8

De staalgieterij was groot en straalde een sfeer van verval uit die door een aantal oppervlakkige reparaties niet weg te werken was. Hij was nu leeg en er heerste een onnatuurlijke stilte. 

Mallow had met een achteloos gebaar de stalen plaat op de twee steunen geslingerd en nam het instrument aan dat Twer hem voorhield. 

'Dit instrument is gevaarlijk, maar dat is een cirkelzaag ook. Pas op voor de vingers!' zei hij. 

Terwijl hij sprak bewoog hij de loop van het apparaat snel over het oppervlak van de plaat die onmiddellijk in twee stukken uiteen viel. Iedereen sprong opzij, maar Mallow lachte. Hij raapte een van de helften op en liet hem tegen zijn knie rusten. 'De snijdiepte kan tot op éen honderdste inch worden geregeld en een twee-inch-plaat kan even gemakkelijk in tweeën worden gesneden als deze plaat. Als de dikte nauwkeurig genoeg is bepaald, kun je de plaat op een houten tafel leggen en hem - zonder de tafel te beschadigen - in tweeën snijden.' 

Hij nam opnieuw de plaatsnijder ter hand. 'Moet er geschaafd worden? Moet een plaat dunner gemaakt worden of de roestlaag verwijderd worden? Kijk maar!' 

Vliesdun, transparant folie scheidde zich van het vlak van de staalplaat af. 'Of boren? Komt allemaal op hetzelfde principe neer.' 

Ze stonden nu allemaal om hem heen. Het leek wel een circusstunt. Commandeur Asper betastte stukjes metaal. Hoge regeringsambtenaren keken op hun tenen over eikaars schouders en fluisterden elkaar iets toe terwijl Mallow mooie, ronde gaten in het harde staal maakte. 

'Nog éen demonstratie. Laat iemand mij twee korte stukken pijp brengen.' 

Een of andere Kamerheer haastte zich in de algemene opwinding om aan het verzoek te voldoen en maakte daarbij zijn handen vuil als de eerste de beste werkman. 

Mallow ging rechtop staan, sneed met éen streek de uiteinden eraf en verbond die met elkaar. Er was een nieuwe pijp ontstaan. Van de voeglijn was niets meer te zien! Mallow keek op en zocht naar woorden, maar bleef halverwege steken. Een hevige opwinding maakte zich van hem meester en zijn maag werd koud en kromp ineen. 

In de verwarring was de lijfwacht van de Commandeur naar voren gedrongen en Mallow zag nu voor het eerst duidelijk hun wapens. Het waren kernwapens! Een vergissing was uitgesloten: het waren wapens voorzien van explosieve projectielen en lopen die er bespottelijk uitzagen, maar dat was niet het belangrijkste. Helemaal niet. Nee... Op de kolfplaat was die diep geëtste afbeelding nog duidelijk zichtbaar: Het Ruimteschip met de Zon! 

Het 'Ruimteschip en de Zon,' het symbool dat op ieder deel van de oorspronkelijke Encyclopedie die de Foundation had uitgegeven stond gedrukt; hetzelfde blazoen dat de banieren van het Galactisch Imperium duizenden jaren lang gedragen hadden!

Mallow praatte dwars door en om zijn gedachten heen. 'Bekijkt u die pijp goed. Hij bestaat uit éen stuk!' 

Verder praten was overbodig. De boodschap was overgekomen. Mallow had de informatie gekregen waar naar hij gezocht had. Eén enkel beeld beheerste zijn geest: de Gouden Bol en de langwerpige sigaarvorm die een ruimteschip moest voorstellen. Het Ruimteschip-en-de-Zon. Symbool van het Imperium! Het Imperium! 

Anderhalve eeuw waren voorbij gegaan, maar ergens, diep in de Galaxis bleek het Imperium nog te bestaan. Mallow glimlachte!