Clutter  

Met diepe kringen onder mijn ogen maar intens gelukkig sta ik over een handwas gebogen. De Italiaanse witlinnen gordijnen die zo geel zagen als mijn kanarie duw ik liefdevol in een bleekspulletje. De vroege lentezomerzon straalt en laat de merel op de schoorsteen fluiten. Het is kwart voor zes in de ochtend. En ik sta met mijn handen in een sopje. Ben ik krankzinnig geworden? Zes keer in de week speel ik tot elf uur ’s avonds ergens in het land in een musical en lig ik nooit vóór één uur in mijn bed. En toch spring ik al weken bij het eerste zonlicht in mijn sloffen, blij als een boerin die de kippen gaat voeren. Lief draait zich steeds bezorgd doch berustend weer om in bed en wacht de instorting af. Maar voorlopig ben ik niet te stuiten en dans ik op de wolken en is de wereld van mij.  

Ben ik verliefd? Gebruik ik stimulerende middelen? Nee,ik heb een levensgevaarlijk boekje gelezen en ik raad u aan de titel niet te noteren als u rustig voort wilt sukkelen in een stof depressie, scharrelend als een woelrat tussen de aangekoekte rotzooi in uw huis. Clear Your Clutter with Feng Shui. Zo, daar staat-ie. En als u het boekje koopt, ga mij dan niet straks mailen dat het mijn schuld is als u binnenkort ook een hotline met het grofvuil heeft en op onmogelijke uren betrapt wordt op een hoge ladder terwijl u de dak nok zingend een sopje geeft of diep in de nacht achter de naaimachine met uw hoofd in het mandje achterstallig verstelwerk inslaap bent gestort.  

De filosofie van het boek is even kort als krachtig: rotzooi ontstaat als je energie stagneert, en omgekeerd stagneert je energie als rotzooi toeneemt. Rotzooi begint als een symptoom van hoe het met je gaat, maar krijgt uiteindelijk een eigen leven en begint in alle hoeken van je huis voor zichzelf.  

Rommel of rotzooi klinkt nog veel te luchtig – als slingerend speelgoed dat zojuist lachend is achtergelaten door de kinderen. Clutter is meer een dikke laag tandplak in je huis die je de smaak tot leven beneemt. Een aangekoekte korst schuldgevoel ontstaan door uitstellen, uitstellen en uitstellen.  

Mevrouw Karen Kingston geeft drie mogelijkheden om van je rotzooi af te komen: laat het wegrotten tot het uit elkaar valt, wacht tot je doodgaat en laat anderen het voor je wegslepen of stroop je mouwen op en doe het zelf. ‘Aan je huis kun je zien hoe het met je gaat.’ Dan moet het in mijn hoofd voorwaar een onverwerkte bende zijn.  

En het heerlijke is dat zij ons niet aanraadt om voor een jaarsalaris eerst te gaan liggen arme-ik-jammeren bij een psychiater die net als je eigen vent toch niets terugzegt. Nee, zij geeft een vrouwelijke aanpak: ruim je rommel op, geef alles een soppie en zet de ramen open om de frisse lucht binnen te laten. Moet je zien wie er straks zingend door het leven gaat.  

Karen Kingston is de Sonja Bakker van je bezittelijk gewicht. Ze kent mijn smoezen: Ik zet het zolang hier wel even neer….. Dat kan ik straks weer aan als ik tien kilo kwijt ben…..Kan ik altijd aan iemand anders cadeau doen….. Als ik tijd heb, repareer ik dat wel even….. Dat doe ik morgen wel op de bus….. Maar uitstelbrieven wegen op den duur duizend kilo en doe je nooit meer op de bus.  

Het liefst zou ik naar mezelf verhuizen: alles in dozen in vrachtwagens voor de deur en dan langs een clutterdetectormijn huis weer in.  

Clutter is een verzameling kleine klusjes die samen een groot spook worden. Ik ben maar ergens begonnen en flos elke dag een hoekje van mijn huis. Elke dag een plank of la of dingetje. Nu ben ik dus niet meer te stuiten. Als de Volkskrant in de bus wordt gegooid, hangen mijn Italiaanse gordijnen al stralend wit aan het balkonhekje te drogen in de ochtendzon. En ik ben gelukkig.