Fijn een stukje rijden

Dat ik als kersverse moeder nog een hoop moet leren, ervaar ik zo ongeveer dagelijks.

Een paar weken terug wilde ik fijn met mijn zoon een stukje gaan wandelen in Leersum. Daar kom ik vandaan en ik wilde mijn zoon eens ECHT bos laten ruiken. Hier in Almere heb je een paar flutbosjes, een paar bomen op een rij. Bovendien liggen er op elke vierkante millimeter 87 hondendrollen en dat wandelt niet prettig.

Dus op naar mijn zus in Leersum. Met de auto. Nadat ik alles ingepakt had - luiers, spenen, flesjes, spuuglapjes, knuffels, rammelaars etc., etc. - konden we gaan. Het was prachtig weer en het zonnetje scheen vrolijk.

Ik reed van de A6 naar de A1 en huppekee, we stonden gezellig vast in de file. Om kwart voor twee. Deze had ik dus echt niet verwacht. Wegwerkzaamheden. Shit. De file zag er lang uit... Het zonnetje scheen nog steeds vrolijk dus na een half uur (en twee centimeter verder) werd het aardig warm in de auto. De airco deed het niet, en dat kan op zo’n zomers dagje best lastig zijn…
Tim begon wat te jammeren. Ja, het was ook wel benauwd. Ik graaide met mijn hand achter me en kon voelen dat zijn wangetjes warm waren.

Les nummer één: zet je kind altijd schuin achter je neer zodat je er een beetje bij kan. Achter je eigen stoel is dus NIET handig, Erica.
Een raam openzetten leverde vrij weinig op omdat ik stilstond.
Het jammeren ging langzaam over in huilen. Ik begon een duf kinderliedje te zingen waarvan ik de tekst niet meer wist, maar waarvan ik dacht dat mijn kind er wel rustig van zou worden. Haha. Met mijn zangkunsten krijg ik niet zo gauw mensen rustig, geloof ik. Nee. Dit hielp ook niet.

Na drie kwartier langzaam rollen en geen donder opgeschoten te zijn, besloot ik bij de eerste afslag om te draaien. Met een huilend kind achterin en klotsende oksels had ik nog maar weinig zin in een autorit en een wandeling. Tim klonk ook weinig enthousiast... Naar huis, en vlug een beetje.

Inmiddels was mijn humeur op z’n zachtst gezegd grimmig geworden en zat ik met een rotkop achter het stuur. Bij Bussum ben ik zacht vloekend omgedraaid. En ook zo de file weer in gereden. Beide kanten op stond het verkeer muur-en muurvast. Verdorie. Het ergste was nog wel dat de zon nu recht in Tims smoeltje scheen.

Les twee: als je nog geen zonneschermpjes hebt, zorg dan dat je bijvoorbeeld een handdoek voor het raam hangt om je kind tegen de felle zon te beschermen.

Jemig, nou werd het echt warm. Het huilen ging over in krijsen. Allemachtig, wat een herrie kon mijn kind produceren! Natuurlijk was ik normaal gesproken even de vluchtstrook opgereden om Tim te troosten en af te laten koelen, maar het lullige van de situatie was, dat ik me op een rijbaan bevond met aan weerskanten bouwmuurtjes. Nogmaals: er waren wegwerkzaamheden aan de gang en ik kon dus met geen mogelijkheid even stoppen. Godzijdank waren de bouwmuurtjes een eindje verderop verdwenen. Ik stuurde mijn auto gauw de vluchtstrook op. Zo kon ik Tim wat rustiger krijgen. Met zijn bezwete lijfje in mijn armen heb ik hem staan wiegen. Gelukkig werd Tim langzaam wat rustiger, en moeders ook.

Uiteindelijk toch maar weer de ‘snel’weg (yeah, right) opgereden om een eindje verder de afslag naar huis te kunnen pakken. Dacht ik. De afslag Almere was afgesloten... Allejezus, als het tegenzit, zit het goed tegen! Ik kreeg zin om met Tim mee te gaan zitten janken. Wil ik ook eens fijn een stukje rijden, grrrr... Na bijna twee uur op pad te zijn geweest kwam ik gesloopt thuis. Tim was inmiddels stil en zat rustig om zich heen te kijken, alsof er niets gebeurd was. Ik ben, geloof ik, nog nooit zo blij geweest om weer thuis te zijn. Ik heb Tim meteen wat te drinken gegeven en hem droge, schone kleertjes aangetrokken.

Hij heeft vanhet hele avontuurnatuurlijk niets overgehouden. Ik wel. Een schuldgevoel van hier tot Bussum (en dat kan een flink eind weg zijn, heb ik mogen ervaren). Wat een klunzige moeder ben ik, zeg! Maar gelukkig heb ik ook iets geleerd: ik heb sindsdien altijd mijn kind achter de bijrijderstoel zitten, luister voordat ik op pad ga naar de fileberichten en ik ga nooit meer weg zonder zonwering achterin de auto.

Zou ik nou de enige moeder zijn die zo onhandig is? Maken die andere kersverse moeders nou nooit zoiets mee? Of ben ik gewoon open en eerlijk en durven die anderen hun klunzigheden niet toe te geven? Ach ja, zolang mijn zoon me mijn stupiditeiten maar blijft vergeven, vind ik alles best.