Baas

Ik had nooit kunnen bedenken dat mijn baan zo zwaar zou zijn. Ik heb sinds twee jaar een onbetaalde fulltime job en het is vermoeiender dan al het werk dat ik ooit in mijn leven gedaan heb. Belangrijkste reden hiervoor is dat ik een behoorlijk veeleisende baas heb. 

Mijn baas rekent namelijk altijd op mij. En mijn baas heeft mij bij alles nodig. Hij kan ook best vervelend doen, terwijl ik me het zweet in de bilnaad werk en denk dat ik het juiste voor hem doe. Communicatieprobleempje. Onze communicatie verloopt niet altijd vlekkeloos. Mijn baas heeft een aardig spraakgebrek en het is lastig om te begrijpen wat hij bedoelt. Aan de andere kant is het voor hem lastig om zichzelf duidelijk te maken. Hij raakt dan wel eens gefrustreerd en dat ontaardt soms in een rotbui. Ik probeer dan even afstand te nemen want als mijn baas een rotbui heeft, kun je hem beter even alleen laten. 

Met mijn baan heb je als werknemer niet altijd evenveel tijd voor jezelf. Rustig aan eten wil bijvoorbeeld niet altijd lukken. Wil ik net aan een boterham beginnen, heeft mijn baas in zijn broek gepoept. Zo’n drol zit niet lekker en dus moet mijn boterhammetje even wachten zodat de baas weer met een schone broek aan de slag kan met zijn bezigheden. 

Hij heeft daarnaast nogal een moeilijke smaak wat eten betreft. Wat hij de ene avond met smaak tot zich neemt, wordt de andere avond met een vies gezicht aan de kant geschoven. En als hij uit zijn hum is, wordt het door mij met liefde bereide eten net zo gemakkelijk in de rondte gesmeten. Ik hoef dit natuurlijk niet te pikken. Met mijn collega (wij werken samen voor dezelfde baas) heb ik afgesproken dat we onze baas dan even op de gang zetten. Meestal helpt dit wel. Het respect voor mij en mijn collega is daarna weer even terug. 

Als ik met andere werkzaamheden bezig ben, word ik regelmatig gestoord door mijn baas. Hij is wat aan de kleine kant en kan niet overal bij. Lastig, vooral als bepaalde dingen die hij nodig denkt te hebben op onbereikbare hoogte liggen. Ik heb hem wel eens uitgelegd dat die dingen daar niet voor niets liggen omdat ze, bijvoorbeeld, niet goed voor hem zijn, maar dan stuiten we weer op hetzelfde probleem: communicatie. Mijn baas begrijpt mij niet, ik begrijp hem niet. Er wordt aan gewerkt, mijn baas leert elke dag bij maar het wil nog niet erg vlotten. 

Wat me het zwaarst valt, is het nachtwerk. Als ik na een lange werkdag eindelijk lig te rusten, laat mijn baas me weten dat hij me nodig heeft. Dit gaat veelal op vrij botte wijze: ik word gewoon uit bed geschreeuwd. Aangezien mijn collega een drukke bijbaan heeft, ben ik ‘s nachts meestal de pineut. Ik heb mijn baas daarom wel eens gevraagd om een vergoeding, maar helaas begreep hij mij weer eens niet. Ik werd aangekeken of ik een gaatje in mijn hoofd had en dus heb ik het maar laten zitten. Klagen heeft bij hem nooit zin, dat heb ik intussen wel door. 

Je zult je afvragen: wat doe je nog bij die baas, waarom zou je nog langer voor hem werken? Het antwoord is even simpel als ongelooflijk: ik ben verliefd op mijn baas. Mijn collega ook. Op de dag dat wij onze baas leerden kennen, zijn we beiden als een blok voor hem gevallen. En krijgt hij bijna alles van ons gedaan. Zonder salaris, twentyfourseven, zevendagenperweek, allyearround. En ik ga het nog gekker maken: ik kan je nu al zeggen dat ik tot ver na mijn pensioengerechtigde leeftijd door wil blijven werken. Zo diep zit mijn liefde voor hem. 

Er is namelijk wel een beloning, en die werkt behoorlijk verslavend. Mijn baas heeft de mooiste, warmste, meest vertederende glimlach ter wereld. En geloof me of niet: als ik na een ellenlange werkdag op mijn wenkbrauwen mijn baas naar zijn bed begeleid en hij zijn hoofd tegen mijn schouder legt terwijl hij me met die heerlijke glimlach aankijkt, weet ik: hier kan geen salaris tegenop...