6

De volgende paar dagen verkeer ik in een gedwongen staat van onzekerheid. Volgens Carrie Anne sta ik zeker op de lijst van degenen met wie Caroline Mason een sollicitatiegesprek wil voeren, dus kan ik een telefoontje verwachten van iemand die luistert naar de naam Suzy. Maar helaas heeft Carrie Anne geen enkel idee wanneer dat zal zijn.

Die vrijdag, mijn allerlaatste dag bij Diamond, heb ik nog steeds niets gehoord en maak ik me ontzettend veel zorgen dat Caroline Mason misschien van gedachten is veranderd over een sollicitatiegesprek met mij of al iemand anders voor die baan heeft gevonden. Het is onderhand al zover met me dat ik me iedere keer als de telefoon gaat een ongeluk schrik. Maar gelukkig voor mijn bloeddruk gaat mijn telefoon die middag maar één keer. Ik druk meteen nerveus de verbindingstoets in, alleen om te ontdekken dat het Harry is die belt.

‘Hoi Fran, hoe gaat het met je?’ begint hij en het medelijden dat in zijn stem doorklinkt zorgt ervoor dat ik hem nu het liefste een flinke klap voor zijn kop zou verkopen.

‘Prima, dank je. Méér dan prima eigenlijk. Ik kan ieder moment iets te horen krijgen over een andere baan,’ zeg ik, terwijl ik wanhopig mijn best doe koel en uit de hoogte te klinken, maar dat lukt van geen kanten.

‘O, wauw, dat klinkt goed. Heel goed...’

Er valt een ongemakkelijke stilte en plotseling overvalt me de gedachte hoe razendsnel en onomkeerbaar de dingen kunnen veranderen in een relatie. Ik bedoel, het ene moment vind je het nog de gewoonste zaak van de wereld iemands intiemste delen in je mond te nemen en het volgende ogenblik voel je je al ongemakkelijk als je hem aan de telefoon hebt.

‘Luister, Fran...’

‘Harry...’

We beginnen allebei op hetzelfde moment te praten.

‘Jij eerst...’ zeg ik. Even schiet het door mijn hoofd dat Harry misschien wel belt om me te vertellen dat hij een vreselijke vergissing heeft begaan.

‘Oké. Nou, ik weet dat je waarschijnlijk nog een beetje boos op me bent en daar heb je natuurlijk alle recht toe, maar ik wilde gewoon zeker weten dat alles goed met je was en nog een keer zeggen dat ik echt wil dat we vrienden blijven...’

Nou, daar heb ik de vorige keer anders niets van gemerkt.

‘En bovendien vermoorden Wayne en Briggsy me als we geen vrienden blijven, want ze vinden jou en Abbie geweldig.’

Er verschijnt een wrang lachje om mijn mond. Ik denk dat ik Harry’s twee beste vrienden, Wayne en Briggsy, ongeveer even erg zal missen als Harry zelf, maar ze zijn ook zo ontzettend grappig. Het raakt me dat zij blijkbaar hetzelfde voelen, hoewel een cynisch deel van mij zich stiekem afvraagt of Briggsy Harry misschien heeft opgepord om mij te bellen. Ik heb altijd vermoed dat hij op Abbie valt, tot haar grote afschuw trouwens.

Het is allemaal nogal verwarrend, omdat ik eigenlijk vind dat ik nog heel boos op Harry zou moeten zijn, maar nauwelijks een week nadat we uit elkaar zijn moet ik tot mijn spijt al bekennen dat ik – hoewel ik nog altijd flink op mijn teentjes ben getrapt – Harry misschien meer als vriend mis dan als geliefde, wat betekent dat zijn beslissing om het uit te maken waarschijnlijk verstandig was. Maar dat stelt me niet gerust – het baart me eerder zorgen. Als wij inderdaad geen goed stel waren, waarom was ik dan niet degene die dat doorhad?

‘Harry,’ zeg ik rustig. ‘Ik weet zeker dat we vrienden blijven en zeg maar tegen Wayne en Briggsy dat ze heus niet zo makkelijk van Abbie en mij afkomen, maar kun je me wat meer tijd gunnen? Ik heb nou niet direct een gebroken hart, maar voel me wel nogal geraakt en ben er waarschijnlijk nog niet aan toe om al echt “vriendjes” te zijn.’

‘Prima, Fran...’ zegt Harry.

We hangen op en in plaats van me van streek te voelen, denk ik binnen een paar seconden weer aan het telefoontje waar ik écht op zit te wachten. Dat is waarschijnlijk nogal veelzeggend.

Om vijf uur glippen Raj en ik het balkon op, ieder met een ondeugend afscheidsbiertje en Raj natuurlijk ook met een joint.

‘Jij bent het enige wat ik zal missen van dit kantoor, Raj,’ zeg ik triest. ‘Nou ja, jij en mijn salaris, natuurlijk.’

Raj grijnst een beetje suf en biedt me zijn joint aan en om de een of andere onbekende reden denk ik ‘wat kan mij het ook schelen’ en neem ik een flinke hijs.

Een half uur later hang ik, tot de enorme pech van een stel toeristen, kotsend over de balustrade, hoewel ik me er niet veel meer van herinner. De joint blijkt zo sterk, dat ik me sowieso weinig meer herinner. Ook niet veel van de reis naar huis of van de dag erop. En zo komt er een einde aan mijn tijd bij Diamond PR én aan het roken van joints voor mij. Ik ben er nog niet uit of het feit dat ik ze geen van beide zal missen nou vreselijk verdrietig of vreselijk geweldig is.

Een paar weken later, na opnieuw een lange, vervelende dag met eindeloos saai administratief werk, zit ik me thuis af te vragen of iemand écht dood zou kunnen gaan van verveling, als mijn telefoon rinkelt.

Precies op het moment dat ik de hoop begon op te geven en me al begon in te stellen op een arm en moeizaam leven, worden mijn gebeden verhoord. Het is de onbekende Suzy die de woorden die ik het allerliefste in mijn hele leven wil horen zegt: ‘Komt het u uit vanavond hierheen te komen voor een ontmoeting met Caroline?’

Ik kijk naar mijn bord met witte bonen in tomatensaus en naar de schoorstenen op de televisie die aangeven dat Coronation Street gaat beginnen en de adrenaline jaagt nu al als een razende door mijn bloedvaten heen.

‘Ja, dat kan wel. Waar moet ik heen?’

‘De ontmoeting met Caroline en mij zal plaatsvinden in haar huis hier in South Kensington. Ik zal u het adres geven.’

Ik wapper met mijn hand naar Abbie, die helemaal opgewonden om me heen springt, en gebaar naar haar dat ik iets moet opschrijven. Tien minuten later heb ik het adres van een beroemde filmster in mijn hand en mijn trainingsbroek verruild voor de keurige en professioneel uitziende outfit van de persoonlijke assistente van een filmster. Het is verbijsterend wat je voor elkaar kunt krijgen als het móét en je beste vriendin bij je is om je te helpen bij wat je aan moet trekken. We besluiten tot een zwarte kokerrok met een eenvoudige beige blouse en mooie zwarte pumps. Ik dans de flat door.

‘Tas, telefoon, huissleutels, autosleutels, jas, lipgloss... shit.’

‘Shit zou ik niet meenemen in mijn tas, Fran, als ik jou was. Maakt, denk ik, niet zo’n goede indruk,’ merkt Abbie op, grinnikend om haar eigen grapje.

‘Nee – shit, ik heb Ella beloofd dat ik later vanavond bij haar langs zou komen. Kun jij haar bellen en zeggen wat er is gebeurd en dat ik vanavond of anders morgen bel?’ roep ik, terwijl ik me naar de deur haast.

‘Tuurlijk,’ reageert Abbie, haar mond vol met mijn vergeten witte bonen in tomatensaus. ‘Veel succes!’

Met een brede grijns sla ik de deur achter me dicht. Ik kan gewoon niet geloven dat ik nu naar het huis van Caroline Mason en Carson Adams ga. Dit is zo’n geweldige gebeurtenis voor mijn van nature vreselijk nieuwsgierige karakter.

Ik ben er niet-te-geloven-exact op tijd, dus blijf ik nog even in mijn auto zitten om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Sinds ik voor het eerst van Carrie Anne hoorde dat Caroline Mason in Londen is, ben ik me daar steeds sterker van bewust geworden. Foto’s in de roddelbladen die me eerder niet opvielen, springen nu aan alle kanten tevoorschijn en Caroline lijkt op dit moment de cover van zo ongeveer elk tijdschrift dat er bestaat te sieren. Tegenwoordig is het voor iedere zichzelf respecterende acteur of actrice de trend in een stuk op het West End te gaan spelen, wat relatief slecht wordt betaald. Maar daartegenover staan wel een hele hoop lofprijzingen en publiciteit, die natuurlijk onbetaalbaar zijn. Caroline Mason is dus geen uitzondering.

Ik heb mijn huiswerk goed gedaan. Over een dag of veertien start Caroline Mason met de acht weken durende repetities voor haar met enorm veel publiciteit omgeven toneelstuk, dat in juni in première gaat. Het is een zwaar stuk over liefde en verraad, geschreven door de toneelschrijver de jour, John James. Het is de bedoeling dat dit stuk haar weer in de schijnwerpers doet belanden, waaruit ze is verdwenen sinds de geboorte haar zoon, het kind van Carson Adams, zes jaar geleden. (Ik neem aan dat ze haar werk een tijdlang heeft opgegeven om moeder te kunnen zijn.)

Als het toneelstuk in december afgelopen is, hoopt ze meteen door te kunnen gaan met een film waarin ze de rol van een psychisch gestoorde vrouw speelt die periodes van totale waanzin doormaakt. Nou niet direct een opwekkende film, maar waarschijnlijk wél erg interessant. De film wordt gedraaid door Great British Films. Niet als een van hun commerciële projecten; het wordt eerder een filmhuisfilm. Het scenario heeft jarenlang op de plank gelegen en nu pas het startsein gekregen, omdat de hippe jonge regisseur Thomas Anderson de film graag wil maken en zich aan het project heeft verbonden. Volgens Carrie Anne heeft Caroline altijd al de hoofdrol in deze film willen spelen en zit ze er al jaren op te azen, dus dat is iets waar ik in ieder geval lyrisch over moet doen. Carrie Anne heeft me ook met klem aangeraden het woord ‘comeback’ niet te noemen.

Andere informatie die ik heb verzameld is dat de relatie tussen Caroline en Carson in Hollywood, ondanks het feit dat ze nooit getrouwd zijn, als een van de stevigste relaties wordt beschouwd. Hun zoon heet Cameron en ze hebben huizen in Los Angeles, New York, South Kensington en Bermuda. In de periode dat haar carrière in de wacht heeft gestaan, zat die van hem juist in de lift. Dat hij tot de top wordt gerekend is wel duidelijk; pas geleden heeft hij samen met Tom Cruise, Brad Pitt, Ben Stiller en Jim Carrey op de cover van Vanity Fair gestaan onder de kop: ‘Hollywoods Zwaargewichten’. Caroline en Carson zijn een prachtig stel, en toen ze dit jaar bij de uitreiking van de Oscars over de rode loper liepen, klonken er kreten van bewondering uit het publiek.

Het is tijd. Ik kijk nog even in de spiegel, doe nog wat lipgloss op en stuur gauw een groeps-sms’je naar Sabina, Ella, Raj en mijn moeder: ‘Sta op het punt Caroline Mason te ontmoeten... bij haar thuis! Duim voor me. Fran, x.’ Met een grijns stel ik me voor wat het effect van mijn berichtje zal zijn.

Het is ondertussen schemerig geworden, maar niet te donker om nog te kunnen zien dat nummer 47 zich in een prachtige bomenrijke straat bevindt. Het huis zelf is een Georgian huis met een trap naar de voordeur, die geflankeerd wordt door twee witte pilaren. Ik druk op de bel.

Suzy doet de deur open.

‘Hallo Francesca, kom binnen. Heb je het goed kunnen vinden?’

‘Ja hoor, dank je,’ antwoord ik op deze voor de hand liggende vraag die we allemaal stellen omdat we niets beters te zeggen hebben en ik glimlach vriendelijk naar haar.

Ik loop achter Suzy aan de enorme hal door en probeer intussen ieder detail in me op te nemen, zodat ik daar op een later tijdstip nog eens goed over kan nadromen: een originele parketvloer, een geweldig stijlvolle mix van antiek en modern en een schilderij aan de wand dat verdacht veel op een echte Damien Hirst lijkt.

‘We gaan naar de keuken als je het niet erg vindt. Je zit daar prettig en Caroline heeft een drukke dag achter de rug en moet nu een beetje ontspannen.’

‘Ja, natuurlijk,’ zeg ik. ‘Ben jij haar huidige assistente, Suzy?’

‘Nee, nee. Ik ben de persoonlijke assistente van een andere acteur. Mijn baas is een vriend van Caroline, dus heb ik haar beloofd te helpen met de sollicitatiegesprekken. Ze wil Louise nog niet vertellen dat ze niet langer nodig is, voordat ze iemand heeft gevonden die haar plaats kan innemen,’ zegt ze, half fluisterend en heel geheimzinnig.

Ik zou Suzy natuurlijk het liefste vragen wie haar baas is, maar ik weet me te beheersen.

Als we bij twee enorme houten deuren aankomen, houdt Suzy plotseling halt, alsof haar net iets te binnen is geschoten, en zegt nog steeds met zachte stem: ‘Trouwens, mijn excuses dat ik niet eerder contact met je heb opgenomen, maar Caroline was een tijdje niet in de stad en besloot toen haar huidige persoonlijke assistente nog een kans te geven.’

Ik knik en mompel: ‘O, geen probleem,’ terwijl ik tegelijkertijd een gezicht probeer te trekken dat hopelijk zegt: maak je geen zorgen, ik begrijp het volkomen en ik heb het zo enorm druk gehad met mijn hectische administratiebaantje dat het me niet eens was opgevallen.

‘Oké, succes. Wees gewoon jezelf en – een advies – noem het woord “comeback” niet, goed?’ fluistert Suzy.

Ik knik en vraag me af wat me zou gebeuren als ik dat wél deed.

‘Klaar?’

‘Klaar,’ knik ik.

Suzy duwt de deur open om mijn ideale keuken daarachter te onthullen. Hij is enorm. De kasten zijn gemaakt van mahoniehout en de aanrechtbladen zijn van marmer. Alle apparaten zijn van chroom en glanzen je tegemoet en aan hun afmetingen te zien zijn ze waarschijnlijk uit de Verenigde Staten geïmporteerd. In het midden is een kookeiland, met potten en pannen erboven en achterin staat een enorme houten tafel bij de openslaande deuren die toegang geven tot een groene Londense oase. Aan het hoofd van de tafel zit Caroline Mason, met een groot glas witte wijn in haar hand.

‘Hallo,’ zegt ze met een zangerig accent. ‘Jij moet Francesca zijn. Dank je wel dat je hierheen bent gekomen.’

Haar lange, golvende, donkere haar valt over haar rug en haar ogen zijn zwaar opgemaakt; enorm en tragisch. Ze heeft hoge jukbeenderen en haar neus buigt iets omhoog, wat de indruk wekt dat ze een beetje op je neerkijkt.

Ze staat op en loopt de keuken door naar het kookeiland om haar sigaretten en haar aansteker te pakken. Haar lichaam is soepel, lenig en getraind en ze beweegt een beetje katachtig. Ze draagt een camelkleurig trainingspak van Juicy (de kasjmier uitvoering) en een diamanten ring ter grootte van een baby aan haar vinger. Ze heeft zo veel uitstraling dat ik niets anders kan dan naar haar kijken en ik begrijp opeens waarom sommige mensen echte sterren worden en andere gewoon beroemd.

‘Hallo, heel prettig u te ontmoeten,’ zeg ik, terwijl ik me helemaal betoverd voel door haar, maar er niet zo probeer uit te zien.

‘Ja, dat vind ik ook,’ zegt ze en ze houdt haar hoofd koket een beetje schuin. Dan loopt ze terug naar haar stoel en gaat zitten. ‘Wil je misschien een glas water voor we beginnen?’

Ze heeft een fantastische stem en ik ben het eens met de journalist die haar stem ooit heeft beschreven als een rivier van melk en honing die over een rotsachtige bodem stroomt. Alleen zou ik gewoon hebben geschreven: ‘Laag en sexy.’

‘Nee, dank u wel,’ weet ik uit te brengen. Ik voel me plotseling zwaar onder de indruk van alles.

Caroline werpt me een glimlach toe waarbij ik een rij heel erg witte Amerikaanse tanden te zien krijg.

Ze gebaart naar Suzy en mij dat we moeten gaan zitten.

‘Zo, Suzy heeft me al een aantal dingen over je verteld, maar het lijkt me goed als je ons iets over jezelf vertelt,’ begint ze.

Ik dwing mezelf op te houden met dat gestaar naar haar en me natuurlijk te gedragen, maar dat is niet eenvoudig. Ik heb haar wel al ontelbare keren in kranten, tijdschriften en op de televisie gezien, maar op de een of andere manier ziet ze er in het echt toch anders uit. Kleiner, magerder en haar gezicht is wat harder. En om me nog verder af te leiden zie ik nu een foto van Carson Adams en haar op een van de planken staan. Niet het geijkte familiekiekje, maar een foto van hun tweetjes samen met Robert de Niro en Martin Scorsese bij de uitreiking van de Golden Globes.

Ik wend mijn ogen ervan af en richt ze weer op degene naar wie ze moeten kijken. Tot mijn ontzetting merk ik dat ik plotseling bloednerveus ben.

‘Oké. Nou, na mijn middelbare school heb ik diverse baantjes in de productie gehad en daarna ben ik persoonlijk assistente bij Diamond PR geworden...’

Caroline onderbreekt me. ‘Waarom heb je besloten van freelancebaantjes in de productie om te schakelen naar een fulltimebaan als persoonlijk assistente? Heb je dat altijd al willen worden?’

‘Tja,’ begin ik. ‘Ten eerste moest ik een fulltimebaan hebben omdat ik graag verder wilde met acteren. Niets serieus hoor,’ voeg ik er haastig aan toe, ‘gewoon af en toe een rolletje... en ik moest dus een fulltimebaan hebben waarbij ik toch nog naar... naar...’ Ik voel dat ik knalrood word. Wat zit ik nou toch stom te kletsen? Ik ben op van de zenuwen en nou heb ik mezelf ook nog ongelofelijk voor gek gezet. Tegen iemand die steractrice is, iemand die werkelijk lichtjaren van je is verwijderd, vertellen dat je zelf ook acteerambities hebt is pijnlijk en ik snap niet dat ik er ooit over ben begonnen. Ik moet mezelf herpakken.

‘In ieder geval doet het er niet toe, omdat ik de laatste jaren als persoonlijk assistente heb gewerkt, en dat is...’

‘Wil je nog steeds actrice worden?’ onderbreekt Caroline me weer. Ze laat zich duidelijk niet voor de gek houden. ‘Is dat wat je eigenlijk het liefste wilt?’

Ik kan mezelf wel slaan omdat ik zo stom ben geweest. Ik weet precies wat ze nu denkt en heb het gevoel dat mijn antwoord nu cruciaal is.

‘Om helemaal eerlijk te zijn ben ik nogal teleurgesteld geraakt in dat hele acteergedoe en ik weet eigenlijk niet waarom ik erover ben begonnen,’ zeg ik aarzelend. ‘Er is niet echt veel uitgekomen en wat ik op dit moment wil, wat ik het allerliefste wil, is een nieuwe uitdaging...’

Ik voel dat ik op het punt sta er weer op los te gaan kletsen, dus hou ik me in, haal diep adem en gebruik de technieken die ik door de jaren heen in allerlei acteercursussen heb geleerd om je zenuwen te beheersen. Ik wist dat ze me ooit nog eens van pas zouden komen. Concentreer je.

‘Als ik deze baan krijg, zou ik het fantastisch vinden en me er voor de volle honderd procent voor inzetten,’ zeg ik nu veel kalmer.

‘Mooi,’ reageert Caroline. ‘Want ik kan geen assistent gebruiken die naar audities gaat en die deze baan alleen maar wil om haar eigen carrière een zetje te geven. Ik heb iemand nodig wiens ambitie het is om alles voor míj soepel te laten verlopen. Ik zoek een persoonlijke assistente, geen leerlinge.’ Het valt me op dat ze ieder woord rustig overdenkt voordat ze het uitspreekt. Dat resulteert in een weloverwogen verhaal met een maximale impact.

Ik knik. ‘Dat begrijp ik volkomen en ik beloof u dat u absoluut prioriteit nummer één voor mij zou zijn. En wat betreft audities, daar zou ik me maar geen zorgen over maken, ik word toch nooit meer ergens voor gevraagd,’ probeer ik een grapje te maken.

Geen reactie.

Ik kijk snel even naar Suzy – haar gezicht staat gepijnigd. Snel vervolg ik: ‘Mevrouw Mason, mijn zwakke pogingen om te acteren zijn werkelijk volkomen onbelangrijk en ik schaam me dat ik erover ben begonnen – en al helemaal tegen u. Het enige waar ik u over verteld zou moeten hebben is het feit dat ik de laatste paar jaar als persoonlijk assistente heb gewerkt, dat ik daar graag mee door zou gaan en dat ik dat ook van beroep ben.’

Caroline kijkt me een hele tijd aan, maar op haar gezicht valt niets te lezen. Je kunt werkelijk een speld horen vallen. Dan ademt ze diep in en zegt ze: ‘Oké. Nou, ik denk dat het het beste is als Suzy je nu een paar vragen stelt.’ Ze kijkt veelbetekenend naar Suzy, die sinds het begin van dit gesprek alleen maar met een verschrikte uitdrukking op haar gezicht heeft gezeten.

Nu begint ze door allerlei papieren te bladeren en terwijl we wachten totdat zij het gesprek overneemt, bestudeer ik Carolines gezicht, om te kijken of ik misschien toch kan ontdekken of het me is gelukt een positieve indruk op haar te maken, maar ze laat nog steeds niets blijken. Ik bid dat ik de boel niet heb verpest.

Caroline strekt een perfect gemanicuurde hand uit naar haar aansteker en steekt gracieus een sigaret op. Een lange, dunne sigaret met een wit mondstuk die je, wed ik, niet kunt krijgen in Engeland. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om te roken, maar deze sigaret lijkt me bijna het proberen waard.

Suzy vindt eindelijk het papier waarnaar ze op zoek is en tot mijn verbazing ga ik me meer op mijn gemak voelen, omdat zij juist zo nerveus is.

‘Oké. De eerste vraag is: wat verwacht je dat de baan als Carolines persoonlijke assistente inhoudt?’

Ik ben even stil voor ik antwoord geef. Het is lastig te bepalen tegen wie ik moet praten en uiteindelijk besluit ik me tot Caroline te richten.

‘Tja, ik denk dat het erom draait dat ik uw leven zo makkelijk mogelijk maak tijdens uw verblijf in Londen. Ik neem aan dat dat betekent dat ik uw agenda, zowel qua werk als sociaal, bijhoud en ook dat ik ervoor zorg dat u in het theater alles hebt wat u nodig hebt, zodat uw leven rimpelloos verloopt.’

Caroline blijft onbeweeglijk zitten, maar Suzy luistert heel aandachtig naar alles wat ik te zeggen heb en ziet er zichtbaar opgelucht uit als ik min of meer het juiste antwoord schijn te hebben gegeven. Met grote ogen knikt ze me bemoedigend toe en kijkt dan Caroline aan om een reactie van haar te krijgen.

‘Ja, dat klinkt goed,’ zegt ze nadenkend. ‘Het gaat er inderdaad om dat je mijn leven zo gemakkelijk mogelijk maakt. Maar dat is niet het enige... ik denk dat Suzy beter is in een paar voorbeelden dan ik.’ Opnieuw geeft ze de teugels aan haar over.

‘Nou,’ begint Suzy en schraapt haar keel. ‘Je zult met een heleboel verschillende mensen moeten samenwerken en moeten praten. Bijvoorbeeld Carolines agent voor Engeland, haar publicrelationsmanager, contacten met het theater en met Great British Films. Maar je zult ook net zo handig moeten zijn in het regelen van een loodgieter of een cateraar, bijvoorbeeld, mocht daar behoefte aan zijn.’

‘Ja, dat klopt,’ zegt Caroline. ‘Ik bedoel, de ene keer praat je met... Spielberg en het volgende ogenblik heb ik je misschien nodig om te regelen dat het dak wordt geïsoleerd.’ Ze kijkt me strak aan, op zoek naar een teken dat ik me gek laat maken door haar nonchalant noemen van zo’n beroemde naam, maar ik ben te veel in beslag genomen door de gedachte hoe onwerkelijk beide voorbeelden klinken.

‘Dat zou geen probleem zijn. Ik weet zeker dat ik allebei de situaties goed aan zou kunnen.’

‘Goed,’ zegt Caroline. ‘Ik denk dat wat ik werkelijk nodig heb, iemand is die me helemaal in de watten legt, omdat de rollen die ik ga spelen, zowel in het theater als in de film, veel van me zullen vragen en ook nogal triest zijn. Dat betekent dat ik niet de tijd zal hebben om me met gewone dingen bezig te houden. Ik zal met mijn hoofd naar een duistere plek moeten gaan en iemand nodig hebben die de dagelijkse gang van zaken hier van me overneemt, zodat ik me helemaal op mijn rollen kan concentreren.’

‘Dat begrijp ik,’ zeg ik, hoewel ik het allemaal nogal dramatisch vind klinken. Maar ondanks dat kijk ik hopelijk heel erg begrijpend. ‘U bent hier om een rol te spelen en heeft daarom geen tijd zich met allerlei wereldse en praktische zaken bezig te houden, dus u zoekt iemand die dat deel van u over kan nemen.’

Caroline kijkt Suzy aan op een manier van: misschien snapt deze meid er toch meer van dan ik eerst dacht. Suzy glimlacht nogal minzaam.

‘Ja, dat is het exact,’ zegt Caroline, terwijl ze een wolk rook uitblaast en er toch elegant en aantrekkelijk uit blijft zien – in plaats van als een oud viswijf.

Suzy komt ertussendoor. ‘Een heel belangrijk deel van je taak terwijl het toneelstuk loopt, is het organiseren van de kaartjes. Caroline krijgt er vier per avond toegewezen en iedereen begint er natuurlijk om te bedelen. Ze moeten wel betaald worden en soms betekent dat dat Caroline dat doet en andere keren zul je de creditcardgegevens van degenen die de kaartjes krijgen moeten zien te krijgen.’

Ik knik ernstig. Dat lukt me wel, denk ik.

Dan neemt Caroline het weer over. ‘Nog iets waar ik je voor mijn gevoel voor moet waarschuwen is dat deze baan niet zo geweldig is als je misschien denkt. Ik heb iemand nodig die het niet vervelend vindt om wat dagelijkse boodschappen te doen. Ik kan je bijvoorbeeld vragen om tampons te halen, of iets anders.’

‘Geen enkel probleem,’ antwoord ik. ‘Dat lijkt me logisch. Ik bedoel, hoe zou u dat zelf kunnen doen als u de hele dag in de repetities zit en moet werken?’

Caroline begint er steeds positiever uit te zien en werpt Suzy regelmatig een bepaalde blik toe, die dan reageert met een knikje. Mijn vreselijke start raakt voor mijn gevoel steeds meer op de achtergrond. Volgens Carrie Anne hebben ze al diverse andere sollicitanten gesproken en afgewezen en ik begin te vermoeden dat dat echt domme idioten moeten zijn geweest, omdat het duidelijk is wat Caroline wil horen.

Opgepept door hun bemoedigende lichaamstaal, beslis ik er nog iets aan toe te voegen. ‘Ik ben totaal niet kieskeurig en als u graag hebt dat ik wat schoonmaakwerk doe of u help uw koffers in te pakken of iets dergelijks, zal ik dat graag voor u doen.’

Maar nu merk ik dat mijn zelfvertrouwen toch misschien te voorbarig was, omdat Caroline opeens niet meer glimlacht en Suzy me bezorgd aankijkt. Suzy doet haar mond al open om iets te zeggen, maar Caroline komt ertussendoor.

‘Ik heb een schoonmaakster, dus schoonmaakwerk verwacht ik niet van je, maar het inpakken van mijn koffers hoort zeker bij je taak.’ Haar toon is uitdagend.

Ik heb duidelijk weer een kapitale blunder gemaakt en moet die snel herstellen. ‘Natuurlijk, mijn excuses. Ik heb me niet helemaal goed uitgedrukt, denk ik. Ik vind het vanzelfsprekend dat ik uw koffers inpak... en ze vervolgens natuurlijk ook voor u draag,’ voeg ik er voor de grap aan toe.

Geen reactie.

Caroline leunt naar achteren. ‘Oké, Francesca, heb jij nog vragen voor ons?’

Ik ben blij dat ze me die vraag stelt, want ik heb een heel belangrijke vraag die al vanaf het telefoontje van Carrie Anne door mijn hoofd speelt.

‘Eentje maar, eigenlijk. Wat is er niet goed gegaan met uw huidige assistente?’

Caroline staart me eerst een tijdje aan, voor ze samenzweerderig naar voren buigt. ‘Francesca, ik denk dat ik je dat wel kan vertellen.’

Ze is even stil om meer effect te sorteren.

‘De laatste paar weken zijn een ware nachtmerrie geweest. En mijn assistente snapte er geen jota van.’

Met verve drukt ze haar sigaret uit en leunt vervolgens nog verder naar me toe, waardoor ik een mooi inkijkje heb in haar nogal imposante decolleté. Ze draagt geen beha.

‘Zelfs de meest eenvoudige dingen doet ze fout. Pas geleden was het echt de laatste druppel. Ze had ergens een afspraak voor me gemaakt, maar vergat me te vertellen dat ik op dat moment ergens anders werd verwacht voor een interview.’

Dat klinkt wel erg sloom. Ik neem me voor om alles meteen in een agenda te noteren... als ik deze baan krijg.

Caroline lijkt even ergens over na te denken, voor ze eraan toevoegt: ‘En om eerlijk te zijn, passen we als personen ook niet zo goed bij elkaar. Pas geleden vond ik haar ronduit onbeschoft en totaal niet bezig met wat ík op dat moment nodig had.’

Suzy knikt heftig.

‘Nog iets, Suzy?’ vraagt Caroline.

‘O, ja. Eh, heb je een auto, Francesca?’

‘Ja, hoewel ik meestal met de ondergrondse reis. Parkeren is zo’n ramp hier in Londen. Waarom? Zou u willen dat ik u ergens heen breng of ophaal?’ vraag ik, plotseling ongerust over de roestige staat waarin mijn Fiat Uno verkeert.

Caroline kijkt ontzet. ‘Ik heb een chauffeur, maar je zou de auto misschien nodig kunnen hebben voor wat boodschappen.’

‘O ja, natuurlijk.’ Het irriteert me dat ik weer moet blozen, iets wat ik veel te makkelijk doe.

Caroline lijkt nu we het meer over kleine details hebben, nogal verveeld. ‘Ach, het is ook niet belangrijk. Je kunt altijd een taxi nemen als het moet.’

Het interview loopt op zijn eind en Caroline staat op en zegt: ‘Ik ga mijn script nu doornemen. De repetities beginnen al snel. Wil jij nog even checken of mijn auto morgen op tijd komt om me naar het Mandarin Oriental te brengen, Suzy, liefje?’

‘Ja, natuurlijk,’ zegt Suzy, opnieuw heftig knikkend.

Even vraag ik me af of Caroline de kamer uit zal lopen zonder me persoonlijk gedag te zeggen, maar als ze bij de deur is draait ze zich om en zegt ze met dat zoete, slepende accent van haar: ‘Tot ziens, Francesca, en dank je wel. Ik denk dat ik vannacht voor het eerst sinds tijden weer rustig kan slapen.’ En daarmee is ze verdwenen.

Zodra Caroline de keuken heeft verlaten, slaakt Suzy een enorme zucht en ik zie dat haar schouders zich ontspannen.

‘Nou, ik denk dat dat goed is verlopen, Francesca. Het is duidelijk dat ze je mag.’

Ik ben blij dat Suzy het niet meer heeft over mijn belachelijke misser aan het begin van het gesprek en ondanks mezelf voel ik me nogal trots dat ik blijkbaar ben goedgekeurd. Als Suzy me uitlaat, grijns ik bijna openlijk. We nemen afscheid en ze belooft me iets te laten horen zodra ze iets weet. Ik loop naar mijn auto.

Ik rijd de hoek om en zet de auto daar weer stil. Ik weet dat mijn vriendinnen zitten te springen om te horen hoe het is gegaan, maar wie van hen zal mijn verhaal het meest appreciëren? Na een nanoseconde van twijfel, bel ik Sabina. Ze neemt meteen op.

‘Fran? O, gelukkig, je bent het. Ik ben letterlijk zowat doodgegaan van nieuwsgierigheid sinds ik je sms’je heb gekregen. Vertel, vertel, vertel,’ zegt ze opgewonden.

‘Nou,’ zeg ik, genietend van mijn publiek. ‘Ze is hartstikke mooi en ik denk dat het wel goed is gegaan. Ik denk niet dat ze het type is dat bevriend raakt met haar persoonlijke assistente, trouwens. Ze lijkt erg... zakelijk, maar over het algemeen was het prima.’

‘En wat is er gebeurd met het meisje dat eerst voor haar werkte?’ vraagt Sabina.

Ik hoor een piepje op de lijn.

‘Wacht even. Ik heb een ander gesprek. Dat zal Abs wel zijn. Even zeggen dat ik al met jou aan de telefoon hang... Hallo?’

‘Francesca, je spreekt met Suzy.’

‘O, hallo,’ zeg ik een beetje van mijn stuk. Ik had niet verwacht al zo snel iets van haar te horen.

‘Hoi Francesca. Nou, ik zal je niet langer in spanning houden. Ik ben blij je te kunnen vertellen dat Caroline heeft besloten dat ze het erg prettig zou vinden als jij haar nieuwe assistente wilt worden.’

‘O, wauw, dat is geweldig! Daar ben ik heel blij mee.’ En dat ben ik zeker. Ik ga uit mijn bol en plas zowat in mijn broek van opwinding.

‘Fantastisch. Het zal haar plezier doen dat je zo enthousiast bent. Nou, ik zal je niet langer ophouden, omdat we elkaar morgen wel uitgebreider zullen spreken, maar ik wil nu alleen maar weten of je het goedvindt over een paar weken te beginnen. In eerste instantie zouden we je al eerder nodig hebben gehad, maar Caroline heeft besloten om een paar weken naar de Bermuda’s te gaan voor de repetities beginnen.’

‘O, dat is prima,’ zeg ik opgewekt, terwijl ik me eigenlijk teleurgesteld voel omdat ik voorlopig nog niet van mijn uitzendbaantje af ben.

‘En bovendien,’ vervolgt Suzy, ‘moet je weten dat deze baan in eerste instantie voor de periode tot Kerstmis is, maar ook langer zou kunnen duren als alles soepel verloopt en haar film het groene licht krijgt.’

Mijn hoofd tolt. Alles gaat zo snel. Ik wil me maar al te graag vastleggen tot december, maar in een heel klein hoekje van mijn hoofd komt de gedachte op hoe ik dat zou vinden als zich acteerkansen zouden voordoen. Maar dan zegt mijn gezond verstand me dat ik niet zo stom moet doen en dat de mogelijkheid dat zich een kans voordoet uiterst miniem is en ik werkelijk een idioot zou zijn als ik deze kans niet met beide handen zou aangrijpen.

‘Ik ben me bewust van de periode waarover we praten en dat is absoluut geen probleem,’ zeg ik vol overtuiging. ‘Het klinkt me juist fantastisch in de oren dat er sprake is van een langere periode.’

‘Geweldig,’ zegt Suzy. ‘We bellen je snel met alle details.’

Als we gedag hebben gezegd, hangt Sabina tot mijn verbazing nog aan de lijn.

‘Jezus, Fran, ik hoop dat je me voor een heel belangrijk iemand zo lang heb laten wachten.’

‘Ik heb de baan,’ roep ik opgewonden in de telefoon, stralend van oor tot oor.

‘O, dat is super, mijn god! Goed gedaan!’ krijst Sabina. ‘Nou? Kom op, laat me niet langer wachten. Schiet op. Ik wil alles weten. Wat had ze aan?’

‘O, eh, een trainingspak, maar ze zag er toch elegant en fantastisch uit. Totaal niet als zo’n voetbalvrouwtje.’

‘Wauw,’ zegt Sabina. ‘En heeft ze het nog over je weet wel gehad?’

‘Nee, maar er stond wel een ingelijste foto van hem en Carrie Anne zei dat hij waarschijnlijk binnenkort overkomt, omdat hij net de laatste shots heeft gedaan voor een film.’

‘De laatste shots, hè?’ zegt Sabina plagend. ‘Fran, ik ben stinkjaloers op je. Het is allemaal zo spannend.’

‘Ja, ik weet het, het wordt fantastisch,’ stem ik met haar in, en ik voel me een beetje duizelig als ik werkelijk begin te beseffen wat er is gebeurd. Misschien is dit dan die doorbraak waarop ik mijn hele leven heb gewacht? Even wens ik dat ik nog bij Diamond PR werkte, zodat ik Staceys gezicht zou kunnen zien als ze hoort dat ik, Francesca Massi, de persoonlijke assistente van Caroline Mason word.

Ik rijd naar huis, gelukkiger dan ik me in jaren heb gevoeld en opgewekt omdat ik een geweldige zomer tegemoet ga. Het gesprek met Sabina heeft me al een voorproefje gegeven van hoe het zal zijn om een baan te hebben waar mensen je graag over horen vertellen en het voelt goed, heel goed. Eindelijk gebeurt er dan iets belangrijks in mijn leven en over een tijdje begeef ik me in de wereld van de supersterren. Niet als iemand die er maar een beetje bij hangt, of als fan, maar als iemand die een belangrijke rol in hun leven speelt. Ik zal op de hoogte zijn van alles wat er van dag tot dag in Caroline Masons huis gebeurt! Het zal zo verfrissend zijn om een baan te hebben waar ik af en toe mijn hersens moet gebruiken en even ben ik bezorgd of ik wel goed genoeg zal zijn. Ik moet mijn ouders bellen.

Het is grappig, maar als iemand me een week geleden had verteld dat ik vanavond een bezoekje aan het huis van Caroline Mason zou brengen, zou ik dat nooit van mijn leven hebben geloofd – zoiets is natuurlijk ook absoluut onmogelijk om te voorspellen. Ik draai de muziek lekker hard en rijd naar huis, terwijl ik de hele weg terug uit volle borst meezing.