Harry’s Bar

Harry’s Bar is the place to be voor Amerikanen in Parijs. Dat is al zo vanaf de jaren twintig. De zaak zit op nummer 5 in de Rue Daunou, een zijstraat van de Rue de la Paix, die van de Opéra naar de Place Vendôme loopt.

Tijdens presidentsverkiezingen worden in Harry’s Bar een soort schaduwverkiezingen gehouden, een straw vote. Amerikanen kunnen aan de bar een stembiljet krijgen, en ingevuld moet het in een grote, houten kist bij de deur. Elke avond worden de stemmen geteld en de afgelopen honderd jaar heeft de bar het maar één keer fout gehad; dat was in 1976, toen Jimmy Carter Gerald Ford versloeg. Daar had de clientèle niet op gerekend.

Harry’s Bar is klein en donker. De meubels, de vloer, de bar en het plafond zijn van donker hout. Langs de wanden hangen de emblemen van Engelse scholen: Peterhouse, Exeter, All Souls, Wadham, Pembroke, Oxford. Daarboven hangen vlaggen van Amerikaanse staten en universiteiten, Harvard, Georgia Tech, Golgate, University of Vermont, Nevada – battle born. Aan het plafond hangen een grote pluche olifant en een ezel. De muur achter in de zaak is gereserveerd voor de stars-and-stripes, en bij de ingang naar de keuken hangen een paar foto’s van de beroemdste klant die hier ooit kwam: de schrijver Ernest Hemingway. Op een van de foto’s schopt hij een bierblikje in de lucht, op de andere heeft hij met collega Dos Passos net een haai gevangen.

Tsja.

Toen ik er was, was het stil in Harry’s Bar. Er hing een vage lucht van hotdogs en van dingen die komen gaan. De stand van de straw vote (die loopt van 1 oktober tot 1 november) stond met krijt op de spiegel achter de bar geschreven: Bush/Cheney 233, Kerry/Edwards 345 stemmen. De barkeeper las de New York Times-bijlage van Le Monde. Aan de bar zat eenzaam een echtpaar uit Wichita, Kansas; een grote man met grijs haar, een zwarte broek, een dikke, zwarte, wollen trui en een petje van de Boston Red Sox. Aan zijn voeten had hij grote, witte Nikes. Zijn vrouw naast hem was klein, maar ook helemaal in het zwart, en ook met van die akelig witte sportschoenen. Wat hebben Amerikanen daar toch mee?

‘That was a very nice lunch,’ zei de man na een tijdje in zijn Coca-Cola te hebben gestaard, ‘but I sure got hit in the kidneys.’

‘You shouldn’t drink so much,’ zei de vrouw.

‘The booze hits the liver darling, not the kidneys,’ zei de man en hij nam een grote slok van de cola.

De vrouw keek naar de stembiljetten die de barkeeper hun had gegeven toen ze binnenkwamen. ‘You’re still voting for Bush?’ vroeg ze aan haar man.

‘Sure,’ zei hij.

‘I like Kerry,’ zei zij, ‘he’s gonna win.’ Ze knikte naar de stand op de spiegel.

‘No way,’ zei haar man beslist. ‘We’ll win.’ Hij lachte hees. ‘Let’s go to the hotel, have a nap,’ zei hij, terwijl hij langzaam van zijn kruk af gleed en in zijn broekzak naar geld op zoek ging. De vrouw vulde de stembiljetten in, wipte van haar kruk af, en liet de biljetten in de kist bij de deur glijden. Een minuut later waren ze verdwenen en was alleen de barkeeper er nog.

Hij keek naar buiten. Aan de straatkant heeft Harry’s Bar twee kleine ramen. Ze kijken uit op het café aan de overkant dat in bieren is gespecialiseerd. Het heet Manneke Pis. De barkeeper heeft geen idee hoe hij die naam moet uitspreken.