Hoofdstuk 9

Erica nam nog een slokje koffie, trok de ceintuur van haar badjas wat strakker aan en zette zich schrap om Vonnie de cruciale vraag te kunnen stellen. ‘Goed…’ ze haalde diep adem, ‘wanneer willen de nieuwe eigenaren hier intrekken?’

‘Hoe bedoel je, intrekken?’ Vonnie dronk koffie zoals ze huizen verkocht. Snel. ‘Ik heb je dat in mijn voicemail toch allemaal al verteld?’

De voicemail die Erica had gewist. ‘Vertel het me dan nog maar eens.’ Ze schonk het kopje van de makelaar weer vol. De vrouw was onberispelijk gekleed en opgemaakt, hoewel het zondag was.

Vonnie voegde twee suikerklontjes aan haar kopje toe en roerde energiek. ‘Ze willen graag dat jij hier blijft en het huis nog minstens een jaar van hen huurt, totdat zij terug verhuizen naar Nieuw-Zeeland.’

Erica’s hart juichte, maar zakte vervolgens even snel weer in haar schoenen. Ze was bij wijze van afscheid met Mike naar bed gegaan. Wilde ze werkelijk nog een jaar naast hem blijven wonen en zichzelf zo blootstellen aan de kwelling dagelijks contact te hebben met de man die ze nooit zou kunnen krijgen?

‘Ik dacht dat je wel in de wolken zou zijn.’

Erica boog haar hoofd over haar kopje, inhaleerde de geur van versgemalen koffiebonen en dacht: hé, het was jouw keus om met hem te vrijen. Geen spijt, weet je nog? ‘Dat hangt van de huur af,’ zei ze ontwijkend.

Vonnie liet zich met een stralend gezicht achterover zakken. ‘Duizend dollar per maand.’

Dat was de helft van wat ze nu aan hypotheekkosten betaalde! Haar kopje landde rammelend op het schoteltje. Ze staarde de makelaar aan. ‘Dat is bespottelijk.’

‘Dat weet ik,’ zei Vonnie opgewekt. ‘Maar ze willen graag dat hier in de tussentijd iemand woont die het huis net zo goed zal onderhouden alsof het van hem of haar was.’

De nieuwe eigenaren waren dus kennelijk niet op de hoogte van de hedendaagse huurprijzen. ‘Zeg maar tegen hen dat ik dertienhonderd dollar zal betalen.’

Nu was het Vonnies beurt om haar verbluft aan te staren. ‘Als ze met duizend dollar tevreden zijn, ga jij toch zeker niet moeilijk doen?’ Toen Erica bezwaar wilde maken, stak ze haar hand op. ‘Het is mijn werk om over jouw belangen te waken. Vertrouw me nu maar, hij – de echtgenoot – is heel goed in staat om datzelfde te doen voor de hunne.’

‘Met die lage huur zou ik geld kunnen sparen,’ zei Erica langzaam. Ze kon zich bijna niet voorstellen hoeveel zekerheid haar dat zou bieden. Impulsief boog ze zich voorover en kneep even in Vonnies hand. ‘Dank je wel, Vonnie.’

De andere vrouw schraapte haar keel. ‘Niets te danken.’ Ze dronk haar tweede kopje koffie leeg. ‘En nu moet ik er echt vandoor. Over een uurtje zet mijn ex de kinderen bij me af. Maar ik kom vanavond met ze naar het ontsteken van de lichtjes kijken.’

Dat geheugensteuntje zette Erica aan tot actie. Er was nog zoveel te doen. Toen ze Vonnie uitliet, liep ze in gedachten het lijstje na van wat ze allemaal nog moest regelen. Ze moest de kerstboom in het portiek nog in elkaar zetten, de lolly’s die de Kerstman zou uitdelen nog ophalen, helpen met het opzetten van het stalletje waar warme chocolademelk zou worden geschonken en de barbecue waar worstjes zouden worden gebraden.

Vonnie bleef even voor de spiegel in de hal staan om haar uiterlijk te controleren. ‘Die Mike ziet er trouwens geweldig uit.’

‘Wat?’ Erica trok de voordeur open en bleef toen als aan de grond genageld staan. De kerstboom was in elkaar gezet. Verbaasd keerde ze zich naar Mikes huis. Alle lichtjes van Burt waren opgehangen… ijspegels volgden de lijnen van het dak, een elektrische Bambi stond van het gras in de voortuin te eten. En Mike zat op de schommelbank en streelde Dorothy’s spinnende lapjeskat.

Toen hij opkeek, wendde ze instinctief haar blik af. Nee, nee, nee! Ze hadden afgesproken dat ze hier geen toestand van zouden maken. Geen gêne, geen spijt. In zijn ogen kijkend, glimlachte vriendelijk en negeerde haar bonzende hart.

‘Wauw, Mike!’ riep Vonnie. ‘Erica heeft je uiteindelijk dus toch weten over te halen. Wat heeft ze daarvoor moeten doen?’

Het vuur steeg naar Erica’s wangen. Mike richtte zijn aandacht weer op de kat. ‘Ik heb het licht gezien, denk ik,’ antwoordde hij.

Erica las de waarheid in zijn ogen. Zodra Vonnie vertrokken was, liep ze naar het aangrenzende huis, zich er niet om bekommerend dat ze nog in haar badjas was. Mike glimlachte behoedzaam toen ze dichterbij kwam. Mathilde, die een stuk slimmer was, maakte dat ze wegkwam. ‘En?’ Hij gebaarde naar de lichtjes. ‘Wat vind je ervan?’

Ze pakte een snoer overgebleven lampjes van het pad en smeet ze naar hem toe.

Hij ving ze op. ‘Wat zullen we nu –’

‘Waag het niet om me spijt te laten hebben van de afgelopen nacht!’ Ze negeerde gemakshalve even dat zij daar de hele ochtend al spijt van had gehad.

Hij knipperde van verbazing met zijn ogen. ‘Wat?’

‘Ik wil jouw medelijden niet, maat!’

‘Maar ik probeer juist iets aardigs voor je te doen.’

‘Nonsens.’ Ze overwoog even om het snoer om zijn hals te wikkelen en hem ermee te wurgen. ‘Je voelt je schuldig en je bent bang dat je me hebt gekwetst. Als jij spijt hebt van vannacht, prima. Maar probeer niet te raden hoe ik erop heb gereageerd.’

‘Hoor eens –’

‘Nee, jij moet even naar mij luisteren. Jij hebt meteen duidelijk gemaakt hoe je hierin staat. Als ik zo dom was om het risico op een gebroken hart te lopen, dan is dat mijn zaak. Goed begrepen?’ Zonder op een reactie te wachten, draaide ze zich om. ‘Al zou een man die zoveel te bieden heeft als jij, niet het recht moeten hebben om het bijltje erbij neer te gooien,’ beet ze hem over haar schouder heen toe.

Mike staarde haar na. Goed, dat was dus niet de reactie die hij had verwacht. Hij keek naar het lichtsnoer in zijn handen. Hij wilde lachen. Erica was zo magnifiek eerlijk geweest, en hij had haar zitten aangapen als een stomme goudvis. Ze hield van hem?

Het allerliefst zou hij zich nu ergens verbergen, maar waarschijnlijk had hij die optie niet meer.

Hij liep naar binnen en slenterde door zijn lege huis. De vorige avond, nadat hij de lichtjes had opgehangen, had hij grote schoonmaak gehouden. Hij had alle alcohol weggesmeten die hij had gebruikt om zijn pijn te verdoven. Hij was klaar om door te gaan met zijn leven, misschien zelfs bereid wat geld te investeren in nieuwe gordijnen.

Bij het raam bleef hij staan en keek naar Erica’s huis en tuin. Hij had zo vaak naar haar gekeken wanneer ze aan het tuinieren was of aan het spelen met Will. Nu begreep hij waarom hij nooit gordijnen had gekocht. Door naar hen te kijken, naar de manier waarop ze leefden, had hij het gevoel gehad toch nog in contact te staan met de buitenwereld.

Hij had gedacht dat hij, door zich te isoleren, de rust zou vinden die hij zo bitterhard nodig had gehad, maar wat hij werkelijk moest doen, was weer betrokken raken.

Hij pakte Diana’s foto van de ladekast en voelde onmiddellijk de bekende mengeling van triestheid, schuld en woeste hulpeloosheid. Ooit zou hij over de dood van zijn vrouw heenkomen. Daar was hij van overtuigd. Hij weigerde een slachtoffer te zijn, maar van hem vragen dat hij van iemand zou gaan houden zoals hij van Diana had gedaan, was alsof je het slachtoffer van een brand vroeg om over brandende kolen te lopen.

‘Het probleem is,’ zei hij tegen het glimlachende gezicht van zijn vrouw, ‘dat het te eenvoudig is om van Erica te houden.’

Hij zocht naar een respons in haar ogen, maar ze leefde slechts voort in zijn herinnering. De echte Diana was er niet meer.

Tot aan haar dood was alles voor hem altijd van een leien dakje gegaan. Zelfs de liefde. Toen Diana in dat slechte weer had aangeboden naar de apotheek te gaan om medicijnen voor zijn griep te halen, had hij zelfs niet overwogen om haar tegen te houden. Waarom had hij dat niet gedaan?

Omdat hij alles veel te vanzelfsprekend had gevonden. Hij was egocentrisch geweest. ‘Het spijt me, lieveling,’ fluisterde hij met een brok in zijn keel. ‘Het spijt me zo.’ Hij raakte Diana’s gezicht even aan. Hij moest ophouden met zich vast te klampen aan zijn verdriet. ‘Erica heeft gelijk,’ mompelde hij. ‘Wij hebben geluk gehad.’ Behoedzaam plaatste hij de foto terug op de kast.

Ja, hij had nog steeds geluk. Het leven had hem niet alleen een tweede kans op de liefde gegeven, maar ook een vrouw die het verdiende om verzorgd en liefgehad te worden.

Erica had haar reactie klaar toen Mike een uur later zachtjes over de schutting fluisterde: ‘We moeten praten.’

Toch moest ze de impuls bedwingen om zich in het laken te wikkelen dat ze net aan het ophangen was. Niet in staat hem aan te kijken, zette ze een knijper op een van de hoeken. ‘Ik heb overdreven gereageerd, en dat spijt me.’ Nog een knijper op de andere hoek. ‘Het was echt heel lief van je om Burts lichtjes op te hangen… dank je wel.’

‘Erica –’

‘Misschien ben ik inderdaad een beetje van streek door de afgelopen nacht maar…’ Ze trok een gezicht en greep een kussensloop uit de wasmand. ‘…ik wilde werkelijk niet suggereren dat mijn gevoelens dieper gaan dan vriendschap.’ Ze lachte, en het klonk precies zoals ze wilde dat het zou klinken. Wrang, gedistingeerd en tolerant. Omdat dat bemoedigend was, klopte ze de sloop uit en vervolgde: ‘En het betekent zeker niet…’ Haar slipje vloog door de tuin.

Het slipje dat Mike de vorige avond persoonlijk had uitgetrokken.

‘Dat betekent zeker niet…’ herhaalde ze, starend naar de roze hartjes en het purperen kant. Moest ze het oprapen of gewoon negeren?

Mike klom over de schutting, raapte het slipje op en overhandigde het aan haar.

‘Ik hou van je,’ zei hij. ‘En ik heb geen zin om er nog langer tegen te vechten.’

De bries kreeg vat op het laken, dat rond haar blote benen begon te flapperen. ‘Jeetje, ik heb mijn buik zo vol dit gezeur!’ Erica duwde het slipje in de zak van haar rode rok en begon de sloop op te hangen.

‘Pardon?’

Ze pakte een theedoek en twee knijpers. ‘Toen Jeff zijn aanzoek deed, zei hij: “Ik was eigenlijk niet van plan om te trouwen maar dat is kennelijk de enige manier om jou vast te houden”. Wat is dat toch met mannen? Waarom moet ik ze er toch aan hun haren bij slepen om van mij te houden?’

Mike woelde even door zijn haren. ‘Ik heb het niet goed gezegd, maar ik wilde niet –’

‘Ik heb al eens geprobeerd om een relatie in stand te houden,’ zei ze. ‘Ik ben niet van plan dat nog eens op eigen houtje te doen.’

‘Maar ik kan bogen op goede resultaten in het verleden.’

Ze wist hoeveel hij van zijn overleden vrouw had gehouden. ‘Mike, uiteindelijk heb ik Jeff met een andere vrouw moeten delen. Dat kan ik niet nog eens doen.’

‘Dat hoeft ook niet.’ Zijn toon was teder.

Als ze alleen maar aan zichzelf zou hoeven denken, zou ze misschien het risico willen nemen om hierop in te gaan, maar ze had Will. Zijn jonge leventje was al genoeg op zijn kop gezet.

‘Nee, je had de eerste keer gelijk,’ zei ze. ‘We hebben vannacht een fout gemaakt.’ Dat gezegd hebbende, draaide ze zich om en liet hem achter in haar tuin.

Binnen griste ze haar tas van de tafel en liep rechtstreeks via de voordeur het huis weer uit. Ze zou naar de supermarkt rijden om de lolly’s voor de Kerstman te kopen.

‘Goed gedaan, Erica!’ hoorde ze Phil roepen toen ze met trillende vingers haar auto probeerde open te krijgen. Hij stak samen met Dorothy de weg over. Op het gezicht van de oude dame lag een ongewone glimlach. Ze waren kennelijk druk bezig stopwatches uit te delen, om ervoor te zorgen dat alle bewoners hun lichtjes op het zelfde tijdstip zouden aansteken. Phil klopte Erica op haar rug. ‘Je hebt dus kennelijk gewonnen en ervoor gezorgd dat Mike Ward ook meedoet!’

Ze keek hem fronsend aan. ‘Het gaat hier niet om winnen of verliezen, Phil.’

‘Natuurlijk niet.’ Grijnzend wisselde hij een high five met Dorothy.

Erica reed nijdig weg. Mike moest geweten hebben dat ze zo zouden reageren, en toch had hij de lichtjes opgehangen. Voor haar.

Ze was de kluts helemaal kwijt.

Op de parkeerplaats van de supermarkt bleef ze in haar auto zitten kijken naar de zondagse klanten die langs haar heen sjokten met tassen boordevol kalkoen en wijn.

Er was gelukkig niemand die zag dat ze een beetje huilde omdat ze er zo’n puinhoop van had gemaakt.