3

Ik wist dat ik Doyal Dunn niet zou kunnen doden, maar ik had nog niet nagedacht over neerslaan. Een paar seconden later hoefde dat ook niet meer. Terwijl hij zich vooroverboog om op een knop van de portofoon te drukken, gaf ik hem een klap net onder zijn schedelbasis. Het was een klap met in elkaar gevouwen handen en hij ging neer terwijl lucht uit zijn longen zoefde.

Ik greep de portofoon en rende naar de voorraadkamer waar mijn sporttas stond. Ik was te vaak te veel kwijtgeraakt de afgelopen weken en ik dacht niet dat ik ooit terug zou komen naar McQueen’s Island om Clausewitz op te halen of de sokken die ik onderweg had gekocht.

Schoten klonken toen ik de hor uit de sponning rukte en naar buiten klom.

Ik rolde me van het huis af en bleef liggen in een kleine greppel. Voor het huis klonken gedempte geluiden. Een tak die knapte, een steen die bewoog, het zachte gegrom van iemand die zich stootte.

Na een poosje werd het stil. Ik bleef waar ik was terwijl ik me afvroeg of ik naar de voorkant zou kruipen of juist naar achteren, waar rietland was en moerassige grond vol muggen. De eerste had me al te pakken en daarom koos ik voor de voorkant. Dat was het plan, maar er gebeurde iets waardoor ik verstarde.

Voor het huis gingen lampen aan.

“Wat is er gebeurd?” Het was de stem van Doyal Dunn, dun en bang.

Het antwoord kwam van Shelly, duidelijk en bars. “Doe verdomme dat licht uit, ouwe gek.”

“Ik hoorde schoten.”

“Een zwartjoekel. Ik heb hem geraakt, maar niet goed. Hij zit in de struiken. Doe je dat licht uit of hoe zit ‘t?”

“Maar…”

Een schot klonk en een van de lampen vloog aan stukken. “De volgende kogel is voor jou als je die verdomde lichten niet uitdoet.”

Voor het donker werd was ik achter de Range Rover. Toen ik de buitendeur hoorde dichtgaan lag ik eronder. Ik had niet verwacht dat Shelly in de auto was blijven zitten toen het licht erop scheen en dat bleek juist.

Na minuten van stilte hoorde ik geschuifel, daarna het geluid van iemand die zijn adem probeerde in te houden, een portier dat openging, iemand die zuchtte en een been voor de stoel zette.

Ik had mijn sporttas naast me, met de boksbeugel bovenop. Dit was de tijd om hem te gebruiken. Ik rolde me onder de Range Rover vandaan, greep het been dat op de grond stond en gaf een ruk. Shelly gilde en viel. Ik had geen idee waar ik haar raakte, maar het deed haar pijn. Ik viel over haar heen en greep waar ik grijpen kon tot ik de revolver voelde. Ze brak een vinger toen ik het wapen uit haar hand wrong en ze gromde als een gewond dier. Ik duwde haar omhoog. “Achter het stuur. Nu.”

Ze zei niets, maar ging zitten. Ik gooide mijn tas naar binnen, schoof achter haar en maaide met de loop van de revolver langs haar oor. “Rijden.”

Ze startte de motor, nog steeds zonder iets te zeggen.

“Rij tegen de Nissan van Doyal Dunn. Ik wil dat hij een tijdje thuis blijft. Druk de auto maar tegen de gevel. Geen reden om voorzichtig te doen.”

Ze moest twee keer achteruit en weer vooruit voor ik tevreden was.

“Nu draaien en wegwezen. Op wie schoot je?”

“Neger. Weet niet wie. Raakte hem. Weet niet waar. Doyal kan bellen.”

“Ik heb zijn portofoon. Telefoon is er niet. Geen steunzen-der voor een mobieltje. Rij je nog?”

Vlak voor de weg langs South Channel ging ik naast haar zitten. “Een half miljoen.”

Ze liet me haar rechterhand zien. “Je hebt mijn wijsvinger gebroken.”

“Nog negen vingers te gaan. Vijfhonderdduizend, zei ik.”

“Ik heb pijn in mijn borst. Waar sloeg je mee?”

Ik liet de boksbeugel zien. “Volgende keer mik ik op je kaak. Hoe zit het met het geld?”

“Het viel te proberen.”

“Wat vindt je opdrachtgever daarvan?”

Ze deed of ze moeite had met het passeren van een vrachtauto. “Ik we-herk voor meze-helluf.” Het leek op een Con-necticut-imitatie die niet wilde lukken.

“Ga dat maar aan je baas uitleggen.”

“Me-zelluf, Je-heff.”

Misschien was het de mug die in de Range Rover had gezeten en die bloed zoog uit mijn nek, misschien was het Shelly’s toontje, misschien was ik gewoon moe. Ik had opeens genoeg van omtrekkende bewegingen. “Dat pad in, daar.”

“En dan?”

Ik raakte haar tegen haar neus en hoorde het bot kraken. “Ik had je gewaarschuwd. De volgende keer ben je je tanden kwijt. Rechtsaf.”

Toen we stilstonden tussen het riet knipte ik het binnen-licht aan. Ze zat met een gestrekte vinger. Haar neus stond scheef. Ademhalen leek pijn te doen. Maar ze zei niets. Ik keek naar haar en zij keek naar mij. Als ik haar de kans gaf zou ze me aan stukken scheuren. Met haar anderhalve hand, met haar benen, met haar kaken.

Ik keek naar haar T-shirt met de tekst ‘fcuk Georgia’ en naar haar korte spijkerbroek. “Heb je er een tanga onder aan?”

Er verscheen een vreemd licht in haar ogen. “Ga je me verkrachten, Jeff, of wil je alleen kijken?”

“Uittrekken.”

Ze maakte er een show van, maar haar gezichtsuitdrukkingen liepen niet synchroon met de bewegingen. Ze spreidde haar benen toen ze de tanga uit had. “Tevreden?”

“Doe die tanga om je linkerbeen, net onder de knie en draai ‘m aan. Je mag je spijkerbroek eerst aantrekken.”

Ze had misschien niet precies door wat ik wilde, maar ze voelde aan dat het haar niet zou bevallen. “Nee.”

“Ja.”

“Neeee.” Het klonk als huilen. “Nee, Jeff, nee.”

“Als je meewerkt heb je kans dat je het overleeft. Draai de stof maar aan met je portofoon.”

Toen ze klaar was bleef ze roerloos zitten met haar ogen dicht. “Ik heb ze nodig om te rijden, Jeff.”

“In een automaat kun je zonder linkerbeen. Wie met ��n hand push-ups kan doen, kan vast autorijden met ��n been. Ik wil niet het risico lopen dat je uit de auto springt en wegrent.” Ik schoot door haar kuit en zag haar schokken. Ze gromde, kreunde en huilde tegelijk, met twee vingers in haar mond waar ze hard op beet.

Ik gaf de portofoon een halve slag extra. “Je bloedt niet erg, maar dat kan veranderen als je me nog een keer vertelt dat je eigen baas bent. Wat mij betreft schiet ik een rij gaten in je kuit. Kun je piercings laten zetten. Waar is de rug van Cathy Lenz? Waar zijn de foto’s?”

Er was nog een tikje op haar gebroken vinger nodig, maar toen bevestigde ze wat ik vermoedde.