Broodjesmoment  

Ik heb een ‘broodjesmoment’ met Cisca. Eén keer in de twee maanden proberen wij af te spreken om samen een broodje te eten in het lunchgedeelte van Maison de Bonneterie. Maison de Bonneterie is het laatste bolwerk van goede stijl in de Kalverstraat. Tussen de winkels met goedkope kleding en schreeuw-muziek vind je daar een oase van rust en elegantie: kroonluchters, goudversiering en beleefd personeel. Geen betere plek voor een geheim humor overleg tussen de generaal van het feminisme en de Macha. Verscholen in een reservaat voor keurige oude dames met grijze krullen bespreken wij de wereld. Af en toe schrikt een seniorette aan het tafeltje naast ons wakker van onze harde lach. Maison de Bonneterie is een modezaak uit een tijd dat vrouwen nog dames waren.  

Dames….. Je vindt deze rudimentaire benaming nog op toiletdeuren in restaurants. Ook menig zakelijk of gezellig samenzijn wordt nog geopend met het oeroude: ‘Goedenavond, dames en heren.’ En ik geef toe, die combi van dames met heren heeft nog iets gemeenschappelijks. Als een spreker de avond zou openen met goedenavond mannen en vrouwen krijg je toch het idee dat we in aparte vakken naar de wedstrijd zouden moeten kijken.  

Goed, ooit waren wij dus dames, droegen we op straat elegante hoedjes en zijden handschoenen. De heren gingen uit werken en op een enkele eeuwig alleenstaande bibliothecaresse, verpleegster of oude schooljuf na bleven de dames thuis.  

In die tijd hadden wij dames ook een geheim. Een diep geheim, en dat deelden wij met Sandeman. Sandeman was een soort Zorro van de geheime alcoholverslaving. Sherry was de benzine waarop de dames hun paleizen van reinheid, rusten regelmaat draaiende hielden. De tv-reclame was indrukwekkend.  

Sandeman was de geheime lover die de liefdesdrank neerzette zonder ooit zelf gezien te worden. Je hoorde geritsel in je kasteel, er scheerden Zorro-schaduwen over je muren, je rende achter hem aan en net als je dacht: ha, in deze kamer zit-ie, nu is-ie van mij! was de vogel gevlogen. Je zag nog slechts een slip van zijn glimmend zwarte cape het raam uitglijden. En op je nachtkastje stond naast een nog naschommelende kurk een glas sherry. Gemist! Op een haar na je geluk gemist. Maar drink, dames, drink! En wie weet grijp je hem de volgende keer wel bij zijn zomen en dan…..Sherry heeft zijn sexappeal al lang geleden verloren. Er zijn bijna geen dames meer. Wel vrouwen. Talentvolle, zichzelf ontplooiende vrouwen. Zelfstandige, multitaskende alles-kunners die geheel online zijn met de wereld. Goed, hier en daar nog een ongelijke betaling, een glazen plafonnetje of een Prozac-burn-outje door een tekort aan goede kinderopvang, maar verder geen klagen. Toch? Ik heb het goed, dus zal het wel goed gaan.  

Maar een broodjesmoment met Cisca veegt de luiheid snel uit je denken. Haar generatie heeft de meisjes etende wolf uit het sprookje gejaagd. Zij voelen zijn tanden nog op hun huid, kennen de streken van de wolf en zullen de bereikte vrijheid nooit als vanzelfsprekend zien. Als ik weleens in een premenstruele bui verzucht dat ik geen zin meer heb in optreden en een geranium carrière ambieer, veegt zij meteen lief doch beslist gebaar die onzin van tafel en bestelt nog een thee. Hup meisje, voorwaarts!  

Terwijl Cisca een uitermate geestig verhaal vertelt, kijk ik naar haar en ben trots. Trots dat ik zo’n lieve vrouw, inspirerende leider en toch altijd echte dame ken. Ik schrijf deze column in de eerste Opzij zonder Cisca. Ik voel me als een heilsoldaat zonder majoor Bosshardt. Voorwaarts, meisje! Maar niet van harte. Gauw maar weer een nieuw broodjesmoment in de agenda zetten.