Vlieg-tuig

Als je als stewardess zelf op vakantie gaat met het vliegtuig, is dat best wennen. Niet aan het vliegen zelf, maar aan de passagiers. Want ineens ben je één van hen. En dat wil je niet altijd.

Zoals op onze heenvlucht naar Mallorca. In de rij voor de security-check begon het al: “Heej Sjaak, haal die uzi nou maar uit je zak, whahahahahaha!!”, riep een zonnebankbruine Sjonnie met een bulderende lach. Leuk grapje. Haha.
En dan bij de gate. Het vliegtuig stond klaar, de stewardessen kwamen aanlopen. “Hihihihihi, kijk daar heb je de koffiejuffen, ze zijn helemaal klaar om zo hun showtje te geven, hihihihihi”. Sta ik daar stewardess in burger te zijn, en dan gaan mijn nekharen best wel een beetje overeind staan….

Bij Transavia hoeven de stewardessen niet zelf de flight safety demonstratie te geven. Zij hebben prachtige videoschermpjes die uit het plafond klappen met een juffrouw (ik dacht eerst dat ze scheel was, maar ze blijkt om zich heen het publiek aan te kijken) die de boel laat zien. Maar ook dan zijn de opmerkingen niet van de lucht. Wat kan ik me daaraan ergeren.
In de tijd dat ik op de 737 “de demonstratie stond te doen” heb ik me zo vaak belachelijk moeten laten maken. En dan zat ik stiekem te hopen dat er wat zou gebeuren tijdens de start of landing. Niets ernstigs, net genoeg om angst aan te jagen. Ik geloof dat die simpele zielen niet doorhebben dat zo’n demonstratie gewoon een wettelijk verplicht rondje is. Kan de luchtvaartmaatschappij niets verweten worden als er onverhoopt iets mocht gebeuren.
Wat heb ik genoten, die paar keer tijdens heftige turbulentie. Ineens zat zelfs de grootste lolbroek met een strak gespannen wit gezicht om zich heen te kijken, zijn handen stevig om de armleuningen geklemd. Heerlijk om dan eventjes langs te lopen en zo’n stoere bink vlugvlug toe te fluisteren dat het helaas nog wel een tijdje aan zal houden, het gehobbel… hehehehehe.

Maar goed, dit flitste door mijn hoofd terwijl de passagiers lollige grapjes maakten over het vliegtuigpersoneel. Hahahaha, ik plaste in mijn broek, werkelijk.

Daarna de vlucht zelf. Ja, een vliegtuig beweegt. 100% turbulentievrije vluchten bestaan eigenlijk niet. Toch geestig dat men zo hysterisch kan reageren op een paar kleine hobbeltjes. Ordinair gegil kwam achter ons vandaan, ik meen uit de kelen van de dames die een paar minuten daarvoor nog zo flink waren. Oef. Wat kunnen mensen toch irritant zijn…. En dan naar het toilet gaan en de stewardess in het gangpad gewoon opzij duwen. Natuurlijk. En niet reageren als je gevraagd wordt je tas weer netjes terug te stoppen in de bagagebak. Grrrr…

Tja, en dan na de landing vooral heel hard klappen. Dat hoort meneer de vliegenier wel hoor! Die zit voorin achter een deur. Met een koptelefoon op.
Tenminste, ik neem aan dat men voor de piloten klapt. Dat het vliegtuig weer veilig op de grond staat. Zijn ze met z’n allen misschien toch iets minder stoer dan ze zich voordoen? Bij het uitstappen heb ik de stewardessen flink bedankt voor de prettige en veilige vlucht. Ik wilde me toch onderscheiden van de rest, kon er niet mee leven dat men mij als één van die stumperds zou zien.
Het woord vliegtuig heeft sinds ik vlieg voor mij een dubbele betekenis. Het ding waarin ik werk heet een vliegtuig. De mensen die ik hierboven beschreven heb, heten vlieg-TUIG.