4

In Lorch Street liet ik Shelly stoppen naast een huis waarvan een deel van het dak was ingestort. “Uitstappen.”

Ze klemde haar tanden op elkaar toen ze zich uit de Range Rover liet glijden, maar ze kreunde niet. De hele weg had ze niets gezegd, niet ��n keer gekreund. Pas toen ik haar arm greep en haar meetrok hoorde ik een geluid dat achter uit haar keel kwam. Ze rukte zich los en leunde tegen de auto.

“Dann was heel wat meer vent dan jij, het is maar dat je het weet. Ze zeiden van alles en nog wat over hem, maar voor mij was hij lief. Hij was lief, en niet zo’n slappe zak als jij. Vier keer per nacht, met gemak. Dat is nog wat anders dan wat jij klaarspeelt. Als die roetmoppen Dann niet hadden doodgeschoten. Als.” Ze beet op haar onderlip, streek met een hand langs haar neus en ademde zwaar. Haar neus moest pijn doen, net als haar bovenkaak, maar ze liet het niet merken. Ze sprak langzaam om de woorden zuiver te laten klinken. Geen spoor van Connecticut, geen moment het slepende accent van het zuiden. Shelly was bezig me te vertellen wat ze van me vond en ik gaf haar de tijd. Ze had pijn en ze wist dat het geld van M4U aan haar voorbij zou gaan. Het enige wat ze kon doen was haar hart luchten. Dat deed ze door mij met Dann Bloomer te vergelijken. Ik kwam er slecht af.

Toen ze uithijgde vroeg ik: “Toch ging jij met Jack Doyal Dunn naar Tybee Island, zonder Dann. Wat moest je met iemand als Jack?”

Ze keek of ze zich afvroeg wat er op Tybee Island was gebeurd. “O, dat. Jack DD, zo noemde hij zich een poosje. Jack DD zat op de sportschool waar Dann en ik ook kwamen, voordat Dann…” Ze wuifde de rest van de zin weg. “Als de verhalen over Jack als homo rondgingen, dan ging hij met gewichten werken en deed hij klef met vrouwen. Buiten het centrum natuurlijk, nooit daar waar zijn vrouw kwam. Hij zei dat hij een klus op Tybee Island had. Vijfhonderd dollar om iemand te laten schrikken. Hij werd bang en liet los. Ik kon hem niet houden, die man.”

“Ken Caray, of had je hem niet herkend?”

“De oplichter van M4U. Ik hield een schoen in mijn handen, en een sok. Daar ging-ie. Ik heb een huilende Jack mee moeten slepen. Hij wilde de dokter bellen, en de politie.”

“Jij niet?”

“Met Dann zou zoiets niet zijn gebeurd. Hij was niet iemand die losliet.”

“Hij sloeg liever.”

“Mij niet. Nooit.” Ze veegde over haar ogen. “Kom nou maar, slappe zak. Als het lang duurt kan ik niet meer lopen.”

Ik greep de hand met de gebroken vinger en trok haar mee. “E�n kik en ik knijp. Twee kikken en ik breek alles wat nog heel is.”

Via de steeg liep ik naar het lage houten hek. Ik hielp Shelly erover en keek naar het stuk grond met het onkruid. Als ik daar woonde zou ik ook maar ��n gedachte hebben: weg hier. Ik duwde Shelly naar de achterdeur en trok aan de klink. De deur zat nog steeds vast met een gammel haakje. Ik trok hem met een ruk open en gaf Shelly een zet. “Naar binnen. We zijn in de keuken, maar dat weet je.”

Voor we bij de tussendeur waren ging het licht aan.

“Jij.” AnnaLee Lurie leek niet geschrokken, en zeker niet bang. Ze keek beurtelings naar ons allebei en ik had geen idee tegen wie ze het had.

“Wat moet jij met deze slet?”

Ze had het tegen mij. “Jouw medewerkster zul je bedoelen.”

AnnaLee trok haar neus op. Haar poppengezicht was kleiner dan ik me herinnerde en haar krullen waren uitgezakt, maar ze rook alsof ze bezoek verwachtte en alvast een nieuwe dosis parfum had opgedaan. Ze frommelde aan haar jurk en snoof. “Wat heeft ze?”

“Schotwond in haar kuit. Gebroken vinger. Last van haar neus.”

“O.” Ze was niet onder de indruk. “Wat moet ik daarmee?”

“Niks.” Ik wees naar de kamer. “Jij moet niks. Ik moet iets. Ik zal het je uitleggen in de kamer.”

Ze wees naar boven. “As het maar zachtjes kan. Kenny slaapt.”

Ze leek niet verbaasd, eerder ge�rgerd. Haar ogen stonden hard. Ik wist zeker dat ze niet in huilen zou uitbarsten als ik over Jack begon, of over de manier waarop Cathy Lenz was gestorven. Ze was iemand die dingen deed tegen de verdrukking in. Zoals een winkel openhouden waar geen klanten kwamen. Zoals samenleven met een man die voortdurend weg was om buiten de stad zijn geheime leven te leiden. Zoals wonen in een straat waar ze werd gecontroleerd en leven in een huis waarvan de inventaris rechtstreeks van de rommelmarkt kwam. AnnaLee Lurie zou niet huilen. Ze zou me aanhoren en alles ontkennen.

∗

Dat was precies wat ze deed, ontkennen. Ze schudde het hoofd, zei ‘nee’ en frunnikte aan haar krullen.

“Jij hebt Dann Bloomer en Shelly Petron achter Jack aan gestuurd die op zoek was naar de verblijfplaats van zijn moeder en Ken Caray.”

“Nee.”

“Toen ik je vertelde dat Cathy Lenz dood was zei je: misschien komt mijn Jack dan eindelijk terug.”

“Nee.”

“Ik vroeg: “Omdat hij niet meer hoeft te zoeken naar zijn moeder?” en jij zei: “Dat ook.””

“Nee.”

“Dacht jij toen aan het geld dat zoek was of aan Jacks bezoek aan homotenten?”

“Nee.”

“Dann Bloomer is door twee van de zwarten die jou en dit huis in de gaten hielden in je winkel in Congress Street gezien.”

“Nee.”

“Een van de twee vertelde het. Hij wist het zeker.”

“Nee.”

“Hij was een van de mannen die je huis binnenkwamen. Die dreigden dat ze Kenny iets aan zouden doen. Kleine Ken, die boven ligt te slapen.”

“Nee.”

Zo ging het door. Het was Shelly die er een einde aan maakte. Ze lag meer in de doorgezakte stoel dan ze zat en ze zag grijs van de pijn. Een paar keer dacht ik dat ze bewusteloos was, maar blijkbaar had ze elk woord gehoord.

“Ja, verdomme.” Het klonk als een snauw en AnnaLee schrok ervan. “Nee.”

Shelly deed haar ogen open. “Ze vroeg Dann achter Jack aan te gaan. Dat was nadat Dann haar had opgezocht in die ijzerwinkel van haar. Het was zijn idee om daar naartoe te gaan. Hij zei: ‘Ik zal ervoor zorgen dat ze ons vertrouwt.’ Het was de dag nadat ik met Jack op Tybee was. Met Jack het watje. Hij huilde toen hij Ken Caray had laten vallen.” Ze legde het er dik op en ik zag aan AnnaLee dat het effect had. “Hij stak geen poot uit toen Ken in het zwembad lag, maar huilde tegen mijn borst toen we terugreden.” Ze wees op haar T-shirt met FCUK Georgia. “Daar lag zijn hoofd, hij kwijlde en sabbelde. Hij vertelde over het geld, en zijn moeder en nog heel veel meer. Ik vertelde het tegen Dann en hij zei dat hij naar de winkel zou gaan en zich zou laten huren als priv�-detective.” Shelly zag kans te glimlachen. “Hij zei: die slappe zak heeft de hele nacht liggen janken naast zijn vrouw, reken daar maar op. Zij is een harde. Elke dag in een winkel zonder klanten. Elke dag op tijd. Ik maak een deal met haar. Hij vertelde dat hij had gehoord dat Jack van plan was ervandoor te gaan zo gauw hij geld had. Voor veertig procent zou hij dat voorkomen. Dat zei hij en zij geloofde het. Vrouwen geloofden Dann nu eenmaal. Ik heb zelfs nog een soort contract gemaakt. Veertig procent voor Dann, zestig voor haar, we hebben ons gek gelachen. Ze zag het voor zich en vertelde Dann alles wat ze van Jack had gehoord.” Shelly bewoog haar arm en sloot haar ogen toen haar hand langs een bijzettafeltje schuurde. “Hij had verteld dat hij wist dat zijn moeder in Arizona was. Ze belden af en toe. Dat wijf was gek op haar kleinkind. Kleine Ken. Kenny. Ze is zelfs een keer naar Atlanta gevlogen om hem te zien. Cathy wilde haar kleinzoon zien, al was het maar van de andere kant van de straat.” Ze keek naar AnnaLee. “Geef hem dat verdomde vel, stom wijf. Ik heb het naar je toe laten brengen omdat ik wist dat Dann dat wilde. Keurig verpakt in een koker.” Ze likte langs haar bovenlip. “Je moest eens weten hoe ik de preparateur zover heb gekregen dat-ie naar de winkel in Congress Street ging. Allemaal voor Dann. Ik zei tegen hem: ‘Laat haar barsten,’ maar hij zei: ‘Laat haar plezier beleven aan dat vel. Geld krijgt ze niet en wat moeten wij met dat verdomde vel.’” Ze keek naar mij. “De preparateur bracht het vel de dag nadat je het in je broek had gedaan bij de Savannah River. Ik was blij dat ik er af was. Ik had genoeg aan de foto’s.”

Ik probeerde me te herinneren of het de dag was waarop ik naar de winkel van AnnaLee was gegaan. De dag waarop ik haar had verteld dat Cathy dood was. Toen ik ernaar vroeg zei AnnaLee: “Nee.”

Het had geen zin erover door te vragen en ik richtte me tot Shelly: “Waren de foto’s voor iedereen die wilde betalen?”

“Als je dat maar weet.” Ze raakte met een vingertop haar neus aan. Het deed pijn, maar ze kreunde niet. “Iedereen.” Ze wees naar AnnaLee. “Geef die man dat vel. Daar komt hij voor. Hij is hier niet voor geld, hij wil de rug van Catherine.”

“Nee.” AnnaLee was bijna even grauw als Shelly. De lijnen in haar gezicht leken ge�tst. Haar handen beefden en haar borst zwoegde. Maar haar ogen bleven hard als staal.

“Ja.” Waar ze de kracht vandaan haalde was me een raadsel, maar Shelly kwam overeind, nam een stap die een sprong leek en stortte zich op AnnaLee, de hand met de gebroken vinger achter haar rug, de goede hand om Anns keel. “Ver. Tel. Trut. Ver. Tel. Al. Les.”

Toen ze terugviel in haar stoel opende AnnaLee haar ogen. Ze wreef over haar keel en wees naar boven. “Nu is hij wakker.”

Ze negeerde me volkomen, dook onder mijn gestrekte arm door en liep naar de trap. “Jullie hebben hem wakker gemaakt.” Ze wist het te zeggen of we een doodzonde hadden begaan.

Ik was achter haar voor ze op de derde tree stond, snauwde:

“Als we naar boven gaan, dan alle drie tegelijk,” en sleurde haar terug naar de kamer.