Voetbalfan

Normaal gesproken ben ik niet zo’n voetbalfan. Ik vind die sportprogramma’s op zondag verschrikkelijk. Roda JC-Heracles; NAC-NEC; FC Twente-Vitesse... Wat een oninteressant gedoe. Zelfs Ajax-Feyenoord, DE clubs der clubs, interesseren me geen bal. Leuk, zo’n vriendin, als je zelf jarenlang gespeeld hebt en best wel een beetje van voetbal houdt. Arme Dennis, die kijkt door mij tegenwoordig minder voetbal dan hij ooit in zijn leven heeft gedaan.

Ik weiger ook pertinent om Tim in een voetbaltenuetje te hijsen. Van die gladde shirtjes met Ajax erop... Kan er niks aan doen, maar als ik zulke jochies zie lopen, borrelt gelijk de naam “Wesley” of “Delano” bij me omhoog. Zulke pakjes hebben nou eenmaal best een hoog Sjonnie-gehalte.

Toch grappig dat je dan totaal om kunt slaan en spontaan verandert in een voetbalmaniak op het moment dat het Nederlands Elftal meedoet aan bijvoorbeeld een EK... Vorige week dinsdag heb ik in mijn eentje de televisie aangezet op NL1, waar de wedstrijd tegen Roemenië uitgezonden werd. Dennis was een weekje weg op de motor, Tim lag al op bed en moeders had de chips op tafel klaarstaan voor een gezellig avondje... VOETBAL! God, wat heb ik in mijn eentje staan joelen en juichen, springen en dansen, ik was echt dolenthousiast! Dennis had vast in een deuk gelegen om mijn aanmoedigingen. Ik riep de meest idiote commentaren richting televisie, maar wat heb ik van die wedstrijd genoten!

Zo fanatiek keek ik ook naar DE wedstrijd tegen Rusland. Met collega’s in de lobbybar in Los Angeles. De meesten hadden oranje shirtjes aan of, zoals ik, een oranje voetbalfluit om hun nek. Hoewel ik me niet lekker voelde en er een griepje in mijn lijf rondwaarde, heb ik dolenthousiast en overtuigd van een plek in de halve finale mee staan juichen. Het was oergezellig en lekker druk in de lobbybar. Helaas kwamen toen de twee genadeklappen van Rusland… met 1-3 verloren…

De ontgoocheling was groot en de teleurstelling van onze jetlag-hoofden af te lezen. Het EK was voorbij. Voor ons. Ik was werkelijk even heel sip. IK. De grootste voetbalhater ter wereld. Met de oranje voetbalfluit bungelend om mijn hangende hoofd ging ik naar mijn kamer.

Ik ben maar flink gaan shoppen. Mijn oranje kater smolt als sneeuw voor de zon: volgende keer beter en het is maar een spelletje.

Tot ik de nacht erna toch weer een glimpje oranjekoorts in mezelf voelde gloeien...Het was aan boord terug van L.A. naar Amsterdam. Midden in de nacht liep ik rond met een dienblad met achttien bekers jus, cola en water. De meeste passagiers lagen te pitten dus kon ik maar weinig drankjes aan ze slijten. Er brandde bij één van de nooduitgangen nog een lampje dus probeerde ik met mijn ene hand de verlichting uit te drukken, terwijl ik in mijn andere hand het dienblad vast had. En dat ging uiteraard mis... al die bekers nattigheid over mijn voeten, en erger nog: over de benen van een stel dat daar lag te slapen... Heb duizendmaal excuses aangeboden terwijl ik op m’n knietjes de boel schoonmaakte.

Later die vlucht hield ik een kort praatje met het stel. Op mijn vraag waar ze vandaan kwamen, antwoordden ze: “Russia”. Een oranje glimlach krulde mijn lippen. Ik kon een klein overwinningsgevoel niet onderdrukken...