Three point oooh

‘Er is een nieuwere versie van dit programma beschikbaar. Wilt u die nu downloaden?’

Moeilijke vraag vind ik dat altijd. Van de computer. De computer stelt sowieso veel vragen. ‘Weet u zeker dat u dit programma wilt afsluiten?’

Volgens mij is de computer een vrouw. Dat constante vragen om bevestiging. ‘Weet u zeker dat u dit item naar de prullenbak wilt verplaatsen?’ Ja, heel zeker. Zeikwijf.

Het toppunt van dit afhankelijke mutsengedrag levert mijn iBookje als ik weer eens een internetadres verkeerd heb getikt: ‘Kan www.trnghr.nl niet vinden omdat www.trnghr.nl onvindbaar is.’ Wat een wijf! ‘Ik kan het niet vinden omdat het onvindbaar is.’ Verzin op z’n minst een smoes. Je zegt toch ook niet:: ‘Ik kan niet inparkeren omdat ik niet kan inparkeren.’ Of: ‘Ik ben een jaloers wraakzuchtig kreng omdat ik een jaloers wraakzuchtig kreng ben.’ Nee, je zegt: ‘Ik kan even lastig inparkeren want mijn lenzen zijn beslagen’, en: ‘Ik heb wat anger issues door mijn moeder.’

Goed. Een nieuwere versie downloaden. Dat moet ook met mensen kunnen. Sterker nog: dat kan ook met mensen. Zo ben ik sinds mijn vakantie Claudia 3.0. Three point o. Duidelijker, simpeler en stukken gebruiksvriendelijker.

Aan de Zuid–Chinese Zee zag ik het licht. Extreem ontspannen ben ik geraakt. De eerste dagen probeerde ik nog hysterisch te werken (‘Ja, nee, schatje, ik smeer zo je rug in maar ik heb even een heel leuk idee voor het programma. Schrijf ik even op. Anders ben ik ‘t kwijt!’). Daarna ging ik lezen. Lekker hoor. Kijk mij eens ontspannen, mensen! Ik. Lees. Een. Boek. Natuurlijk wel een zwaar salonfahig boek als De geschiedenis uan de liefde. En van dat Paulo Coelho-ge-zever dat je lekker op jezelf kunt betrekken met je overwerkte kop. Toen ook alle meegebrachte verantwoorde literatuur op was, werd het troep uit de resortbibliotheek. Door Nederlanders achtergelaten pulp. Besmuikt, met het gevoel alsof ik werd betrapt terwijl ik net het peeskamertje van een lichtekooi verliet, las ik Eenzame erfgename van Sidney Sheldon en De Cock en een veld papavers van Appie Baantjer. Bah. Wat lekker. En in één gaap uit. Van ellende ben ik overgestapt op de Zweedse raadsels, en het was daar, boven de Puzzelkampioen, dat ik die diepste staat van zenonstpan-ning bereikte die mij Claudia 3.0 maakte. Het ene inzicht na het andere kreeg ik, op de strandstoel.

Papegaai, drie horizontaal: ara.

Meer mezelf zijn, terug in Nederland.

Haven, drie verticaal: ree.

Meer nee zeggen.

Open plek in het bos, drie horizontaal: tra.

En aardiger zijn. Hoffelijker. Het werkt zo heerlijk.

‘What is the dutch word for excuse me?’ vroeg de serveerster, nadat ze ons voor de vierduizendste keer ‘Excuse me’ had toegefluisterd, want ‘Excuse me’, hier is uw lunch, hier is uw cocktail, hier is uw hemel.

We wisten het niet. Het heerlijke, bruikbare ‘Excuse me’ kent geen Nederlands equivalent. En dat is tekenend. ‘Pardon’ of’sorry’ zeggen wij, als we ergens langs willen. Gejat uit het Frans en uit het Engels en ook altijd een beetje pin-nig uitgesproken, iemand ondertussen met de boodschappentas in de rug duwend. ‘Neem me niet kwalijk’ is Hollands, maar dat zegt niemand meer. Gewoon een term die duidelijk maakt: ‘Hoi, ik besta, ik zit misschien even in je private space maar ik bedoel het niet rot.’ Dat hebben wij niet. Van armoe gebruiken we toeter en vinger, maar ‘excuse me’ schiet zo veel meer op.

Laat los, die toeter! Haal neer, die middelvinger! Zwaai. Begin een revolutie. Download jezelf in een nieuwe versie. Word ook 3.0! En als je een woord weet te verzinnen voor ‘Excuse me’ kan je een prijsje winnen. 3.0-software. Hele zachte.