Voorwoord  

door angela groothuizen  

Besef! besef! besef! galmt het door mijn hoofd terwijl ik aaneen zwembad onder een palmboom lig, ergens aan de Côte d’Azur. Het uitzicht is fenomenaal….. behalve het prachtige dal van de Gorge zie ik vooral mijn schoonvader van 86 die slaapt op een plastic ligbed, mijn moeder van 82 die een boek leest en mijn tante Cor – nog piep met haar 78 jaar –die studeert bij het zwembad. Het leven van deze bejaarden is niet saai: er is altijd wat te doen in deze veel te dure vakantievilla  

De opblaasboot, zwemband en het ligbed zullen dadelijk weer uit het zwembad waaien – en iemand moet ze achterna hollen en weer terugplaatsen – de keuken moet toch ook zoeen schoonmaakbeurt krijgen en het zoveelste kopje koffie moet worden gezet.  

Maar nu heerst de rust: mijn geliefde ligt in zijn hangmat een dutje te doen en de kinderen zitten alweer uren in hun snikhete, hermetisch afgesloten kamer computerspelletjes te spelen (want dat is leuk) en ik zit me ‘suf te beseffen’, ‘momentjes te verzamelen’, zoals ik dat noem. Lenette verzamelt ook momentjes, dus zij zou van dit tafereel smeuïg verslag kunnen doen. Lenette doorziet situaties snel en ze heeft het talent om alledaagse dingen nét op een andere manier te beschrijven, zodat het algauw grootse en hilarische gebeurtenissen worden. Kastjes morren, bloempjes klagen, huizen mopperen; Lenette geeft ze een ziel en een bijpassende stem.

Lenette en ik kennen elkaar nu ruim negentien jaar. De eerste keer dat wij elkaar ontmoetten kon ik alleen maar met verbijstering naar haar kijken: ik had nog nooit zo’n vrouw gezien. Ze was geërgerd over het een of ander – waarover kan ik me niet meer voor de geest halen – en wist dat met haar hele lichaam dat te benadrukken, met handen, voeten en bijpassende geluiden. Ik moest er keihard om lachen,maar zag tegelijkertijd dat onder dat stoere uiterlijk een zeer gevoelige, soms onzekere vrouw school.   

Bij Toomler zagen we elkaar weer. Stand-upcomedy stond in die tijd nog in de kinderschoenen. Lenette stond als enige vrouw tussen de mannen en ging – in tegenstelling tot de anderen – de diepte in met haar grappen. Soms durfde ze een tijd het podium niet op, maar altijd wist ze zichzelf het podium op te trekken met als resultaat dat ze nu een van de succesvolste vrouwen van het Nederlands cabaret is. Al improviserend maakt ze de mooiste voorstellingen. Ze is altijd aan het leren, altijd op zoek naar de kern en raakt altijd de essentie.  

Lenette bewijst dat comedy een serieuze zaak is met haar prachtige verhalen, liedjes en observaties zoals niemand haar nadoet. Ze is altijd een ‘verteller’ geweest, op het podium, maar ook op papier. Ik smul van haar verhalen. Ze gromt, confronteert, ontroert, bemint, leeft mee, loopt hard van stapel, of kabbelt rustig verder en zoekt altijd naar het hoe en het waarom.  

Inmiddels zijn Lenette en ik een aantal jaren buren en dat is fijn, want haar Lief is een droom-buurman en Lenette een fijne buurvrouw die rustig drie uur achter elkaar mijn kerstlampjes uit de knoop haalt en netjes oprolt, terwijl we het leven en de buurt bespreken.  

We waren onrustige dertigers toen we elkaar leerden kennen en nu zijn we sterke, zelfbewuste vrouwen die volop in het leven staan en ons hé-le-maal suf beseffen. Morgen ga ik weer van hem houden gaat over beseffen, over het leven leven, over Lenette.  

Geniet ervan!  

augustus