Hoofdstuk 2

Gwen hoorde via de babyfoon die ze op het aanrecht had gezet dat Claire zacht huilde. Zonder zich ook maar een moment te bedenken, draaide ze zich om en rende naar de hal, door de zitkamer van het dienstbodeverblijf dat ze nog schoon had weten te maken voordat de Teaberrys arriveerden, naar de slaapkamer.

‘Hé liefje van me. Ik ben er al,’ fluisterde ze, de baby uit de reiswieg tillend. Ze kuste Claires warme wangetje, verschoonde haar en trok haar een schoon pyjamaatje aan. Daarna keerde ze met de baby terug naar de keuken, vechtend tegen een vreemd verward gevoel dat ergens diep in haar buik rommelde.

Om de een of andere reden had ze aangenomen dat Andrew Teaberry ouder zou zijn. Een jaar of zestig of zo. Geen jaar of vijfendertig. Donkere ondoorgrondelijke ogen en prachtig zwart haar had ze al evenmin verwacht. De hapering in haar stem en de manier waarop haar maag had gefladderd, hadden haar ook totaal verrast.

Ze griste een flesje melk uit de koelkast en hield zichzelf voor dat ze moest stoppen met denken aan de aantrekkelijkheden van haar werkgever. Ze moest haar baby voeden en in de reiswieg zien te krijgen voordat hij zijn bagage naar boven had gebracht en zou terugkeren in de keuken. Ze wist niet hoe en waar ze moesten werken in dit stoffige huis, maar ze maakte zich geen illusies. De manier waarop hij zijn zoon had terechtgewezen toen die haar babe had genoemd, maakte heel duidelijk dat hij een man was die niet veel op had met fouten of lukrake oordelen. Ze zou zich aan geen van beide schuldig maken.

Snel plaatste ze de fles in de flessenwarmer die ze had meegebracht. Terwijl de melk opwarmde, begon Claire weer te huilen. Gwen probeerde haar te troosten, maar het kindje begon nog harder te huilen.

‘Kom op, liefje. Ik weet dat je honger hebt, maar het duurt nog maar echt een minuutje voordat je flesje warm is.’

Op dat moment zwaaide de keukendeur open, en Drew beende de keuken binnen. Zijn verbijsterde blik viel op Claire en flitste toen terug naar Gwens gezicht. ‘Is dat een baby?’

Ze lachte nerveus. ‘Nou, het is geen Siamese kat.’ Ze wiegde haar snikkende dochter in een poging haar stil te krijgen. Dit was bepaald niet de juiste manier om haar baas kennis te laten maken met haar kind. ‘Dit is mijn dochter, Claire.’

Hij gaapte haar aan. ‘Je hebt je baby meegenomen naar je werk?’

Dit keer had het gefladder in Gwens maag niets te maken met de aantrekkingskracht van haar baas, maar alles met angst. ‘Ik heb u tijdens het sollicitatiegesprek verteld over Claire.’

‘Je hebt me verteld dat je een kind hebt, maar niet dat je haar hiernaartoe zou meebrengen.’

Drews luide stem zorgde ervoor dat Claire harder begon te huilen. Gwen wiegde haar wanhopig heen en weer. De baby vulde het vertrek met haar geweeklaag, dus moest Gwen bijna schreeuwen om erbovenuit te komen. ‘Ik heb gezegd dat ze nog wat te jong is om naar een kinderdagverblijf te gaan en ik heb nog geen babysit kunnen vinden. Ik dacht dat de conclusie wel duidelijk was.’

‘Ik dacht dat je had gezegd dat ik je de tijd moest gunnen om een babysit te vinden,’ Hij woelde door zijn haren. ‘Het spijt me, maar ik heb je aangenomen omdat ik hulp nodig heb. Honderd procent inzet. Daar zul je de tijd niet voor hebben als je ook nog voor een baby moet zorgen.’

Gwen hart sloeg een slag over. Ontsloeg hij haar? Dat kon hij niet doen! Ze had deze baan nodig. ‘Ze is pas drie maanden oud. Ze slaapt heel veel. Ik kan dat heus wel aan.’

Hij keek naar de krijsende baby en schonk Gwen toen een blik die haar deed huiveren. ‘Echt?’

Ze raapte al haar moed bijeen. ‘Ja, echt.’

‘Zo ziet het er anders niet uit. Ik weet hoe dat met baby’s gaat. Ik heb ook een huilbaby gehad. Brody heeft drie maanden lang gegild. Dat semester op de universiteit heb ik daardoor niet gehaald. Mijn vrouw verliet me –’

Net op dat moment zwaaide de keukendeur dicht. Gwen had niet eens gemerkt dat die weer open was gegaan. Door Claires gehuil en hun verhitte gesprek was het haar ontgaan dat Brody de keuken was binnen gekomen en weer had verlaten.

Drew verbleekte even en kneep zijn ogen dicht. ‘Perfect,’ mompelde hij, naar de deur lopend. ‘Brody!’ schreeuwde hij, waarna hij eveneens de keuken verliet.

Het lichtje op de flessenwarmer gaf eindelijk aan dat de melk warm was, en Gwen nam plaats op een stoel om de baby te voeden.

Dat ging gelukkig zo vlot als ze had gehoopt. Toen Claire voldaan was, bleef ze aan de tafel zitten, niet wetend wat ze nu moest doen. Technisch gezien had hij haar niet ontslagen. En ze had deze baan nodig. Ze zou zich niet zonder slag of stoot de laan laten uitsturen.

Drew rende de gang in en zag nog net dat de buitendeur in de hal dichtklapte. Hij griste zijn jas van de trapleuning en liep naar buiten. Brody liep in de richting van de auto.

‘Wat dacht jij te gaan doen?’ riep Drew zijn zoon na. ‘Vertrekken?’ Hij rammelde met de autosleutels. ‘Dan heb je deze nodig. Tenzij je van plan bent te gaan lopen.’

‘Kan het jou iets schelen? Mama is op huwelijksreis. Jij probeert een bedrijf over te nemen van de een of andere ouwe kerel, en ik zit hier opgesloten.’

‘Hoor eens, Brody, ik zou ook liever gaan skiën als ik de keus had.’

Brody snoof ongelovig.

‘Echt waar.’ De zware sneeuwval was overgegaan in lichte vlokjes, maar het was nog steeds koud. Bitterkoud. Hij moest aan het werk, dacht Drew. Omdat hij niet wist wat hij verder nog moest zeggen, keek hij verlangend naar de keukendeur. Omdat de bovenste helft uit glas bestond, kon hij Gwen McKenzie met haar baby aan de keukentafel zien zitten. Hij kreunde bijna. Kon deze dag nog gecompliceerder worden?

‘Het spijt me dat je dat daarnet gehoord hebt, maar eerlijk gezegd dacht ik dat je zo onderhand wel in de gaten had dat je moeder en ik een vreselijk huwelijk hadden. We zijn slechts een jaar getrouwd geweest voordat we scheidden.’

Brody, die nog steeds weigerde hem aan te kijken, zei: ‘En dat komt door mij.’

‘Nee!’ Drew lachte ongelovig. ‘Grote goedheid, nee! Voordat jij werd geboren, hadden je moeder en ik al grote problemen.’

‘Maar die maakte ik nog erger.’

‘Nee!’ zei Drew opnieuw, dit keer vastberadener.

‘Ik heb net gehoord dat je zei dat ik voortdurend krijste.’

‘Je had last van krampen, dat gebeurt wel meer bij baby’s. Kinderen maken een huwelijk niet kapot, Brody. Dat doen volwassenen. Je moeder en ik hadden nooit moeten trouwen, maar ze raakte zwanger –’

Opzettelijk, had ze hem later verteld. Ze had leningen moeten sluiten om haar eerste semester op Harvard te kunnen volgen. Hij had geweten dat als ze dat vier jaar moest volhouden, ze zich te diep in de schulden zou moeten steken. Drew kwam uit een rijke familie, hij en Olivia hadden elkaar graag gemogen, dus ze had gedacht dat ze tijdens hun studie ook wel samen een baby zouden kunnen opvoeden – op kosten van zijn ouders. Maar die waren woest geweest toen Drew hen vertelde dat ze getrouwd waren omdat Olivia zwanger was. Ze hadden zijn toelage stopgezet. Het comfortabele huwelijk dat Olivia voor ogen had gestaan, was daarna snel veranderd in een nachtmerrie.

Toch was dit niet het moment om dat aan Brody te vertellen. Drew wist niet eens zeker of hij wel degene moest zijn om dat te doen. Het leek hem beter als de jongen dit van zijn moeder te horen zou krijgen.

‘Als we straks eens verder praten? Op dit moment heb ik een minicrisis in de keuken.’

Met een zucht hief Brody zijn gezicht op naar de vallende sneeuwvlokken. Het leek wel alsof dat hem kalmeerde, want hij zei: ‘Ga maar.’

Drew liep het huis binnen. Voordat hij de keukendeur opende, haalde hij diep adem om tot rust te komen. Daarna ging hij de keuken binnen. ‘Het spijt me dat je daarvan getuige moest zijn.’

Langzaam sloeg Gwen haar groene ogen op, en ze keek hem bezorgd aan.

Hij wist dat ze deze baan nodig had. Hij hoefde niet eens naar de slapende baby te kijken om dat te weten, maar hij deed het toch, en zijn hartslag haperde even. Hij had Brody verteld dat hij last had gehad van krampjes, maar dat was slechts de helft van het probleem geweest. Noch hij, noch Olivia had ervaring gehad met het grootbrengen van kinderen, en ze hadden zich tot niemand kunnen wenden voor hulp. Hij wist hoe hard een kind kon huilen, hoe wanhopig een ouder kon worden… hoe zo’n piepklein mensje een spaak kon steken in de allerbeste plannen. Zijn plan om het bedrijf van Jimmy Lane te kopen, was een precaire aangelegenheid. Ondanks de inspanningen van zijn staf wist hij zo goed als niets over de eigenaar van Lane Works, behalve dat de man leefde als een kluizenaar en bijzonder veeleisend was. Dat gaf hem weinig aanwijzingen over de manier waarop hij hem moest aanpakken.

‘Het spijt me, maar een baby in huis werkt voor mij niet.’

De tranen die hij had verwacht, bleven uit. In plaats daarvan keek ze hem aan, schudde haar blonde hoofd en zei: ‘Gut, dat is een verrassing.’

Hij gaapte haar aan. Had ze hem zojuist een brutaal antwoord gegeven? Ja, dat had ze wel degelijk. Nou, na vanochtend had hij zijn buik zo onderhand vol van brutale reacties. Dus trilde zijn stem van ingehouden woede toen hij zei: ‘Pak je spullen en vertrek.’

Ze stond op. ‘Prima, maar ik dacht dat een man die niet overweg kan met zijn zoon, het misschien prettig zou vinden om een andere ouder in de buurt te hebben voor hulp en advies.’

Tegen wil en dank schoot hij in de lach. ‘Jij denkt dat je weet hoe je Brody moet aanpakken?’

‘Nee.’ Ze liep naar de deur. ‘Maar misschien kan ik je wel adviseren hoe jij dat zou moeten doen.’

Hij snoof misprijzend. ‘Ja, ja… en hoelang ben jij al moeder? Een maand of twee?’

Ze draaide zich om en glimlachte. ‘Drie. Maar het is nog niet zo lang geleden dat ik zelf zestien was, en ik denk dat ik me daar meer van kan herinneren dan jij.’

Drews ogen vernauwden zich tot spleetjes. Er voer een huivering door Gwens maag. Ze wist dat ze haar mond zou moeten houden, maar hij had duidelijk problemen met zijn zoon, en misschien was dat de enige invalshoek die ze kon gebruiken om deze baan te houden.

Nu hij zijn parka had uitgetrokken, kon ze niet alleen zijn peperdure trui zien, maar ook het lichaam dat hij onder dat dikke jack had verborgen. Het was prachtig. De zachte wol omhulde zijn brede schouders en platte maag en stopte bij slanke heupen in een spijkerbroek. Hij was knap, rijk en hield haar lot in handen… En zij daagde hem uit. Was ze nu helemaal gek geworden?

‘Wil je zeggen dat ik oud ben?’

Dat zou ze kunnen doen. Ze zou kunnen denken dat een man van midden dertig veel te oud voor haar was. Ze zou kunnen denken dat hij te nors was voor haar. In plaats daarvan zag ze echter een knappe, sexy man die duidelijk haar hulp nodig had. Vreemd genoeg dacht ze dat zij hem die hulp kon verschaffen, al had ze eigenlijk zelf al genoeg problemen.

Ze hief haar kin op en ving zijn blik. ‘Nee, ik bedoel niet dat je oud bent.’

Hun blikken verankerden zich in elkaar. De tijd leek even stil te blijven staan. Ze had het gevoel dat ze hem niet hoefde te vertellen dat hij oud was omdat ze hem aantrekkelijk vond. Het stond waarschijnlijk overduidelijk te lezen op haar blozende gezicht.

‘Maar je hebt me wel nodig,’ zei ze kalm.

Hij sloeg zijn armen over elkaar en liet zijn blik over haar heen flitsen. Opeens voelde ze zich een vertrapt straatkind dat naar het kasteel was gebracht om de koning te plezieren. Dus drukte ze Claire tegen haar borst en keek hem recht in de ogen.

‘Je bent stoffig,’ zei hij nors.

Dat was wel het laatste wat ze had verwacht. Zo nerveus dat haar stem ervan trilde, zei ze: ‘Ik heb het dienstbodevertrek schoongemaakt want ik had een plek nodig waar ik Claire kon laten slapen.’

Hij zei niets, maar zijn ogen vernauwden zich opnieuw tot spleetjes, alsof hij trachtte uit te vinden of ze stond te liegen. Dus voegde ze er snel aan toe: ‘Ik heb een stofzuiger, schoonmaakspullen, een emmer en een mop van thuis meegebracht.’

‘Kun jij dan schoonmaken?’

Ze fronste. ‘Natuurlijk kan ik schoonmaken.’ Opeens bedacht ze iets. ‘Jij niet dan?’

Hij schudde zijn hoofd.

‘Dat is dan nog iets waarbij ik je zou kunnen helpen.’

Opnieuw door zijn haren woelend, staarde hij naar Claire. Ze kon zijn hersenen bijna horen kraken terwijl hij probeerde tot een besluit te komen. Claire was geen moeilijke baby. En dit huis was te vies voor woorden.

‘Ik zal je zelfs niet om meer loon vragen.’

Zijn mond zakte even open, en toen schoot hij in de lach. ‘Alsof jij in de positie verkeert om eisen te stellen!’

‘Toe,’ zei Gwen met een hint van een vrouwelijke smeekbede in haar stem. Ze had er onmiddellijk spijt van toen zijn blik de hare ving en ze weer die vreemde aantrekkingskracht voelde. Het leek alsof de atmosfeer op slag geladen was met elektriciteit.

Dit was nog een item op de lijst met problemen die ze moesten tackelen. Zijn zoon was lastig. Het huis stond niet op instorten, maar moest wel grondig schoongemaakt worden. Zij had een baby die de hele toestand grondig kon verstoren. En ze voelden zich tot elkaar aangetrokken.

Tegelijkertijd was er ook een bedrijf dat hij wilde overnemen. Tijdens hun telefoongesprek had hij haar verteld dat hij in West Virginia moest verblijven om dicht bij de verkoper te kunnen zijn. Dus had hij iemand nodig die orde kon scheppen in de chaos in zijn huis.

‘Misschien zou ik wel om extra loon moeten vragen.’ Met een ondeugende blik en misschien wel iets te veel zelfvertrouwen liep ze op hem toe. ‘Je zit hier vast. In heel Towering Pines is geen schoonmaakservice te vinden. Je mag zelfs van geluk spreken dat je mij hebt gevonden – een administratief assistente die geen bezwaar heeft tegen een tijdelijke baan en tijd heeft om voortdurend tot je beschikking te staan. Hoelang heb je om deze deal tot een goed einde te brengen voordat Jimmy Lane zijn interesse verliest en op zoek gaat naar een andere koper? Een week of vier?’ Ze glimlachte. ‘Ik denk dat jij degene bent die niet in een positie verkeert om te onderhandelen.’

Hij hield haar blik vast. ‘Dus je wilt beweren dat het voor jou geen probleem zou zijn als ik je zou vragen deze keuken schoon te maken, terwijl ik ga proberen via de telefoon de onderhandelingen op te starten?’

‘Krijg ik meer betaald?’

‘Hoeveel?’

‘Nog eens tweeduizend extra.’

Zijn ogen veranderden opnieuw in spleetjes, maar hij bleef haar aankijken. ‘Goed, maar het kan dan beter de moeite waard zijn.’

Ze liep bij hem vandaan, opeens begrijpend dat ze deze man als gelijke tegemoet moest treden als ze iets van hem gedaan wilde krijgen. Misschien was dat nu precies wat Brody verkeerd deed. Niet precies wetend waar die gedachte verdaan was gekomen, schudde ze haar hoofd en keerde terug naar de onderhandelingen.

‘Natuurlijk is het dat. Ik zal tussen mijn administratieve werkzaamheden door schoonmaken. Zolang je er maar geen bezwaar tegen hebt dat ik dan een oude spijkerbroek en lelijke truien draag.’

Hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Kijk eens om je heen. Er is hier niemand op wie je indruk hoeft te maken. En zelfs al zou dat het geval zijn, dan zou dit huis die kans onmiddellijk grondig om zeep helpen.’

Onwillekeurig schoot ze in de lach. ‘Ja, daar heb je gelijk in.’

‘Dus dat is dan afgesproken? Je doet je werk als administratief assistente, en als ik even niets voor je te doen heb, maak je schoon. Je kunt aantrekken wat je wilt en je mag je baby bij je houden.’ Opnieuw ving hij haar blik. ‘Zolang je althans zorgt dat ze bij mij uit de buurt blijft.’

‘Bedoel je daarmee dat je haar niet wilt zien? Want ik hoopte eigenlijk dat ik haar bij mij in de kamer zou kunnen houden. Ik heb een schommelstoeltje dat ervoor zorgt dat ze snel in slaap valt. Meestal slaapt ze dan uren achter elkaar door.’

Met een kreun kneep hij zijn ogen dicht, maar uiteindelijk verzuchtte hij: ‘Prima. Maar als ze begint te huilen, moet je de kamer verlaten.’

‘Begrepen.’

‘Goed. Zolang we ons aan de afspraken houden, moet dit gaan werken.’ Hij liep op haar toe en stak zijn hand uit om de afspraak te bezegelen.

Toen ze hem aannam, voer er een elektrische schok door haar arm. Opnieuw verankerden hun blikken zich in elkaar.

Het enige wat ze nu nog moesten doen, was vergeten dat deze aantrekkingskracht bestond…