29
DE RELATIE MET JEZELF
Vanuit onze vroege jeugd krijgen we allemaal een negatief denk- en gedragspatroon mee dat volautomatisch reageert op bepaalde personen en omstandigheden met een negatief oordeel over onszelf. Zodra we ons enigszins bewust worden van deze automatische zelfafwijzing, en inzien hoe geremd en afhankelijk we zijn, komt daar meestal nog een extra zelfafwijzing bij en vinden we het stom of slap van onszelf dat we zo vastzitten in die patronen. Waardoor we dat negatieve geloof dus nog eens versterken.
In feite is dat negatieve geloof een permanente relatiecrisis, maar dan in de relatie tussen jou en jezelf. Stel je dat eens heel concreet voor: je hele leven zit je met een handboei vast aan een persoon die veel lijkt op jezelf. Bij de minste of geringste beweging word je geremd, je hebt voortdurend een oordeel over elkaar; zodra je iets spontaans voelt opkomen, word je meteen geremd door de handboei en de kritische blik van je permanente metgezel. Vind je het raar dat je van alles probeert om die ander via allerlei afleidingen te vergeten? Tevergeefs natuurlijk. En vind je het raar dat je dan probeert die ander de mond te snoeren, en zelfs om zeep te brengen? Alleen lijd je er, telkens als je dat doet, zelf ook onder. Uiteindelijk is het heel begrijpelijk dat je steeds passiever wordt: als je maar niks doet en niet beweegt, kun je die ander nog af en toe vergeten. Maar wat een saai en geremd leven is dat!
Als je werkelijk in zo’n situatie zou zitten, vastgeketend aan iemand waar je een hekel aan hebt, zou het dan niet het allerslimste zijn om met die persoon een ernstig gesprek te beginnen? En moet je daarvoor niet eerst eens echt goed naar die ander kijken? Dat is wat de Opluchting-methode je laat zien: als je echt goed kijkt, dan blijkt die ander waar je aan vastzit helemaal niet stom of slap of slecht te zijn! In het hier en nu is werkelijk geen enkele reden waarom je een negatief oordeel zou moeten hebben over jezelf. Zou het niet heerlijk zijn om van die kritische controleur af te komen? Zorg dan dat je er vrede mee sluit in plaats van hem telkens te ontvluchten of de mond te snoeren! Pas dan houdt hij op met controleren. Pas dan kun je weer spontaan en onafhankelijk zijn.
Verlang jij naar iemand die er altijd voor je is maar je toch vrijlaat, iemand die jou goed en lief vindt zoals je nu bent, en voor wie je dus niet hoeft te veranderen, iemand die jou waardeert en stimuleert, maar ook met rust kan laten als je het moeilijk hebt? Kijk dan eens goed en zie dat je die persoon je hele leven al bij je hebt: in je natuurlijke staat van zijn, verborgen achter je aangeleerde negatieve geloof over jezelf. Kijk naar jezelf zoals je werkelijk bent, niet vanuit je automatische negatieve gedachten over jezelf, maar gewoon met je uiterlijke en innerlijke ogen. Kijk naar jezelf in het hier en nu, kijk dan! Kijk! En erken wat je ziet.
En kijk dan ook eens naar al die automatische negatieve gedachten. Kijk ernaar en zie dat ze van nature leeg zijn, nietszeggend, automatisch, en dat ze hun kracht alleen ontlenen aan je eigen verzet ertegen en aan je neiging ervan weg te vluchten. Vlucht niet langer, maar blijf hier en nu en bij jezelf. Stop met jezelf af te wijzen, want er is geen enkele reden toe. Leg je neer bij de werkelijkheid die laat zien dat je al goed bent zoals je bent, zonder iets te hoeven doen. Geniet, zowel van je vreugde als van je verdriet. Wees blij, zowel met je spontaniteit als met je geremdheid. En lach om de krampachtige wijze waarop we onze grootste vergissing, het negatieve geloof over onszelf, voor anderen proberen te verbergen. Lach om de schijn die we telkens weer proberen op te houden, terwijl we allemaal even onzeker zijn achter de gevels van onze imago’s. Geniet van die onzekerheid en van alles wat echt is. Lach om het inzicht dat er helemaal niets verkeerd aan je is.
Dit was mijn verhaal over hoe wij mensen uit pure onwetendheid ons geluk verknallen door ons eraan vast te klampen, en onze ellende creëren door ons ertegen te verzetten. En hoe we daarmee op kunnen houden. Dit verhaal is ontstaan uit mijn eigen ervaringen en uit die van andere verslaafden die ik gekend heb. Maar tegelijk is het een heel oud verhaal, door de eeuwen heen al zo vaak verteld, en op zoveel verschillende manieren. Ik heb het gewoon nog een keer verteld met mijn eigen woorden. Ik hoop dat ieder die het leest, er voor zichzelf iets van waarheid in zal vinden. Mijn wens is dat wij allemaal steeds beter onze eigen unieke en volmaakte natuur zullen zien.