Twee

Aan alle kinderen van twee. 

Ik zit met wat vragen. Vragen die ik niet beantwoord kan krijgen. Ondanks mijn olifantengeheugen kan ik me namelijk niet meer herinneren hoe het was om twee te zijn. En ik kan mijn vraag wel aan een tweejarige stellen, maar antwoord hoef ik niet te verwachten. Vandaar dat ik mijn vragen maar eens op papier zet. Ben ik ze toch een beetje kwijt. 

Waarom willen jullie niet gewoon eten tijdens de avondmaaltijd?
Waarom doen jullie dan zo spastisch en ga je gooien met je lepel of soms zelfs met je bord zodat de grond rondom de tafel een mozaïek van etensresten wordt? Een paar keer nee is duidelijk genoeg.
Waarom doen jullie zo onwijs goed je best om de sfeer aan tafel te verzieken?
Waarom gaan jullie op de stoep, of erger nog, op straat zitten als je tijdens een wandeling ineens besluit moe te zijn?
Waarom gaan jullie dan hysterisch doen als je terug de buggy ingezet wordt? Je was toch moe?
Waarom wordt de hele supermarkt bij elkaar gekrijst als je moeder niet dat pakt wat je wil?
Waarom doen jullie dan net alsof je mishandeld, gemolesteerd of aangerand wordt?
Waarom kijken jullie daarna superzoet, poeslief en afschuwelijk meelijwekkend naar voorbijgangers? Het meest irritante is, dat het nog werkt ook...
Waarom besluiten jullie altijd je luier of broek vol te poepen op het moment dat papa en mama de deur uit willen?
Waarom houden jullie een beker met drinken zo belachelijk schuin dat het verdorie lijkt alsof je expres wil knoeien?
Waarom kantelen jullie een lepel net voordat je hem in je mond stopt, zodat alles op je schoot belandt? Het ding in één beweging in je mond stoppen is zo moeilijk toch niet?
Waarom keilen jullie je favoriete en van levensbelang zijnde knuffelbeest overal neer, bijvoorbeeld in een sloot?
Waarom wordt alles ondergekalkt, zoals muren, dvd-spelers, televisies en vloeren, behalve jullie prachtige kleurboeken?
Waarom rennen jullie tijdens het aan-en uitkleden alle kanten op zodat het een proces wordt van uren? Het kan namelijk zo gepiept zijn als je gewoon even meewerkt.
Waarom vallen jullie tijdens een lange autorit pas in slaap op het moment dat we er bijna zijn?
Waarom krijgt papa ‘s avonds een warm welkom van een uiterst zoet kind terwijl mama de hele dag alle terreur en ellende over zich heen krijgt?
Waarom kiezen jullie altijd een weekend-of feestdag uit om erg ziek te worden of flink te vallen? Door de week als we gewoon bij de huisarts terecht kunnen mag ook hoor.
Waarom is het leuk om overal rozijntjes in te stoppen? In plantenpotten, kieren van deuren, verwarmingen, sleutelgaten van kastjes... Ik vind die dingen overal. 

Maar de allergrootste vraag is voor mij toch nog wel: 

Waar is ineens die strenge, consequente, handige, gezaguitstralende en energieke oppas gebleven die ik altijd was? 

Al mijn trucjes van voorheen zijn stukken moeilijker toe te passen nu ik zelf moeder ben...
Stiekem weet ik het antwoord op die laatste vraag wel. Het antwoord is gelijk de verklaring waarom jullie met al dat Terrible-Two-Terrorgedrag wegkomen.... 

JULLIE ZIJN ZO VERDOMDE SCHATTIGHARTVERWARMEND-SCHETIG-VERTEDEREND-ZOETGRAPPIG-LEUK-GEESTIG-SNOEZIG EN OM OP TE VRETEN ZO LIEF! Twee... wat een heerlijke leeftijd!