probeerde hij de indruk te wekken dat ze een of andere intellectuele band hadden. ‘Het betekent echt veel voor me.’ O ja? Waarom? Hij had zojuist een Oscar gekregen, de hele filmwereld was bijeengekomen om hem te eren, en nu probeerde hij een naaktmodel dat hij op het feest had opgepikt wijs te maken dat haar mening er iets toe deed. Natuurlijk wist Brooke dat dat gelul was, en hij wist dat zij dat wist.

‘Er is één ding wat me niet bevalt aan je film,’ zei ze.

Bruce zuchtte. Hij had dit verrukkelijke schepsel het gevoel gegeven dat ze zich intellectueel moest verantwoorden. Hij had gezegd dat haar mening belangrijk voor hem was en ze wisten allebei dat ze nog niets anders had gezegd dan ‘gave film’. Nu was ze verplicht om iets te verzinnen. Hij zou een of ander wanhopig, tweedehands pseudo-kunstzinnig verhaal over kunst moeten aanhoren over afgeleide beeldspraak of iets dergelijks, zo van de cover van het laatste nummer van Première geplukt.

‘Nou krijgen we het,’ zei hij, in een poging goedgehumeurd en toegeeflijk over te komen. ‘Ik wist wel dat er een keer een einde aan je enthousiasme zou komen. Wat is je klacht?’

‘Ik vond de seksscène niet goed.’

Dat verbaasde hem. ‘Ben je soms non of zo? Dat was de meest sexy scène die ik ooit gemaakt heb. Tijdens de montage had ik een permanente erectie.’

Brooke haalde haar schouders op en nam een snuif van een van de witte lijntjes op tafel. ‘Hij was wel sexy, min of meer, maar het klopte niet. Alle andere dingen in de film zijn zo echt - de wapens, het gedrag, dat bloed overal, de schedel van die kerel die uit elkaar knalde toen hij dat grote Mickey Mouse-beeld op zijn kop kreeg…’

‘Dat is overigens mijn lievelingsscène, omdat de ironie ervan af druipt.’

Brooke gaf Bruce het rietje en hij nam ook een snuif.

‘Dus waarom was de seks niet realistisch?’ vroeg ze. ‘Alleen in seksscènes mag nog steeds zwaar overdreven geacteerd worden. Heb je 9 1/2 Weeks ooit gezien? Jezus, je hoefde dat mens maar op haar schouder te tikken en ze kreeg al een orgasme. Waarom kan de seks niet wat geloofwaardiger? Geloofwaardig is sexy. Meiden dragen panty’s hoor, geen kousen. Als ze een beurt krijgen moeten ze hun panty uittrekken. Ik heb nog nooit een vrouw haar panty zien uittrekken in een film.’

‘Ik ben bang, liefje, dat dat komt doordat panty’s niet sexy zijn. Het is onmogelijk om op een sexy manier een panty uit te trekken.’ Bruce had spijt van dat ‘liefje’. Dat grensde aan het onbeschofte en Brooke was nog altijd zijn gast. Maar alsjeblieft, zeg! Moest ze hem gaan vertellen hoe je een film maakte?

Brooke snoof nog een lijntje op en keek Bruce even indringend aan. Hij vroeg zich af of ze hem een taxi zou laten bellen. Maar ze stapte van de bank, ging voor hem staan en begon, tot zijn grote verbijstering, te dansen. De muziek was sexy, het licht gedimd en zij danste. Eigenlijk was het eerder deinen dan dansen, er leek een soort langzame huivering door haar lichaam te trekken, van haar tenen naar haar hoofd en daarna weer langzaam terug.

‘Wow,’ zei Bruce.

Zijn gespreksniveau daalde zowaar nog verder, maar het leek Brooke niet langer te storen. Ze was verdiept in haar eigen bezigheden. Ze had haar handen op haar dijen en masseerde langzaam het tere, roomzachte materiaal van haar jurk. Haar lange vingers graaiden zachtjes in de stof, trok die in plooien langs haar benen omhoog en liet hem toen weer op zijn plaats vallen. Maar de stof viel niet helemaal terug, want ze hield een stukje van de jurk onder haar handpalmen, die ze tegen de schitterende contouren van haar dijen drukte. Bruce realiseerde zich dat ze stukje voor stukje, een centimeter of twee per keer, de lange rok van haar jurk omhoogtrok, waarbij ze heel langzaam haar benen onthulde. En wat voor benen. Bruce raakte in vervoering toen een welgevormde enkel moest wijken voor een welgevormde kuit, kostelijke knieën en zo verder omhoog, langs haar al even kostelijke dijen. Het moest zeker vijf minuten geduurd hebben voordat de jurk de hoogte van haar slipje bereikt had. Op de een of andere manier had ze het voor elkaar gekregen om de plooien van de stof rond haar heupen bijeen te brengen in een soort boeket, en even zag het eruit alsof ze een cheerleaderrokje droeg, of een nogal opzichtige tutu. Toen, met één snelle beweging, bijna een ruk, trok ze die handvol stof omhoog, de plooien tot vlak onder haar borsten, waarmee ze haar hele panty en een stukje van haar blote middenrif liet zien. Haar panty was uiteraard van de beste kwaliteit. Geen ladders of rafels te bekennen. Hij had een hoge taille en bedekte Brookes hele buik (voorzover ze die had) en eindigde een paar centimeter onder haar ribben in een brede, zwarte, geborduurde tailleband. Haar hele onderlichaam was nu te zien, van haar middenrif via haar navel tot aan haar vage, halfverborgen slipje, haar lange benen en nog lager, door naar haar zilveren naaldhakken. Allemaal gehuld in verrukkelijk dun, doorzichtig, zwart glanzend nylon. Daarboven hield ze haar jurk vast in prachtige, zijdeachtige plooien. Niet per definitie een erg elegante houding, maar onbetwistbaar sexy. Haar gezichtsuitdrukking was een beetje nors, bijna onverschillig. Haar benen stevig op de grond, de voeten zo’n vijfentwintig centimeter uit elkaar. Ze leek te zeggen: ‘Dit heb ik te bieden, wil je het hebben?’ Een stout meisje dat zich laat bekijken.

Nu had ze haar duimen onder de tailleband van haar panty en ze trok de stof een eindje van haar zachte huid vandaan. Ze zag kans om haar jurk nog steeds omhoog te houden en deed langzaam, plooi voor plooi, haar panty naar beneden. Ze trok of rukte niet, maar ze stroopte hem langzaam af, naar beneden, met een elegante duim en vinger, plooi voor plooi. Eerst verscheen haar witte buik, gevolgd door nog meer zwart, het zwart van haar slipje, en daarna weer wit, de bovenkant van haar benen, en nog meer perfecte huid naarmate de panty verder naar beneden ging.

Ze stopte even.

‘Ga door, alsjeblieft!’ zei Bruce schor. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst zoiets erotisch gezien had.

Brooke tilde een van haar schitterende ledematen op en zette haar voet op de glazen tafel. Hierdoor werd de panty, die inmiddels op een paar centimeter onder haar kruis beland was, strak tussen haar dijen gespannen, wat haar sensuele houding een licht zweempje van bondage en dwang verleende.

Haar naaldhak tikte hard op het tafelblad. ‘Losmaken,’ droeg ze Bruce op. Haar stem klonk koel en vastberaden: het was een bevel. Bruce boog voorover, waarbij zijn buik tegen de bovenkant van zijn ronduit spectaculaire erectie duwde, en deed wat hem was opgedragen. Die beweging bracht hem zo dicht bij de gedeeltelijk ontblote bovenkant van Brookes dijen dat hij even overwoog het getoonde vlees te kussen. Hij gaf niet toe aan die impuls. Zij had de touwtjes in handen. Zij zou wel zeggen wat hij moest doen. Brooke zette de losgegespte schoen weer op de grond en tilde met hetzelfde evenwicht en even bevallig haar andere been op.

‘Nog een keer,’ snauwde ze. Weer gehoorzaamde hij.

Ze schopte haar zilverkleurige naaldhakken uit en bleef even met de jurk en de geplooide bovenkant van haar panty in haar handen op het kleed staan voordat ze het laatste stukje naar haar knieën schoof. Haar armen waren nu helemaal gestrekt, dus ze kon de panty op deze manier niet verder afstropen.

Ze ging zitten. In één atletische beweging liet ze zich op de grond zakken, waarbij ze tegelijkertijd haar panty tot op haar knieën trok. Terwijl haar billen het zachte tapijt raakten ging ze door, rolde op haar rug en trok haar knieën tegen haar borst. Ze had haar duimen nog steeds in de tailleband en liet nu haar jurk los, waarbij de plooien op haar en op de grond om haar heen terechtkwamen. Haar achterste was naar Bruce toe gedraaid als de binnenkant van een zijden bloem. Een volle vijftien seconden liet ze hem staren naar het zwarte driehoekje van het slipje dat de achterkant van haar dijen scheidde van haar lendenstreek, waar het in een boogje langs de vouwen van haar jurk in de richting van het tapijt verdween.

Toen het eindspel. Nog altijd op haar rug, met haar knieën tegen haar borst, rolde ze de panty langs haar kuiten en haar enkels en ten slotte over haar voeten, totdat ze alleen nog haar tenen bedekten, die verleidelijk op Bruce gericht waren boven die magneet voor zijn ogen: haar met het onderbroekje bedekte billen. Nog een klein duwtje tegen de panty en hij viel achter haar achterwerk op de grond, waar hij verfrommeld op het tapijt ligt, onder het zwarte driehoekje. In dezelfde beweging schoten haar lange, witte benen de lucht in totdat ze kaarsrecht naar het plafond wezen. Nog steeds op haar rug deed Brooke langzaam haar benen een stukje uit elkaar om zo een schitterende V te vormen waardoor ze, toen ze haar hoofd een beetje optilde, Bruce kon zien.

Ze glimlachte, liet haar benen zakken, raapte de panty op en ging staan. Haar tenen kromden zich in de weelde van het tapijt. Ze deed een stap in de richting van Bruce en liet de nog warme panty in zijn schoot vallen.

‘Nou?’

Bruce deed zijn best om het juiste antwoord te vinden, cool en stijlvol. ‘Ik hoop niet dat je van me verwacht dat ik zo goed ben met mijn sokken.’

Dat viel niet tegen, zeker niet als je bedacht in wat voor slechte vorm hij even daarvoor verkeerd had.

Bruce trok Brooke naar hem toe op de bank en ze sloten elkaar in de armen. Binnen de kortste keren leek alle ingehouden seksuele spanning van die avond tot uitbarsting te komen. Hun monden wreven hard tegen elkaar. De koele verleiding maakte plaats voor hete, wellustige passie.

Toen maakte Brooke zich van hem los. ‘Ik pak even iets ter bescherming.’

Ze pakte haar handtas en even dacht Bruce dat hij verliefd was. Wat een vrouw! Hij had zich net afgevraagd hoe hij over condooms zou kunnen beginnen en nu bleek zij al helemaal voorbereid te zijn, en ze loste het voor hem op.

Maar toen haar hand uit het chique tasje tevoorschijn kwam hield ze geen pakje condooms vast, maar een kleine revolver.