Het is half december. Net zoals in de rest van de wereld, is in Guatemala het weer van slag. De orkanen en sneeuwbuien van de afgelopen weken zijn hier zeer ongebruikelijk. In het hoofdkwartier zijn enkele van de inmiddels twintig huizen compleet vernield.

  Mirrari, nu drieën­negentig, heeft crisisberaad belegd. Ringo, Michèle en een tiental andere vertrouwe­lingen zijn speciaal uitgenodigd. Ringo vindt dat zijn vader er verschrikkelijk uitziet. Broodmager, krom, bleek en in zijn wijde witte mantel eerder een spook dan een bevlogen leider. Ringo heeft medelijden met hem, maar als hij zijn bezorgdheid voorzichtig uit, wordt hij afgesnauwd.

  Michèle was enkele jaren niet op het hoofd­kwartier geweest. Er waren huizen bijgebouwd, er staan veel meer beeldschermen. Ze ziet diverse nieuwe medewerkers, onder wie een groep met onmiskenbaar indiaanse trekken. Ze heeft gehoord dat Mirrari samenwerkt met de Zapatisten, ooit revolutio­nairen en guerrilla's in Mexico, nu strijders voor de hele mensheid en tegen het neolibe­ralisme. Ze gebruiken moderne communi­catie­middelen en initiatieven als grote 'inter­galac­tische conferenties'. 'Inter­galactisch' omdat ze streven naar een wereld 'waar in alle werelden passen.' Miguel ziet er oud en enigszins versleten uit, hoewel hij niet veel ouder zal zijn dan zijzelf. Gisteren heeft Miguel haar even apart genomen.

  'Goed dat jullie konden komen.'

  'Ja, Miguel, het gaat er nu om spannen.'

  'Heb je mijn laatste bericht nog gekregen?'

  'Over Globale Fondsen en Wereldhart? Ja, de papieren zijn getekend, ook voor de moeder­maatschappij. De notarissen, juristen en accountants gaan aan de slag. Miss Jenkins kan tevreden zijn.'

  'Ja, en wij ook. En jijzelf?'

  'Dat doet er niet toe. Het is onvermijdelijk. Geld regeert nu de wereld en het zal na de Kentering niet anders zijn.'

  'We zijn je dankbaar voor de rol die je hebt gespeeld. Als jij indertijd dat contact niet had gelegd, hadden wij als groep nooit zover kunnen komen.'

  'Volgens mij heeft Lecomte zelf contact gezocht. Ik ben alleen maar de tussen­persoon geweest. En later was er Miss Jenkins.' Michèle kijkt Miguel onderzoekend aan. 'Heb jij de dood van Lecomte nooit heel vreemd gevonden?'

  'Omdat die zaak nooit is opgehelderd?'

  'Ja, en omdat zijn hart uit zijn lichaam was gesneden. Doet jou dat nergens aan denken?'

  'Dat heb je me al eens eerder gevraagd, maar ik weet het niet. Ik kan me niet voorstellen dat er nog oude Azteken rondlopen die harten zoeken om aan de zon te offeren.'

  'Ik bedoel het niet grappig, Miguel. Doet het je ook niet denken aan wat er tien jaar geleden gebeurde met die vrouw, die hier vlakbij was verdwaald?'

  'Die vrouw die hiernaar onderweg was? Ze was toch door wilde dieren aangevallen?'

  'Haar hart was uit haar borst verdwenen, maar laat het maar. Wat ik zeg, dringt hier toch niet door. Nog één ding: Martha Jenkins vertelde me vorig jaar dat ze had ontdekt dat Lecomte, vlak voor hij werd vermoord, wilde ophouden met zijn werk.'

  'Waarom wilde Lecomte ermee ophouden?'

  'Kennelijk omdat een groot deel van de miljarden die hij beheerde, afkomstig was van corrupte bedrijven en louche staats­hoofden. Daar wilde hij niet langer verantwoording voor nemen.'

  'Nou ja, geld is geld, denk je niet, Michèle?'

  'Nee, daar ben ik het niet mee eens. Als je goed werk wilt doen, moet het geld daarvoor bij voorkeur ook uit een goede bron komen.'

  'Wat vindt miss Jenkins daarvan?'

  'Ze zegt dat we met dilemma's moeten leven, hoe moeilijk dat ook is.'

  'En dus?'

  'Probeer ik dat ook.'

In de daaropvolgende weken vallen bijna overal ter wereld de elek­triciteits­centrales en de data­verbin­dingen uit. Het is alsof een onzichtbare hand ontelbaar veel knopjes heeft omgezet. De gebruikelijke ruis van het verkeer, de apparaten en de audio­visuele middelen, is ineens verstomd. Zelfs de koelkasten brommen niet meer.

  Alleen op enkele afgelegen plaatsen haalt men de schouders op, nadat telefoons en televisies het hebben laten afweten. Men haalt ploeg, hengel, speer of pijl en boog tevoorschijn en hervat een beproefde en oeroude levensstijl, alsof er niets is gebeurd.

* * * * 
Ringo mist Michèle. Ze moet in Tanzania of Kenia zijn. Hij is een aantal keren in Afrika geweest, maar hij zou er niet willen wonen. Hij kan niet meer tegen de drukkende hitte. Sinds de Kentering is alle ontwik­kelings­hulp aan de Derde Wereld bevroren en gaat het daar stukken beter. Wereldhart heeft ervoor gezorgd dat er belasting wordt geheven, dat er recht wordt gesproken, dat onderwijs, hygiëne en gezondheidszorg uit de belasting­opbrengst worden betaald en redelijk op orde zijn. En dat Afrika zich economisch kan bedruipen. Wie de bevolking graag wil komen helpen, moet eerst buiten Afrika een inbur­gerings­cursus doen en aantonen dat men zelf alle kosten voor de reis en het verblijf draagt.

  Michèle is ervaren genoeg om de weg te weten in alle regelingen en voorzieningen. Waarschijnlijk maakt ze zich verdienstelijk op een school of in een kliniek. Ze is nu eenen­zeventig. Haar leeftijd zal haar niet weerhouden om zich actief in te zetten. Hij hoopt dat ze zichzelf ontziet. Oud worden viel haar niet makkelijk. Ze zei vroeger al, dat als ze oud werd, ze het liefst in Azië of Afrika wilde wonen, want daar hoor je er als oudere gewoon nog bij. Michèle zal door hard te werken willen laten zien dat ze er inderdaad nog volop bij hoort. Of misschien zal ze ontdekken dat je niet altijd hard hoeft te werken om erbij te horen.