35 Binnen zat Bruce ineens naast Scout en Wayne op de bank. De camera stond recht voor hem en hij staarde in de loop. Hij besefte dat hij binnen enkele ogenblikken het nationaal bewustzijn binnen zou treden als een sukkel, een zielige mislukkeling die met geweld werd gedwongen een snotterige, onvergetelijke, laffe bekentenis af te leggen, live via de televisie.

Hij zou net zo overkomen als die gevechtspiloten die door dictators in het buitenland neergeschoten worden en dan de volgende dag op moeten draven, helemaal verdoofd en wazig, om de Verenigde Staten te verwerpen en te verklaren dat ze zich aansluiten bij hun nieuwe vaderland. Iedereen weet dat ze geen keus hebben, dat ze gedwongen worden, maar op de een of andere manier bekijkt iedereen hen naderhand toch met andere ogen. Als je held plotseling in het openbaar ieder principe verloochent waar hij ooit waarde aan hechtte, vergeet je dat niet zomaar. Je hebt heimelijk het gevoel dat hij zich op zijn zwaard had moeten storten. Dat is uiteraard onbillijk en onredelijk, maar zo voel je het nu eenmaal.

Bruce deed zijn uiterste best om zijn paniek en pijn te bedwingen. Wayne, dit wordt niks,’ zei hij smekend. ‘Jullie zijn allebei gehate moordenaars; daar kan één enkele verklaring van mij, onder dwang afgelegd, niets aan veranderen. Het enige resultaat is dat mijn leven voorgoed naar de klote gaat.’

‘Wat vreselijk jammer, Bruce, want het is onze beste kans en we gaan het toch proberen. Bill? Kirsten? Alles klaar?’

‘Jazeker, baas,’ zei Bill, die terecht geconcludeerd had dat Wayne het wel prettig zou vinden om ‘baas’ genoemd te worden.

Bruce stelde vast dat het moment gekomen was voor een laatste, wanhopige poging, eentje die hij al had overwogen sinds het camerateam gearriveerd was. Hij draaide zich om en probeerde Wayne recht aan te kijken - dat valt niet mee als je naast iemand zit op een zachte, diepe bank.

‘Ga een discussie met me aan,’ zei hij.

‘Pardon?’

‘Ga een discussie met me aan.’

Wayne fronste zijn voorhoofd; hij begreep het niet. Bruce haastte zich om zijn idee uit te leggen.

‘Moet je horen, Wayne, jij bent niet dom, en Scout evenmin. Je weet dat je hooguit een kansje kunt wagen. Diep in je hart weet je best dat het niet echt indruk zal maken als ik hier met een geweer tegen mijn slaap de verantwoordelijkheid voor jouw daden op me neem.’

‘Zoals ik al zei is het onze enige kans,’ zei Wayne. ‘Oké Bill, we kunnen…’

Bruce ging verder. ‘Nee, dat is niet waar. Het is niet je enige kans. Je zou een gok kunnen wagen. Ga een discussie met me aan, maak duidelijk wat je bedoelt, zonder dwang. Probeer live via de tv je gelijk te halen.’

‘Pas op, Wayne.’ Scout voelde zich ongemakkelijk. ‘Je hebt een plan, dat moet je niet loslaten.’

‘Kom nou, Scout.’ Bruce draaide op de bank om haar aan te kunnen kijken. ‘Denk eens aan wat je daarstraks zei - dat hele verhaal dat je vindt dat ik lelijke, onderdrukte mensen uitbuit, dat ik rijk word door de ellende van de armen uit te melken. Dat is een beter argument dan me zomaar als een soort marionet te gebruiken. Toon je gelijk aan. Zeg dat het mijn schuld is en laat mij dat ontkennen. Denk je eens in hoe dat op tv over zal komen… Jullie kunnen echte sterren worden, geen stelletje chanterende gangsters, maar echte participanten. Sterren.’

‘Sterren?’ vroeg Scout. Dat deed het ’m.

‘Natuurlijk, sterren. Dat is duidelijk. Het publiek is dol op vechters.’

Bruce moest hen zien te overreden. Hij wist dat dit zijn kans was om zijn overwinning uit de klauwen van de nederlaag te redden, om zichzelf van slachtoffer tot held te maken, de man die aan zijn principes vasthield, zelfs wanneer duistere, reactionaire krachten zijn eigen huis binnengedrongen waren. Om de man te worden die Amerika wakker geschud had door voor eens en altijd te stellen: ‘Wij zijn verantwoordelijk voor onze eigen daden’ - vooral als het om gewelddadige criminelen ging.

‘Denk er eens over na, Wayne,’ zei Bruce. ‘Ik vertegenwoordig de culturele elite van dit land, jij vertegenwoordigt de berooiden, de zwakste groep, de onderkant van de samenleving. Wat een confrontatie, wat een plaatje!’

‘Ja, en wat levert het jou op?’ Scout was niet zo snel in te palmen. Met haar angstaanjagende overwinning op Brooke had ze al laten zien dat ze zich niet zomaar in de luren liet leggen.

‘Ik krijg de kans om jullie aantijgingen te weerleggen. Ik krijg de kans om jullie voor te dragen als de zelfstandig denkende, persoonlijk verantwoordelijke moordenaars die jullie volgens mij zijn.’

‘Pappie, doe nou aardig,’ smeekte Velvet, maar Bruce hoorde haar niet eens.

‘Dat is het risico dat jullie nemen,’ ging hij verder. ‘Jullie verdedigen je standpunt en proberen het mijne te verwerpen. Als jullie winnen, win je ook écht: het volk zal jullie nooit vergeten en mij nooit vergeven. Als jullie verliezen, denk ik eerlijk gezegd niet dat je er nog slechter op kunt worden.’

‘Niet doen, schat. Jouw plan is beter. Laat hem die dingen maar gewoon zeggen.’

Maar Wayne was geïntrigeerd. ‘Nou, ik weet het niet, popje. Ik bedoel, het argument is lang niet slecht. Je zult toch met me eens zijn dat de helft van de Republikeinen en zo’n beetje iedere prediker in het hele land vindt dat Bruce hier de duivel in eigen persoon is…’

Voor de zoveelste keer die vreselijke nacht gunde Bruce zichzelf een sprankje hoop. ‘Denk eens aan je imago, Scout,’ zei hij. ‘Wat wil je dat die camera ziet? Een stelletje akelige schurken op een bank of knappe, welbespraakte antihelden? Als jullie dit overleven en uit de elektrische stoel weten te blijven, staan jullie straks op ieder T-shirt in het hele land. Jullie zullen zelf je prijs kunnen bepalen.’

Nu raakte hij bij Scout de juiste snaar. ‘Denk je echt dat we sterren worden?’

‘Ja, natuurlijk. Dit is de landelijke televisie. Of je nu wint of verliest, het halve land zal verliefd op je worden. Eigenlijk kun je helemaal niet verliezen.’

‘Wil je een ster worden, baby doll?’

‘Natuurlijk, schatje, maar… O, ik weet niet…’

Intussen werd de buitenwereld ongeduldig, en dat werd afgereageerd op die arme Kirsten, de technicus, die in haar ondergoed op haar hurken voor de open haard van Bruce zat.

Wat is er verdomme aan de hand, Kirsten ?’ schreeuwde de producer door de kabelverbinding in haar koptelefoon. Wanneer krijgen we eens wat plaatjes te zien?’

De producer ging volledig voorbij aan de netelige aard van Kirstens situatie en eiste, zoals tv-producers zo vaak doen, dat iedereen de opdracht kreeg om braaf naar de pijpen van de camera’s te dansen. Het was nu niet helemaal zijn eigen schuld. Een hele rits senior-producers, redacteuren, afdelingshoofden en nog hogere bazen was bij hem in de nieuwswagen gepropt, en niet te vergeten de hoofdcommissaris van de politie van LA, vergezeld door een woedende man in een kogelvrij vest die alsmaar mompelde: ‘Gelul. Gelul van de bovenste plank.’ Buiten de wagen liepen nog eens talloze politieagenten en mediamensen rond, en allemaal, binnen en buiten, eisten ze dat de producer onmiddellijk met beeldmateriaal zou komen.

Wat is er aan de hand, Kirsten? Zeg eens wat,’ schreeuwde hij in Kirstens koptelefoon. ‘Meer dan tweehonderd tv-stations vragen om beelden, en alle groten hebben hun uitzendingen al onderbroken. We kunnen niet eeuwig de buitenkant van dat huis blijven tonen. De presentatoren in de studio weten niet meer wat voor onzin ze nog uit kunnen kramen…’

De studiopresentatoren werden inderdaad een beetje wanhopig. ‘Onze camera’s staan nog steeds opgesteld bij het huis van Delamitri,’ konden Larry en Susan voor de honderdduizendste keer bevestigen. ‘En bij ons is een expert op het gebied van de buitenkant van de huizen van beroemdheden. Doctor Ranulph Tofu van de New Age Academie voor Astrale Studies zal ons wat vertellen over de geestestoestand van Bruce Delamitri, hoofdzakelijk gebaseerd op de kleur van zijn garagedeuren.’

In de regiewagen rukten ze zich de haren uit het hoofd.

‘Waar wachten we nog op, Kirsten?’

De producer kreeg geen antwoord. Kirsten hoorde hem wel, maar ze zei niets, dus schreeuwde hij maar door. Hij zette het geluid steeds harder, tot het hoofd van Kirsten ervan tolde.

‘Hoe lang denkt die druiloor dat wij de grote tv-stations voor hem kunnen vasthouden? Vraag die hufter eens wat hij van plan is.’ Door zijn grote wens een uitzending in elkaar te draaien, vergat de producer dat Kirsten op drie meter afstand van een massamoordenaar stond. Ze had terecht het gevoel dat het tactisch gezien geen al te verstandige zet zou zijn de hufter te vragen wat hij van plan was. Maar ze moest iets zeggen, al was het alleen maar omdat, na tien minuten geschreeuw van haar producer rechtstreeks in haar hoofd, een kogel door haar kop een redelijke optie begon te lijken.

‘Mag ik even?’ zei ze, en ze deed haar best zoveel mogelijk over te komen als een onpartijdige toeschouwer. ‘De mensen van de beeldregie vragen aan wat voor tijdschaal we ongeveer moeten denken. Zodat ze jullie optimale kijkdichtheid kunnen bezorgen. Ze willen de kijkers die we bij elkaar gekregen hebben niet verliezen.’

Wayne keek Bruce aan en nam een besluit. ‘Wil je een discussie met me aangaan, Bruce? Kom op dan maar.’

‘En laat je Velvet en Farrah daarna gaan? Mag er voor Brooke een dokter komen?’

‘Misschien. Ik weet nooit wat ik zal gaan doen, Bruce. Dat is mijn werk: ik ben een maniak.’

Kirsten sprak eindelijk in haar radioverbinding. ‘Stand by in de regiewagen.’ Ze wendde zich tot Wayne. ‘Oké, meneer Hudson, ze zijn zover.’ Ze wilde niets liever dan die kamer uit en wat kleren aantrekken.

‘Ben je klaar, Scout?’ vroeg Wayne. ‘Klaar om een televisiester te worden?’

Plotseling realiseerde Scout zich de enorme omvang van wat ze zouden gaan doen. Ze had niet gekeken of haar haar goed zat, en haar make-up, haar kleren… ‘O, Wayne, ik zie er niet uit. Kunnen ze iemand sturen voor de make-up?’

‘Je ziet er schitterend uit, schat. Brooke heeft je haar prima gedaan. Ben je zover, Bruce?’

‘Ja, ik ben zover, Wayne.’

‘Mag ik de regie een plaatje geven?’ vroeg Kirsten.

Wayne zei dat het goed was en Bill zette de camera aan.

‘Speed‚’ zei Bill. Kirsten zette een schakelaar om. In de regiewagen kwamen in één klap tien beeldschermen tot leven, en de verzamelde opiniemakers kregen eindelijk wat ze wilden.