Een uurtje lijfzeiken  

‘Ware schoonheid komt van binnenuit…..’ Ik hang op de bank, zap langs Oprah en zie een zoek-jezelf-boekenschrijver met deze tekst inpraten op een paar ongelooflijk lelijke vrouwen met aardappelhoofd, vetschort, kraterhuid of slierthaar. De kansloos gekreukelde dames knikken bleekjes in een goedbedoelde poging de beste man gelijk te geven. Maar zij weten uit ervaring dat je het kunt vergeten als je tanden in vierwindrichtingen groeien, je borsten op je tenen hangen en je kont net aan op twee vliegtuigstoelen past. Al heb je een hart van goud, een groot organisatorisch talent en een scherpe geest die moeiteloos een complete vergadering executive-gelul aan flinters kan snijden: If you ain’t got the looks, you ain’t gonna get the job….. Pech gehad.  

De geluksgoeroe bij Oprah is een eikel en een oplichter. Zijn eigen kop is zo strak getrokken dat de strikken van zijn facelift bijna achter zijn oren vandaan ploppen. Het geïmplanteerde hoofdhaar is drie tinten zwarter dan zijn oorspronkelijke vetgrijze hoofdbegroeiing en die stralendwitte, rechte voortanden geloof ik ook niet. Het kwijl van het slijmen druipt van zijn kin. Hij moet toch wat om die kutboekjes van hem te verkopen.  

Een van de dames op de bank begint te huilen en de engerd roept: ‘It’s time to free your inner beauty!’ Ja, ja, ja! knikt Oprah, die waarschijnlijk twintig procent van de omzet van het boek krijgt. Het publiek klapt dolenthousiast, als idioten die zojuist de wederopstanding van een lamme hebben bijgewoond. Bedankt, lelijke dames, dat we u mochten gebruiken voor de kijkcijfers. En dan nu over naar de reclame.  

Schoonheid is toeval. Je ouders klutsen tijdens de daad wat genen door elkaar, uit dat mengsel wordt jouw lijf opgebouwd en daar moet je het dan maar mee doen. Bij sommigen komt die inner beauty alleen na flink wat hak- en breekwerk naar buiten. Als wij ooit op de voorpagina van een tijdschrift willen stralen, zit er voor velen van ons niets anders op dan ons te laten overrijden door een stoomwals en opnieuw uit te laten deuken. Net als in dat gruwelijke Belgische tv-programma: Extreme make-over . Vrijwillige marteling. Ik mis geen aflevering. Never say never, maar als ooit mijn voorhoofd over mijn ogen zakt, denk ik niet dat ik de moed heb om zo onder het mes te gaan voor mijn uiterlijk. Mijn absolute pijngrens voor schoonheid is mijn wenkbrauwen epileren.  

Het uiterlijk onderhouden is een enorm gedoe. Dat sporten kan ik nog wel opbrengen. Maar mijn hersenen blokkeren als ik in de warenhuizen al die make-up zie. Elk seizoen gaan hordes tijdschriften-lezeressen zenuwachtig opzoek naar de nieuwste kleuren oogschaduw. Al mijn vriendinnen hebben een lippenstift en een spiegeltje in hun tas; ik een Zwitsers zakmes. Lippenstift op mijn lippen ziet eruit als een streep kersenlimonade in een vlaflip. Het enige waar ik laatst ingetuind ben, is een schofterig dure verzorgingslijn voor de ‘rijpere huid’. Honderdvijftig euro voor een vochtinbrengende crème! En ik geloof er geen donder van. Als je huid vocht zou kunnen opnemen, zou je tijdens een fietstocht door de regen toch opzwellen als een spons en bij thuiskomst, net als je plu, een uurtje in een emmertje in de hal moeten uitlekken? Maar ja, die lieve meneer in de parfumerie was zo charmant en complimenteus, en ik had net even een dipje…..  

Veel vrouwen hebben eigenlijk niets te klagen, maar toch is het heerlijk om te doen. Met een groep vriendinnen in een café, samen om de tafel, wijntje erbij, bakje nacho’s ernaast en dan een uurtje lijfzeiken. Dit is te dik en dat te lang en dit moet steviger en dat moet met meer krul of juist minder. Na drie glazen springt er dan altijd iemand op om het gezelschap tussen duimen en wijsvingers de ondraaglijk vette buikplooi te laten zien. Om snel honend te worden afgetroefd door een ander die midden in het café haar rok optilt en vol afschuw haar cellulitisdijen toont. Een genoeglijk afgrijzen en iedereen is weer blij.  

Niemand van het lijfzeikgroepje heeft wat ze wil. We willen wat we niet hebben. Misschien kunnen we een landelijke ruildag van lichaamsdelen houden. Ik bied dan mijn 75 F-cup aan in ruil voor een bescheiden B’tje. Krijg je mijn sportschool-abonnement er gratis bij.