Hoofdstuk 10

‘We zitten in de problemen,’ zei Aurora terwijl ze de zak van de Kerstman, die gevuld was met zuurstokken en lolly’s, naast de barbecue neerzette waarop Erica worstjes aan het grillen was.

De schemering had inmiddels zijn intrede gedaan. De menigte groeide gestaag. Het aroma van bradende worstjes en hete chocolademelk vermengde zich op aangename wijze met de klanken van Hail the Herald Angels Sing, dat ten gehore werd gebracht door een koortje dat voor nummer vierentwintig stond te zingen.

‘Phil heeft zijn rug verrekt toen hij probeerde zijn laarzen aan te trekken.’ Aurora pakte een mes en begon nog wat broodjes te beboteren, die ze op de snel slinkende stapel legde. ‘Hij zegt dat hij vanavond onmogelijk voor Kerstman kan spelen. Mike heeft hem naar zijn bed moeten dragen.’

‘Dan moeten we snel een vervanger regelen.’ Erica, die zo onderhand de uitputting nabij was, greep de tang en verplaatste wat uienringen naar een koudere plek op de gril. Ze probeerde niet aan Mike te denken. Of aan naar bed gedragen worden. Of aan wat dan ook wat ervoor zou zorgen dat ze haar zelfbeheersing verloor en zou gaan huilen als een baby.

‘Dat heb ik al geprobeerd… Ja, liefje?’ Aurora sprak degene aan die vooraan in de rij stond voor de barbecue. ‘Tweemaal een worstenbroodje met uien, mosterd en ketchup? Dat is dan vier dollar, alsjeblieft.’ Ze keek om naar Erica en zei op zachte toon: ‘Ik heb met Phils kerstmankostuum door de straat lopen leuren als de prins met dat ellendige glazen muiltje van Assepoester. De enige bewoners van Lincoln Road die erin pasten, waren kinderen en vrouwen.’

‘En dat zullen de kinderen onmiddellijk door hebben.’ Erica legde de gebraden worstjes in de broodjes, voegde er mosterd en ketchup aan toe en pijnigde ondertussen haar hersenen om een man te vinden die zou passen in het kerstmannenpak dat speciaal voor Phil was gemaakt. Het probleem was dat de man zo klein van stuk was. Het kostuum opvullen, zou geen probleem zijn, maar het zou alleen maar passen bij een kleinere man.

Ze liet haar blik over de menigte glijden, zoekend naar een gezette man die niet langer mocht zijn dan een meter zeventig.

Plots zag ze een man die minstens een meter negentig mat op zich toekomen. Hij droeg een koelvat op zijn brede schouders. Ze veegde haar handen, die opeens klam aanvoelden, droog aan haar schort.

‘Bedankt dat je die even voor me hebt gedragen, Mike,’ kirde Aurora. ‘Je bent toch ook altijd bezig om dames in nood te redden, nietwaar? Erica, waar wil je deze hebben?’

‘Eh… hier achter de barbecue graag.’ Erica wierp heimelijk een blik op Mikes gezicht, maar zag niets anders dan een passieve blik die in niets suggereerde dat ze hem een paar uur geleden op een paniekerige en dwaze manier een blauwtje had laten lopen.

‘Maak je maar geen zorgen,’ mompelde hij terwijl hij het koelvat neerzette. ‘Ik zal je niet lastigvallen. Ik mag dan een ongevoelige sufferd zijn, maar ik ben geen schoft.’

‘Mike, ik…’ Erica zweeg. Ze wist opeens zelf niet meer wat ze wilde. Tegenstrijdige gevoelens veroorzaakten een chaos in haar lichaam, en op dit moment was ze absoluut niet in staat om helder na te denken. ‘Dank je,’ zei ze moeizaam.

‘Geen probleem. Dag Aurora.’ Met een beleefd knikje liep hij weg.

De geur van verbrande uien zorgde ervoor dat Erica’s aandacht terugkeerde naar de barbecue. ‘Oké,’ zei ze met schorre stem, de uienringen op een bord schuivend. ‘Dan zullen we het dit jaar zonder Kerstman moeten doen. Wanneer we hier klaar zijn, zal ik zelf het snoepgoed gaan uitdelen.’

Haar mobiele telefoon ging. Ze haalde hem uit de zak van haar schort, keek wie er belde en haastte zich toen om op te nemen. ‘Will!’

‘Ik wilde samen met jou aftellen tot de lichtjes aangaan.’

‘Wat een heerlijk idee.’ Erica’s hart voelde onmiddellijk lichter aan. ‘Maar we hebben nog tien minuten te gaan. Vertel me eens wat je vandaag hebt gedaan.’

‘Een kameel heeft op oma gespuugd.’ Hij klonk verdacht tevreden.

Ze schoot in de lach. Ze praatten tien minuten terwijl zij worstjes en uien keerde op de barbecue en Aurora de bestellingen aannam.

‘Ik heb het reuze naar mijn zin, mam, maar ik mis jou wel. Mis je mij ook?’

Vreselijk. ‘Ja, ik mis jou ook… O, de mensen beginnen af te tellen.’ Omdat Aurora en zij de barbecue bemanden, zouden de andere buren de lichtjes aan hun huizen aansteken. ‘Tien, negen, acht…’ Erica pakte Aurora’s hand. ‘Tel met ons mee, Will. Drie, twee… één… alle lichtjes gaan aan!’

Ieder huis in de straat kwam twinkelend tot leven. Het was een magisch 3D-spektakel in alle kleuren van de regenboog. De menigte slaakte collectief een zucht van bewondering.

‘Ziet het er mooi uit, mam?’

‘Prachtig, Will.’ Erica knipperde haar tranen weg. Zelfs in slechte tijden kon je ergens in geloven. Dan kun je nog steeds magie creëren, in ieder geval voor andere mensen. Ze omhelsde Aurora even en voelde plots dat er iemand aan haar schort stond te trekken.

‘Een worstenbroodje, alsjeblieft, maar niet met die vieze uien of mosterd.’

‘Will, liefje, ik moet gaan. Ik bel je straks nog wel even.’ Ze stopte de telefoon terug in haar zak en begon aan de bestelling van het meisje. Naast haar stopte Aurora plots met het beboteren van broodjes.

‘Is dat niet Burts oude kerstmankostuum?’

Erica keek op. De Kerstman kwam op haar toe. Hij was lang en had een dikke buik, maar zijn atletische tred was in tegenspraak met de pluizige baard en dito wenkbrauwen.

Haar mond zakte open. Toen hij dichterbij kwam, zag ze dat zijn broek wat aan de korte kant was en dat het jasje wel erg rond zijn schouders spande.

‘Geef me dat ellendige snoepgoed,’ mompelde Mike, ‘en waag het niet om iets te zeggen.’ Verbijsterd overhandigde ze hem de zak met snoep. Hij gooide hem over zijn schouder, liep de menigte tegemoet en werd onmiddellijk omringd door kinderen.

Erica boog zich over de barbecue in de hoop dat haar tranende ogen geweten zouden worden aan de rook en de geur van uien.

‘Als jij hem niet neem, doe ik dat,’ fluisterde Aurora op dreigende toon. ‘Sommige mannen laat je nu eenmaal niet lopen.’

‘Ik ben over Jeff heen,’ zei Erica met verstikte stem. ‘Maar hij heeft mijn vertrouwen in mannen te gronde gericht, en ik vrees dat ik daar nog steeds niet overheen ben. Het enige wat ik kon bedenken toen Mike zei dat hij kon bogen op goede resultaten in het verleden, was: “Ik wil niet achter jouw overleden vrouw op de tweede plaats komen”.’

‘Die man heeft dat kostuum aangetrokken voor jou! En nota bene nadat je hem had afgewezen!’ Aurora nam de tang uit Erica’s handen en keerde een paar worstjes die lagen aan te branden. ‘Als dat geen onvoorwaardelijke liefde is, liefje, dan weet ik het niet meer.’

Erica schonk haar een waterig glimlachje. ‘Kun jij het fort even een paar minuten in je eentje bemannen?’

‘Zo mag ik het horen.’

Erica rukte haar schort af en baande zich een weg door de menigte, zoekend naar Mike. Ze werd daar zo door in beslag genomen dat ze Vonnie niet zag totdat de vrouw haar staande hield door een hand op haar arm te leggen.

‘Erica, ik heb je al twee keer gedag gezegd!’

‘Hallo Von,’ antwoordde ze, haar ongeduld in toom houdend, ‘je hebt het dus toch gered.’

Vonnie trok haar kinderen naar voren. ‘Dit zijn mijn kinderen, Sasha en Simon. Jongens, dit is de mevrouw die woont in het huis met de lichtjeswaterval.’

De kinderen keken Erica vol respect aan. ‘Wat hebt u een geluk,’ zei Sasha.

Erica glimlachte. ‘Soms moet je je eigen geluk maken, nietwaar, Vonnie?’

‘Dat ben ik volkomen met je eens.’

‘Mam, daar is de Kerstman.’ Sasha trok aan haar moeders jas. ‘Mogen we naar hem toe?’

Erica’s hart begon te bonzen. ‘Waar?’

‘Daar bij de heg,’ wees Sasha. ‘Mogen we, mam?’

‘Ga maar,’ zei Vonnie. ‘Ik kom zo achter jullie aan. Heeft de Kerstman een metamorfose gekregen?’ vroeg ze aan Erica met ogen die groot werden van verbazing. ‘Is dat Mike?’

‘Ja.’ Erica aarzelde. Ze kon hem toch moeilijk de liefde verklaren terwijl al die kinderen om hem heen stonden. Ze zouden in de war raken en zich zorgen gaan maken om de vrouw van de Kerstman. Nee, ze zou moeten wachten tot hij al het snoepgoed had uitgedeeld.

Vonnie haalde een camera tevoorschijn en begon foto’s te maken, wat Erica herinnerde aan een vraag die ze de makelaar al eerder had willen stellen. ‘Hoe wisten die mensen die mijn huis hebben gekocht, dat ik die watervallichtjes had opgehangen? Die stonden toch niet op de foto’s op de website, of wel?’

‘Hm? O…’ Vonnie frutselde aan de camera. ‘Weet je, dat kan ik me helemaal niet herinneren.’

De vrouw had een geheugen als een olifant, dus begon Erica op slag achterdocht te koesteren. ‘Wie heeft mijn huis gekocht?’ Ze had de handtekening op het koopcontract niet kunnen ontcijferen.

‘Dat kan ik je niet vertellen. Ze hebben me laten beloven dat ik dat niet zou doen. O, kijk! Mijn kinderen gaan ervandoor. Ik kan beter achter ze aangaan.’

Nu maakte de achterdocht zich echt van Erica meester. Ze greep de makelaar bij de arm. ‘Vonnie, alsjeblieft?’

‘Erica, ik heb het beloofd.’ Vonnie keek naar haar smekende ogen. ‘Laten we maar zeggen dat de Kerstman dit jaar vroeg was.’ Ze knipoogde nog even en rende toen achter haar kinderen aan.

Nee, sorry, dit kon niet wachten. Erica baande zich een weg door de menigte. ‘Neem me niet kwalijk… een belangrijke boodschap voor de Kerstman… van de Noordpool. Laat me er even door.’ Ademloos bereikte ze Mike. ‘Kerstman, wilt u even met me meekomen? Het is oké, jongens, hij komt zo terug. We moeten de zak alleen even bijvullen.’ Ze sleepte hem door een heg naar de tuin van nummer tweeënzestig.

Daar stond ze hijgend stil. ‘Wanneer heb je mijn huis gekocht?’ wilde ze weten.

‘Wie zegt dat ik dat gekocht heb?’

‘Mike!’

‘Na die eerste bezichtiging. Jij hebt me laten inzien hoe belangrijk het is om goede buren te hebben.’

‘Maar jij bent arm.’

‘Nee, ik zie er alleen maar armetierig uit.’ Onder de pluizige nepwenkbrauwen vernauwden zijn groene ogen zich even tot spleetjes. ‘En mocht je overwegen je nu enkel en alleen uit dankbaarheid in mijn armen te storten, dan moet je dat vooral niet doen. Jij bent niet de enige die trots kan zijn.’

‘Ik wilde me sowieso in je armen storten.’

‘O ja?’ vroeg hij op sceptische toon

Ze stompte tegen zijn buikkussen. ‘Hoor eens, jij bent niet de enige die in het verleden emotionele problemen heeft gehad. Ik mag dan over Jeffs bedrog heen zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat ik sta te springen van blijdschap omdat ik verliefd ben geworden op jou. Als je het mij vraagt, zijn we allebei even doodsbenauwd. Maar hou nu je mond en kus me, Kerstman.’

Hij kuste haar.

De baard kriebelde, en uiteindelijk hielden ze er allebei een mond vol pluizen aan over, maar dat kon hen geen snars schelen.