H e t medium
Ik sta op een feestje en betrap mij erop dat ik vreselijk mijn best sta te doen om leuk over te komen op een prettige eind-dertiger. Natuurlijk zijn Lief en ik al twintig jaar onafscheidelijk, maar de slet in mij is altijd op zoek naar de perfecte reserve verkering, bang om ooit alleen achter te blijven. Mijn gesprekspartner ziet er ongelooflijk lekker uit, ruikt heerlijk en is knap met een beetje grijs bij de slapen. De motor van de lust wordt gestart en snort onderhuids. Ik glimlach mysterieus en houd mijn eigen woordenvloed binnen de dijken; een man luistert in het algemeen liever naar zichzelf. Hij praat, maar ik hoor niet echt wat hij vertelt. Mijn ogen scannen onopvallend zijn contouren en motoriek. Alles dik in orde. Hij drinkt van zijn rosé, pakt af en toe met zijn lange, slanke vingers een Japans nootje uit de schaal en steekt het tussen zijn volle lippen. Ik ben een plasje, overgeleverd aan mijn wilde fantasieën.
Dan dringt langzaam zijn stem tot mij door. Ik hoop op Spaanse liefdesgedichten in mijn oor, maar hij praat met die goddelijke mond over de dood en het hiernamaals. Au, blijkbaar inspireert mijn decolleté inmiddels tot gedachten over het naderende einde. Dat was ooit wel anders. Hij ontvouwt zonder met zijn ogen te knipperen zijn visie: ‘Als je overleden bent, kom je in een soort kamer en daar krijg je de cd-rom van je leven te zien, waar je doorheen kunt browsen. Je kunt zo als het ware feedback krijgen op je handelen in het leven dat je zojuist achterliet. Maar je kunt bijvoorbeeld ook inzoomen op hoe jouw daden op anderen zijn overgekomen. Vervolgens kies je op basis van dat onderzoek de lessen voor je volgende leven en meld je je als het ware weer bij de reïncarnatie balie.’
Met een ferme zwiep word ik uit mijn lustige dromenland gedonderd. Geen grotere turn-off dan een knappe vent meteen spiribabbel. Ik mompel iets over tampons, verontschuldig mij en vlucht naar het toilet.
Ik mag graag op de Hindoestaanse of boeddhistische omroep op zondagmorgen luisteren naar verlichte geesten die door jarenlange meditatie tot diepe inzichten zijn gekomen. En een goed gesprek over de zin van het leven ga ik zeker niet uit de weg. Maar dat fashionable geleuter over De Ziel op feestjes en partijen werkt zo langzamerhand op mijn lachspieren. De mediums vliegen je op dit moment om de oren. Wie nog geen contact heeft gehad met een overleden dierbare hoort er niet bij. Blijkbaar is er geld te verdienen aan ons onvermogen om tijdens ons leven te communiceren of gevoelens te uiten. Tragisch om te zien hoe volwassen dochters een kruimel zelfrespect proberen terug te vinden door via iemand als Char met hun overleden moeder te praten. Of hoe vaders na de zelfmoord van hun zoon alsnog de schade van een liefdeloos leven willen inhalen. Ik heb nog nooit gehoord dat zo’n zoon ziel via het medium dan zei: ‘Zak in de stront, ouwe.’
Er is altijd liefde, begrip en vergeving van gene zijde. Volgens mij is deze hiernamaals-hype nog maar net begonnen. Blijft het bij die paar incidentele bezoekjes van mediums? Of kun je straks zelfs in de dood geen rust meer vinden? Gaat binnenkort bij de heilige Petrus constant de telefoon? ‘Hai Petrus, Char hier, zeg, ik ben op zoek naar de vader van ene Van Dongen. Van Dongen, ja, Ha….. of Hen of Henny….. Henk!’ Moet je dan telkens van je wolk af om je familie te woord te staan? Schallen straks de namen onafgebroken door een hemelse intercom zoals bij de Vroom & Dreesmann – ‘Meneer Janssen, meneer Janssen toestel vierenzestig!’ – zodat de engelenscharen niet meer hoorbaar zullen zijn door het gelul? En wat te doen als blijkt dat meneer Janssen opnieuw geïncarneerd is? Proberen ze hem dan via een soort Spoorloos televisieprogramma te vinden in zijn volgende leven? Zal er een hemelse Rode Kruis-organisatie in het leven worden geroepen om eenzame zielen wier belletje nooit rinkelt op hun wolk te bezoeken? Moeten wij blijvend via de spirituele babbelboxen contact maken? Of krijgt iedereen een mobiel afterlife- abonnement met belvoorraad en nummervermelding op z’n grafsteen? Zo wordt de dood iets om stevig tegenop te zien.