2

VOOR WIE

IS DIT BOEK BEDOELD?

Deze methode is van toepassing op iedereen die verslaafd is, in de ruimste betekenis van het woord: heroïne-, cocaïne-, amfetamine-, extacy-, hasj- en andere eigentijdse hard- en softdrugsgebruikers. Mensen die verslaafd zijn aan slaap- of kalmeringsmiddelen of andere medicijnen op doktersvoorschrift. Alcoholisten, rokers en iedereen die gebukt gaat onder een eet-, gok-, seks- of relatieverslaving. Ten slotte zijn er verschijnselen die, afhankelijk van de mate van dwangmatigheid die ermee gemoeid is, beschouwd kunnen worden als verslavend: tv-kijken, computerspelletjes, religie, voetbal, postzegels verzamelen, schoonmaken enzovoort. Kortom, dit boek werkt voor iedereen die zich bekneld voelt in een situatie met een of meer van de volgende vier kenmerken: dwangmatigheid, afhankelijkheid, angst en destructiviteit.

Voor veel verslaafden is het zo dat verslaving niet hun enige probleem is. Vaak zijn er als gevolg van de verslaving ook andere problemen ontstaan, zoals het verlies van werk, het vervreemd raken van familie en vrienden, dakloosheid enzovoort. Dit boek lost deze problemen natuurlijk niet op. Maar als je eenmaal je verslaving doorbroken hebt, zul je vanzelf zin krijgen om ze aan te pakken. Zoek daar dan hulp bij, van familie of vrienden, of bij de betreffende instanties. Achterin vind je enkele adressen.

De verslaving voorbij is dus in de eerste plaats geschreven voor verslaafden. Maar het is ook heel bruikbaar voor familieleden van verslaafden. Het levert een heldere kijk op wat verslaafd zijn is, waardoor je beter in staat bent je kind of broer of ander familielid te begrijpen en te helpen. Misschien leer je ook jezelf en je houding tegenover de verslaafde beter begrijpen. Vaak maken naaste familieleden namelijk deel uit van het verslavingspatroon van de verslaafde. In feite ben je als familielid op een bepaalde manier zelf ook verslaafd. Veel van je gedrag tegenover de verslaafde is immers dwangmatig en wordt gestuurd door (zelf)verwijten en schuldgevoelens. Is het je niet opgevallen dat hoe meer je je inspant om iets aan de situatie te veranderen, hoe dieper de verslaafde wegzakt in zijn verslaving en hoe beknellender de toestand wordt? Wil je dit boek dus toch lezen, beste geliefde, familie, vriend of kennis van een verslaafde, lees het dan voor jezelf. Stel niet de vraag hoe jij de verslaafde kunt redden, maar kijk naar je eigen verslavingspatroon. Op deze wijze kan dit boek ook voor jou confronterend zijn. Hoe hechter je relatie met de verslaafde is, hoe meer dit boek namelijk over jou gaat, over jouw afhankelijkheid, jouw schuldgevoel, jouw dwangmatigheid, jouw verslaving. Maar hoe meer je er ook aan kunt hebben om je eigen afhankelijkheid te doorbreken. Pas dan kun je ook daadwerkelijk hulp bieden aan een verslaafd iemand waar je om geeft.

De verslaving voorbij kan ook heel bruikbaar zijn voor hulpverleners in de verslavingszorg. Die hebben het doorgaans niet gemakkelijk. De manier waarop de traditionele hulpverlening voor verslaafden georganiseerd is, werkt mislukking in de hand. Aan de ene kant wordt er tijdens afkickprogramma’s weinig gedaan aan het oplossen van de oorzaken van de verslaving, waardoor de kans op terugval groot is. Maar als je anderzijds als verslaafde eerst aan die oorzaken wilt werken, wordt psychotherapeutische hulp meestal geweigerd omdat je eerst moet afkicken. De individuele hulpverlener moet binnen dit merkwaardige systeem zijn werk doen en ervaart dit dan ook dikwijls als dweilen met de kraan open.

Daar komt bij dat je als hulpverlener waarschijnlijk bent opgeleid met het standaardbeeld van de verslaving. Dit zegt dat het verschrikkelijk moeilijk is om van een verslaving af te komen, en dat zelfs als iemand daarin slaagt, hij toch de rest van zijn leven eigenlijk een verslaafde blijft, die moet oppassen om niet terug te vallen. Een verslaafde die eindelijk de moed bijeen heeft geraapt om hulp te zoeken, wordt op deze wijze blootgesteld aan een behandeling die zijn toch al kwetsbare motivatie verpest, zijn angst voor de toekomst vergroot, en zijn waanidee over de eigen zwakheid versterkt. De verslaafde denkt: ‘Deze mensen zijn ervoor opgeleid, die zullen wel weten wat het beste voor me is.’ Dat is dus helaas niet het geval en na diverse afwijzingen en vastgelopen behandelingen zit de verslaafde nog dieper in het slop.

De Opluchting-methode laat zien dat het helemaal niet zo moeilijk is om van een verslaving af te komen, en dat een verslaafde of ex-verslaafde niet wezenlijk anders is dan alle andere mensen. Door als hulpverlener dit boek te lezen kun je je inzichten in verslaving verrijken, maar ook ontdekken dat jij en je verslaafde cliënt eigenlijk niet zo heel erg veel van elkaar verschillen. Voor zover het systeem het je toelaat, kun je hierdoor je behandelpraktijk succesvoller maken. En wie weet misschien ook iets aan het systeem veranderen.

Of je dit boek nu leest omdat je zelf verslaafd bent, of als familie, vriend, kennis of hulpverlener, het maakt eigenlijk niet zoveel verschil. Het meeste profijt heb je ervan als je bereid bent jezelf als onderwerp van dit boek te beschouwen, en te onderzoeken waar je eigen afhankelijkheid en dwangmatigheid een beperking vormen van je levensgeluk.