6

De Commandora was een stuk jonger dan haar echtgenoot. Haar gezicht was bleek en had een koude uitdrukking en haar zwarte haar was strak naar achteren gekamd. 

'Ben je eindelijk klaar, nobele echtgenoot?' vroeg ze pinnig. 'Echt klaar? Zo, dan vind je het zeker wel goed dat ik nu de tuin in ga.' 

'Je hoeft helemaal niet zo dramatisch te doen, Licia, lieve,' sprak de Commandeur mild. 'Die jongeman komt vanavond eten. Je mag met hem bespreken wat je wilt en je zelfs amuseren met alles wat ik te berde breng. Voor zijn mannen zal ergens ruimte gemaakt moeten worden. Laten we hopen dat het er maar weinig zijn. 

'Het zijn vast stuk voor stuk enorme vreetzakken en zuiplappen. En jij zult waarschijnlijk twee nachten niet kunnen slapen vanwege de onkosten.' 

'Dat zal ik waarschijnlijk niet doen. Integendeel, ik wil dat er zo uitgebreid mogelijk gegeten wordt.' 

'O ja?' Zij wierp hem een verachtelijke blik toe. 'Je bent wel erge dikke vrienden met die barbaren. Misschien was het daarom wel dat ik niet bij je gesprekken aanwezig mocht zijn. Misschien ben je wel aan het samenzweren tegen mijn vader.' 

'Hoe kom je erbij?' 

'O dacht je soms dat ik dat geloofde. Als er ooit een vrouw tot een onsmakelijk huwelijk werd gedwongen als onderdeel van een politieke zet, dan ben ik dat wel. Op iedere mestvaalt van mijn geboorteplaneet had ik een betere echtgenoot kunnen vinden!' 

'Zo zo. Laat ik je eens wat vertellen, beste dame. Misschien ga je nog wel eens terug naar die geboorteplaneet van je. Met achterlating van het deel van jou waarmee ik het meest vertrouwd ben: je tong!' Hij keek haar met een scheefgehouden hoofd schattend aan. 'En misschien ook wel je oren en de punt van je neus!' 

'Dat zou je niet durven, stuk ongeluk. Mijn vader zou je hele speelgoedrijk tot meteoorstof verpulveren. Dat zal hij trouwens toch wel doen als ik hem vertel dat je met die barbaren aan het onderhandelen bent.' 

'Hmmm. Kom laten we ophouden met die bedreigingen. Als je wilt mag je die man vanavond uithoren. En hou intussen je tong in bedwang!' 

'Is dat soms een bevel?' 

'Hier. Pak aan en hou je mond!' 

Hij legde de kettingen om haar middel en hals en drukte op de knop. De Commandora schrok en strekte haar armen uit. 

De Commandeur wreef vergenoegd in zijn handen. 'Die mag je vanavond dragen. Later kun je nog meer van mij krijgen. En hou nou alsjeblieft je mond!' 

De Commandora hield inderdaad haar mond.