20 Hoeveel tijd had Bruce? Hij had een erg groot huis en de oprijlaan was lang. Als Wayne helemaal naar het hek wilde gaan, zou hij een minuut of tien wegblijven. Als hij Karl de oprit op zou laten lopen en hem bij de voordeur opwachtte, zou dat alles bij elkaar niet meer dan vijf minuten duren. In beide gevallen had hij niet genoeg tijd om echt te onderhandelen.

‘Goed, jongedame,’ zei Bruce bars, in een poging de stem op te zetten die hij gebruikte om cameramannen en horden figuranten te intimideren. ‘Jullie zijn nu wel ver genoeg gegaan. Als je me nu je pistool geeft, heb je nog een kansje dat ik een goed woordje voor je doe tijdens de rechtszaak.’

Scout keek Bruce niet aan maar liet het kussen van haar schoot glijden, waardoor het pistool tevoorschijn kwam. ‘Ik hoop dat ik je niet hoef te vermoorden, maar ik zal het niet nalaten.’ Ze zei het zachtjes, bijna triest, maar het was duidelijk dat ze het meende; zowel dat ze hem niet wilde vermoorden als dat ze het toch zou doen.

Bruce had geen idee wat hij moest doen. Hij had niet veel hoop gehad dat schoolmeesterachtige autoriteit veel vruchten zou afwerpen, maar het was het enige wat hij kon bedenken.

Brooke had haar ademhalingsprogramma afgewerkt. Ze was nu geconcentreerd, beheerst en klaar om een andere aanpak te proberen. Ze keek Scout indringend aan. Ze had een vreemde gezichtsuitdrukking; ze keek geïnteresseerd maar ook enigszins verward. Ze hield haar hoofd schuin naar de ene kant, daarna naar de andere, en al die tijd keek ze naar Scout alsof ze een betere gezichtshoek zocht, alsof ze hoogte van haar probeerde te krijgen. Scout wist dat ze bestudeerd werd en kreeg een kleur. Ze keek naar het kussen, dat nu weer in haar schoot lag en het pistool aan het oog onttrok.

‘Scout,’ zei Brooke, ‘mag ik eens iets doen?’ Bijna zonder het antwoord af te wachten boog ze zich voorover, pakte een lok van Scouts haar dat voor haar gezicht hing en duwde die voorzichtig achter haar oor. ‘Je bent een knap meisje, Scout, weet je dat? Heel knap.’

Dit leek Bruce zo’n doorzichtige truc dat hij verwachtte dat Scout hen allebei ter plekke neer zou schieten, maar dat gebeurde niet. Ze bleef naar het kussen in haar schoot staren en zei: ‘Ach, welnee.’

‘Jawel, Scout,’ hield Brooke vol. ‘Je bent heel knap, alleen zou je veel meer uit jezelf kunnen halen. Je hebt bijvoorbeeld heel mooi haar, maar je hebt er niks mee gedaan.’

Scout legde verlegen uit dat er allemaal bloed en stukjes hersenen en zo in hadden gezeten van een betreurenswaardig incident dat pasgeleden had plaatsgevonden in een 7-11. Ze had haar haar toen moeten uitspoelen op het toilet, en daarom zat het nu zo stom.

Brooke knielde op het tapijt voor Scout. ‘Ik zou je bij die dingen kunnen helpen, Scout. Misschien kunnen we je samen een heel nieuw uiterlijk geven. Ik heb mijn make-up tas bij me en ik durf te wedden dat de dochter van Bruce hier nog wel wat mooie kleren heeft liggen - we zouden iets kunnen uitzoeken. Je zou eruit kunnen zien als een filmster. Denk je ook niet, Bruce?’

Bruce was verbijsterd. Scout leek Brookes belangstelling serieus te nemen. Ze had haar in elk geval niet doodgeschoten.

‘Ja, Scout is erg knap,’ zei hij stijfjes.

Scouts aandacht leek nog altijd op het kussen gericht.

Brooke sprak tegen Scouts kruin. ‘Je zou het zo goed kunnen hebben. Ik weet zeker dat iedere impresario dolgraag zo’n leuk meisje onder zijn hoede zou nemen.’

Scout tilde haar hoofd een stukje op. ‘Zou je denken?’

‘Natuurlijk. Je hebt zelf gezegd dat je zo mooi in dat tijdschrift stond.’

Bruce stond versteld van Brookes dappere daad. Was het mogelijk dat deze pathologische moordenares zich beet liet nemen met zo’n overduidelijke hst? Hij begon in stilte te bidden dat dat inderdaad mogelijk was.

‘Waarom zou een impresario mij opmerken? Ik bedoel, ik wil niet zeggen dat ik niet knap ben, want ik weet dat er al heel wat mannen voor me gevallen zijn, inclusief mijn eigen vader. Maar er lopen in deze stad zoveel knappe meisjes rond.’

De moed zonk Bruce in de schoenen. Zijn gebed was nog maar nauwelijks aangekomen op de plaats van bestemming en kwam nu al retour afzender, niet verhoord. Hij was zo dom geweest om zichzelf wat hoop toe te staan. Scout was niet achterlijk; dat iemand toevallig psychotisch is, maakt haar nog niet meteen debiel. De hersenen van dat mens zouden met een fietspomp naar buiten gezogen moeten worden voordat ze zou geloven dat ze met een beetje make-up en een geleende jurk van een bedroevende, sadistische psychopate zou kunnen veranderen in een ravissante beroemdheid.

Maar Brooke was een stuk slimmer dan Bruce had gedacht - en dapperder.

Ze pakte Scout bij haar kin en tilde voorzichtig maar vastberaden haar hoofd op, zodat ze haar kon aankijken.

‘Oké Scout, ik zal open kaart met je spelen. Inderdaad, waarom zou iemand normaal gesproken aandacht aan je besteden? Je bent gewoon een van de vele knappe meisjes in een stad waar het ervan stikt. Maar je weet heel goed dat je niet zomaar het zoveelste knappe meisje bent. Je bent het meisje van een moordenaar, je bent al beroemd…’

‘Ik ben zelf ook een moordenaar,’ zei Scout.

Brooke gaf haar op dat punt gelijk. ‘Tuurlijk, maar de hele wereld krijgt te horen dat hij je gedwongen heeft, en intussen maak ik je zo mooi mogelijk… wie weet? Je zou niet de eerste zijn die ongestraft blijft, alleen vanwege een leuk koppie.’

Scout had een afwezige blik in haar ogen. Ze klemde haar tenen steviger dan ooit in het tapijt.

‘Denk je echt dat ik een ster zou kunnen worden? Bedoel je dat je me zou helpen?’

‘Natuurlijk zou ik je helpen, Scout. Ik mag je graag en ik denk dat je mij ook aardig vindt. We zouden vriendinnen kunnen worden.’ Eindelijk maakte Scout de opmerking waar Bruce al vanaf het begin zenuwachtig op zat te wachten. ‘Dat kun je makkelijk zeggen nu Wayne je dreigt te vermoorden.’

Bruce vloekte inwendig. Brooke had tot zover zo verbijsterend veel vordering gemaakt dat hij even had durven denken dat ze echt het vertrouwen van Scout zou winnen. Deze opmerkelijke vrouw was binnen twee of drie minuten van helemaal niets tot een serieus vertrouwelijk gesprek gekomen. Maar nu zag het er naar uit dat Scout eindelijk tot de nogal voor de hand liggende ontdekking was gekomen dat Brooke weleens bijbedoelingen zou kunnen hebben met haar genegenheid.

Brooke was echter een vechter, en ze sloeg terug. ‘Misschien heb je gelijk, Scout, maar denk er eens over na. Volgens mij zal Wayne altijd wel mensen met de dood blijven bedreigen. En hoe moet jij dan ooit vrienden maken, joh? Nou? Heb je daar wel ’es aan gedacht?’

De stem van Brooke verloor in rap tempo het nette accent en werd steeds boerser. Ze had de hoogste regionen van de West Coast verlaten en kronkelde nu zachtjes langs Route 66 steeds verder het platteland in.

‘Ik weet het niet,’ antwoordde Scout zachtjes. ‘Dat vraag ik me ook weleens af.’

Brooke pakte Scouts hand. ‘Luister ’s even, Scout. Als er iemand is die nu vrienden nodig heeft, ben jij het wel. We zouden je kunnen helpen, maar dan moet jij ons helpen. Wil je geen vrienden?’

‘Natuurlijk wil ik vrienden. Wat dacht je. Ik ben niet abnormaal, ik ben maar een gewone Amerikaan, een ordinary American.’ Een luidruchtig New-Yorks accent drong het tafereel binnen. Scout stelde zich meteen harder op en haar hand spande zich onder het kussen. Brooke zou haar heldhaftige pogingen om verdeling te zaaien bij de vijand, op zijn minst voorlopig, moeten staken.