40

Onze limo komt aan bij het gebouw waar het Vanity Fair-feest wordt gehouden en voor de deur staat een hele menigte mensen die met de moed der wanhoop proberen binnengelaten te worden. Ik kan er niets aan doen maar voel me nogal trots als Carson en ik naar de ingang wandelen en zonder vragen meteen worden toegelaten, al heeft dat natuurlijk niets met míj te maken.

Eenmaal binnen neem ik de omgeving in me op. De ruimte is

uitbundig versierd met een decor dat alle filmsets van de genomineerde films uitbeeldt. Het ziet er allemaal heel spectaculair uit, maar op dit ogenblik is het belangrijkste element van een feest, dat wil zeggen de sfeer, nog heel beschaafd. Ik weet niet precies wat ik had verwacht, maar ik had half gehoopt dat het een beetje... wilder zou zijn. Maar de alcohol vloeit rijkelijk en de avond is nog jong, dus wie weet wat er straks nog zal gebeuren. Er komt een ober op ons af met een blad vol cocktails en ik kies een Bellini en Carson neemt een martini. Hij pakt mijn hand en ik loop achter hem aan als hij opnieuw als een oude, door de wol geverfde beroemdheid de ruimte doorkruist, volkomen niet onder de indruk van de sterren die overal waar je maar kijkt te zien zijn. Ik heb Drew Barrymore, Ben Stiller en Will Smith al gezien en we zijn hier pas vijf minuten.

Op een gegeven moment wordt Carson in beslag genomen door twee van de uitvoerend producenten van The Reporter. Ze beginnen een gesprek over mensen die ik niet ken en waar ik nooit van heb gehoord, dus ga ik verder in mijn eentje op onderzoek uit.

Ik loop naar buiten, naar het zwembad, waar de takken van de bomen allemaal versierd zijn met lichtjes, waardoor het er echt betoverend uitziet. De lucht is zwoel, er speelt een jazzbandje en de fontein bij het zwembad spuit. Alles en iedereen ziet er fantastisch uit. En gedraagt zich keurig...

Ik ga op een stoeltje zitten en neem af en toe een slokje van mijn cocktail, terwijl ik de groepjes filmmensen bekijk die druk met elkaar aan het kletsen zijn en hun gesprek alleen onderbreken om iemand te feliciteren die voorbijloopt met een gouden beeldje bij zich. Ik kan me nog goed herinneren dat Ella me vertelde dat alles op haar bruiloft zo snel was gegaan dat ze later spijt had dat ze niet even tien minuten gewoon was gaan zitten om alles goed in zich op te nemen en die beelden voor altijd in haar herinnering te kunnen bewaren. Dat is wat ik nu juist wél wil doen en ik concentreer me erop om ieder detail in me op te nemen: de schitterende omgeving, het warme briesje, de twinkelende lichtjes. Overal waar je kijkt sterren – alleen aan de hemel staan er meer.

En plotseling voel ik me vreselijk alleen.

Wat is er nou in vredesnaam met me aan de hand? Hier ben ik op de meest ongelofelijke gebeurtenis waarbij je ooit aanwezig kunt zijn en toch ben ik niet in staat om me echt gelukkig te voelen.

Zoals gewoonlijk zit ik mezelf voor de gek te houden, omdat ik precies weet wanneer mijn stemming omsloeg. Toen we in de auto zaten en Carson het over Tom had. Had hij dat maar niet gedaan en zeker vanavond niet. Ik heb er genoeg van om de hele tijd aan Tom te moeten denken en ik wou maar dat ik een manier wist om hem voor altijd uit mijn hoofd te verbannen. Want wat Carson niet doorhad was dat ik precies weet hoe ik me voel over Tom en dat ik ook eindelijk heb begrepen wat ik wil in mijn leven, en hoewel het me dertig jaar heeft gekost om er te komen, weet ik nu dat ik eindelijk de waarheid hebt bereikt.

Vol spijt staar ik naar mijn roodsatijnen schoenen.

De waarheid is dat ik niet langer geïnteresseerd ben in roem, maar dat ik wél succesvol in iets wil zijn. Op de een of andere manier wil ik een verschil maken en weet ik dat ik ambitieus ben. Ik wil nog altijd alles halen uit iedere kans die me wordt geboden en ik zal het altijd beter vinden iets te hebben geprobeerd, dan maar gewoon niets te doen. Dat is allemaal niet veranderd. Je kunt je leven niet overdoen en dat is iets wat me altijd enorm heeft beangstigd. Ik had me vast voorgenomen voor mijn geluk nooit afhankelijk te worden van één persoon. Maar door de tijd met Tom heb ik ook geleerd hoe verbazend en geweldig een goede relatie kan zijn. Met iemand te zijn van wie je houdt is blijkbaar uiteindelijk het meest inspirerende. Het is niet iets wat al het andere in je leven verdringt, maar iets wat het juist mooier en completer maakt.

Stel dat ik in mijn nogal rommelige streven naar succes heb gemist waar het werkelijk om gaat. Alleen het feit dat je je leven niet in dienst stelt van het vinden van de ware liefde, betekent nog niet dat je die niet met beide handen aan moet pakken als hij zich aandient. Single zijn is vanzelfsprekend altijd beter dan gevangen te zitten in een kloterelatie, maar – en ik weet dat ik nu afschuwelijk clichématig klink – als je niemand hebt om van te houden, wat stelt het leven dan nog voor?

Met een zucht besef ik dat ik mijn trots moet inslikken en Tom moet bellen als ik weer in Londen ben. Misschien geeft hij me nog wel een kans als ik hem ervan kan overtuigen dat ik niet zo leeg en oppervlakkig ben als hij nu denkt. Natuurlijk is er altijd de kans dat hij intussen iemand anders heeft ontmoet – maar als ik hem níét bel, zal ik dat ook nooit weten.

Ik kijk op en word uit mijn overpeinzingen gehaald door een cameraploegje dat ik rond zie lopen, met een heel glamoureuze presentatrice erbij. Hun aanwezigheid verrast me, maar verklaart tegelijkertijd ook waarom iedereen zich zo ingehouden gedraagt. Dit is in veel opzichten natuurlijk de ultieme werkborrel en niemand wil zich als een dronken idioot gaan gedragen, vooral niet als het dan ook nog wordt vastgelegd door de camera van een vrouw met rakettieten. Maar nu ik erover nadenk, herinner ik me een paar werkborrels uit de tijd dat ik nog bij Diamond PR zat, waar niemand bang was om voor gek te staan; eerder het tegenovergestelde. Ooit moest er op de kerstborrel zelfs een ziekenauto komen omdat Gail van Personeelszaken te veel kerstkransjes had gegeten en haar maag moest worden leeggepompt. Niet dat ik wil beweren dat het feit dat iemands maag moet worden leeggepompt betekent dat het een leuk feest was, maar wel dat deze party hier wel wat ordinaire misdragingen van een paar mensen zou kunnen gebruiken om meer sfeer te krijgen. Zo niet, dan loop ik ernstig gevaar somber en moe te worden en dat wil ik in geen geval.

Ik vang de blik van een ober, geef hem mijn lege glas en verruil het voor een Cosmopolitan, die ik in één teug naar binnen sla.

Het is eigenlijk ongelofelijk dat ik nu hier in het middelpunt van de wereld zit, waar ik al jaren en jaren zo op gefocust was, en dat ik plotseling het liefst mijn schoenen uit zou trekken en naar bed zou gaan. Alles voelt nogal leeg op dit moment en opeens vreselijk onbelangrijk.

Ik sta op en wankel vervaarlijk op mijn hoge hakken. Ik ben iets erger aangeschoten dan ik dacht. Als ik Carson in het oog krijg, wapper ik met mijn handen om zijn aandacht te trekken. Ik vraag me af of hij misschien ook al naar huis wil.

Hij komt meteen naar me toe, duidelijk opgelucht dat ik hem een excuus heb gegeven om weg te kunnen komen.

‘Sorry, Fran. Ik zat in de val. Wat een saaie vent.’

Ik lach iets harder dan normaal zou zijn na zo’n opmerking. Die laatste Cosmopolitan was een sterke.

‘Gaat het, Francesca? Je wordt toch niet té dronken, hè?’

Ik hik. ‘Nee. Hoezo?’

‘Nou, de avond is nog jong en er is nog een heleboel van over om van te genieten.’

Ik heb de hint begrepen. Tussen de regels door zegt hij: ‘Je gaat je toch alsjeblieft niet gedragen als iemand van de brat pack van Los Angeles? Ik heb een reputatie hoog te houden.’ Hij is dus duidelijk niet van plan om hier al gauw te vertrekken, dus moet ik zorgen dat ik uit mijn dip kom. Daar kan drank me bij helpen.

‘Carson, mag ik iets zeggen zonder dat je erdoor beledigd zult zijn?’ zeg ik, terwijl ik nog een cocktail van een voorbijkomend dienblad af pak.

‘Laten we het hopen,’ zegt hij en sleept een stoel naar de plek waar ik sta te zwaaien op mijn benen. ‘Kom, laten we gaan zitten, Fran,’ stelt hij voor en helpt me op mijn stoel. Dan kijkt hij weer even op zijn horloge.

‘Waarom zit je toch de hele tijd op je horloge te kijken? Ben je bang dat ik om twaalf uur in een pompoen verander of zoiets?’ zeg ik een beetje brutaal, gestimuleerd door die laatste cocktail.

‘Nee, Assepoester, helemaal niet,’ zegt hij wrang, terwijl hij naast me gaat zitten en zijn jasje openknoopt. Mijn god, wat is hij toch knap en zo heerlijk beminnelijk. Die Steph heeft toch maar geluk, peins ik niet voor de eerste keer.

‘Carson?’

‘Ja, Francesca?’

‘Ik vind dit feest absoluut fantastisch en alles is echt mooi hier, maar vind je niet dat het wel wat levendiger kan?’

Carson lijkt het wel grappig te vinden. ‘Misschien. Maar we zitten hier in Los Angeles en niet in New York en dan ook nog in Hollywood, waar het alleen maar om werk gaat en niet om vrije tijd.’

Precies op dat moment schijnt er een verblindend licht in onze ogen. We kijken op, schermen met een hand ons gezicht af en knijpen onze ogen samen om te zien waar dat licht vandaan komt. Het blijkt afkomstig van de bovenkant van de camera die op dit moment op Cameron Diaz is gericht, die geïnterviewd wordt bij het zwembad.

‘E! Entertainment,’ verklaart Carson, als hij mijn verwarde gezicht ziet. ‘Dat is de enige pers die hier wordt toegelaten.’

We kijken allebei toe als Cameron Diaz, die er duidelijk genoeg van heeft om op hoge hakken rond te lopen, lachend haar schoenen uittrekt. Dat is de enige spontane actie die ik de hele avond heb gezien.

‘Zij lijkt me wel leuk.’

Carson kijkt me vragend aan.

‘Cameron Diaz, die heeft wel humor denk ik,’ zeg ik.

‘O, ja, zeker,’ beaamt Carson.

De alcohol is nu werkelijk naar mijn hoofd gestegen.

‘Carsshon?’ zeg ik, terwijl ik probeer niet met dubbele tong te praten, wat helaas jammerlijk mislukt. ‘Het is allemaal heel leuk hoor, dat showbizzgedoe, en ik zal altijd, altijd van films blijven houden, maar sinds ik jou en Caroline ken, zijn mijn gedachten over beroemd zijn wel totaal veranderd.’

‘O, ja?’ vraagt Carson met een lach in zijn stem.

‘Nou, ik heb eindelijk begrepen dat de roem op zichzelf je niet gelukkig maakt en dat ambities iets meer in zouden moeten houden.’

‘Zo, knap van je, Einstein.’ Carson leunt naar achteren in zijn stoel en kijkt alweer op zijn horloge.

Hij zal me wel ontzettend saai vinden, maar ik ben onderhand zo dronken dat het me allemaal niets meer kan schelen. Ik ratel gewoon verder.

‘Ik bedoel, als je alles goed beschouwt is het allemaal geweldig en prachtig en vol glamour, maar heb je als filmster ook met een heleboel klotedingen te maken, vind je niet? Ik bedoel, je moet je constant zorgen maken over wat de mensen van je denken en het lijkt me echt vreselijk om steeds te moeten voldoen aan een ideaalbeeld.’

Carson haalt zijn schouders op, maar ik zie dat hij het wel amusant vindt.

‘Om eerlijk te zijn, Carson, wat betreft Toms mening over mij, heb ik het gevoel dat ik mezelf niet echt een dienst heb bewezen.’

‘Echt?’ Dit lijkt hem meer te interesseren dan mijn dronken analyse van de filmindustrie en hij gaat rechtop zitten.

‘Ja. Ik bega natuurlijk, net al iedereen, af en toe een vergissing, maar ik denk dat ik in mijn hart een goed mens ben dat de juiste prioriteiten stelt en ik zal nooit opzettelijk iemand kwaad doen. Tom denkt dat ik oppervlakkig ben, maar dat ben ik niet. Ik heb alleen nogal debiele neigingen, die misschien irritant zijn, maar me nog geen slecht mens maken.’ Ik voel me nogal beledigd wanneer ik merk dat Carson nu niet eens meer de moeite neemt om te doen alsof hij naar me luistert en openlijk over mijn schouder naar iemand die achter me staat kijkt. Hij glimlacht breed naar de persoon en knikt dan met zijn hoofd, bijna alsof hij een teken geeft.

‘Sorry, Carson, verveel ik je?’

Carson geeft geen antwoord, maar degene die achter me staat wel.

‘Iemand vervelen is niet iets waar jij ooit van beschuldigd kan worden, Francesca.’

O... mijn... god...

Carson springt uit zijn stoel op en ziet er belachelijk tevreden met zichzelf uit, maar ik sta veel, veel langzamer op en durf me haast niet om te draaien.

‘En om precies te zijn heb ik je ook nooit iemand met debiele neigingen gevonden. Ik vind je slim, grappig, aardig, heel mooi en... en je kunt slecht tegen drank aan je dubbele tong te horen.’

‘Tom?’ zeg ik uiteindelijk drie octaven te hoog en draai me om, waarbij ik Carson zowat omvergooi, die loopt te spinnen als een dikke kat.

‘Hoe kan je... Hoe kan je nou híér zijn? Ik snap het niet... Hoe kom je hier binnen?’

‘Eh... ik dacht dat je bezig was te vertellen waarom je niet oppervlakkig bent?’ zegt Tom, maar hij grijnst als een idioot en ziet er absoluut geweldig en ook heerlijk bekend uit en ik heb hem zo erg gemist dat ik bijna geen adem kan halen.

‘O, mijn god! O, mijn god! Ik kan het niet geloven. Ik kan het niet geloven... dat je echt hier bent. Hoe heb je... Wat heb jij hier mee te maken, Carson?’

Carson haalt zijn brede schouders bescheiden op.

‘Het is gewoon heerlijk om je na al... die tijd... te zien...’ Mijn stem sterft weg. Mijn opgetogenheid vervliegt als ik opeens besef dat Tom en Carson dit al een tijd geleden moeten hebben gepland en dat ik me al die tijd vreselijk triest heb gevoeld.

Opeens word ik nogal boos: ‘Je had wel eens kunnen bellen, verdomme.’ Carsons gezicht betrekt, evenals dat van Tom. Zo hoorde het niet te gaan.

‘Je hebt me nog niet eens een sms’je gestuurd en de hele tijd heb ik gedacht dat je niets om me gaf en ik heb me zo vreselijk ongelukkig gevoeld,’ zeg ik fel. Al die weken van teleurstelling komen er nu uit, nog aangewakkerd door de drank.

Carson komt naar me toe lopen en pakt zachtjes maar stevig mijn hand vast, die beeft als een espenblad. Hij neemt me mee naar Tom en de blijdschap die ik net nog voelde toen ik hem zag, komt langzaam weer terug.

Nu ik vlak bij Tom sta, besef ik pas hoe prachtig hij eruitziet. Ik durf te wedden dat Carson veel te maken heeft met de manier waarop Tom is gekleed, want hij heeft een duidelijk uiterst kostbare designersmoking aan en een nogal alarmerende cummerbund om zijn middel en daarbij heel glanzende schoenen. Het past eigenlijk totaal niet bij de natuurlijke manier waarop hij anders is gekleed en ik zie dat hij er zich niet helemaal in op zijn gemak voelt. Het doet me denken aan de eerste keer dat ik hem zag op Harry’s bruiloft, toen hij de enige was in smoking. Ondanks mezelf begin ik te giechelen en ik kan niet ontdekken of ik Tom nou wil omarmen of in elkaar wil slaan. Het is allemaal zo verwarrend. En ik kan nog steeds niet geloven dat hij echt hier voor me staat. Wat betekent dit eigenlijk?

Carson lijkt te denken dat we, als hij het aan ons over moet laten, nooit een goed begin zullen maken met het uitpraten van onze ruzie (en daar kan hij best gelijk in hebben), dus neemt hij de taak op zich om ons instructies te geven. Het lijkt wel een chique versie van The Jerry Springer Show.

‘Fran, als je boos op iemand wilt zijn, moet je dat op mij zijn. Ik ben degene die Tom ervan heeft overtuigd dat hij tot vandaag moest wachten om je te vertellen wat hij voor je voelt. Hij wilde al heel lang contact met je opnemen, maar toen ik je die keer over de telefoon had gesproken klonk je zó boos, dat ik dacht dat hij beter kon wachten tot de Oscaruitreiking. Ik wist hoe je daarnaar uitkeek en ik dacht dat Tom op zo’n avond de slagroom op de taart voor je zou betekenen, dus heb ik hem over laten komen.’

Ik kijk van een bezorgde Carson naar een nerveus uitziende Tom.

‘Hij ís ook de slagroom op de taart,’ mompel ik pruilend.

‘Goed,’ zegt Carson zacht. ‘Jezus, godzijdank ben je geen actrice, want als hoofdrolspeelster zou je echt hopeloos zijn. Wat je hoort te doen is in Toms armen vallen en dan iets zeggen in de trant van: “O, ik kan het niet geloven, je bént er! De man van mijn dromen op de ávond van mijn dromen.”’

Ondanks mezelf schiet ik in de lach. ‘Carson, ik ben Engelse, weet je nog? Ik zou nog eerder gaan bungeejumpen zonder touw, dan zoiets te zeggen.’

‘Ja, oké, dan weet je meteen waarom ík de scripts niet schrijf. Maar je kunt echt wel iets beters verzinnen dan: “Waarom heb je me verdomme niet gebeld?”’ zegt hij, lachend om zijn eigen poging tot een Engels accent.

Ik kijk naar Carson en voel dat ik echt op hem ben gesteld. Wat is het toch een sentimentele dwaas en het is duidelijk dat hij een perfect romantisch einde voor ogen heeft gehad, sinds hij het plan voor deze hereniging bedacht. Helaas voor hem heeft het er nooit in gezeten dat deze gebeurtenis iets zou worden wat in een film zou thuishoren. Tom en ik zijn véél te Brits om gewoon maar in elkaars armen te vallen. En we zijn ook geen echt makkelijke personen, dus maken we ons een beetje ongerust over hoe de ander zich wérkelijk voelt. En buiten dat is dit natuurlijk geen film, maar het echte leven en het echte leven is gecompliceerd en de emoties erin zijn niet altijd even mooi. O, god, ik ben dronken.

Dus Tom en ik staan elkaar nogal ongemakkelijk aan te kijken, maar nu ik mijn boosheid eruit heb gegooid en mijn ademhaling ook weer normaal is, voel ik de blijdschap om hem te zien weer in me opvlammen. Ik denk dat Tom het merkt, want zijn moed komt langzaam terug en hoewel we ons nog altijd veel te veel bewust van onszelf zijn en bovendien veel te nerveus zijn om iets zinnigs te kunnen zeggen of doen, beginnen we alleen maar als twee idioten naar elkaar te grijnzen.

‘Jongens!’ Carson begint nu echt gefrustreerd te raken en ziet eruit alsof hij het liefst onze koppen tegen elkaar zou slaan.

‘Oké, oké,’ zegt Tom. ‘Sorry, Carson... Oké... O, god, Francesca, ik had het helemaal in mijn hoofd en nu is het allemaal weg.’ Hij haalt diep adem.

‘Oké, hier komt-ie. Ik begin met “het spijt me” te zeggen. Het spijt me echt heel, heel erg. Het spijt me dat ik aan onze relatie twijfelde vanwege één element van je persoonlijkheid. Ik heb steeds maar aan je gedacht en ik denk dat ik ergens diep vanbinnen genoeg had van het feit dat ik altijd de tweede viool speelde in vergelijking met je werk. En ik begrijp nu ook dat je je redenen hebt zo gefascineerd te zijn door de wereld van Carson en Caroline en ik had dat gewoon moeten accepteren als een deel van jou. We hoeven tenslotte niet hetzelfde over alles te denken. Je hebt gelijk, ik ben een idioot geweest dat ik je niet belde en ik had nooit zo witheet moeten worden over de manier waarop jij jezelf ten opzichte van Caroline opstelde. Jij weet natuurlijk zélf heel goed hoe je op jezelf moet passen en ik had het recht niet daarover te oordelen en heb er overdreven op gereageerd. Ik heb je wel duizend keer willen bellen, maar ik ben een koppige idioot en daarna had ik, om eerlijk te zijn, moeite met een paar dingen die je hebt gezegd.’

Ik bloos hevig.

‘Maar, hoewel het een tijdje heeft geduurd, ben ik daar nu klaar mee. Ik ben eindelijk van mijn arrogante houding afgestapt en ik heb begrepen dat ik me tijdens die hele ruzie heel slecht heb gedragen. Francesca, ik heb je zo verschrikkelijk gemist.’ Dan is hij stil en kijkt hij van me weg.

De spanning is om te snijden, maar wordt iets verzacht door het feit dat Carson ons allebei belachelijk stralend aan staat te kijken. Dat is nogal afleidend en ik begin te grinniken. ‘Carson, alsjeblieft, hou op. Door jou moet ik nu lachen. Je ziet er zo trots op jezelf uit en je verknoeit dit moment.’

‘Sorry,’ reageert hij, maar zo klinkt hij helemaal niet en hij doet nog niet eens een poging om wat minder breed en tevreden te lachen. Hij heeft deze scène gearrangeerd, dus hij zal ervan genieten ook. Zijn gezicht krijgt echter een meer gepaste en serieuze uitdrukking als hij ziet dat Tom op het punt staat in tranen uit te barsten.

Tom haalt heel diep adem. ‘Fran, ik heb je vreselijk gemist... en zonder jou is het leven afschuwelijk saai... maar, nu ik erover nadenk is dat eigenlijk wel goed geweest. Geen noodbevallingen, geen zieke hondjes enzovoort...’

Mijn vertederde glimlach begint te vervagen. Tom gaat gauw verder.

‘Maar wat belangrijker is, en wat je echt moet beseffen, is dat ik nooit helemaal naar Los Angeles zou zijn gevlogen, een week vrij zou hebben genomen, een Versace-smoking met bijpassende cummerbund aan zou hebben getrokken of Carson deze ontmoeting op touw had laten zetten, als ik niet zeker wist dat ik vreselijk veel van je hou, dat ik dat al doe vanaf het moment dat ik je ontmoette en waarschijnlijk voor de rest van mijn leven zal blíjven doen.’

‘Echt?’ Nu is het mijn beurt om bijna te gaan huilen. ‘Francesca, ik geef belachelijk veel om je, wat waarschijnlijk de reden is waarom ik het niet kon verdragen dat Caroline zo gemeen tegen je was. Had ik dat maar eerder begrepen. Ik heb veel tijd verknoeid met piekeren of we wel echt bij elkaar passen, of ik wel spannend genoeg voor je ben en of ik het allemaal niet te lang op zijn beloop had gelaten om je ooit nog terug te kunnen winnen. Toen het voor mij als een paal boven water stond dat ik niet zonder je wilde, nog niet eens een minuut, had ik de moed niet meer om de telefoon op te pakken. Ik was veel te bang dat je me niet zou willen spreken, of dat je misschien iemand anders had ontmoet. Héb je trouwens iemand anders ontmoet?’ vraagt hij nu.

‘Nee.’

‘O, gelukkig. Dat zei Carson ook al.’

Op dat moment knikt Carson naar Tom op de manier van: ‘Ik zei het toch.’

Tom moet even slikken voordat hij verdergaat. ‘Ik vond ook dat je gewoon maar bellen een te doorsnee manier was om je te benaderen. Ik weet dat je ervan houdt dat dingen ongewoon en speciaal zijn. Dus toen Carson voorstelde je te verrassen op de avond van de Oscaruitreiking dacht ik: ja, waarom niet? Ik dacht dat dat het wachten wel waard zou zijn, maar als je me nu gaat zeggen dat ik een pompeuze lul ben en uit je leven moet verdwijnen, dan heb je daar natuurlijk alle recht toe en zal ik er gewoon mee moeten leren leven.’

Ik kijk Tom aan. Zijn lieve, aardige gezicht ziet er gekweld uit en het liefst zou ik hem nu willen oppakken en in mijn armen mee naar huis willen nemen. Ik weet honderd procent zeker wat mijn antwoord zal zijn.

Ik kijk even naar Carson, die zich bijna niet meer kan inhouden. Hij begint er eigenlijk angstwekkend ongeduldig uit te zien en als ik niet opschiet en mijn antwoord geef, zou hij het wel eens met geweld uit me kunnen persen. Maar hij was degene die dat prachtige romantische einde voor ogen had, dus moet hij maar even geduld hebben, dan kan hij het krijgen zoals hij wil en daar hoort een lange, dramatische pauze gewoon bij. Een pauze die puur genieten is, want ik heb geen tijd meer nodig om te beslissen – de waarheid is dat zodra ik Tom zag, alles veranderde. Ik voel me niet langer leeg of verlaten. Ik voel me weer compleet en dit feest hier veranderde in de enige plaats ter wereld waar ik wilde zijn, alleen maar omdat híj er was. Ik sta eindelijk op het punt om dat aan Tom te vertellen, als – ze had geen slechter moment kunnen kiezen – de verslaggeefster van E! Entertainment ons onderbreekt.

‘Hallo, Carson! Vind je het vervelend als we een snel item voor E! filmen?’ zegt ze, terwijl ze ons niet alleen met het licht van de camera verblindt maar ook met haar tanden.

‘Eh... nu?’ vraagt Carson en ik hoor een spoortje irritatie in zijn stem. ‘Een seconde, alsjeblieft. Francesca?’

‘Het is goed, Carson, het komt allemaal goed en heel, heel erg bedankt,’ zeg ik zachtjes.

Nu hij eindelijk precies heeft gehoord wat hij wil, begint Carson ongelofelijk te grijnzen. Met twee handen pakt hij mijn gezicht vast en kust me op beide wangen. Dan slaat hij Tom op zijn rug. ‘Geweldig, man!’

Ik sta met een grote glimlach op mijn gezicht van Carson naar Tom te kijken en dan slaat Tom zijn armen om me heen en geeft hij me de meest liefdevolle, warme en verwelkomende knuffel die ik ooit heb gehad. Maar met een filmploeg zo dichtbij kunnen we elkaar natuurlijk (helaas) niet echt voluit kussen of de liefde verklaren, want voor de pers ben ik natuurlijk met Carson, die zijn duim naar me opsteekt en er heel tevreden over lijkt dat een goede afloop nu eindelijk een feit is.

Opgewekt loopt hij met de filmploeg een stukje verder, en als ik Tom een knuffel geef, zie ik dat hij keurig klaar gaat staan aan de andere kant van het zwembad.

‘Kun je me, nu we buiten gehoorsafstand zijn, misschien eindelijk uit mijn lijden verlossen?’ fluistert Tom in mijn oor.

Ik kijk hem diep in de ogen en eindelijk komen de woorden. ‘Ik heb je zo verschrikkelijk gemist, Tom. Het leven is gewoon klote zonder jou, ondanks het feit dat er een heleboel geweldige dingen zijn gebeurd. Ik ben er absoluut zeker van dat ik echt, echt van je hou. En ik ben zo, zo blij dat je hier bent.’

We knuffelen elkaar nog een keer.

‘O, en trouwens,’ zeg ik terwijl ik me losmaak. ‘Het ziet ernaar uit dat mijn boek wordt verfilmd, dus misschien was het werken voor Caroline achteraf niet echt tijd verknoeien.’

Tom grijnst naar me en begint zowaar een beetje te blozen.

‘Dat heeft Carson me verteld en ik vind het gewoon ongelofelijk. Ik vind jóú ongelofelijk.’

Ik baad in zijn complimenten – en barst straks nog van geluk, als ik niet oppas.

‘En tussen twee haakjes, Fran, weet je wat me echt deed beseffen hoe ontzettend stom ik was geweest?’

‘Nee, wat?’

‘It’s a Wonderful Life. Met Kerstmis heb ik natuurlijk weer gekeken, zoals elk jaar, en ik kon alleen maar denken hoe anders alles voor een heleboel mensen zou zijn geweest als jíj niet in hun leven was gekomen, als jij niet geboren was.’

Ik wapper met mijn hand voor mijn gezicht om weg te wuiven wat hij zegt, maar Tom gaat gewoon door.

‘Nee, serieus, Fran. Denk er eens over na. Zonder jou zouden Carson en Caroline nog steeds leven met die belachelijke leugen van hen en zou Steph zich daar nog altijd naar voegen, terwijl ze in het geheim verlangde naar een leven waarvan ze dacht dat ze het nooit zou krijgen en die arme, kleine Cameron zou nog steeds denken dat die ouwe heks zijn moeder was. En dan heb ik het nog niet eens over hoe gelukkig je míj maakt en hoe belangrijk je bent in míjn leven.’

Ik ben zo vreselijk ontroerd dat ik het gevoel heb dat ik de sfeer wat luchtiger moet maken. Tenslotte is er maar een beperkte hoeveelheid liefde en romantiek die een vrouw aankan... Ik glimlach naar zijn lieve gezicht. ‘Weet je, Tom, je hebt gelijk, dus wil je alsjeblieft proberen je dat te herinneren als ik je de volgende keer tot waanzin drijf ?’

Tom begint te lachen, en terwijl hij mij tegen zich aan drukt, komt er opeens een gedachte in me op. Zo’n gedachte die je kunt hebben als je boven op een klif staat.

Een ‘wat als’-gedachte.

Meestal verban je ‘wat als’-gedachten meteen naar je achterhoofd, waar ze ook thuishoren, maar deze gaat nergens heen.

Ik maak me van Tom los.

‘Wat ben je van plan, Fran?’ zegt hij, omdat hij mijn vastberaden blik ziet en daar nogal nerveus van wordt.

‘Niks. Helemaal niks,’ zeg ik, met een ondeugende twinkeling in mijn ogen. ‘Ik denk alleen dat het tijd is om op te houden met praten en je te laten zien hoeveel ik van je hou.’

Er is geen tijd meer voor twijfel. Ik til mijn rokken op en doe wat ik in mijn onderbewuste al de hele tijd wil doen sinds ik dat zwembad in het oog kreeg. Zonder na te denken over de consequenties of zelfs mijn schoen maar uit te trekken, en tot verrassing van iedereen die in mijn buurt staat, ren ik in volle vaart naar de bewegingloze, vloeibare, blauwe rechthoek en spring.

En nu is het bijna tijd voor je om mij achter te laten: hangend in de lucht, met mijn armen om mijn opgetrokken knieën geklemd, met een uitdrukking van puur genot en vrijheid op mijn gezicht en op het punt om Hollywood de grootste plons die het ooit heeft meegemaakt te bezorgen. Iets te doen wat mijn broer altijd betitelde als ‘bommetje’. Het is iets wat Carsons interview gegarandeerd zal verlevendigen en tussen al die gezichten die vertrokken zijn van ongeloof en schrik, kan ik nog net zijn knappe gezicht ontdekken, dat gesierd wordt door een absoluut goedkeurende glimlach.

Ironisch genoeg geeft wat ik nu doe me meer bekendheid dan honderdduizend audities. Oké, die bekendheid krijg ik alleen maar vanwege iets geks, grappigs, iets waar je totaal geen talent voor nodig hebt, maar het is wel een geweldig verhaal voor mijn kleinkinderen.

En zo komt het dat ik half Hollywood voor de camera doorweek en als ik boven water kom voel ik me gewoonweg uit mijn dak gaan. Een gedeelte van het publiek weet nog niet hoe het moet reageren. Maar één persoon laat in ieder geval blijken wat ze ervan vindt en met een gil springt Cameron Diaz er ook in, net een fractie eerder dan een bevrijde Carson Adams.

Het koude water ontnuchtert me en maakt dat ik alles heel helder zie. Ik heb me nog nooit zo uitbundig gevoeld en gewoon zo blij dat ik lééf. Ik kijk waar Tom is en uiteindelijk zie ik hem aan de kant staan, grinnikend en toekijkend hoe de onverwachte gebeurtenissen zich ontvouwen. Zijn gezicht drukt bewondering en trots uit en als hij mijn blik vangt, beginnen we allebei te schateren. Nu lijkt het zijn beurt om mij versteld te doen staan, want hij maakt zijn cummerbund los, gooit die van zich af, haalt diep adem en rent in volle vaart op me af.