Contrast

Soms vraag ik me af in wat voor een wereld we leven. Als je de krant openslaat, lees je het ene nare bericht na het andere. “Kind gedood op basisschool” of “Man doodt vrouw voor ogen van kind”. Het journaal is al niet veel vrolijker. Zoals vanavond weer. Over die Belgische moeder die haar kinderen vermoord heeft.
Wat mij net zoveel pijn doet, zijn berichten over dieren die mishandeld worden. Of films over massamoorden, zoals “Hotel Rwanda” of “The Killing Fields”. De dingen die in die films gebeuren, lijken ver weg maar ze gebeuren gewoon hier, op deze wereld, op deze aardbol. En soms heb ik door hoe dichtbij dat is.

Tijdens de meeste vluchten heb je als stewardess weinig tijd voor jezelf. Eten gaat vaak niet eens ongestoord, alleen op het toilet heb je even een momentje voor jezelf. Daarom pak ik, als de drukte het even toelaat, wel eens de kans om even uit een raampje te kijken in plaats van in zo’n krant vol ellende.

Dan kijk ik naar beneden, naar die grote, rauwe wereld die langzaam onder me door glijdt, en soms ben ik bijna tot tranen toe geroerd. Het klinkt misschien dramatisch maar dat doen die prachtige uitzichten met mij. Hoe kan zoiets moois als onze wereld tegelijk zo verschrikkelijk zijn? Het contrast is soms te groot om te kunnen bevatten.

Afrika is een prachtig continent, en afgelopen week vloog ik naar Johannesburg en genoot even stilletjes van het uitzicht. Wat een kleuren, wat een landschap. Van het droge rood van de Sahara naar het vochtige groen van het oerwoud: het ene uitzicht is nog overweldigender dan het andere. En ondertussen besef ik wat er onder mij gaande is. Hongersnoden, burgeroorlogen... in het ene land sterven kinderen omdat ze niet kunnen leven en in het andere land sterven kinderen omdat ze niet mogen leven. Vanuit zo’n veilig vliegtuig vol eten en drinken en luxe artikelen voelt het raar om naar die wereld onder me te kijken en me te realiseren dat ik zo dichtbij de ellende ben. Slechts dertien kilometer van mij vandaan heerst pure wanhoop en doodsangst. Nog steeds. Dat gebeurt niet alleen in films, dat gebeurt ook in het echt, right now as we speak. Samen met die prachtige uitzichten bezorgt dat besef me koude rillingen.

Hoe groot is dan de ontnuchtering als ik daarna weer in mijn stewardessenrol kruip, terug naar mijn galley loop en onderweg aangehouden wordt door een passagier die me op zeer dramatische wijze laat weten dat hij de film aan boord al een keer gezien heeft... Ik moet dan soms echt moeite doen om zo iemand niet wakker te slaan met een fikse klap in het gezicht. Natuurlijk toon ik dan mijn medeleven en bied hem naast mijn excuses een blaadje of krant aan. En stilletjes hoop ik dan dat er lekker veel ellende in staat, zodat die persoon weer even met beide benen op de grond komt te staan. Op dertien kilometer hoogte...