Chicklit
Tussen droom en daad staan praktische bezwaren. En vier frozen margarita’s. De lege glazen stonden als bewijsstukken tussen haar en haar baas in. Na een lange dag op de uitgeverij had ze zich toch weer laten verleiden.
‘Nee Roy, ik moet het niet doen,’ had ze voor de vorm nog gezegd.
‘Waarom niet? Jij komt altijd zo gezellig los van een mar-garitaatje.’
‘Beetje te gezellig. Beetje te los.’
‘Te los bestaat niet,’ begon hij. ‘Te los is goed. Te los is te gek.’
‘Niks waar ‘te’ voor staat is goed,’ imiteerde ze haar moeder.
‘Behalve tequila,’ zei hij. En daar moest ze dan weer zo om lachen. What the heil. Dan word ik toch gewoon dronken. Dan word ik toch aanhankelijk en dan maakt hij daar toch misbruik van en dan heb ik morgen toch spijt. Nu is nu. Nu is een overdadig gedecoreerd Mexicaans restaurant waar je door de lichtgevende Maria’s de mozaïektegeltjes niet meer ziet. Nu is een beeldschone man met beeldschone handen met beeldschone vingers waardoor je de trouwring niet meer ziet. Nu is zo veel margarita’s dat je het afstapje naar de wc niet meer ziet.
Vallen was niethetwoord. Het was meer kletteren. Aan veertien tafeltjes deden mensen hun best hun lachen in te houden. In haar schimmige halfdronken staat probeerde ze zichzelf nog heel even wijs te maken dat dit niet was gebeurd, dat dit maar een gedachte was aan wat zou kunnen gebeuren als ze niet oplette en het afstapje miste, maar haar geest trapte er niet in. Haar lichaam ook niet trouwens. Het gat in haar panty rond de knie begon rood te kleuren.
Ze sleepte zichzelf overeind en vluchtte richting toilet om de verdere schade op te nemen. Haar ogen zagen er een beetje vochtig en verbaasd uit, maar dat kon ook door de drank komen. Diezelfde drank die ervoor zorgde dat ze als een lomp kind op haar knie viel, midden in deze Frida Kahlo-hallucina-tie van een restaurant. Diezelfde drank die ervoor zorgde dat ze niks had gebroken, want totaal ontspannen benen breken niet Maar panty’s wel. Verdomme. Ze had nog wel die opzichtige omslaglaarzen aangetrokken waarvan haar homovriendje Jean-Marc zei dat ze zó last season waren. Jean-Marc kon haar nog meer vertellen. Nu waren ze ideaal, die omslaglaarzen. Als ze ze terugsloeg, vielen ze precies over de gehavende knie. Errol Flynn, eat your heart out.
‘Wil jij nog een toetje?’ vroeg Roy. Ze keek naar z’n ogen. Een onschuldige blik richting dessertkaart. Gelukkig. Mannen die het nagerecht als metafoor voor seks gebruikten vond ze echt te goedkoop.
‘Nee, dank je,’zei ze.
‘Ik ook niet. Hoorde je net trouwens die klap? Iemand viel zich echt een breuk! Ik kon het helaas net niet zien hier.’
‘Goh,’ zei ze, en ze trok haar laars nog wat verder op.
‘Maar goed, ter zake nu. Ik vind dat we echt nog een enorm segment laten liggen in ons huidige pakket. We bedienen de mannelijke lezer, de oudere literaire lezer, alles, maar niet de snelle jonge vrouw. We moeten iets gaan bieden aan de chicks die in slaap vallen van het eindeloze Ma-rianne Fredriksson-geneuzel.’
‘Maar Roy,’ zei ze, ‘denk je nou echt nog dat we aparte literatuur in hapklare brokken moeten produceren voor vrouwen? Dat ze te stom zijn voor een boek, gewoon een boek zonder grappig getekend vrouwtje op hoge hakken op de cover? Gewoon een boek zonder de woorden ‘shopping’, ‘chocola’ of ‘single:’ in de titel?’
Roy zuchtte. ‘Ja, schat. Dat denk ik. En ik denk dat jij zo’n boekie kan gaan schrijven. Gewoon, iets leuks over een grietje datvrijgezel is en domme dingen doet, je weetwel.’
‘Maar wat stel je je daar dan bij voor?’ vroeg ze vertwijfeld.
‘Ach schat, gewoon van dat wijvengelul, je kent het wel. Meisje flirt met haar baas, gaat uit eten, drinkt te veel, valt op haar muil in het restaurant, ze praten nog wat over het werk en daarna gaat ze met hem mee…’
‘Oud nieuws! Daar is toch helemaal niemand meer in geïnteresseerd?’
Tuurlijk wel. Alles vreten ze. Al zou je opschrijven hoe de uitgever en de schrijfster hardop met elkaar zitten te lachen om zo veel stomheid, dan nog!’
‘Echt?’
‘Let maar op. Hahahaha!’
‘Hahahahaha!’
Uit: Vooruocht, van Ronny E. Pelsteel