Het OV: jippiejajee

Sinds ik niet meer studeer, en dat is inmiddels tien jaar geleden, reis ik zelden met het openbaar vervoer. Het is natuurlijk ideaal dat we in Nederland zo’n prachtig routenet hebben, en als je auto niet wil starten en je toch naar je werk moet, is het OV absoluut een uitkomst. Maar verder moet ik er niet veel van hebben. Ik word eigenlijk altijd chagrijnig van het openbaar vervoer. Meestal sta je bibberend op een tochtig perron op je trein te wachten, of het bushokje is vol waardoor je in de stromende regen staat. En daarna zo’n vochtige bus in met beslagen ramen en waar het naar natte hond stinkt… bah.
Maar het allerergste vind ik het wanneer ik in uniform met het OV ga…. Wat een poppenkast is dat!

Laatst heb ik het weer eens geprobeerd. Ik moest naar Johannesburg en de aan- en afmeldtijden waren op zo’n druk tijdstip dat het me per auto waarschijnlijk veel te lang ging duren vanaf Almere. Oké, dan toch maar eens met het OV. Jippieajee.
Hmmm… op het station werd ik al aangestaard alsof ik van Mars kwam.. Mensen kunnen je zo heerlijk ongegeneerd aangapen. Ik moest moeite doen om geen lullige opmerking te maken. Ik ben ’s ochtends ook niet altijd even vrolijk, moge dat duidelijk zijn.
Dan de trein in. Bomvol uiteraard, dus dan maar in het tussenstukje op mijn koffer zitten. Op de tussenstations werd ik boos aangestaard door mensen die mijn koffer kennelijk in de weg vonden staan. Tja, het ding op mijn hoofd zetten gaat me toch iets te ver, meneer.
Halverwege de treinrit begon er iets te rammelen in mijn maag. Gelukkig had ik een appel en een banaan mee. Vanaf de eerste hap werd ik opnieuw aangestaard. De-ste-wardess-eet-een-ap-pel. Da’s kennelijk heel bijzonder. Gelukkig naderde de trein mijn eindstation en mocht ik me op Schiphol veilig mengen tussen de andere dames in het blauw.

De terugreis was niet veel anders… Na een lange, drukke, zware en turbulente vlucht was ik stiekem blij dat ik niet urenlang in de file hoefde te staan. Ik zou zo in slaap zijn gesukkeld achter het stuur. Maar toen ik op Schiphol op mijn trein stond te wachten, kwam er een meneer naar me toe lopen met de welbekende vraag: “Mevrouw, weet u hoe laat de trein naar Amsterdam vertrekt?”. Ik vroeg de man netjes en met een vriendelijke glimlach of hij wist hoe de gele stationsborden werken, waarop hij ja knikte. Vervolgens wees ik ze hem aan. Ik bleef beleefd, maar had het gewoon gehad. Was moe, wilde naar bed, lamemetrust.

Eenmaal in de trein ging ik tegenover een oud dametje zitten. Lekker rustig in de coupé, dat viel mee zeg! Net op het moment dat ik dacht even snel een oogje dicht te kunnen doen, kwam het ouwe besje met nog zo’n standaardvraag: “Mevrouw, bent u stoewaardes?” Mijn mond opende zich en ik wilde bijna zeggen: “Nee, bakker”, maar ik antwoordde netjes dat ik inderdaad stewardess ben en ja, ik vlieg ook internationaal (volgens mij bedoelde ze intercontinentaal) en nee, ik ben niet bang om te vliegen en ook niet sinds 9/11. Het vrouwke weer tevreden, ik inmiddels voor altijd overtuigd dat ik nooit meer met het OV ga.

Een paar minuten voor station Muziekwijk ging ik alvast met koffer en boordtas in het tussenstukje staan. Op dat moment kwam de conducteur aanlopen. Of ik mijn kaartje even wilde laten zien. Eindelijk een normale vraag. Uhhhh… waar had ik dat kaartje nou gelaten? Mijn hoofd werd warm en kreeg de kleur van een tomaat. “Hehe”, glimlachte ik schaapachtig “kent u dat mopje van die domme blonde stewardess die vergeten was een kaartje te kopen? Hier zit ze… Jee, wat dom van mij! Goh, zal vast door de vermoeidheid komen, hehe!!” De conducteur vond mijn grapje niet grappig en trok met een serieus gezicht een boekje uit zijn jas. “Dat is dan 41 euro, mevrouw”, zei hij met een zucht. Hij dacht dus echt dat ik zwart reisde! En alweer moest ik de neiging onderdrukken om iets te zeggen wat ik wilde maar niet mag: “Zeg eikel, je denkt toch niet dat ik in UNIFORM zwart ga reizen?!! De hele wereld staart me aan als ik in die klotetrein van je zit, dan ga ik toch niet het risico lopen om gepakt te worden vanwege zwartreizen, DENK EENS NA, MAN! Ik ben gewoon vergeten een kaartje te kopen omdat ik doodmoe ben na een hele nacht werken!!”. Maar ik antwoordde rustig en beleefd: “Tja, dan had ik maar niet zo dom moeten zijn om een kaartje te vergeten, eigen schuld”.

Wat was ik blij toen ik op het station mijn autootje instapte… Het was me nu echt voor eens en altijd duidelijk: zolang mijn auto het doet, ga ik never nooit meer met het openbaar vervoer. Niet in burger, maar zeker niet in uniform. Mensen bekijken me schaamteloos bij elke beweging die ik maak, alsof ik een aapje ben dat een show opvoert, en uiteindelijk moet ik ook nog eens 41 euro betalen…. Nee, reizen met het OV is NIET jippiejajee.