23

Het is de donderdag vóór Carolines verjaardagsfeest en wat belangrijker is: het is de donderdag vóór mijn afspraak met Tom. Plotseling daagt het me dat ik Caroline natuurlijk zelf óók een cadeau behoor te geven, hoewel ik absoluut niet zou weten wát. Ondertussen voldoet Donna Karan gelukkig aan Carolines wensen en is haar feestjurk vanochtend per koerier uit de Verenigde Staten gearriveerd.

Nadat ze die jurk vorige week uitzocht zijn er talloze telefoontjes naar de pr-afdeling van Donna Karan gegaan. Er was maar één exemplaar van de jurk in Carolines maat dat uitgeleend kon worden en dat hing in New York. Ik heb Caroline maar niet verteld dat Penelope Cruz er een optie op had, want dan had ze meteen een hysterische woedeaanval gekregen, maar gelukkig voor mij heeft Penelope iets anders gevonden om aan te trekken naar haar première, dus was de jurk beschikbaar.

Caroline is op dit moment niet thuis, ze is naar de fitness, dus heb ik de jurk uitgehangen in haar kamer en ik kan nauwelijks wachten tot ze hem ziet. Het is werkelijk een juweeltje. Een beetje jaren vijftig, strapless, van zwart satijn, met een laagje chiffon eroverheen waar glitterende zwarte kraaltjes op zijn geborduurd. Het is werkelijk een fantastische jurk en, hoewel het me pijn doet het te zeggen, hij zal haar beeldschoon staan. Zoals het een goede persoonlijke assistente betaamt, zet ik er een aantal paren bijpassende schoenen onder en leg een aantal accessoires, handtasjes en oorbellen klaar.

Zodra ik haar terug hoor komen van haar fitnesstraining, ren ik naar de trap om haar te begroeten.

Dit keer is ze in babyblauw, met een wit sweatshirt van Juicy.

‘Lekker getraind, Caroline?’

‘Ja, prima. Zet de douche even voor me aan. Waar is iedereen?’

Ik loop naar haar slaapkamer met daaraan grenzend een badkamer. ‘Carson en Steph zijn met Cameron naar de dierentuin. Ik heb geregeld dat die twee uur gesloten blijft voor het publiek, zodat Carson mee kon. Als je ook wilde komen, moest je maar bellen, zeiden ze.’

‘Waarom zou ik dat in vrédesnaam willen?’ zegt ze, terwijl ze haar fitnesskleren uittrekt en echt heel verbaasd lijkt te zijn.

Ik frons mijn voorhoofd. Ze heeft nog geen vijf minuten met Cameron doorgebracht sinds dat jochie hier is, voor zover ik weet. Maar aan de andere kant heb ik sterk de indruk dat ze het zonder haar veel leuker hebben. Ik denk dus dat ze de vraag retorisch bedoelde...

‘Heb je gezien wat ik in je kamer heb opgehangen?’

‘Nee, wat?’ vraagt ze vanuit de douche.

‘Je jurk.’

‘O, mooi,’ zegt ze.

Een paar minuten later komt ze, met een handdoek om zich heen, de slaapkamer in. Ze heeft ongelofelijk mooie benen.

‘Ga je hem nu passen?’ informeer ik.

‘Ja,’ zegt ze en ze laat de handdoek op de grond vallen. Ik draai mijn ogen af van die volkomen kale schaamheuvel van haar, die er in mijn ogen meer uitziet als een goedkoop kipfiletje.

Zoals ik al verwachtte, staat de jurk haar fantastisch en ik doe het echt niet om haar te vleien als ik haar dat ook vertel. Dan ontstaat er een discussie welke schoenen ze aan moet.

‘Ik vind de zwart satijnen Gucci’s er het mooist bij.’

‘Mmm, ik weet het niet,’ reageert ze ontevreden, nadat ze al minstens tien paar heeft afgekeurd die er in mijn ogen allemaal prima bij zouden staan. ‘Waar is dat collectieboek?’

Ik ga het voor haar halen en ze gaat meteen naar de pagina met haar jurk om te kijken wat het model eronder draagt.

‘Die wil ik,’ zegt ze, terwijl ze op de zwarte glittersandalen wijst die de bonenstaak op de foto draagt.

De moed zakt me in de schoenen.

‘Weet je zeker dat je je Christian Louboutins er niet mooier bij vindt?’ probeer ik nog.

De rest van de middag wordt in beslag genomen door telefoontjes naar New York, en smeek, bedel en onderhandel ik met de nu veel minder enthousiaste pr-medewerkster van Donna Karan. Maar uiteindelijk zegt ze me dan toch toe de schoenen per koerier naar me toe te sturen en daarmee haar eerdere belofte aan iemand anders niet na te komen.

Maar ondanks dat durf ik het risico niet aan en ren ik de hele volgende dag als een idioot door het West End. Het is intussen volop zomer geworden en een bloedhete dag. Ik kan wel honderd dingen bedenken die ik nu liever zou doen dan iedere winkel die Donna Karan verkoopt af te stropen op zoek naar schoenen die nog helemaal niet zijn geleverd. Ik lijk verdomme wel een van die modegekken. Maar er is in heel Londen geen paar te vinden – dus kan ik alleen maar hopen dat FedEx op tijd zal zijn, wat ook betekent dat ik morgen, op mijn vrije dag, toch naar mijn werk zal moeten, om te wachten op de koerier en om vervolgens de schoenen naar het theater te brengen. Op dat moment beslis ik dat ik niet de moeite ga doen een cadeautje voor Caroline te kopen. En verder is het allemaal materiaal voor mijn boek, moet je maar denken. En dat vordert gestaag – het is verdomme al zowat een epos.

Die zaterdag voel ik me bij het wakker worden al helemaal blij dat ik die avond met Tom uit eten ga. Ik verheug me erop hem weer te zien en hoop dat we het minstens half zo leuk met elkaar hebben als op Harry’s bruiloft. Als het tot me doordringt dat ik me uit mijn bed moet hijsen en naar mijn werk moet om te wachten op een paar schoenen, kan dát zelfs mijn humeur niet verpesten.

De rit in de ondergrondse gaat twee keer zo snel als op een normale werkdag en het weer is vandaag opnieuw fantastisch. Als ik niet hoef rond te hollen, ben ik dol op de zon en ik loop opgewekt door de straten van South Kensington. Als ik bij nummer 47 aankom, denk ik met plezier aan de dag die voor me ligt. Ik klim de trap naar het bordes op en ga het huis binnen, waar ik geduldig blijf staan wachten tot het piepje van het alarm klinkt. Maar het alarm staat niet aan, dus moet er iemand binnen zijn.

‘Hallo?’ roep ik, als ik in de hal sta.

Niets. Het is volkomen stil in huis en zelfs het getik van de klok in de werkkamer is te horen. De zon schijnt door de glas-in-loodramen boven de trap naar binnen en ik zie stof dwarrelen in het gekleurde licht. Voor de rest is het stil. Caroline moet alweer vergeten zijn om het alarm in te schakelen.

Ik loop in de richting van de keuken om daar op de koerier te wachten, maar bedenk me dat het handiger is om eerst naar de slaapkamer te gaan en alles klaar te leggen wat ik mee moet nemen naar het theater. Caroline heeft besloten dat als ik tóch naar het theater kwam, ik net zo goed alles wat ze nodig heeft voor het feest mee kan brengen, inclusief haar weekendtas voor het Sanderson, waar ze hopelijk tot maandag logeert. Volgens haar was die tas dan één ding minder om aan te moeten denken. Ik glimlach wrang als ik terugdenk aan de manier waarop ze het bracht: alsof ze míj een dienst bewees.

Ik ren met twee treden tegelijk naar boven en ga naar de tweede deur op de brede overloop, die toegang geeft tot haar slaapkamer. Ik doe de deur open en blijf stokstijf staan – voor wat wel een eeuwigheid lijkt. Dan slaak ik een gil van ontzetting en gooi de deur weer dicht.

O, mijn god, mijn hart bonkt in mijn keel en al het bloed in mijn lichaam haast zich naar mijn wangen. Verdomme, verdomme, verdomme, verdomme.

‘Francesca!’ roept Carson.

Verdomme, verdomme, verdomme, verdomme.

‘Ja,’ jammer ik zachtjes, nog steeds aan de grond vastgenageld van schaamte.

‘Francesca, dit is niet wat je denkt.’

‘Geen probleem,’ zeg ik tegen de dichte deur, totaal niet wetend wat ik moet zeggen. Ik verman mezelf en loop een beetje schichtig de trap af. Het liefst ging ik nu weg om voor eeuwig te vergeten wat ik net heb gezien.

Ik ga in elkaar gedoken aan de keukentafel zitten en probeer te bedenken wat ik nu moet doen, als ik voetstappen de trap af hoor komen.

‘Francesca.’ Het is Carson die in de deuropening staat en er ontdaan en een beetje schaapachtig uitziet. ‘Eerlijk, ik begrijp dat dit een heel slechte indruk moet maken, maar zeg er tegen niemand iets over. Als de pers erachter komt...’

Ik kan het niet laten hem een vuile blik toe te werpen. En het kan me niks schelen hoe beroemd hij is.

‘Carson, het is mijn zaak niet. Ik zal tegen niemand iets zeggen en al helemaal niet tegen de pers,’ zeg ik zachtjes. ‘Maar het lijkt me het beste als ik maandag mijn ontslag neem.’

Carson heeft nu tenminste een broek en een overhemd, hoewel scheef dichtgeknoopt, aangetrokken, maar hij is op blote voeten en ziet er verward en reuze schuldig uit.

Ik moet even heel diep ademhalen. Het komt niet iedere dag voor dat je een wereldster poedelnaakt de kinderjuf van zijn zoon zó enthousiast ziet neuken dat het lijkt of zijn leven ervan afhangt.

Die man moet verdomme overal liefjes hebben zitten en het feit dat ik hem met de kinderjuf in bed heb betrapt, bevestigt alleen nog meer dat hij een wandelend cliché is. Maar het verrast me eigenlijk wel van Steph.

‘Oké, Francesca. Ik zal eerlijk tegen je zijn, zo eerlijk als ik nog nooit tegen iemand ben geweest. Niet tegen mijn familie, niet tegen mijn agent en zelfs niet tegen Robert en Brad.’

Zijn beste vrienden, De Niro en Pitt, voor het geval je dat niet had begrepen.

‘Oké,’ zeg ik. Ik heb nog steeds moeite met ademhalen en betwijfel ten zeerste of ik wel wil horen wat er nu gaat komen.

‘Ik ga je de waarheid vertellen omdat je me een goed mens lijkt en ik liever heb dat je weet hoe het werkelijk in elkaar zit, dan dat je vertrekt en dénkt dat je het weet op basis van wat je gezien hebt.’ Carson strijkt nerveus met zijn hand door zijn haar en ziet er echt gestrest uit – en ook nog verdomd sexy. Ik kan het Steph eigenlijk niet kwalijk nemen dat ze zich door hem heeft laten verleiden. Ik denk dat ik zelf ook geen ‘nee’ zou kunnen zeggen, als ik eerlijk ben.

Ik geef mezelf een standje en verwerp die ordinaire gedachte meteen weer. En probeer er geraakt en afkeurend uit te zien.

‘Luister, Carson, je bent me echt geen verklaring schuldig. Ik denk dat het overduidelijk is wat er gaande was en ik wil geen verhaaltje horen dat Caroline je niet meer begrijpt. Eerlijk, ik heb er geen oordeel over,’ lieg ik. ‘En als je wilt zal ik iets ondertekenen dat ik hiermee niet naar de pers zal gaan.’

Op dat moment komt Steph de keuken binnen.

‘Hoi, Fran,’ zegt ze een beetje bedeesd. ‘Gaat het een beetje, liefje?’ vraagt ze vervolgens aan Carson.

O, het is al ‘liefje’ nu, denk ik, woedend vanwege haar vrijpostigheid. Wie denkt zij wel dat ze is na één keer tussen de lakens met hem?

‘Ik ga Fran de waarheid vertellen,’ zegt Carson tegen Steph, die nerveus met haar ogen knippert.

‘Weet je dat wel zeker?’ vraagt ze. ‘En Cameron dan?’

‘Ja, waar is Cameron eigenlijk?’ vraag ik opeens verward en nogal geïrriteerd door al dat geheimzinnige gedoe van hen. De deurbel gaat.

‘Hij is uit met Lorna,’ fluistert Steph.

‘O, dat zal de koerier zijn,’ zeg ik, als ik opsta om de deur open te gaan doen.

Als ik de keuken weer binnen kom met Carolines schoenen onder mijn arm, zijn Carson en Steph in een verhitte discussie verwikkeld. Ik onderbreek ze, want nu ik zijn ballen heb mogen aanschouwen heb ik veel minder de neiging om beleefd te zijn tegen mijn baas. ‘Luister, ik moet nu naar boven om Carolines spullen voor het weekend in te pakken. Is dat goed?’ vraag ik nors.

‘Ja, natuurlijk,’ zegt Carson, en hij heeft het fatsoen er echt beschaamd uit te zien.

Vermoeid hijs ik me de trap op, nog steeds verbijsterd over wat ik net heb gezien en ook nogal geschokt door Steph. Die was wel erg enthousiast bezig en het beeld van hun tweeën in een uiterst ongewoon standje, doemt iedere keer weer in mijn hoofd op. Als ik niet zo in de war was, zou ik er zelfs opgewonden van kunnen worden. Ik had niet gedacht dat Steph dat in zich had. Het irriteert me dat hun seksuele escapades me het gevoel geven preuts te zijn. Ik voel me gewoon een groentje op slaapkamergebied vergeleken met hen. Ik dacht dat ik alles wel zo ongeveer een keer had geprobeerd, maar dat is dus duidelijk niet zo. Maar daar gaat het nu natuurlijk helemaal niet om.

Ik loop de poel van verderf binnen en probeer de gekreukelde lakens, de geur van hormonen en het spoor van kleding op de vloer niet op te merken. Het enige wat ik denk is dat ik hoop dat ze de lakens zullen verschonen voordat Caroline die maandag terugkomt. Ik neem aan dat ze zich iets té bewust waren van het feit dat zij morgen de hele dag (én nacht) in het Sanderson bivakkeert.

Ik maak Carolines enorme kasten open en pak haar Mulberry-weekendtas eruit. Dan bedenk ik me en pak een grotere Vuittontas. Ik heb net bedacht dat Carson later die dag naar Caroline toe gaat om haar verjaardag met haar te vieren. Wat een verjaarscadeau!

Helemaal gedesillusioneerd begin ik te pakken. Ik moet goed nadenken, zodat ik zorg dat Caroline op alles is voorbereid en ze niet eerder terugkomt, omdat er iets niet goed is. Dan heb ik wat rust en tijd voor mezelf, voordat ik haar weer onder ogen moet komen. Beneden hoor ik harde stemmen. Goed zo, laat ze maar ruziemaken, net goed.

Twintig minuten later ben ik eindelijk klaar met het bij elkaar verzamelen van al Carolines lotions, crèmes, vitaminen en al die andere dingen die voor haar blijkbaar van levensbelang zijn. Ik sleep de uitpuilende tas de trap af en zet die in de hal. Dan steek ik mijn hoofd om de hoek van de keukendeur.

‘Ik ga nu naar het theater om Carolines tas daar af te geven,’ zeg ik, en kijk veelbetekenend naar Steph als ik de naam zeg van de vrouw die ze net heeft bedonderd. Haar ogen zijn rood en ze heeft dus duidelijk gehuild.

‘Francesca, alsjeblieft, ga niet op deze manier weg,’ smeekt een verschrikkelijk gestreste Carson. Hij draait zich vragend naar Steph om. Ze geeft een bijna onzichtbaar knikje met haar hoofd en richt vervolgens haar trieste blik weer op de grond.

‘Alsjeblieft, Fran, wil je naar ons verhaal luisteren?’

‘Oké,’ zeg ik schouderophalend.

‘We zullen echt eerlijk zijn,’ zegt Carson met de moed der wanhoop. ‘Ga zitten.’

Met tegenzin pak ik een stoel en schuif die bij de tafel om hun zielige excuses aan te horen. Steph verroert geen vin en de spanning in de lucht is haast tastbaar.

Carson zit tegenover me en kijkt me met die prachtige ogen van hem strak aan. Het feit dat hij zich totaal niet bewust is van zijn uiterlijk maakt hem nóg aantrekkelijker. Ik bedoel niet dat hij, als hij ’s ochtends in de spiegel kijkt, niet ziet dat hij er goed uitziet. Dat weet hij heus wel – hij heeft tenslotte ogen in zijn hoofd. Maar hij heeft geen kapsones, is niet arrogant. Hij gebruikt zijn uiterlijk niet om controle over de situatie te krijgen, of de boventoon te kunnen voeren, en als hij aan een spiegel voorbijloopt, heeft hij ook niet de neiging om er even in te kijken of hij er nog steeds zo geweldig uitziet, zoals zo veel mannen stiekem doen. En daarom is hij gewoon nóg aantrekkelijker.

‘Francesca, waar het om gaat is dat Caroline en ik een verstandshuwelijk hebben, ook al zijn we dan niet met elkaar getrouwd...’ begint hij haperend.

Ik ben teleurgesteld over zo’n slappe uitleg als verdediging en ik besef dat ik eigenlijk helemaal geen hekel aan Carson wíl hebben.

Hij schraapt zijn keel. ‘We zijn namelijk nooit verliefd op elkaar geweest en het hele gedoe is door onze managers... geënsceneerd.’

‘Wat zeg je?’ weet ik dommig uit te brengen.

Carson slaakt een diepe zucht en begint dan aan een uitgebreide uitleg, terwijl Steph strak naar de grond blijft staren.

‘In de jaren negentig, toen Caroline net de film Baby Don’t Leave Me had gemaakt, was ze hartstikke beroemd en de meest veelbelovende actrice van Hollywood. Maar de studio’s konden haar keuzes wat betreft geliefden niet waarderen, die zouden haar romantische imago volgens hen alleen maar schade berokkenen.’

Ik kan niet geloven wat ik hoor. ‘Ga verder.’

‘Ik kwam net kijken in Hollywood en op dat moment hadden nog maar heel weinig mensen van mij gehoord. Maar ik was wel gecast in een film waarvan men dacht dat die een succes zou worden, dus mijn manager en die van Caroline bedachten dat het geweldig zou zijn als wíj een stel zouden vormen. Om helemaal eerlijk te zijn wilden ze eigenlijk dat we binnen een paar maanden met elkaar zouden trouwen, maar dat heb ik geweigerd. Ik was echt niet van plan om zulke serieuze beloften te doen aan iemand waar ik niet eens iets om gaf. Of die ik niet eens mocht.’

Ik hap naar adem. Ik weet niet echt hoe ik moet reageren op al deze informatie en met Sabina in mijn hoofd ga ik maar gewoon op mijn gevoel af. Ik vraag wat elk geestelijk gezond persoon zou doen in deze situatie.

‘En toen?’

‘Nou, dat is het eigenlijk. Ik denk dat we gewend zijn geraakt aan het vreemde van deze situatie en dat het voor onze carrières nuttig is geweest, vooral voor die van haar, moet ik achteraf zeggen. Ik heb al honderdduizend keer overwogen om ermee te stoppen, maar er zijn andere factoren die me daarvan weerhouden.’

‘Welke dan? Cameron?’

Carson gaat weer met zijn hand door zijn haar en Steph komt naast hem staan om de andere hand geruststellend in de hare te pakken.

‘Ik werd verliefd op iemand,’ zegt Carson.

‘O,’ zeg ik, nu totaal in verwarring.

‘Ik werd verliefd op Steph.’

‘O,’ zeg ik weer, langzaam rood wordend.

‘En ik werd verliefd op hem,’ zegt Steph nu.

‘Dat is nu zeven jaar geleden en sinds die tijd zijn we bij elkaar,’ voegt Carson eraan toe, terwijl hij zijn arm om haar heen slaat om zijn punt nog te versterken.

‘O, ik begrijp het. Nee, eigenlijk niet. Ik bedoel, het is misschien ouderwets, maar waarom kom je er niet gewoon voor uit, zodat je samen met Steph kunt zijn en het uit kunt maken met Caroline?’

Nu neemt Steph het verhaal over. ‘Dat komt voornamelijk door mij. Ik bedoel, natuurlijk is een gedeelte van het verhaal dat het voor Carsons carrière beter is om met Caroline te zijn dan met mij, maar dat is niet de grootste reden. Ik haat het om op te vallen, ik haat Hollywoodfeestjes en alles wat daarbij komt kijken en met de manier waarop het nu is geregeld, kan ik genieten van een redelijk rustig en vreedzaam leventje. Carson is nou eenmaal een van de beroemdste mensen op de wereld en degene die een relatie met hem heeft wordt daar vanzelf in meegesleept en wordt dus ook bekend, krijgt ook permanent fotografen achter zich aan. Ik denk niet dat ik dat aan zou kunnen.’ Steph speelt nerveus met haar haar. ‘Ik krijg het zelfs al benauwd als ik er alleen maar aan dénk. Op deze manier kan ik bijna de hele tijd bij Carson in de buurt zijn, zonder op te vallen en dat is precies hoe ik het graag heb.’

Ik heb een beetje medelijden met haar, dat ze over dit soort privédingen moet praten. Het valt haar duidelijk niet gemakkelijk.

‘Weet Lorna het?’

‘Ja,’ zegt Steph fel.

‘En Caroline?’

‘Ja,’ antwoorden de geliefden allebei tegelijk.

‘Vind ze het niet vervelend dat jullie pal onder haar neus een relatie hebben? En Cameron, hoe zit het daar mee? Is het niet vreselijk verwarrend voor hem?’ Ik heb zó veel vragen.

Carson en Steph zien er allebei een beetje schuldig uit als ik Cameron noem.

Carson schraapt zijn keel. ‘Helaas is ieder kind dat beroemde ouders heeft onderhevig aan een wat vreemde jeugd, maar we proberen hem zo veel we kunnen te beschermen. We zijn van plan om Cameron de waarheid binnenkort te vertellen... dat eh...’ Zijn stem sterft weg. Dit is duidelijk moeilijk om over te praten.

Ik kan niet langer in spanning blijven en zeg: ‘Carson, wat?’

‘... dat Steph zijn echte moeder is,’ laat Carson eindelijk de bom ontploffen. Wel verdomme! Mijn god!

Nu begint het allemaal in elkaar te passen: Lorna die zo gesteld is op Carson en Cameron, dat Carson niet samen in het Dorchester met Caroline overnachtte toen hij hier was voor haar première. Dat was me toen al opgevallen maar ik dacht dat ze ruzie hadden gehad of zoiets. Dan was er natuurlijk de in het oog springende aanwijzing dat Caroline duidelijk geen zier geeft om Cameron en Steph juist zo dol op hem is. En daarbij is Cameron een schattig ventje, wat hij zeker niet zou zijn als hij Carolines kind was en haar genen had geërfd.

Mijn mobiele telefoon gaat.

Verdwaasd neem ik op en Steph en Carson staren me allebei aan, nerveus mijn reactie afwachtend op de bom die ze net hebben laten ontploffen.

‘Caroline, hoi. Ja, ik heb alles ingepakt en ik kom er zo aan, maak je geen zorgen.’

Steph en Carson zien er heel ongemakkelijk uit en ik beëindig het gesprek zo snel ik kan.

‘Hoe redden Caroline en jullie dit allemaal? Ik bedoel, kunnen jullie als vrienden met elkaar opschieten of niet?’ vraag ik Carson.

Zonder met zijn ogen te knipperen zegt hij: ‘Ze is het meest onbeschofte, egoïstische en afgrijselijke menselijk wezen waar ik ooit een vijftien jaar durende neprelatie mee heb gehad.’

Ik kan mijn oren nauwelijks geloven. Het is allemaal zo vreselijk bizar.

‘Luister,’ probeer ik hen gerust te stellen. ‘Ik moet nu naar het theater om die spullen af te leveren, maar ik wil dat jullie weten dat ik hier tegen niemand ook maar een woord over zal zeggen. Echt niet, en ik meende wat ik zei, Carson, als je wilt dat ik iets juridisch onderteken waarin dat staat, zal ik dat doen.’

Steph heeft tranen in haar ogen en ziet er zo blij uit dat ze er helemaal van straalt. ‘Nee, dat hoeft niet voor mij, Fran. Ik vertrouw je. En buiten dat is mijn moeder helemaal weg van je en zegt steeds maar hoe lief je bent. Om eerlijk te zijn is het heerlijk om iemand de waarheid eens te kunnen vertellen. Ik hoop dat je me geen afgrijselijke moeder vindt omdat ik net doe of mijn kind van een ander is? Het komt gewoon omdat we het schandaal en alle publiciteit niet aandurfden, bang voor wat het hem en ons aan zou doen.’

Nu lijken de tranen en alle spanning en zenuwen van de laatste zeven jaar eruit te komen. Het kan niet makkelijk zijn geweest al zo lang in een leugen te leven.

Ik aai haar over haar rug en besef wat een onwerkelijke situatie dit is. Alles lijkt wel totaal te zijn omgedraaid en in een heel korte tijd ben ik van assistente in vertrouwelinge met een groot geheim veranderd. Een geheim waar de hele wereld van op de hoogte zou willen zijn.

Carson lijkt zich op te vreten van ongerustheid, dus probeer ik hem gerust te stellen.

‘Luister, ik veroordeel jullie allebei hier absoluut niet om. Ik bedoel, dat deed ik eerst wel, toen ik dacht dat je ontrouw was en dat jij, Steph, met de man van een ander het bed in dook, maar nu ik weet dat hij altijd al jóúw man was en bovendien de vader van je kind is, en dat jullie... nou... je snapt het wel, toch?’

Steph schiet in de lach en omhelst me dankbaar en slaat haar arm dan om Carson heen, die er ook opgelucht uitziet omdat hij hun geheim eindelijk eens even niet op zijn prachtige schouders voelt drukken, maar hij is niet zo blij dat zijn vriendin de mogelijkheid van een juridisch document zo snel heeft afgewimpeld. Uiteindelijk is híj natuurlijk degene die miljoenen dollars waard is wat het kassucces van een film betreft en is hij ook degene die de macht heeft om miljoenen kranten extra te doen verkopen omdat hij bijvoorbeeld alleen maar naar de kapper is geweest. Wat er zou gebeuren als er iets over de moeder van zijn kind bekend zou worden, laat zich makkelijk raden.

‘Heel, heel erg bedankt, Fran, dat je dit niet moeilijker voor ons hebt gemaakt dan nodig en als je binnenkort meer tijd hebt, moeten we het er zeker nog verder over hebben. Eh... één ding nog. Ik zou het heel erg op prijs stellen als je niet aan Caroline laat merken dat je het weet.’

‘Maak je geen zorgen,’ zeg ik vol overtuiging. ‘Geen woord.’

Nu is het écht tijd om te gaan.

‘En ik heb ook nog één ding...’ Ik kan de verleiding niet weerstaan om het te vragen. ‘Heeft Caroline ook een relatie?’

‘Eh, ja...’ Carson en Steph zien er niet erg op hun gemak uit.

‘Ken je haar vriendin Leticia?’ vraagt Carson.

‘Ja?’ spoor ik hem aan.

Carson kijkt me alleen maar aan en trekt een van zijn wenkbrauwen op.

‘O, oké, ja. Natuurlijk. Oké. Dag.’