26

En zo komt het dat ik ’s middags met de ondergrondse op weg ben naar een klein productiebedrijfje in Chiswick. Hoewel ik, nu ik eindelijk de tijd heb om de e-mail van mijn agent goed te lezen, wou dat ik de moeite niet had genomen.

Van degenen die auditie doen voor de nieuwe lichte amusementsshow The Family Win Zone wordt verwacht dat ze een minuut over zichzelf vertellen en daarna een korte indruk geven van hun zang- en danskwaliteiten. We zijn niet op zoek naar mensen die geweldig kunnen dansen of zingen, maar meer naar iemand die geen angst heeft iets voor het voetlicht te doen en bovendien niet bang is om voor gek te staan. The Family Win Zone wil een vrouwelijke assistent met ballen: ze is brutaal en heeft een flinke dosis zelfspot – absoluut geen doorsnee spelshowgastvrouw.

Waarom heb ik dit verdomme niet eerder gelezen? Ik heb al in geen maanden auditie gedaan en nu dit opeens? Ik heb helemaal niets voorbereid. Ik kan niet zingen en ik kan niet dansen, maar dat betekent ook weer niet dat ik goed ben in slecht zingen en dansen. Waar zijn de audities gebleven waar gewoon normale dingen worden verwacht? Het is bloedheet in de ondergrondse en mijn groeiende onrust maakt de natte plekken die onder mijn armen beginnen te ontstaan alleen maar groter.

Als ik de trein uitstap heb ik absoluut geen idee waar ik heen moet en ik sta net de kaart te bestuderen, als Tom belt. Het is heerlijk een aardige stem te horen en voor even weet hij mijn gedachten helemaal van de auditie af te leiden.

‘Ik heb een fantastische avond gehad, zaterdag,’ zegt hij.

‘Ik ook,’ zeg ik en denk weer aan die heerlijk lange laatste kus voor ik naar binnen ging. Ik begin al te tintelen als ik er alleen maar aan denk.

‘Wanneer kunnen we weer afspreken?’ vraagt hij. ‘Kun je misschien vanavond? Of anders donderdag?’

‘Nou, ik ga naar mijn ouders vanavond, maar donderdag is prima.’

‘Donderdag dan.’

‘O, nee, wacht even. Carrie Anne, Ella en Sabina komen donderdag, maar jij kunt dan eigenlijk ook wel komen. Ik weet zeker dat ze het hartstikke leuk vinden om je te ontmoeten!’ zeg ik hoopvol.

Tom pauzeert even. ‘Eh, als het alleen maar meiden zijn, denk ik dat ik jullie beter met elkaar kan laten, om eerlijk te zijn.’

‘Nou, ik denk eigenlijk dat Ella’s man, Paul, ook meekomt en Abbies vriend Adam misschien ook, dus ben je niet vreselijk in de minderheid,’ zeg ik, bijtend op mijn onderlip.

Het is weer even stil en dan: ‘Oké. Als je zeker weet dat het goed is, zou ik graag je vrienden ontmoeten.’

‘Leuk! Luister Tom, eerlijk waar, ik wil je niet afkappen, maar ik ben op weg naar een auditie en ik moet nu haast maken, maar zal ik je daarna bellen, zodat we rustig de tijd hebben om verder te kletsen?’

‘Een auditie? Klinkt spannend. Nou, veel geluk dan maar en bel me als je klaar bent. Ik ben nu op weg naar een zieke eend.’

‘Oké, succes met de eend en ik spreek je later.’

Een uur later zit ik hartstikke misselijk op een plastic stoeltje te wachten in de gang voor de kamer waar de audities worden gehouden. Ik heb echt het gevoel dat ik straks over mijn nek ga. Uiteindelijk had ik het gebouw vrij snel gevonden, maar ik was vergeten dat ze je op audities altijd graag zó lang laten wachten dat de rest van je dag helemaal naar de knoppen is. Hoewel Carson me de hele dag vrij heeft gegeven, was ik van plan terug te gaan om te laten zien dat ik het meende dat ik geen misbruik van zijn toestemming maak, maar dat zit er nu niet meer in. Waarom kom ik verdomme altijd in dit soort situaties terecht?

Dan gaat de deur eindelijk open en komt er een verward en beduusd uitziende kandidate naar buiten, waarna er een bebaard hoofd om het hoekje verschijnt.

‘Hallo, Francesca is het niet? Ik herken je haast niet zonder die baret.’

Ik glimlach flauwtjes en loop achter hem aan de nogal armoedige, kale kamer binnen.

De bebaarde man, die lang en mager is, geeft me een hand en zegt: ‘Hallo, ik ben Roger, de regisseur, dat is Jan, die de casting doet en dat is David, de producer.’

‘Hoi,’ zeg ik, terwijl ik brutaal probeer over te komen, wat jammerlijk mislukt als ik de enorme cd-speler die op een tafel staat in het oog krijg. Een slecht voorteken.

Ik zal je niet vervelen met de details over de volgende paar minuten. Ik volsta met te melden dat ik een minuut over mezelf vertel en het me nog lukt ook vagelijk interessant te klinken. En dan draait mijn maag om als het besef volledig tot me doordringt dat ik nu moet gaan zingen en dansen en dat ook nog voor een publiek.

Voor mij zouden Roger, Jan en David op dat ogenblik net zo goed Romeinse keizers kunnen zijn die zaten te kijken naar een slavenmeisje dat in de arena voor de leeuwen wordt geworpen.

‘Oké,’ zegt Roger, die een gekreukt, smoezelig linnen pak draagt en een matje heeft. ‘Wat voor dans heb je voor ons ingestudeerd?’

‘Tja, het probleem is, eh, Roger,’ begin ik. ‘Om eerlijk te zijn heb ik vandaag pas de informatie van mijn agent ontvangen en ik ben bang dat ik niet de kans heb gehad iets voor te bereiden. Het spijt me.’

Roger lijkt niet erg onder de indruk.

‘Maar omdat jullie niet op zoek zijn naar professionele dansers, kan ik misschien wat improviseren?’

Roger ziet er enigszins gesust uit en aan de andere twee valt niets af te lezen.

‘Goed. Oké dan. Ik zoek een cd uit en dan zullen we wel zien.’

Nou ben ik echt heel, heel erg misselijk. ‘Maar ik moet jullie wel waarschuwen dat ik nogal afgrijselijk dans. Maar hé, we dóén het gewoon!’ roep ik zogenaamd enthousiast uit, met brutaliteit, zelfspot en ballen – allemaal tegelijkertijd.

Roger negeert me en ik zie dat hij een NOW 63-cd uit de stapel voor hem pakt. Als hij de cd in het apparaat laat glijden en op ‘play’ drukt, vraag ik me af wat hij in vredesnaam heeft gekozen. Gelukkig herken ik al vlug de tonen van ‘Biology’ van Girls Aloud. Het kon slechter.

Oké, er zit niets anders op – ik kan maar beter mijn uiterste best doen. Wat heb ik tenslotte te verliezen?

Ik draai me om, zodat ik met mijn rug naar het panel sta en wiebel voorzichtig met een knie, draai me met een werveling om en kijk de drie mannen aan op een hopelijk hondsbrutale manier. Dan barst ik los in het soort bewegingen die mijn moeder dansen noemt als ze op kerstavond iets te veel sherry’tjes achterover heeft geslagen. Deze pijnlijke kwelling duurt veel langer dan redelijk is en na veertig seconden ben ik aan het einde van mijn arsenaal van pasjes en bewegingen. En ook ben ik al behoorlijk buiten adem. Ik grimas hopelijk vol zelfspot, terwijl ik mijn idiote gedans stug volhoud, en merk tot mijn verrassing dat mijn publiek het wel grappig schijnt te vinden. Plotseling schiet er iets door mijn hoofd waar ik al heel lang niet meer aan heb gedacht. Ik denk aan Stacey en Diamond PR en hoe verschrikkelijk graag ze beroemd wilde zijn en hoe ik haar daarom minachtte. Om eerlijk te zijn denk ik nu dat mijn hekel aan haar gedeeltelijk te maken had met het feit dat ik dat waarschijnlijk net zo zielig en wanhopig graag wilde als zij. Stacey zou ervan genieten als ze me zo zag lijden en op de een of andere manier vind ik dat eerder grappig dan zielig en begin ik te grijnzen. Ik denk terug aan al die audities die ik heb gedaan, al die acteerlessen die ik heb genomen, de toneelstukken waarnaar niemand kwam kijken in die kleine, viezige theatertjes en natuurlijk aan Dekking voor Dames. En op dit moment, terwijl ik zonder geldige reden midden op de dag als een gestoorde sta rond te springen in deze benauwde kamer, vind ik het opeens allemaal enorm humoristisch – wat maar één ding kan betekenen: het kan me geen ene ruk meer schelen. Een fantastische, enorm bevrijdende gedachte! Het ritme wordt steeds sneller en ik vergeet bijna waarom ik hier ben en begin er zelfs plezier in te krijgen om lekker te dansen. Het is eigenlijk gewoon heerlijk.

Dan bedenk ik hoe grappig het zou zijn als Caroline me nu zag. Ik zie haar gezicht voor me, vertrokken van afschuw, en barst bijna in lachen uit. En Tom, wat zou die ervan vinden? Wat zou hij in vredesnaam denken als hij mij zo, heupwiegend en klappend in mijn handen, als een zielige trut in deze idiote vertoning in het rond zag wervelen? Want idioot is het. Carson, Caroline Mason, wanhopigen als Stacey en ik die niet eens weten waar ze nou eigenlijk naar verlangen, audities, het hele belachelijke gedoe dat showbusiness heet. Jezelf voor het vuurpeloton presenteren om op een volledig subjectieve manier beoordeeld te worden als goed of slecht is natuurlijk volkomen van de pot gerukt. Maar daarom hou ik er ook zo van. Ja, ik hou ervan, maar nu ik eindelijk begrijp hoe belachelijk het eigenlijk allemaal is, ben ik zeker niet van plan om hier nog langer voor lul te staan. En plotseling besluit ik dat ik het wel genoeg vind zo, dans in de richting van de deur en zonder de moeite te nemen iets aan het verbouwereerde panel uit te leggen, maak ik me uit de voeten. Girls Aloud klinkt zachter en zachter, totdat ik er helemaal niets meer van kan horen.