Trots

Laatst moest ik met Tim voor het eerst naar het consultatiebureau. Het was, zoals vaker afgelopen maand, een prachtig warme dag.

Ik had heus niet verwacht dat Tim de enige baby zou zijn die die dag een afspraak met de dokter had, maar dat het zo druk zou zijn... jemigdepemig!
Ik liep met zoonlief de wachtkamer in en werd allereerst overvallen door een gigantische zweetlucht. Djiesus, het leek wel of er een haring met ui voor m’n neus gehouden werd. Ik keek rond of ik de schuldige kon bespeuren maar daarvoor waren er simpelweg teveel moeders.

Tim en ik namen in een hoekje plaats. Ik keek nogmaals rond, op zoek naar de bron van de zweetlucht. Aha, hebbes! Pal naast mij stond een vrouw met enorme zweetplekken onder haar armen. Het viel me op dat hoe dichter ik me naar haar toe bewoog, hoe erger de stank werd. Geen twijfel mogelijk: dit was de haring met ui. Lekker, zo’n moeder.

Ik besloot mijn aandacht op iets anders te vestigen, aangezien ik nog wel een tijdje moest wachten tot Tim eenmaal aan de beurt was. Ik ging eens even andermans baby’s bekijken.
Nooit geweten dat je zo arrogant kon zijn over je eigen kind... Wat een monsters allemaal. En wat een gekrijs kwam er uit. De ene baby was nog lelijker dan de andere draak gillen kon. Ik keek naar mijn zoon en besloot ter plekke dat ik het mooiste kind ter wereld had. Wat was ik trots!
En niet alleen vanwege Tims uiterlijk: mijn kind was ook nog eens heel zoet. Terwijl de haring met ui naast mij haar gillende speenvarken stil probeerde te krijgen door een gigantische borst in haar mondje te douwen (raar hè, dacht ik, dat kind wordt gek van die geur), keek Tim rustig rond in de wachtkamer. Het leek wel of hij mijn gedachten raadde, want hij begon breeduit te glimlachen. Wat een heerlijk kind!
Ik groeide van trots haast de wachtkamer uit toen de assistente tegen me zei: “Wat een schatje, en hij is zo stil!” “Ja, moeders”, dacht ik stralend, “kijk maar eens goed! Zo ziet de ideale baby eruit!”
Op dat moment besloot Tim ook van zich te laten horen. Hij liet een flinke wind. Mama liep rood aan en lachte schaapachtig: “Ja, hij kan ook herrie maken, maar dan van onder, hehe...” De andere moeders vonden het erg grappig. Mijn zoon de lolbroek!

Eén voor één verdwenen de moeders met hun lelijke schreeuwbaby’s, en uiteindelijk waren Tim en ik aan de beurt.
Zelfs de arts was het opgevallen dat Tim het schattigst van allemaal was, want ook hier kregen we complimenten. Wat een heerlijke dag! Tim zette zijn liefste lachje op naar de dokter. Natuurlijk, zoon, laat haar maar eens zien wat voor een ladykiller je bent! Even later liep ik met Tim vrolijk de deur uit. Alles was goed. Tim groeit goed en komt over als een zeer tevreden baby’tje, zei de arts. Ik vraag me af of er ooit iemand zo stralend het consultatiebureau uitgelopen is. Ik verheug me nu al op het volgende bezoekje!