29

Ruïnes van Xitaclán

Woensdag, 2.33 uur

Majoor Jakes beval Scully op de grond te gaan liggen, en ze had geen andere keus dan gehoorzamen.

Brullend beval hij zijn mannen alles op alles te zetten voor een tegen­aanval. Een toevalstreffer van een sluipschutter in het oerwoud doofde een nieuwe, haastig opgestelde booglamp, maar oogverblindende fosforgranaten aan de hemel compenseerden dat. Ze schiepen een stroboscopisch effect dat de explosies en het geweervuur onderstreepte. Uit de wapenvoorraden in een van de gepantserde terreinwagens stel­den twee soldaten een kleine raketbatterij en een granaatwerper op. Scully legde haar handen over haar oren toen de commando's in het dichte oerwoud een ravage begonnen aan te richten. De verspreide vrijheidsstrijders van de Liberación Quintana Roo reageer­den met geschrokken geweervuur, maar toen bomen in hoge vlammen opgingen en ontploffingen door het kreupelhout donderden, hoorde Scully vooral wilde kreten, paniekerig geroep en geschreeuw van pijn. Een salvo van automatisch geweervuur knetterde uit de bomen. Twee van majoor Jakes' commando's werden tegen de grond gesmeten en door munitie van zwaar kaliber uiteengescheurd. De ene kreunde, de andere niet.

In dekking blijven!' riep majoor Jakes, die Scully met stevige hand naast de armzalige dekking van de lage tenten tegen de grond drukte. Het omringende oerwoud begon te branden. Een andere commando nam de plaats van de gesneuvelde soldaat bij de raketwerper in en schoot vier kleine projectielen naar het hart van het verborgen geweer­vuur. De knallen klonken harder dan het vulkanische getril van daar­net.

Het sluipschuttersvuur stierf opnieuw weg. Boven het geknetter van de vlammen in het smeulende kreupelhout hoorde Scully schreeuwende mannen die zich onder dekking van de mahoniebomen en de lianen- wirwar van het oerwoud terugtrokken. De lichtgranaten aan de hemel wierpen een schaduwenparade.

Een van de besmeurde jonge commando's kwam buiten adem aanrennen en hurkte bliksemsnel neer om dekking te zoeken. Gezien zijn zachte, ronde gezicht schatte Scully de soldaat niet ouder dan twintig, maar zijn ogen stonden staalhard en leken veel ouder dan de rest van zijn lichaam.

'De vijand schijnt zich terug te trekken, majoor,' zei de jonge soldaat. 'In ieder geval tijdelijk.'

Majoor Jakes knikte. 'Met een superieure vuurkracht jaag je dat soort parvenusoldaten altijd schrik aan. Ik wil dat je snel rondloopt om de schade op te nemen.'

'Ik kan u vast iets voorlopigs geven, majoor,' zei de soldaat. 'Minstens vier man uitgeschakeld, drie dodelijk, één ... nou ja, ik geloof nogal erg, majoor.'

Jakes leek verbijsterd alsof alle lucht uit zijn longen werd geslagen. Toen haalde hij diep adem en zette hij de neusgaten van zijn adelaars­neus wijd open. 'Nog zes over,' zei hij.

Een volgende soldaat kwam naar hem toe. Hij bloedde aan de rechter­kant van zijn ribbenkast, maar liet zich daardoor niet ophouden. 'De guerrillagroep is in de bomen verdwenen, majoor,' zei hij. 'We ver­moeden dat ze zich hergroeperen voor een nieuwe aanval.' 'Ze weten dat ze het met hun geweren niet redden,' zei Jakes. 'Maar ze hebben meer tijd dan wij.'

'Wilt u dat we een jachtpartij organiseren, majoor?' vroeg de soldaat, die afwezig in zijn zij kneep om het bloeden te stelpen. Majoor Jakes schudde zijn hoofd. 'Weten we iets over hun leider? De man die de eisen stelde?'

'Alleen iets voorlopigs, majoor,' zei de soldaat. Hij haalde zijn hand van de wond in zijn zij en spande zijn kleverige vingers. Scully zag een rode groef van weggescheurd vlees, maar de wond was door de hitte van een passerende kogel dichtgebrand. De soldaat bekeek de natte bloedvlek­ken op zijn handpalm en veegde die nonchalant aan zijn camouflage­broek af alsof hij een verpletterd insect wilde kwijtraken. 'We denken dat ook de leider in dekking is gegaan. Helaas moeten we aannemen dat hij niet gewond is. Hij is voor het laatst gezien bij een doorbraak naar de citadel in de ruïnes daar.' De soldaat wees naar de Piramide van Kukulkán. 'Misschien is dat een soort rebellenfort of extra wapenarsenaal. Kennelijk ons belangrijkste doelwit.' 'Dit is een archeologische vindplaats, geen militair doelwit,' zei Scully. Ze werkte zich op haar knieën en duwde Jakes weg. De aanblik van de doden en gewonden en de moedwillige vernielingen die zowel Barreio's vrijheidsstrijders als majoor Jakes' commando's aanrichtten, maakten haar razend. 'Het is gewoon een oude mayaruïne. Ziet u dat dan niet? Iets anders is het niet!'

'Alles wijst op het tegendeel.' Majoor Jakes keek haar onbewogen aan. 'Als Xitaclán alleen iets van historisch belang is, begrijp ik niet waarom een troep rebellen het tot de laatste snik verdedigt.' Hij wendde zich tot de gewonde soldaat, die op nieuwe orders stond te wachten. 'Voer de doelstellingen van deze opdracht uit. Ik wil dat binnen tien minuten twee mortieren klaarstaan.'

'Jawel, majoor,' zei de man, en rende over het gehavende plein weg - diep gebukt en zigzaggend, hoewel hij bij gebrek aan geweervuur geen dekking nodig had.

'Met welk recht valt u hier een soevereine staat aan en vernielt u een opgraving van onschatbare archeologische waarde?' vroeg Scully. 'Deze ruïnes zijn duizenden jaren oud en nog nooit door geleerden of historici onderzocht. U hebt geen enkel bewijs dat dit een wapen­arsenaal of rebellenbasis is.'

Majoor Jakes haalde haar in beslag genomen penning en opklapbare identiteitsbewijs uit de ruime zak van zijn camouflagebroek, bekeek ze nog eens aandachtig en gaf ze aan haar terug. 'Uitstekend, agent Scully van het Federal Bureau of Investigation,' zei hij. 'Ik zal u mijn bewijzen laten zien. U bevindt zich nu al binnen de geheimhoudingsgrenzen van deze opdracht en hebt op grond van de voorschriften een zwijgplicht over wat u gezien hebt.'

'Ik heb mijn vergunningen als FBI-agent en weet hoe ik mijn mond moet houden,' zei Scully. 'Maar ik heb nog geen antwoorden. Nog steeds niet.'

'Ga maar even mee,' zei hij. 'Naar de voorste auto, alstublieft.' Zonder op haar te wachten, rende hij gebukt naar de terreinwagens. Scully holde achter hem aan en imiteerde zijn vermijdingspatroon, dat ze zich van haar opleiding in Quantico herinnerde. Ze vond het verbazingwek­kend hoe de aanwezigheid van gevaar haar geheugen bevorderde. Maar deze operatie was iets anders dan een simpele schietpartij tegen verdachten: Xitaclán was het toneel van een regelrechte oorlog gewor­den. Gelukkig vuurden nu geen aanvallende sluipschutters meer, en het tweetal bereikte zonder incidenten het hoogwielige voertuig. Uit een afgesloten vakje pakte majoor Jakes een dunne map met foto's en archiefstukken op dun, in water oplosbaar papier. Met zijn sterke handen haalde hij omkrullende zwartwitsatellietfoto's te voorschijn. Ze waren vlekkerig alsof ze meermalen gefaxt waren geweest.

'Deze foto toont de resten van het fort van de grote Midden-Ameri­kaanse drugsbaron Xavier Salida,' zei Jakes. 'Het huis was zwaar­bewaakt en goed voorzien van wapens. We kennen zijn onwettige acti­viteiten al een tijdje. De Drug Enforcement Agency heeft hem in samenwerking met de Mexicaanse politie in de val proberen te lokken - maar Salida was ongrijpbaar. Hij had te veel corrupte politici in zijn zak. Dat is altijd het probleem met drugsbaronnen hier.' 'Als u met een plaatselijke politieman als Carlos Barreio hebt samen­gewerkt, dan begrijp ik waarom,' zei Scully wrang. Ze boog zich over de foto en keek aandachtig. 'Maar waarom zie ik een krater? Heeft uw een­heid hem te grazen genomen omdat u hem wettelijk niet uitgeleverd kreeg? Bent u dat ook hier in Xitaclán van plan? Een grote krater ach­terlaten?'

'Nee,' zei Jakes, niet in het minst gekwetst. Zelfs het vuurgevecht op zo korte afstand had hem kennelijk niet van zijn stuk gebracht. Zijn kleine schouderwond bloedde niet meer. 'Met die krater hebben we niets te maken gehad. De doorsnee ervan, de toestand van het oppervlak, seismische activiteit op hetzelfde moment en een zwakke flits in de atmosfeer, die door een van onze opzij kijkende horizonsatellieten is waargenomen - dat allemaal staat maar één conclusie toe: dit is on­getwijfeld het resultaat van een tactische kernaanval.' 'Bedoelt u dat iemand een atoombom op een Mexicaanse drugsbaron heeft gemikt?' vroeg Scully ongelovig.

'Dat is zonneklaar bewezen, agent Scully. Niets anders produceert in één klap zoveel hitte en energie.'

'Maar hoe dan?' vroeg Scully. 'Hoe krijgt een concurrerende drugsbaron een atoomkop in zijn vingers?'

Jakes knikte en tuitte zijn lippen. 'Het kan als volgt gegaan zijn. Een bepaalde hoeveelheid onvindbare kernwapens kan tijdens de ineen­storting van de vroegere Sovjet-Unie achterover zijn gedrukt. Deze ver­loren schatten kunnen in handen van terroristen zijn geraakt. Die slijm- ballen moorden elkaar sneller uit dan wij ze kunnen grijpen.' Scully staarde weer naar de omgekrulde foto. 'Met een atoombom? Is dat niet een beetje al te dol?'

Majoor Jakes ontweek de vraag. 'We weten ook dat de revolutionaire groep Liberation Quintana Roo - de heren die ons vannacht beschoten hebben - wapens bijeen hebben gesprokkeld voor hun hopeloze strijd tegen de centrale Mexicaanse regering. Wij maken ons veel zorgen over de mogelijkheid dat een of meer van die ontbrekende tactische kernwapens in hun handen is gevallen. We denken dat die guerrillagroep ze met wei­nig gewetensbezwaren in een dichtbevolkt gebied zou kunnen gebruiken.'

Scully knikte bezorgd. Ze begreep de redenering achter het drastische optreden van majoor Jakes en zijn commando's. Ze perste haar lippen op elkaar en haar hoofd tolde. Ze vroeg zich af of de moord op de ar­cheologen iets te maken had met wapensmokkel of verkoop van wapens aan drugsbaronnen. Kon de ondergrondse guerrillagroepering Xitaclán als geheime basis hebben gebruikt - door niemand ontdekt totdat een team van nieuwsgierige Amerikaanse wetenschappers kwam rondneu­zen?

Maar daar had Mulder niets aan. Twee uur geleden was hij naar de pira­mide gerend. Ze hoopte dat de revolutionairen hem niet gevangen had­den genomen of doodgeschoten.

'Dat verklaart nog steeds niet waarom uitgerekend Xitaclán,' zei Scully. 'Waarom hier? Deze afgelegen ruïnes zijn al eeuwenlang door niemand betreden. Er zijn geen wegen, geen voorzieningen, geen elektrische stroom - dit is duidelijk geen zwaarbewaakt complex. Er is hier niets. Waarom een frontale aanval in dit afgelegen gat?' Jakes reikte naar het dasboard van de terreinwagen. Hij zette het vlak- scherm aan, dat grijs en blauwzilver opgloeide totdat de beelden in een topografische lijntekening veranderden. Het was een close-up van hun lokatie, uitgaande van een kaart van het hele schiereiland Yucatán. Jakes toetste diverse commando's in, en de kaart kreeg een steeds klei­nere schaal. Vanaf een bepaalde plaats op de kaart pulseerde licht als een sonarsignaal of een kloppend hart.

'Deze transmissie komt hiervandaan, agent Scully. Vlak voor de aanslag op Xavier Salida's fort ving het leger het signaal voor het eerst op. Het blijkt gecodeerd te zijn. Zijn oorsprong en bestemming zijn ons niet bekend, maar we denken dat het iets met deze activiteiten te maken heeft. Daarom heeft mijn eenheid opdracht om elke verdediging van deze afgelegen oerwoudbasis te overwinnen en de zender te vernie­tigen.'

Scully bekeek het pulserende signaal, een hypnotisch patroon van opflitsend licht op het scherm. 'Hoe weet u dat het een militaire trans­missie is?' vroeg ze. 'Als u de code niet kunt breken, hebt u geen reden om te denken dat er van een bedreiging sprake is. Dat is nogal een grote stap.'

Majoor Jakes bleef met zijn donkere ogen aandachtig naar het scherm staren. 'Onze inlichtingendienst heeft het als een militaire bedreiging geclassificeerd.'

'Welke inlichtingendienst?' vroeg Scully, die zich vasthield aan de zij­kant van de auto. 'Weten zij iets dat u me niet verteld hebt?' 'Ik ben niet in de positie om met hen in discussie te gaan, agent Scully,' zei majoor Jakes. 'Ik moet alleen het doelwit en de doelstelling weten. Mijn commando-eenheid heeft de taak om die bevelen uit te voeren, niet om erover te debatteren. Uit eigen ervaring weet ik dat dat voor alle betrokkenen het beste is.'

De eerste gewonde soldaat strompelde hijgend naar het terreinvoertuig. Scully zag dat de smalle wond in zijn zij weer was opengegaan; er sijpel­de vers bloed op zijn uniform. 'Alles staat klaar, majoor. Klaar voor actie zodra u het bevel geeft.'

'Uitstekend. Het bevel is gegeven.' Jakes ging rechtop staan en vouwde zijn armen voor zijn borst. Hij keek Scully niet aan. 'We halen die pira­mide omlaag.'

Scully keek naar het silhouet van de ziggoerat in het flikkerlicht van het brandende oerwoud. Ze vroeg zich af of Mulder een schuilplaats had gevonden.

'De beuk erin!' riep een jonge stem.

Scully zag ontzet dat de commando's explosieve mortiergranaten naar de ruïnes begonnen te schieten.