Hoofdstuk 6

De volgende avond stond Vonnie Connors, de makelaar, om halfnegen bij Erica voor de deur. Gelukkig lag Will al in bed.

‘Ik weet dat het eigenlijk te laat is om nog langs te komen,’ zei Vonnie verontschuldigend. Ze was een aantrekkelijke brunette van achter in de dertig, charmant maar meedogenloos. Zonder op een uitnodiging te wachten, stapte ze naar binnen. ‘Maar als je vanavond nog even tekent, kunnen we morgen het bord in de tuin zetten dat aangeeft dat je huis te koop is.’

Erica bleef in de deuropening staan. ‘Maar we gaan toch pas na vijf januari actief actie ondernemen om het huis te verkopen?’ vroeg ze verbaasd. ‘Sue en Tom Gordon waren er bij toeval achter gekomen dat het te koop komt te staan. En ik heb besloten dat ik het Will pas na de kerstdagen ga vertellen.’

De andere vrouw trok haar kunstig geëpileerde wenkbrauwen op. ‘Heeft Jeff dan nog niets tegen je gezegd?’

‘Wat had hij moeten zeggen?’ Ze was het grootste deel van de dag weg geweest.

Vonnie zuchtte. ‘O, jeetje. Ik nam aan dat hij je vanuit Dubai het contract wel had gefaxt. Hij heeft het al ondertekend. Ik had natuurlijk moeten wachten totdat jullie de kans hadden gehad om hierover te praten.’

Erica keek naar het document dat de makelaar in haar hand hield en kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. ‘Je kunt me beter even vertellen wat hier gaande is,’ zei ze.

Vonnie zond haar een blik die moest suggereren dat ze voor altijd en eeuwig haar beste vriendin zou blijven en nam plaats op de bank. Erica wist echter wel beter. Dit was de vrouw die Sue en Tom Gordon had verteld dat Jeff haar had bedrogen. Ze besloot haar niets te drinken aan te bieden.

‘Pas toen ik met mijn kinderen zat te praten en hen vroeg of ze zin hadden om aanstaande zondag naar het ontsteken van de jaarlijkse kerstverlichting te gaan kijken, viel het kwartje,’ begon Vonnie. ‘Het spijt me dat ik er niet eerder aan heb gedacht.’

Op behoedzame toon vroeg Erica: ‘Wat bedacht je toen? En wat heeft het te maken met het feit dat Jeff het contract al heeft ondertekend?’

‘Zoals ik al zei tegen je ex, zullen honderden mensen – potentiële kopers – hier door de straat lopen om de kerstversiering te bekijken. Hij was het met me eens dat het waanzin zou zijn om daar geen gebruik van te maken en geen bord in de tuin te zetten.’

Jammer genoeg had de makelaar gelijk. Toch had Jeff dat eerst met haar moeten overleggen. Nee, eigenlijk had Vonnie het eerst met haar moeten bespreken in plaats van achter haar rug contact op te nemen met de persoon die uiteraard ja zou zeggen. De persoon die zijn thuis niet zou verliezen.

Erica stond op en gebaarde naar de hal. ‘Ik zal je wel bellen wanneer ik Jeff heb gesproken.’

Toen Vonnie langs haar heen liep, wuifde ze speels met het contract. ‘Je zou nu ook natuurlijk meteen even kunnen tekenen.’

‘Dat denk ik niet.’ Ga naar huis, mens! Naar je veilige echtgenoot, je veilige huis en de kinderen die je waarschijnlijk verwaarloost. Erica deed de deur open.

Vonnie legde haar hand op haar arm om haar tegen te houden. ‘Hoor eens, Erica,’ begon ze op ernstige toon. ‘Ik weet dat dit moeilijk voor je is. Ik ben zelf ook onlangs gescheiden.’ Bij het zien van Erica’s verbazing trok ze een wrang gezicht. ‘Ja, je bent niet de enige. En het aan je kinderen vertellen… wel, ik begrijp waarom je dat het liefst zo lang mogelijk wilt uitstellen. Maar dit is een kans om de beste prijs voor je huis te krijgen, en geloof me, iedere cent telt. Ik stel dit niet voor om Jeff te helpen, maar jou.’

Even keken de vrouwen elkaar aan. Toen nam Erica het contract van haar aan en tekende het op het tafeltje in de hal.

‘Weet je het zeker?’ vroeg Vonnie.

Erica hoorde de opluchting in haar stem. Het was Kerstmis. De makelaar had deze verkoop waarschijnlijk even hard nodig als zij. ‘Ja, ik weet het zeker.’

Dat verhinderde niet dat ze Jeff belde zodra Vonnie vertrokken was. ‘Waarom heb je me niet gebeld voordat je het contract met de makelaar ondertekende?’ vroeg ze zodra ze hem aan de lijn had.

‘Heeft Will je niet verteld dat ik vanavond al had gebeld? Je was bij Aurora voor de een of andere comitévergadering.’

‘Nee.’ Erica keerde terug naar de keuken, waar ze bezig was geweest Wills lunch voor de volgende dag klaar te maken toen Vonnie aanbelde. ‘Hij lag al in bed toen ik thuiskwam, en de babysitter heeft er niets over gezegd.’ Ze zette de telefoon op de speaker, sneed een boterham met ham en kaas doormidden en verpakte hem in folie.

‘Ik heb hem verteld dat we het huis gaan verkopen,’ zei Jeff. ‘Omdat jij gelijk had, Erica. Ik mag jou niet langer in je eentje de hete kolen uit het vuur laten slepen.’

Ze had de koelkast geopend maar wist opeens niet meer wat ze wilde pakken. Ze deed de deur dicht en liet zich aan de keukentafel zakken. ‘Hoe nam hij het op?’

‘Nogal… kalm. Ik heb hem verteld dat hij naar dezelfde school zou blijven gaan, en daar werd hij weer wat vrolijker van.’

Dat zou waarschijnlijk betekenen dat zij naar haar werk heen en weer moest pendelen, maar daar had ze zich eigenlijk al bij neergelegd. Iets in het leven van haar zoon moest toch hetzelfde blijven. Opeens zag ze buiten iets bewegen. Op straat stond Vonnie gezellig met Mike te babbelen.

‘Ik spreek dit morgen nog wel even verder met je door,’ zei ze tegen Jeff. ‘Bedankt dat jij het hem hebt verteld. Ik zag er vreselijk tegenop.’

Waarom gedroeg Mike zich niet even horkerig als altijd? Waarom werd Vonnie getrakteerd op een van zijn zeldzame glimlachjes? De makelaar was natuurlijk een bijzonder aantrekkelijke vrouw. Geïrriteerd stond Erica op en sloot de gordijnen.

‘Ik besef dat ik het afgelopen jaar een ellendeling bent geweest,’ zei Jeff tot haar verbazing. ‘Ik werd verbitterd en kwaad omdat jij me niet wilde vergeven en dat ik daarom een tweede contract in Dubai moest aanvaarden. Het spijt me vreselijk, Erica. Het spijt me dat ik je zo in de steek heb gelaten. Ik beloof je dat ik het, wat Will betreft, voortaan beter zal doen.’

De brok die in haar keel schoot, voorkwam dat ze kon reageren. Langzaam liet ze zich weer op de stoel zakken. Hoelang had ze niet gewacht tot Jeff zou toegeven dat het allemaal zijn schuld was? Ze had verwacht dat ze triomf zou voelen, maar in plaats daarvan werd ze overvallen door een diepe triestheid. Ruïnes bleven ruïnes. ‘Waarom vertel je me dit nu allemaal opeens?’

‘Ik heb therapie gevolgd… en onlangs heb ik iemand ontmoet die me een nieuwe kijk op het leven heeft gegeven.’

Hij had altijd een vrouw nodig gehad om hem waarden en normen bij te brengen. Opeens was ze dankbaar dat ze niet meer bij elkaar waren. Ze had geen behoefte om de rest van haar leven als zijn morele kompas te functioneren. ‘Is het serieus?’

‘Nog een beetje te vroeg om dat te zeggen… Heb je er geen problemen mee als ik een nieuwe relatie heb?’

Had ze daar problemen mee? Na een ongelukkige jeugd had ze gesnakt naar geborgenheid, en ze was eerder voor Jeffs zelfverzekerdheid gevallen dan voor de man zelf. Hun echtscheiding had haar gedwongen zelfstandig te worden. Hij had haar bevrijd. ‘Nee,’ zei ze. ‘Ik vind het prima – zolang ze maar lief is voor Will.’

‘Ik wil je bedanken, Erica.’ De nederigheid in Jeffs stem was een opzienbarende zeldzaamheid. ‘Je hebt Will nooit tegen me opgestookt en hebt nooit slecht over me gesproken. En allemachtig… daar had je toch alle reden toe. Ik had het verdiend.’

‘Je moest eens weten hoe vaak ik in de verleiding ben gekomen,’ bekende ze. ‘Maar je bent en blijft zijn vader, Jeff.’ En tot aan dit jaar nog een goede ook. ‘Dat zal nooit veranderen.’

‘Mijn contract duurt nog zes maanden.’ Om de een of andere reden klonk hij opeens nerveus. ‘Ik weet dat dit een grote gunst is… en die verdien ik niet.’ De volgende woorden tuimelden over zijn lippen. ‘Voor het afloopt wil ik Will graag een keer zien. En wat belangrijker is, hij moet mij zien. Alsjeblieft, Erica… mag ik hem met de kerst hebben?’

Een halfuur later liep Erica op haar tenen langs de donkere kamer van haar zoon. Bij het horen van zijn stem hield ze haar pas echter onmiddellijk in.

‘Mam?’

Ze bleef in de deuropening staan, dankbaar voor het feit dat het hallicht haar van achteren bescheen. Vastberaden liet ze haar stem opgewekt klinken. ‘Waarom ben jij nog wakker, jongeman? Het is al bijna halfelf.’

‘Heb je met papa gesproken? Heeft hij je gevraagd of ik naar hem toe mag?’

Ze kon zijn hoop horen, bijna tastbaar achter die nonchalante vraag. Ze liep de kamer in en ging op de rand van het bed zitten. Instinctief tastten haar vingers in het duister naar zijn gezicht. Ze streek zijn haar achterover, nog ietwat vochtig van de douche, en inhaleerde de geur van shampoo, tandpasta en kind.

‘Ja, dat heeft hij me gevraagd.’

Hij drukte zijn wang tegen haar handpalm. ‘Het is oké,’ zei hij. ‘Ik heb al tegen hem gezegd dat ik niet kan komen. Omdat jij probeert om dit kerstfeest heel speciaal te maken… met de lichtjes en zo.’

Erica sloot haar ogen.

Allemachtig, hij was pas acht! Acht jaar oud en te gevoelig voor de gevoeligheden van volwassenen. Nog veel te jong om rekening te moeten houden met volwassen gevoelens. Net zoals zij was geweest toen ze zo oud was als hij. Ze opende haar ogen. ‘Ik vind dat je moet gaan,’ zei ze. ‘Opa en oma komen zondag hierheen. Zij gaan ook naar papa toe en ze hebben al aangeboden om een ticket voor je te kopen. En je hebt je papa al zo lang niet gezien –’

‘Echt? Vind je dat echt niet erg?’ Will schoot overeind en begon op het bed te dansen. ‘Er is daar een hal met kunstsneeuw, en je kunt jeepsafari’s maken in de woestijn en kijken naar kamelenraces. Pap zei dat sommige winkels en hotels daar nog mooier versierd zijn dan hier.’

Erica verstarde. Dus Jeff voelde zich niet te min om emotionele chantage toe te passen. Even was ze woedend genoeg om te zeggen: ‘Je vader kan naar de hel lopen!’ Maar ze slikte de woorden in. Haar behoefte om het laatste woord te hebben, legde het af tegen de behoeften van haar zoon. Hij had zijn vader nodig. ‘Breng maar een ster voor me mee wanneer je terugkomt,’ zei ze. ‘De ster die de drie koningen volgden.’

Giechelend liet hij zich op zijn rug vallen. ‘Dat kan helemaal niet! Wat zou je zeggen van een beetje woestijnzand?’

Dat was zo’n beetje de smaak die ze op dit moment in haar mond had. ‘Ja, zand… van dat gekleurde. Kom, geef me eens een knuffel.’ Ze begroef haar gezicht in zijn haren, zoog zijn geur diep in haar longen en liet hem toen weer los. Ze wilde een gelukkig, goed aangepast kind grootbrengen. Een kind dat zou opgroeien in de wetenschap dat in ieder geval een van zijn ouders altijd het beste met hem voor had. Hij moest weten dat zijn moeder zijn welzijn op de eerste plaats zette.

‘Tijd om te gaan slapen, grote jongen.’ Ze dekte hem even kalm toe als ze altijd deed. Morgen zouden ze over de verkoop van het huis praten. Morgen zou ze net doen alsof het hun grootste avontuur ooit ging worden. Vanavond niet meer. ‘Welterusten, liefje.’

Hij dook diep weg onder de dekens. ‘Welterusten, mam.’

Zachtjes trok ze de deur achter zich dicht, waarna ze haar voorhoofd er even tegenaan liet rusten. Ze hield zich voor dat Kerstmis de tijd van geven was. Geven, zelfs al deed het pijn.