39

Carson en ik zitten op de tweede rij en we worden voornamelijk omringd door producers die aan zijn film The Reporter hebben meegewerkt. Maar zijn medespeelster, Julia Roberts, zit rechts van ons, Russell Crowe zit vlakbij en Christina Ricci zit achter me. Sinds we op onze plaatsen zijn gaan zitten is er een constante stroom van mensen Carson gedag komen zeggen, terwijl ze mij intussen heimelijk opnemen, en tot dusver heb ik de hand geschud van Robert De Niro, Brangelina, Gwyneth Paltrow en Denzel Washington, om er maar een paar te noemen. Ik loop echt het gevaar in mijn broek te plassen van geluk.

Iedereen doet heel aardig en is vreselijk nieuwsgierig naar wie ik in vredesnaam ben en Carson is gelukkig heel erg op zijn hoede en heeft werkelijk niets losgelaten, ondanks hun aanhoudende probeersels om meer te weten te komen. En dan, op het moment dat Christina Ricci naar voren leunt om Carson te vragen wat er tussen hem en ‘Cas’ is gebeurd, begint het orkest te spelen en wordt het publiek plotseling stil omdat de show gaat beginnen. Ik onderga een vloedgolf van opgewonden verwachting en ik grijp Carsons hand pijnlijk hard vast, iets waarvan ik niet zeker ben of hij daar wel blij mee is.

Ik probeer me in te denken hoe de gastheer zich nu moet voelen. Er zijn maar een paar mensen op deze planeet die in staat zijn zo’n gebeurtenis als deze te presenteren. Om dat met verve, zelfverzekerdheid en humor te kunnen, zoals meestal het geval is, moet je echt enorm getalenteerd zijn. Ik ben benieuwd hoe James Reddington het eraf zal brengen.

‘Godverdomme, ik zit verdomme bij de Oscaruitreiking,’ fluister ik opgewonden tegen Carson.

‘Tja, en dat voor een meisje uit Teddington...’ antwoordt hij droogjes.

James Reddington begint de avond met een lied dat werkelijk ontzettend grappig is. Het lukt hem om alle genomineerde films in zijn song te verwerken, plus nog grappen over sommige genomineerde acteurs en actrices. Ik geniet zo van alles dat ik niet besef dat Carson misschien ook aan de beurt kan komen, en dat is natuurlijk op een gegeven moment het geval.

‘Carson Adams is alweer genomineerd, dit keer voor de rol waarin hij een reporter speelt, maar hij is vast veel te aantrekkelijk om te kunnen winnen. Ondanks dat is de film geweldig, vol intrige, romantiek en humor. Julie zit er ook in en ze vindt het allemaal heel erg grappig, maar ik denk niet dat dat ook geldt voor een actrice met de naam Caroline.

Op het moment dat hij bij zijn controversiële clou is aanbeland, heeft James Reddington het toneel verlaten en zit hij zo ongeveer op Carsons schoot. Ik ben me er heel erg van bewust dat de camera nu op ons drieën is gericht. Ik onderdruk de volkse neiging om naar iedereen thuis te zwaaien en concentreer me maar op James Reddingtons zweterige voorhoofd, dat er van dichtbij bepoederd en wasachtig uitziet.

De show suddert zo nog een tijdje door en het duurt niet lang of de echte uitreiking begint. Vier uur later heb ik me, ondanks de verwachtingen van Carson, nog geen moment verveeld. Hoe kan dat ook als ik tussen de levende Madame Tussaudbeelden zit? Maar intussen moet ik wél nodig naar de wc en bid ik hard dat die aandrang vanzelf verdwijnt als ik maar heel stil blijf zitten. Voor dit soort problemen hebben ze wel stoelvullers voorhanden, maar ik pieker er niet over om nu te gaan voor het geval ik Carsons award mis. De Oscar voor de Beste Acteur wordt altijd aan het einde uitgereikt en de concurrentie is niet mis. Carson gaat de strijd aan met Russell Crowe, Tom Hanks, Jack Nicholson en een zeventienjarige nieuwkomer die een doofstomme speelt in een western die geregisseerd is door Clint Eastwood.

Na een duet van de song die de award voor ‘beste filmmuziek’ won, door Sting en Phil Collins, komt de beste actrice van vorig jaar, dame Judi Dench, het toneel op om de presentatie te doen van de award waar we echt op hebben zitten wachten.

Carson en ik wisselen een nerveuze glimlach uit.

Dame Judi houdt een kort speechje voordat ze de clips inleidt en ondanks het feit dat Carson tot nog toe redelijk cool is geweest over de nominaties, voel ik dat hij meteen zenuwachtig wordt als zijn gezicht op de grote schermen verschijnt en ik besef dat het naïef van me was te denken dat dit alles hem niets doet. Plotseling is het van levensbelang dat hij wint.

De clips zijn voorbij en Dame Judi maakt de envelop open.

‘En de winnaar is... Jack Nicholson.’

Ik draai vlug mijn hoofd om, om naar Carson te kunnen kijken, maar hij is zo’n doorgewinterde prof dat er niet eens een glimp van teleurstelling op zijn gezicht valt te ontdekken. In plaats daarvan glimlacht hij en ziet er werkelijk blij uit voor Jack. Ik neem aan dat het wel een beetje een troost is als je thuis al een van die kleine gouden beeldjes in de badkamer beneden hebt staan. Maar aan de andere kant lijkt het me met Oscars net zo te gaan als met schoenen en handtassen – je kunt er nooit genoeg van hebben. Terwijl ik applaudisseer voor Jack, voel ik me teleurgesteld voor Carson en ik hoop echt dat het geen domper op de avond betekent.

Als het doek een uur later echt valt, ben ik, ondanks het feit dat ik zowat uit elkaar barst omdat ik zo vreselijk moet plassen en mijn voeten slapen van de lange zit, verdrietig dat het voorbij is. Dat was dus de Oscaruitreiking.

Ik ben hier – niet zoals de meerderheid van de mensen – voor het eerst en zeer waarschijnlijk voor het laatst geweest.

Het duurt uren om de zaal uit te komen omdat we constant mensen tegenkomen die even een praatje met Carson willen maken en hem hun meegevoel willen betonen. Als we eindelijk in de hal zijn moet ik echt zo hard als mijn hoge hakken me kunnen dragen naar de toiletten rennen, waar een enorme rij voor blijkt te staan. Blijkbaar hebben filmsterren net zo’n blaas als een gewoon mens en ik wacht geduldig achter Hillary Swank en Catherine Zeta-Jones.

Als ik eindelijk weer de hal in kom, staat Carson op me te wachten en is het tijd voor een feest. Het behoeft geen uitleg dat Carson is uitgenodigd voor elk feest dat er wordt gegeven, maar hij wil per se naar dat éne en kijkt de hele tijd op zijn horloge, dus heeft hij volgens mij duidelijk veel zin om los te gaan.

Het is een soort opluchting om even in de kussens van de koele limo weg te kunnen zakken voor het korte ritje naar het feest. Het geeft me even de kans om bij te komen en ik kan eindelijk echt privé iets tegen Carson zeggen.

‘Vind je het erg dat je niet hebt gewonnen?’ vraag ik hem.

‘Nee, niet echt... Nou, misschien een beetje. Ik zou denk ik liegen als ik zei dat ik niet ergens in mijn achterhoofd een heel klein beetje hoopte dat ik zou winnen. Maar aan de andere kant heb ik al eerder iets gewonnen. En jij? Heb je het leuk gehad?’

‘Nou, mijn voeten zijn zo ongeveer afgestorven en mijn kaken doen pijn van het glimlachen, maar ik kan wel zeggen dat ik de tijd van mijn leven heb gehad. Het was fantastisch.’

Carson glimlacht een beetje triest naar me. ‘Ja, dat is zo, hè? Weet je, ik had nooit verwacht dat ik ook een beetje verdrietig zou zijn omdat ik dit alles achter me laat, maar vanavond is dat toch wel een beetje zo.’

De moed zakt me in de schoenen. Ik kan me helemaal voorstellen waarom hij dat vindt en ik hoop niet dat ik heb bijgedragen aan een beslissing waar hij later spijt van zal krijgen. Als hij mijn ontstelde gezicht ziet, haalt hij snel bakzeil.

‘Begrijp me niet verkeerd. Ik weet dat ik het goede doe voor mezelf, Cameron en Steph en als ik er niet mee op zou houden, had ik vanavond waarschijnlijk verschrikkelijk gevonden. Al dat slijmen en netwerken kan echt vreselijk vervelend zijn, hoewel ik moet zeggen dat zo’n avond met jou een totaal andere ervaring is dan met Caroline. Zij liep altijd aan mijn kop te zeuren dat ik haar aan allerlei mensen moest voorstellen en ik kreeg er altijd van langs dat ik iets verkeerds had gezegd.’ Hij leunt naar voren, pakt een flesje water uit de minibar, maakt het open en neemt een enorme slok.

‘Nee, ik heb de juiste beslissing genomen,’ zegt hij, terwijl hij met zijn lippen smakt. ‘Maar desondanks is de showbusiness niet zó verschrikkelijk. Uiteindelijk verschaffen films het publiek een hoop plezier en ik denk dat ik dat vandaag besefte toen ik al die clips zag.’

Met een hoofd dat een beetje mistig is van de champagne denk ik er even over na. ‘Je kunt natuurlijk in de toekomst altijd weer van gedachten veranderen, Carson. Als jij over vijf jaar graag een film wilt maken, weet ik bijna zeker dat Steph dat niet erg zou vinden.’

Carson kijkt me aan en glimlacht. ‘Zoals altijd, Francesca, heb je weer helemaal gelijk.’

Daarna zitten we allebei een tijdje in een comfortabele stilte en dan draait Carson zich naar me toe en zegt hij: ‘Francesca, het spijt me dat je de avond van je dromen moet meemaken met de geliefde van een ander...’ De woorden ‘... en niet die van jezelf ’ blijven ongezegd in de lucht hangen.

Onmiddellijk voel ik een scheut van verdriet door me heen gaan en ik doe mijn best die te onderdrukken.

‘Carson, wat ben je toch een sentimenteel watje. Ik heb de avond van mijn dromen met een geweldige vriend en dat is waar het om gaat.’ Ik glimlach goedmoedig naar hem, maar voel dat die lach mijn ogen niet bereikt. Ik doe mijn best me niet verdrietig te voelen.

‘En bovendien, als ik echt eerlijk ben, weet ik niet zo zeker of iemand me wel ooit helemaal “krijgt”,’ voeg ik er om de een of andere reden aan toe.

Carson geeft me een vriendelijk klopje op mijn hand. ‘Ik denk niet dat jij problemen zult hebben iemand te vinden die van je houdt, Francesca. Je moet alleen bedenken wat je écht wilt van het leven en dan komt het allemaal goed.’

Hoewel ik weet dat wat hij zegt zeker waar is, ontgaat me de ironie van het feit dat Carson míj nu advies geeft niet, terwijl hij zonder dat van mij nog steeds op de grens van de hel zou leven met Caroline.

‘Nou, ik ben blij dat jij het allemaal zo goed weet, Carson,’ zeg ik en we schieten allebei in de lach.