Epiloog

In een penthouse-appartement, ver van de lichten van Los Angeles, in de uitbundige metropool New York, zit Caroline Mason nog steeds naar E! Entertainment te kijken. Dat doet ze nu al tien uur achter elkaar en hoewel het al ontzettend laat is, zit ze nog steeds vol belangstelling vanuit haar bed te kijken, wat meestal de enige plek is waar ze zichzelf niet toestaat om te roken. Maar vanavond heeft ze besloten om die regel te overtreden.

Leticia, die al een hele tijd geleden in slaap is gevallen, ligt naast haar in bed, op haar zij en met haar mond een beetje open. Ze snurkt. Caroline weet dat ze eigenlijk oordopjes in moet doen en zelf ook haar ogen moet sluiten, want ze heeft morgen een drukke dag vol afspraken, maar dat kán ze gewoon niet. Ze is compleet gefixeerd door alles wat er gaande is bij de uitreiking van de Oscars, ze zit aan de televisie vastgeplakt; nu nog meer omdat ze ziet wat er gebeurt op het Vanity Fair-feest.

Op haar breedbeeld-flatscreen ziet ze hoe haar voormalige assistente, die net een enorme show heeft opgevoerd, uit het zwembad wordt geholpen door Tom Cruise. Veel van de andere gasten verdringen zich nu om het zwembad waar alle actie plaatsvindt en springen met een vrolijk gevoel van het-kan-me-niet-schelen in het zwembad, een trend die Francesca zojuist heeft ingezet. Michael Douglas is net in het water geduwd door Sharon Stone, die zowat staat te schuimbekken van opwinding en nu één zorgwekkend moment naar Kirk kijkt, alsof hij de volgende is die ze in het zwembad wil gooien. Maar gelukkig bedenkt ze zich, omdat het haar lijkt te dagen dat iemand van over de tachtig in een zwembad duwen misschien toch niet zo’n goed idee is en gelukkig kalmeert ze zienderogen.

In het water liggen Cameron Diaz en Carson slap van het lachen en vreemd genoeg is die dierenarts die laatst naar Frou Frou kwam kijken er ook. De dierenarts en Carson duiken elkaar na als schooljongens. Het is allemaal heel verwarrend.

Caroline drukt haar zoveelste sigaret uit en probeert te bedenken wat ze nu moet doen.

Op het nachtkastje naast haar ligt een beduimeld script dat haar agent, Geoffrey, haar heeft aangeraden te lezen. Het is een script voor een film die De diva en ik moet gaan heten, en Caroline heeft het nu drie keer gelezen en ze weet dat dit de film wordt die haar opnieuw een grote ster kan maken. Kortgeleden is ze tot de conclusie gekomen dat ze die Francesca Massi waarschijnlijk heeft onderschat. En op meerdere manieren.

Caroline probeert te bedenken wat ze van het hele gebeuren vindt. Eigenlijk wil ze walgen van Francesca’s uitgelaten gedrag, dus vanuit de diepste krochten van haar geest lukt het haar te kokhalzen. Wie denkt die verdomde Francesca Massi wel dat ze is? Eerst schrijft ze over zichzelf alsof ze een soort heilige is en zet ze haar, Caroline Mason, neer als een vreselijke heks. En dan is ze opeens bij de Oscaruitreiking en krijgt ze de aandacht die zo’n gewoon meisje als zij totaal niet verdient. En nóg niet tevreden met alle ravage die ze heeft aangericht, presteert ze het dan nog om iets te doen wat gewoonweg ondenkbaar is: ze verandert het Vanity Fair-feest in een ordinaire happening.

Maar Caroline weet zichzelf niet echt te overtuigen. Ze glijdt haar bed uit en loopt op haar pantoffeltjes naar de keuken, waar ze de koelkast opendoet en naar de inhoud ervan tuurt. Alles ziet er verschrikkelijk onappetijtelijk uit.

‘Kut,’ zegt ze, als ze beseft dat die Francesca het ook nog op haar geweten heeft dat Caroline nu een enorme behoefte heeft aan koolhydraten. Caroline rommelt wat in een kastje, op zoek naar iets zoets en deegachtigs, maar het enige wat ze kan vinden is een zielig crackertje, waar ze op knabbelt terwijl ze weer naar de slaapkamer loopt. Ze moet zich zo van streek voelen omdat ze zo’n honger heeft en alleen al de gedachte aan een pizza met peperoni en extra kaas maakt haar aan het kwijlen. Ze overweegt even er eentje te bestellen, maar dan weet ze de vastberadenheid en discipline die haar hebben gebracht waar ze nu is weer op te roepen en verbant ze haar verlangen uit haar hoofd.

Caroline neemt haar positie op haar bed weer in. Hoewel ze het met iedere vezel van haar lichaam haat, kan ze niet anders dan schoorvoetend toegeven dat het dit keer voor het eerst leuk lijkt te zijn op het Vanity Fair-feest. En wat nog erger is: als Francesca in beeld komt ziet ze er niet uit als een verdronken rat, maar op een irritante manier juist fantastisch. Ze mag dan doornat zijn, maar die rode jurk van haar plakt op precies de goede plekken tegen haar lichaam, haar prachtige diamanten sprankelen en ze ziet er zo gelukkig en levendig uit dat de camera een hele tijd op haar gericht blijft. Verdomme, ze stráált gewoon.

Caroline slaakt een diepe zucht en tuurt opnieuw naar het scherm.

Ze wil een gevoel van afkeer hebben en woedend zijn, zoals ze zich meestal voelt. Ze weet wat ze met dat soort gevoelens aan moet en haar boosheid zou ervoor zorgen dat ze meteen de telefoon zou oppakken om haar advocaten op te dragen dat ze die Francesca Massi tot aan haar dood moeten vervolgen. Maar tot haar verbazing heeft het lezen van De diva en ik haar de wind uit de zeilen genomen. Om zulke vervelende waarheden zwart op wit te zien staan brengt je behoorlijk van slag – een heel rare gewaarwording, en ze weet eigenlijk niet wat ze ervan vindt. Caroline zucht en steekt nog maar eens een sigaret op. Morgen moet ze tegen Jodie zeggen dat ze wat extra uren bij haar therapeut in New York moet boeken. Dat zou toch moeten helpen.

Ze leunt naar achteren.

Wie zou in vredesnaam hebben gedacht dat zo’n op het eerste oog ‘aardig meisje’ als Francesca het lef zou hebben zich binnen te wringen bij de Oscaruitreiking en dan verdomme ook nog een vintage Valentino aan zou hebben?

Caroline schurkt zich tegen de kussens aan, alsof ze daarmee dat rare gevoel dat ze heeft kwijt kan raken. Wat is het eigenlijk? Ze kan het niet echt benoemen, maar ze weet wel zeker dat het iets is wat ze bijna nooit heeft.

En dan weet ze het opeens: Francesca heeft iets in haar wakker gemaakt wat akelig veel op trots lijkt. Hoe hard ze ook probeert er iets anders van te maken, diep in haar hart voelt ze een schoorvoetende bewondering voor Francesca’s optreden op het Vanity Fair-feest.

Ze moet met tegenzin toegeven dat ze ondanks alles toch een beetje onder de indruk is van Francesca’s uitbundige gedrag.

Tijd om een paar dingen vast te stellen.

Ten eerste: Caroline weet dat ze niemand een proces zal aandoen vanwege het script van De diva en ik. Zo’n goed script als dit kom je als acteur maar een of twee keer tegen in je hele carrière en ze zou gek zijn om de rol niet aan te nemen. De diva kan weer een ster van haar maken en ze laat zich door niets en niemand tegenhouden om die rol te krijgen.

Ten tweede: Het is absoluut van cruciaal belang dat niemand te weten komt dat de rol van de diva op haarzelf is gebaseerd. Het zal wel vreemd zijn om ‘zichzelf ’ te spelen, maar ze vindt wel een manier die werkt.

En als laatste, en daar is ze werkelijk tot in het diepst van haar wezen van overtuigd: Caroline weet dat ze van die Massimeid nog lang niet af is en hun wegen elkaar zeker nog zullen kruisen in de toekomst. Ze glimlacht in zichzelf. Dat is een vooruitzicht waar ze zich op verheugt, veel meer dan Francesca zal doen, dat is zeker. Het wordt een heel interessant en spannend jaar. En met die gedachte schakelt Caroline eindelijk de televisie uit.