Bottenmeisje  

Ze ligt op een divan.

Half opgekruld tegen donzige witte kussens. Alsof ze zich net heeft neergevlijd om even te rusten. Haar magere schouders steken uit een prachtige voile jurk. Haar magere benen heeft ze opgetrokken. Teenslippers met kleine kraaltjes lijken van haar smalle voeten gevallen en liggen op de grond. Haar tere handen rusten op de zachte stof van haar rok. De divan staat in een oude fabriekshal. Afgebrokkeld stuc op de muren, roestige pijpleidingen langs het hoge plafond en olievlekken op de gescheurde betonnen vloer. Uit kleine halfronde ramen schijnt een diffuus licht op de rustende engel. Alles aan haar is breekbaar en bleek. Alleen haar grote donkere ogen met smoky-eyes-make-up kijken recht in de lens van de fotograaf. Het zou een goed geslaagde modefoto kunnen zijn zoals je die in dure glossy’s ziet.

Maar de jonge vrouw op de foto is niet gewoon mager. Zij is extreem mager.
Zo mager dat je op straat met een schok stilstaat om haar verbijsterd na te kijken. Mager waar kleine kinderen bang van worden. Mager zoals je op foto’s uit ’40-’45 ziet.

Maar oorlogshonger draagt een gestreepte pyjama. Zij is een fashion statement.

De jonge vrouw is niet vel over been door een ongeneeslijke ziekte. Er is geen Gestapo in een wachttoren die haar het eten verbiedt. Haar angstaanjagende dun is het gevolg van een eetstoornis. Een psychische aandoening. Een levensbedreigende combinatie van een onbegrijpelijk ideaalbeeld en een ijzersterke eigen wil.

De foto van de bleke engel op de divan is te vinden in een diaserie op een van de ‘Pro-ana’-internetsites waar meisjes en jonge vrouwen worden gestimuleerd zo snel mogelijk zoveel mogelijk gewicht te verliezen. Niet eten is een teken van succes, wie eet is schuldig en slap. Je krijgt er handige tips om het braken te vergemakkelijken: Je kunt lezen waar je het best je laxeertabletten kunt verstoppen. Of hoe je de dokter, je partner en je familie voor de gek kunt houden. Een anorexia-meisje ziet in de spiegel namelijk een wanstaltig dikke vrouw en denkt dat wij dat ook zien. Juichberichten en complimenten verschijnen in de chatboxen als het streefgewicht van vijfendertig kilo is gehaald. En wie het bijna niet meer volhoudt op een halve appel en een kauwgummetje per dag kan klikken op ‘Thinspiration’. De glossy foto’s van mooi opgemaakte bottenmeisjes zullen je weer inspireren. Kijk maar hoe adembenemend je kunt worden als je wel overgeeft maar niet opgeeft. Ana en Mia (de nerveuze zusjes anorexia en boulemia) worden je vriendin. Kom maar bij mij. Ik begrijp je. De sites bewerken je gevoel: je bent niet ziek, het is een stoere lifestyle.

In Frankrijk is men bezig de pro-ana-sites te verbieden. Grote modehuizen krijgen boetes als ze stuitend magere modellen over de catwalk laten lopen. Ik hoop dat Nederland snel volgt, zodat het leven van jonge, intelligente, talentvolle vrouwen met deze psychische, goed te behandelen aandoening geen onnodig risico loopt.

Zeventien jaar heb ik een eetverslaving gehad. Vreetkick en vasten waren mijn grote vriendinnen. Ik ken de smaak van laxeertabletten. Goddank is vrijwillig overgeven me toen nooit gelukt. Goddank was er toen geen internet. Anders had ik mezelf met de hulp van pro-ana waarschijnlijk de dood in leren kotsen.

Dankzij een goede begeleiding heb ik de muur in m’n kop die het voedsel tegenhield afgebroken en leef een intens en gelukkig leven.

Een kleine particuliere tegenstem is te vinden op www.stop-pro-ana.hyve.nl