38

Normaliter kost het me gemiddeld een uur om me klaar te maken voor een avondje uit. Inclusief douchen, haar wassen en föhnen. Maar op de dag van de Oscars duurt het hele proces van start tot finish vijf uur! En dat is geen grapje.

Op de ochtend van de grote dag wordt het huis bevolkt door een legertje aan visagisten, kappers en stylisten, die de taak hebben Carson en mij prachtig voor de dag te laten komen. Het is een en al chaos en de telefoon rinkelt onophoudelijk; veel mensen bellen om Carson succes te wensen. Tot zijn onnoemelijke irritatie belt zijn agente ieder uur, precies op het hele uur, om hem te smeken zijn beslissing om niet in de romantische komedie te spelen te heroverwegen, maar hij geeft geen krimp. Uiteindelijk legt hij zelfs de telefoon van de haak.

Cameron is helemaal opgewonden door alle drukte en rent als een minitornado door het huis. Op een gegeven moment komt hij met een glas vruchtensap in zijn hand mijn kamer binnen hollen en struikelt, waarbij hij bijna het plakkerige paarse drankje over mijn jurk gooit, die aan de achterkant van de deur hangt.

‘Hoog tijd voor een zwemwedstrijd, denk ik,’ zegt Steph, terwijl ze haar zoon naar het zwembad meeneemt in een poging hem moe te maken. Geen wonder dat ze zo slank is.

Ondertussen loopt Carson zonder shirt door het huis, omdat er nog een paar laatste veranderingen aan zijn Armani-smoking moeten worden gedaan. Zijn perfecte torso is voor iedereen in volle glorie te bewonderen, wat nogal afleidend is voor de vrouwen en homomannen in zijn buurt.

Lorna is constant druk bezig met sandwiches maken en drankjes inschenken – alsof haar leven ervan afhangt. Ze gaat steeds rond met een blad en het lijkt haar niets uit te maken dat niemand er iets van af pakt. Ik heb gewoon het hart niet om haar te vertellen dat het grootste deel van de schoonheidsmaffia van Los Angeles die hier aanwezig is, waarschijnlijk de laatste vijf jaar al geen broodproducten of dergelijke heeft aangeraakt.

Ikzelf ben blij met alle drukte om me heen, omdat de tijd dan sneller gaat. Eduardo, heel erg verwijfd en van top tot teen in wit linnen gehuld, is degene die mijn haar moet doen. Na topoverleg met Rosa over de cruciale beslissing of het opgestoken of los moet en ze het uiteindelijk eens zijn geworden met elkaar (los), gaat hij aan het werk. Eerst voegt hij wat losse strengen haar toe die precies de kleur hebben van mijn eigen haar, maar voor wat extra volume zorgen en het effect ervan is een glanzende en dikke haardos met precies het goede gehalte aan krullen. Dan steekt hij een paar lokken omhoog zodat mijn gezicht wordt omlijst door een paar ondeugende plukjes. Uiteindelijk verklaart Eduardo dat zijn meesterwerk af is en is het tijd voor Glen de boel over te nemen en aan mijn make-up te beginnen. Glen, naast wie Eduardo plotseling doet denken aan Sylvester Stallone, neemt me eerst met tot spleetjes geknepen ogen aandachtig op en verklaart vervolgens ernstig dat ik een ‘prachtige huid, schat’ heb, maar dat hij wel een paar open poriën ziet die hem zorgen baren. Iedereen knikt ernstig. Dan pakt hij een klein soort spraypistool en begint hij een fijne nevel foundation op mijn gezicht aan te brengen.

Het is allemaal heel opwindend en halverwege deze gecompliceerde manier van make-up aanbrengen, belt Sabina. Het is heerlijk om haar even te spreken en met een steek in mijn hart denk ik vol liefde aan al mijn vriendinnen. Sabina klinkt echt opgewonden en ik vind het leuk te horen dat ze naar mijn flat gaat om samen met Abbie en de anderen naar de uitreiking te kijken. Dan bel ik mam en pap, die me vertellen dat ze er al helemaal klaar voor zijn en dat mam zelfs even een dutje heeft gedaan die middag om niet tijdens de Oscaruitreiking in slaap te vallen. Te horen dat iedereen thuis klaarzit om een glimp van mij op de televisie op te vangen, zorgt voor een vreemd, knagend gevoel in mijn maag. Ik betrap mezelf erop dat ik me even afvraag of Tom ook zal kijken.

Glen is klaar om nu met mijn ogen aan de slag te gaan, dus leg ik de telefoon (die nu onder een laagje foundation zit) naast me neer.

Het opmaken lijkt uren in beslag te nemen en ik dagdroom heerlijk verder, tot ik op een gegeven moment per ongeluk in de lach schiet. Glen steekt bijna mijn oog uit met zijn pincet.

‘Wát?’ snauwt hij.

‘Sorry,’ zeg ik. ‘Ik dacht aan de laatste keer dat mijn haar en make-up zijn gedaan en dat dat echt totaal anders was dan nu.’

Een uur later kan ik bijna niet meer stil blijven zitten en dan doet Glen gelukkig een stap naar achteren en verkondigt hij met zijn handen op zijn heupen dat het ‘perfecto’ is.

Eduardo applaudisseert zelfs voor hem en nogal nerveus loop ik naar de spiegel.

Ik herken mezelf bijna niet. Ik weet niet hoe Glen het voor elkaar heeft gekregen, maar ik zie er prachtig en helemaal perfect uit. O, ik hou van Glen.

Op dat moment komt Lorna vastberaden de kamer in banjeren met een bak chips en guacamole. Tot mijn teleurstelling werpt ze maar even een blik op mij en kijkt dan de andere kant weer op. Blijkbaar totaal niet onder de indruk van mijn transformatie, biedt ze Glen wat chips aan, waarvoor hij natuurlijk bedankt. Dan kijkt ze verbijsterd opnieuw mijn richting uit, want nu daagt het haar blijkbaar pas dat ík het ben die in de hoek van de kamer staat.

‘Mijn hemel, Francesca.’ Ze hapt naar adem, zet de bak chips en de guacamole gauw ergens neer en dan vliegen haar handen naar haar keel. ‘Je líjkt helemaal niet op jezelf. Je ziet er echt prachtig uit,’ roept ze uit, totaal niet beseffend dat dat nogal een lullig compliment is. Maar dat neem ik haar totaal niet kwalijk – ze heeft gewoon gelijk.

Ik kijk even naar de klok en zie dat Shawn over een klein uurtje voor zal staan met de auto en plotseling slaat er een golf van paniek door me heen. Ik krijg het benauwd en voel me ontzettend zenuwachtig en, zonder de bedoeling te hebben onbeschoft te zijn, draai ik me om naar Eduardo, Glen, Lorna, Rosa en Jessica, die net binnengekomen is om me te helpen mijn jurk aan te trekken, en zeg ik: ‘Zouden jullie het heel vervelend vinden om me vijf minuutjes alleen te laten?’

Met tegenzin doen ze wat ik vraag en schuifelen ze een voor een de kamer uit, onderweg beleefd Lorna’s chips en dipsaus afslaand.

Ik doe de deur achter hen dicht en ga in mijn badjas op het bed zitten. Ik kijk nog eens in de spiegel naar mijn perfecte haar en perfecte make-up en vind dat ik er bijna uitzie als een filmster. Ik weet niet of het aan de zenuwen ligt, maar ik voel me plotseling ongelofelijk emotioneel. Wie zou een jaar geleden nou hebben gedacht – op die gedenkwaardige sleuteldag, toen Carrie Anne me belde om te vragen of ik Carolines persoonlijke assistente wilde worden – dat ik nu naar de Oscaruitreiking zou gaan? Ik kan het eigenlijk nóg niet geloven. Ik zoek mijn telefoon en toets Carrie Annes nummer in.

‘Hallo?’

‘Hoi Carrie Anne, met Fran.’

‘Hé, lieverd, hoe gaat het? Ik ga vanavond naar je flat om jou op de rode loper te zien. We zijn allemaal helemaal van slag. Hoe gaat het?’

‘Prima, dankjewel. Carrie Anne, ik moet je heel, heel, heel erg bedanken,’ kan ik nog net uitbrengen, terwijl ik uit alle macht probeer te voorkomen dat er tranen komen, die mijn perfecte makeup zullen ruïneren. Glen zou me vermoorden.

‘Dank je wel voor alles wat je voor me hebt gedaan. Je bent echt een geweldige vriendin en...’ Ik kan niet verder, mijn stem is verstikt van ontroering. Maar Carrie Anne reageert niet meteen en ik besef op dat moment dat ze werkelijk begrijpt hoe dankbaar ik ben voor alles wat ze voor me heeft gedaan en hoeveel ik van haar hou.

‘Dat heb ik met veel plezier voor je gedaan, schat. Ga ze daar maar gauw volkomen versteld laten staan en wij zullen je keihard toejuichen, hoor! Wat doe je aan?’

Ik kijk naar de jurk die aan de deur hangt en grijns.

‘Iets geweldig moois en geweldig roods.’

Nadat we ons gesprek hebben beëindigd gaat alles opeens heel snel. Niet in staat om nog langer te wachten, stormen Rosa en Jessica de kamer binnen en beginnen alle accessoires uit te stallen, waaraan ondertussen een met stenen bezet rood enveloppentasje is toegevoegd dat precies bij mijn jurk past. Dan helpen ze me heel voorzichtig in mijn jurk, doen de diamanten oorbellen bij me in en maken dan de bijpassende ketting en armband vast, die zo ongeveer twee miljoen dollar waard zijn. Vervolgens stap ik in mijn rood satijnen Jimmy Choo’s, die enorm hoge hakken hebben en waaraan met nepdiamanten bezette gespjes zitten. Ik heb nauwelijks de tijd om mezelf nog eens goed in de spiegel te bekijken, want Cameron gilt van beneden: ‘Pappa, Fran, Shawn is er met de limo.’

Het is tijd om te gaan. Plotseling voel ik me zo zenuwachtig als ik me mijn hele leven nog niet heb gevoeld. Ik zie er niet uit als mezelf en daarom vóél ik me ook niet mezelf en het is allemaal nogal verwarrend. Mijn maag maakt een sprongetje, ik voel me licht in mijn hoofd en mijn handen zijn nogal klam. Ik haal diep adem en met Rosa als steun naast me, daal ik langzaam de trap af. Ik voel me net Julia Roberts in Pretty Woman (wat de rode jurk betreft, niet het prostitutieverhaal). Iedereen staat beneden aan de trap te wachten en Lorna zegt als eerste wat.

‘Francesca, je ziet er werkelijk adembenemend uit. Zelfs mooier dan die andere die zo knap is, hoe heet ze ook alweer, die Shania Twain.’

Steph komt lachend naar me toe en fluistert iets in mijn oor wat niemand anders kan horen. ‘Ik ben blij dat jíj Carsons vriendin bent voor vanavond. Je ziet er fantastisch uit,’ en dan geeft ze me een kus op mijn wang.

Cameron zegt alleen maar: ‘Wauw,’ en Eduardo en Glen betten beiden hun ogen, voordat ze op me af komen hollen om nog een laatste seconde aan me te frunniken.

Ik keer me naar Carson, die er in zijn smoking nóg knapper uitziet dan goed voor hem is.

‘Kan ik ermee door?’ vraag ik nerveus.

Hij werpt me een van zijn duizelingwekkende glimlachjes toe en zegt: ‘U zit vol verrassingen, mevrouw Massi.’ Dan steekt hij zijn arm uitnodigend naar me uit, terwijl hij Steph een klein afscheidsknipoogje geeft. Met een brede grijns zegt ze zonder geluid, zodat Eduardo en de anderen er niets van merken, tegen hem: ‘Succes, ik hou van je.’

Iedereen loopt mee naar buiten om ons uit te zwaaien en als ik eenmaal in vol ornaat naast Carson in de limo zit, voel ik me als een zenuwachtig bruidje op weg naar de kerk. Mijn aanval van nervositeit wordt alleen maar erger en het lijkt wel of ik aan een soort syndroom van Gilles de la Tourette lijd. Ondanks een droge mond kan ik maar niet ophouden met ratelen, wat vervelend is voor Carson en Shawn omdat ik alleen maar onzin uitkraam, die ook nog flink doorspekt is met gevloek en getier. De volgende tien minuten klets ik honderduit, gebruik ik een heleboel schuttingtaal en lijken Carson en Shawn het allemaal geduldig over zich heen te laten komen. Op een gegeven moment, als ik net heb uitgeroepen dat ik ‘verdomme vergeten ben kauwgum in dat klotetasje mee te nemen’ zegt Carson vriendelijk: ‘Ik hoop niet dat je van plan bent om de hele avond te blijven praten als de Osbournes.’

Ik begrijp wat hij bedoelt en bijt op mijn lip. De rest van de rit concentreer ik me op het stijf dichthouden van mijn mond.

Het is helemaal niet ver naar het Kodak Theater, maar als we dichter in de buurt komen begrijp ik waarom we zo lang van tevoren al weg moesten. Zodra we redelijk dichtbij zijn, komen we terecht in een zee van zwarte en witte limousines die bumper aan bumper staan in de meest glamoureuze file die ik ooit heb gezien. Zelfs al voordat we de hoek om zijn, kunnen we het publiek horen.

Carson kijkt me aan en geeft me een knipoog en voor het eerst merk ik op dat hij óók nerveus is.

‘Gaat het?’ vraag ik.

‘Ja. Met jou?’

Ik knik, veel te overrompeld om nog iets anders te kunnen. De adrenaline jaagt nu bij ons allebei door de aderen. Ik voel me heel onrustig en wil het liefste nu de auto uit, maar het duurt eindeloos voor we weer een paar meter vooruit kunnen.

‘Hou goed in je hoofd wat we hebben besproken, Fran. Ze komen er snel genoeg achter wie je bent en dat je ooit voor ons hebt gewerkt, maar vanavond vertellen we hun nog helemaal niets.’

Ik knik gehoorzaam. Zoals ik me nu voel zal ik er geen enkele moeite voor hoeven doen om me geheimzinnig te gedragen, want ik denk dat ik geen woord uit mijn keel kan krijgen.

Eindelijk rijden we weer een stukje en als onze limo optrekt, zie ik verschillende mensen reikhalzend kijken of ze kunnen zien wie er in de auto zit. Mijn hart begint als een razende te kloppen als ik besef dat ze zeker niet teleurgesteld zullen zijn als ze ontdekken wie er naast me zit. En inderdaad, zodra het portier opengaat en Carsons hoofd te zien is, gaat er een enorm gebrul op – het lawaai neem minstens met vijf decibel toe.

Het gejuich geeft een soort elektriciteit en ik voel mijn gespannenheid veranderen in een iets aangenamer soort energie. Ik beef nog steeds als een rietje, maar ik neem me vast voor hiervan te genieten. Ik haal nog één keer diep adem, terwijl Shawn me een knipoogje geeft in de achteruitkijkspiegel. En dan, met Tom in mijn gedachten en in de hoop dat hij hier thuis naar zit te kijken, stap ik elegant uit de limo. Carson heeft me een paar dagen geleden aan de rand van het zwembad lesgegeven hierin en dat werpt nu zeker zijn vruchten af: het lukt me uit de auto te komen zonder ook maar een glimp van mijn vrouwelijke anatomie te tonen. Carson pakt galant mijn hand en leidt me de goede kant op, waar ik hem heel dankbaar voor ben omdat ik volkomen verblind word door flitslicht. Ik herinner me nog iets wat Carson me heeft verteld: dat ik moet proberen mijn gezicht redelijk neutraal te houden, anders sta ik op iedere foto met een enorme grijns op mijn gezicht. Carsons naam wordt van alle kanten naar hem geschreeuwd en ik ben er vrij zeker van dat ik ook een paar keer hoor: ‘Dame in het rood, hierzo,’ maar ik heb veel te weinig ervaring om te weten hoe ik dat aan moet pakken, dus laat ik me gewoon meevoeren door Carson, glimlach af en toe vaagjes om me heen en hoop er het beste van. Er komt nu zo veel op me af. Ik loop over de rode loper. Ik ben bij de Oscaruitreiking. We zijn er écht, het gebeurt nú.

Heel even doe ik mijn ogen dicht en denk ik aan thuis. Aan mijn familie, waarvan ik zeker weet dat ze nu werkelijk zo trots als een pauw op me zullen zijn en hun ogen nauwelijks kunnen geloven. En ik kan me voorstellen hoe Abbie, Sabina, Ella, Paul, Adam, Raj, Briggsy, Wayne en Carrie Anne nu allemaal met open monden naar elkaar zitten te gapen, ontdaan over het feit hoe ánders ik eruitzie. Ik grinnik. Ik durf te wedden dat Briggsy iets grofs zegt over mijn jurk. Zou Stacey ook kijken? God, ik hoop het wel – haar gezicht zou ik nu graag willen zien. Oef, nog belangrijker: zou Caroline kijken? Voor het welzijn van degene die bij haar is – ik hoop van niet. En dan, als laatste, probeer ik me Tom voor te stellen, maar dat lukt me niet omdat ik geen idee heb of hij zal kijken of niet, ondanks het feit dat hij toch zeker op de een of andere manier zal hebben gehoord dat zijn ex-vriendin hier zou zijn.

Ik schrik op uit mijn dagdromen en glimlach breed als de menigte voor Carson juicht, die een zacht kneepje in mijn hand geeft.

‘Alles goed, meiske? Je ziet er een beetje uit alsof je niet helemaal van deze wereld bent...’

‘Sorry, Carson, alles gaat goed,’ fluister ik. ‘Nee, eigenlijk gaat het uitstekend.’

Op dat moment valt mijn blik op een van de tv-monitors die overal staan opgesteld. Tot mijn ontsteltenis is er voornamelijk een voortdurende stroom beelden van mijn gezicht te zien. Verschrikt kijk ik weg en ik besef nog eens wat een enorme gebeurtenis het is dat ik hier nu met Carson ben.

We komen langs Joan Rivers’ dochter, Melissa, en in het voorbijgaan hoor ik haar zeggen: ‘Wie is die mysterieuze dame bij Carson Adams? Wie het ook mag zijn, ik weet zeker dat iedere vrouw op deze wereld jaloers op haar is en ik neem aan dat hiermee eindelijk de geruchten bevestigd zijn dat Caroline Mason en hij uit elkaar zijn.’

Het feit dat ze het over míj heeft is volkomen onwerkelijk, dus doe ik net of ik haar niet heb gehoord en richt ik mijn aandacht op Carson.

De manier waarop hij met de pers omgaat, is geweldig en ik bekijk hem met bewondering. Het is duidelijk dat hij veel ervaring heeft op de rode loper: hij ontwijkt handig de moeilijke vragen zonder daarbij iets van zijn charme te verliezen en hij geeft altijd voldoende antwoorden zodat de interviewer een fatsoenlijk vraaggesprekje heeft.

We komen in de buurt van een hele rij journalisten en ik ontdek iemand van de bbc met daarvoor Joan Rivers in hoogsteigen persoon. Mijn hartslag is ondertussen weer redelijk normaal geworden en ik begin zo langzamerhand echt te genieten en zelfs een beetje te flirten met de camera’s. De interviews zijn niet zo eng als ik had gedacht, want ik blijf net achter Carson en op die manier kan ik toch niet verstaan wat al die journalisten willen weten en dus hoef ik me ook niet druk te maken over een antwoord, totdat ze naar mij gebaren dat ik naar hen toe moet komen, zodat ze me kunnen vragen van wie de jurk is die ik draag. Maar helaas, als we langs Joan komen neemt ze daar geen genoegen mee en zorgt ervoor dat Carson me naar voren laat komen.

‘Dus je bent Engelse, klopt dat?’ snerpt ze.

‘Ja, dat klopt.’

‘Iedere vrouw in het land zou nu wel in jouw schoenen willen staan. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’

Ik kijk even naar Carson, die er een beetje nerveus uitziet.

‘Via vrienden,’ zeg ik diplomatiek.

‘Hoe lang zijn jullie al samen?’

‘O, het is allemaal nogal recent,’ probeer ik, met een blik naar de pr-agente. Ze begrijpt wat ik wil zeggen en komt tussenbeide: ‘Nog één vraag, Joan.’

‘Wat heb je aan?’ vraagt Joan onwillig, omdat ze weet dat het publiek dat het allerliefste wil weten, en voor de honderdste keer die avond zeg ik: ‘De jurk is van Valentino, de schoenen zijn van Jimmy Choo en de juwelen zijn van Harry Winston.’

Als we door een andere vermoeide pr-agente worden weggeleid, geeft Carson opnieuw een kneepje in mijn hand. ‘Je was super. Goed gedaan.’

Als we anderhalf uur nadat we uit de limo zijn gestapt eindelijk zijn aanbeland bij de plek waar het allemaal gaat gebeuren, zie ik met wie ik de rode loper heb gedeeld. Overal om me heen staan beroemde mensen en als ik naar de ingang van de pluchen zaal loop, met zijn roodfluwelen stoelen en vergulde versierselen, loop ik tegen Susan Sarandon op en trap ik per ongeluk op haar teen.