Simpel

Afgelopen reis had ik het met een collega over kinderfeestjes. Tim wordt namelijk bijna twee en dus zit ik al wat leuke dingetjes te bedenken voor die dag. De collega en ik zaten op een lijn wat kinderfeestjes betreft. Dat je daar niet te spastisch over moet doen. Dat je het vooral lekker simpel moet houden omdat kinderen daarvan houden. En dat deed me denken aan een aantal situaties waarin helder werd dat ik niet tot de kouwe kak behoor. Daar ben ik namelijk te simpel voor.

Ik zat een aantal maanden terug in Bangkok, met een heel uiteenlopende crew. Dat kan wel eens gebeuren, dat je crew als los zand aan elkaar hangt. En dat iedereen uiteindelijk een beetje zijn eigen gangetje gaat. Voor mij geen enkel probleem in Bangkok. Daar ga ik meestal toch mijn eigen gang. Maar ik vind het ‘s avonds wel zo gezellig om met collega’s te eten.
En dus ging ik op een avond met een crew (er zitten daar meerdere KLM-bemanningen) uit eten. Ik had in de lobby wat collega’s zien zitten en had, na me netjes voorgesteld te hebben, gevraagd of ik misschien met hen mee kon om een hapje te gaan eten. Ik was simpel gekleed: een army heupbroek met een stoer hemdje erboven en slippertjes eronder. Ik had dan ook verwacht dat we gewoon ergens bij een simpel tentje zouden gaan zitten, zoals ik gewend ben om te doen in Bangkok. Gewoon op straat, tussen de krioelende mensenmassa. Dat is Bangkok, vind ik, maar kennelijk is niet iedereen het daarover eens. Deze bemanning had gekozen voor een redelijk chic restaurant ergens in de stad. En daar kwam ik pas achter toen we er bijna waren, shit.
Op weg er naar toe had ik al het vreemde voorgevoel dat dit niet de avond van mijn leven zou worden, maar ik besloot mijn voorgevoel weg te duwen en de avond een kans te geven.

In het chique-geen-bal-aan-restaurant ging het aan tafel al gauw over bruiloften. Dat kan best leuk zijn: interessant om te horen hoe men gevraagd is, hoe men eruitzag en hoe de dag van hun leven verlopen is. Maar het kan dus ook heel vervelend zijn. Voor een simpele ziel als ik dan. In dit geval waren er een paar piloten en een paar stewardessen (wier man piloot was) tegen elkaar op te scheppen over hun bruiloft. Ieuw!!! De ene piloot stak van wal: “Wij zijn getrouwd in een knus kasteeltje in Zuid-Frankrijk. Fantastisch, joh! Onze gasten verbleven in het prachtige gastenverblijf op hetzelfde landgoed.” De oooh’s en aaaah’s waren niet van de lucht. “Oh, leuk. Wij zijn getrouwd op een boot”, ging een stewardess verder, “en onze gasten hebben we afgezet bij een vijfsterrenhotel, waar ze de nacht doorgebracht hebben”. Weer een hoop bewondering. Ik kuchte even. Er zat iets naars in mijn keel. De andere stewardess vervolgde trots dat de gasten op hun bruiloft vervoerd waren per helikopter. En dat ze een of andere chef-kok in hadden gehuurd voor de hapjes van die avond.
Ik kreeg zin om een harde boer te laten. Kijken of ik ook indruk kon maken. Maar dan op mijn manier! Na wat gebral over en weer viel het clubje op dat er nog iemand aan tafel zat: ik. Ik zat aan het hoofd van de tafel, waarschijnlijk omdat ik er vanaf de eerste seconde al niet echt bij hoorde. Er werd gevraagd of ik ook getrouwd was. “Nee”, was mijn antwoord, “wij hebben niet zoveel met trouwen. We hebben een kind en dat vinden we meer binden dan een huwelijk”. (Als je dit leest, lieve Den: als je me zou vragen, zou ik direct ja zeggen, hoor! Dat je dat even weet. Maar dan wil ik wel een simpel feestje, anders hoeft het niet). De reactie die volgde bevestigde mijn gevoel dat ik aan de totaal verkeerde tafel zat in het totaal verkeerde restaurant met de totaal verkeerde mensen: “Tja, dat kan ook”. Veel meer is er die avond niet tegen me gezegd, maar ik geloof dat mijn houding nou ook niet bepaald uitnodigend was. Ik zat met wat cocktailprikkertjes mikado te spelen en keek regelmatig ernstig verveeld en gapend om me heen. Normaliter gooi ik her en der een geestig grapje op (ik wil soms best grappig zijn) waar een ander meestal op inhaakt en wat de stemming -en vooral de gesprekken -lekker luchtig houdt. Deze avond leek me dat niet zo’n geschikt plan. Mijn grapjes waren waarschijnlijk te simpel voor deze groep braakballen. Simpele mensen maken namelijk simpele grapjes. Dat is nou eenmaal zo.

Gelukkig kon bovengenoemde situatie me geen bal schelen en ben ik niet iemand die zichzelf voor schut zet door mee te gaan brallen. Ik heb namelijk niets om over te brallen, en al had ik dat wel: ik ben geen meeloper en ik ben daar te simpel voor.

En dat geldt ook voor opschepperij over kinderfeestjes. Een goed aantal jaren terug bevond ik mij regelmatig in brallerige gezelschappen: een ex van me (ik heb er meer dan één dus kan ik dit lekker zeggen zonder persoonlijk te worden) was van het soort “Ik leef voor de buitenwereld, en iedereen moet zien hoe fantastisch ik ben”. En veel van zijn vrinden waren minstens zo erg. Op zich allemaal beste mensen hoor, maar het bakfietsgehalte was erg hoog (bakfietsgehalte verwijst naar bepaalde volksstammen in Amsterdam-Zuid, Haarlem en Heemstede, die hun “kids” per bakfiets vervoeren naar en van school. Zonder bakfiets, nanny of au-pair hoor je er niet bij. Men heeft een nanny of au-pair zodat men vadertje en moedertje kan spelen wanneer het uitkomt). Op een avond ging het over kinderfeestjes. Het ene stel wist het nog bonter te maken dan het andere: het ging van clowns tot goochelaars tot hele theatergroepjes die je in kon huren, om het partijtje zo bijzonder mogelijk te maken. Want stel je voor dat men het na een maand niet meer over het fuifje van je kind heeft, omdat het te simpel was... dat zou me toch een afgang zijn...

Ik ben bang dat onze Tim het met die simpele feestjes moet doen. Gewoon hier in Almere (zeg nou zelf: over een stad als Almere valt niet eens te brallen!). Komende jaren nog buitenbadjes in de tuin en wat speelgoed en vooral veel lekkers, en als hij wat groter is een leuke speurtocht hier in het park of bos. Lekker oude kleren aan, zodat het grut fijn kan ravotten. Volgens mij vinden kinderen simpele dingen nog het leukst, tenminste, als de herinneringen aan mijn jeugd kloppen.

Het is maar goed dat mijn toenmalige vriend en ik uit elkaar gegaan zijn en nu allebei ons eigen fijne leven leiden. Sommige mensen passen nou eenmaal niet bij elkaar, hoe graag je dat soms ook wil. Stel je voor dat we toch bij elkaar waren gebleven, dan had ik me met al mijn simpelheid staande moeten houden tussen de bakfietsmoeders en braakballen met hun nannies en kids met dure merkkleding en feestjes waar “glaasjes bubbels” of “champoppel” geschonken worden en bruiloften die me veel te hoog gegrepen waren en kinderpartijtjes met clowns of goochelaars....
Gut, nee, daar had deze simpele ziel nooit tegenop kunnen boeren!