19. Geit

‘Toen ik in Zwitserland bij Xamax Neuchâtel speelde, reed ik vaak een dag na onze wedstrijd naar Milaan. Ging ik bij AC Milan kijken en daarna stappen met Ruud. Het was niet ver rijden. Ik nam vaak het zoontje van de voorzitter mee, die vond het geweldig om de grote Gullit te ontmoeten. Was altijd heel gezellig. We zaten op een avond in discotheek Hollywood in Milaan. Toen kwam die kleine Maradona opeens binnen. Dan weet je niet wat er gebeurt, hoor. Ik heb nog nooit van mijn leven in zó’n korte tijd ergens zó’n chaos zien ontstaan. Dat was geweldig.’

-Nog met elkaar gesproken?

‘Ruud stelde ons aan elkaar voor. “Hij is de rechtsbuiten van Oranje”, zei-ie er nog bij. Diego knikte heel aardig, maar hij had natuurlijk geen idee wie ik was. Hij zat de hele avond alleen maar te lachen. Echt hoor, die Diego is eigenlijk gewoon een heel lieve, sympathieke, blije geit.’

-Jij noemt de grootste voetballer ter wereld ‘een lieve, sympathieke, blije geit?’

‘Ja hoor, net zo makkelijk. Weet je wat ik altijd zo mooi vond aan Maradona? Dat niet alleen de hele wereld vond dat hij de beste was, maar hij zelf ook. Heerlijk is dat, wanneer je nooit aan je eigen genialiteit twijfelt. Weet je wie dat trouwens ook een beetje heeft?’

-Van Gaal?

‘Sneijdertje. Die kan ook vanaf veertig meter aanleggen voor een schot op doel en als de bal dan in de derde ring is verdwenen, dan is zijn eerstvolgende actie gewoon weer een passje met de buitenkant voet. Maar de beste op dat gebied was toch wel Preben Elkjaer Larsen, die gekke Deen met wie ik bij Lokeren speelde. Die deed echt precies wat hij wilde. Ik heb nog nooit iemand gezien die zich zó weinig van de buitenwereld aantrok en zó trouw zijn eigen gevoel volgde. Al zaten er vijf trainers op de bank, dan nóg liet hij zich niet vertellen wat hij moest doen. We speelden een keer tegen RWDM. Het was bijna afgelopen. Hij had de hele wedstrijd niets goeds gedaan, alleen maar ballen bij de tegenstander ingeleverd. Tot de laatste paar seconden van de wedstrijd. Hij wordt met een steekpass weggestuurd en komt ineens alleen voor de keeper. Iedereen had in zijn positie zijn ogen dicht gedaan en die bal een ros gegeven. Maar hij niet. Weet je wat-ie deed? Hij stiftte ’m. Gewoon, omdat z’n gevoel dat ingaf. Zo’n heerlijke, langzame stift. Plof, in het netje. Nou, toen dacht ik dat ik gek werd in het veld. Dat vind ik zó knap, zó bijzonder. Dat je dat dúrft, nadat je zo’n draak van een wedstrijd hebt gespeeld. Geweldig vind ik dat. Ben ik nooit meer vergeten.’