Hoofdstuk7

Ze proefde zijn passie. Omdat ze hem had overvallen, reageerde hij waarschijnlijk instinctief en kuste haar alsof hij nooit anders had gedaan. Alle opgekropte verlangens kwamen naar de oppervlakte. Zodra ze zich dat realiseerde, veranderde de kus.

Het leek alsof ook Drew plots besefte dat hij eindelijk kreeg waarnaar hij al zo lang verlangde. Hij temperde zijn passie en liet zijn lippen zacht en verkennend over de hare glijden. Haar handen gleden om zijn schouders. De zijne gleden om haar middel, en zijn tong glipte haar mond binnen. Zoete hitte explodeerde in haar aderen en schokte haar tot in haar ziel. Het duurde even voordat de wereld ophield met tollen. Het vuur in haar binnenste laaide op tot grote hoogte.

Nog nooit had een simpele kus zo’n effect op haar gehad, en toen hij haar dichter tegen zich aan drukte, kreeg ze het vermoeden dat deze kus voor hem even explosief was als voor haar.

Ze wist waarom. Ze mochten elkaar oprecht. Natuurlijk was die seksuele chemie er vanaf het begin geweest, maar als je aan die chemie emotie toevoegde, kreeg je een krachtige combinatie. Ze durfde zich niet eens voor te stellen hoe het zou zijn om de liefde met hem te bedrijven als een kus al deze verwoestende uitwerking op haar had.

Voordat ze verder kon denken, liet hij haar los, deed een stap achteruit en wreef over zijn gezicht. ‘Het spijt me.’

‘Dit hoeft je toch niet te spijten! Het was geweldig. Bovendien ben ik begonnen. Wat je met Brody hebt gedaan, was fantastisch. Geen vrouw zou daar weerstand aan kunnen bieden.’

Beschaamd deed hij nog een stap achteruit. ‘Toch was het fout. En we kunnen het niet weer doen. Je bent nog zo jong, Gwen. Jij hebt je hele leven nog voor je. Ik leid al een gesetteld bestaan, en nu heb ik ook nog een zoon van zestien voor wie ik moet zorgen. Verdorie, jij bent amper ouder dan hij. Ik kan geen relatie met je aangaan.’ Daarna liep hij de keuken uit.

Gwen liet zich op een van de keukenstoelen zakken. Het speet haar niet dat ze hem had gekust, maar het speet haar wel dat ze zoveel in leeftijd verschilden. Hoe kon ze daartegen vechten? Of het veranderen? Dat was simpelweg onmogelijk.

Door de vreemde manier waarop Drew haar de daaropvolgende dagen behandelde, was Gwen blij dat ze zijn aanbod om te blijven slapen niet had aangenomen, al had ze voor Claire en haar wel pyjama’s ingepakt voor het geval het weer werkelijk te slecht zou worden om terug te rijden.

Drew was met opzet heel vrolijk wanneer Brody in de buurt was, wat ongetwijfeld bedoeld was om de jongen het idee te geven dat zijn vader hem werkelijk wilde. Maar ten opzichte van haar gedroeg hij zich afstandelijk, alsof hij bang was dat ze hem weer zou kussen zodra hij een vriendelijk woord tegen haar zei. Misschien zou ze zich moeten schamen, maar dat deed ze niet. Hoe kon ze zich nu schamen voor het feit dat ze een man had gekust die ze graag mocht? Iemand die haar ook mocht?

Op dinsdagmiddag bracht Drew de boom naar binnen die hij haar had beloofd en zette hem zonder iets te zeggen op in de woonkamer. Ze had een oude standaard gevonden, en hij duwde hem erin, maar slaagde er niet in hem vast te zetten. Zonder te wachten tot hij haar om hulp zou vragen, rende ze op hem toe. Toen ze naar dezelfde plek op de stam reikten, streken hun handen langs elkaar.

Een tinteling voer van haar hand naar haar hart. Haar gevoelens voor hem waren zo sterk dat haar borst zwol van verlangen. Hij ving haar blik, keek naar hun handen en sloot zijn vingers langzaam steviger om de stam.

Nu deed haar borst opeens pijn. Hij was dus duidelijk niet van gedachten veranderd. Zij wilde een relatie. Zij had hem gekust en hij had haar terug gekust, maar haar daarna duidelijk gemaakt dat hij haar niet wilde.

Misschien zou ze dat gewoon moeten accepteren.

Ze bleef daarna koken voor de Teaberrys, maar at niet meer samen met hen en overwoog zelfs niet meer om te blijven logeren.

Op vrijdagavond, toen Max en Brody binnenkwamen na een lange werkdag, lachte Max om het feit dat ze haar jas al aanhad, klaar om naar buiten te rennen en haar auto te starten om naar huis te rijden.

‘Je kunt beter nog even gaan zitten en genieten van de kip die je voor ons gebraden hebt,’ zei hij, zijn jas uittrekkend.

Door naar de vloer te staren, meed ze opzettelijk Drews blik. ‘Ik kan vannacht niet hier blijven.’

‘Er zal niets anders opzitten,’ zei Brody lachend terwijl hij een stoel achteruit trok. ‘De laatste klant zei dat de bergweg wordt afgesloten.’

Met een ruk hief ze haar hoofd op en keek hem aan. ‘Wat zeg je?’

Max grinnikte. ‘Het stormt. Heb je het zo druk gehad dat je dat niet hebt gehoord?’

Nee, niet zo druk, maar wel volledig in beslag genomen door haar pogingen Drew niet te laten zien hoe gekwetst ze was omdat hij haar niet wilde. Ze keek naar haar baby, die vrolijk lag te pruttelen in haar stoeltje, al gekleed in haar skipak.

Drew liep naar het fornuis. ‘Zorg jij maar voor Claire. Stop haar in bed, dan zet ik het eten op tafel.’

Verbijsterd dat ze de hele dag zo nerveus was geweest dat ze niet eens had gemerkt dat de storm opstak, racete Gwen naar haar slaapkamer, smeet Claires luiertas op het bed, trok haar jas uit, kleedde de baby uit en foeterde op zichzelf omdat ze zo stom was geweest.

Toen ze terugkeerde in de keuken, deed ze net alsof het helemaal niets bijzonders was dat ze de nacht hier zou doorbrengen. Ze vroeg Max en Brody hoe hun dag was geweest en genoot oprecht van hun gezelschap. Na het eten wist ze Brody over te halen haar met de afwas te helpen, wat hij zonder morren deed.

Toen Drew zich bij hen wilde voegen, nam ze hem de stapel kopjes uit handen. ‘Als jij nu eens naar je kantoor gaat en de laatste e-mails van Jimmy Lane gaat lezen?’

‘Nee, het is vrijdagavond, ik had al besloten dat we dan niet zouden werken.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Het is toch belangrijk dat hij eindelijk heeft gereageerd op je laatste bod? Dat kun je niet negeren. Ga maar. Wij redden het hier wel.’

Daarna wendde ze zich van hem af, staarde naar de gootsteen en weigerde op te kijken totdat ze zeker wist dat hij de keuken had verlaten.

Nadat Drew de e-mail had gelezen, liep hij terug naar de woonkamer, waar Max al de open haard had aangemaakt. Hij had verwacht dat de kamer leeg zou zijn, maar Brody en Gwen bleken daar druk bezig te zijn met het versieren van de kerstboom. Kleine Claire zat in haar stoeltje op de bank.

‘Hé, pap!’ riep Brody, wijzend op een doos met versieringen. ‘Help eens een handje. Dit is een enorme boom. We kunnen wel wat hulp gebruiken.’

‘Nee, ik moet nog –’

‘Blijf,’ zei Gwen. Ze keek hem even aan en knikte in Brody’s richting, alsof ze hem duidelijk wilde maken dat het goed voor Brody zou zijn als hij bleef.

Hij aarzelde. Ze zag er bekoorlijk uit in haar flanellen pyjama die gedecoreerd was met kerstmannetjes en paste bij het luierpakje dat Claire aanhad. De baby staarde met grote ogen naar de twinkelende lichtjes in de boom. Brody had ook gedoucht en droeg nu een groen-rood geruite pyjamabroek en een rood T-shirt. Met de boom op de achtergrond leken ze zo van een kerstkaart te zijn gestapt.

Hij ging de kamer binnen. ‘Ik weet niet of mijn hulp echt van grote waarde zal zijn.’

Gwen overhandigde Brody een ornamentje. ‘Heb je dit dan nog nooit eerder gedaan?’ vroeg ze schertsend.

Zijn antwoord was echter serieus. ‘Ik ging ieder jaar naar het kerstdiner van mijn ouders en bracht vervolgens dagen van twaalf uur door op kantoor. Het had dus niet veel zin om een kerstboom in mijn appartement te zetten.’

‘Dan is het maar goed dat je nu leert hoe je er een moet versieren,’ zei Brody op dezelfde toon die Gwen had gebruikt. ‘Want ik wil ieder jaar een boom.’

‘En die wil jij nu ook, Drew,’ zei Gwen, Brody een gekleurde bal overhandigend, die hij dicht bij de gouden ster hing die de piek vormde. Ze keek Drew even aan en zond hem opnieuw een boodschap door naar Brody te kijken en daarna weer naar hem. ‘Je hebt me toch verteld dat je van plan bent meer werk te delegeren aan je vice-directeuren? Dan heb je vast ook meer tijd om thuis te zijn.’

‘Ja,’ antwoordde Drew snel, blij dat ze daarover begon, want hij had Brody dat deel van zijn plannen nog niet verteld.

Omdat hij niet wilde laten zien hoe nerveus hij was, pakte hij een ornamentje en liep naar de andere kant van de boom, waar Brody en Gwen hem niet konden zien.

‘Hier werk ik maar halve dagen,’ begon hij, even om de boom heen kijkend om te zien of Brody hem hoorde. ‘Niet dat ik in staat zal zijn dat vol te houden nu je bij me komt wonen, maar ik kan wel proberen om dagen van acht uur te werken en de rest van mijn werk te delegeren.’

‘Geweldig!’ zei Brody.

Drew slaakte een zucht van opluchting. ‘Misschien zouden we ook een huis kunnen kopen.’

Gwen keek om de boom heen. ‘Een huis?’

‘Ja.’ Hij meed Gwens blik. Door haar had hij overwogen zijn appartement te verruilen voor een echt huis. Zij had van deze armetierige boerenhoeve een thuis weten te maken, en dat zou zijn hypermoderne appartement nooit worden. Een gezin had een thuis nodig. Brody en hij vormden dan misschien geen groot gezin, maar toch waren ze een gezin.

Brody stond te springen van plezier. ‘Een huis aan het strand?’

‘Zou je dan aan het strand willen wonen?’ vroeg Drew behoedzaam.

‘O, hel! Dat zou fantastisch zijn.’

Drew en Gwen zeiden tegelijkertijd: ‘Geen hel zeggen!’

Brody schoot in de lach. ‘Dit is super!’ Hij haalde zijn mobiele telefoon uit de zak van zijn pyjamabroek. ‘Dit moet ik even aan mijn vrienden sms’en.’ Hij vloog de kamer uit.

Drew verstarde. Op de tijd na die ze ’s avonds samen in zijn kantoor doorbrachten, was dit de eerste keer dat hij alleen was met Gwen na hun kus, realiseerde hij zich. Hij had er geen idee van wat hij moest zeggen. Hij wist dat hij haar had gekwetst. Hij had zichzelf ook gekwetst. Haar afwijzen na die kus was het moeilijkste geweest wat hij ooit had moeten doen. Dagenlang had hij erover lopen piekeren en spijt gehad van de beslissing die hij had moeten nemen.

‘Dat huis is volgens mij een goed idee.’

‘Ja.’ Hij pakte opnieuw een ornamentje op en verdween weer achter de boom. ‘Een appartement is geen plek voor een kind. Hij heeft ruimte nodig om rond te kunnen scharrelen.’

‘Aan zee? Gaat hij dan over water lopen?’

Die opmerking maakte hem aan het lachen. Alweer. Ze wist hem steeds weer aan het lachen te maken. ‘Nee, daar zal hij kilometers strand voor hebben.’ Drew haalde diep adem. ‘Ik zal waarschijnlijk een surfplank voor hem moeten kopen. En een surfboard. En een duikuitrusting.’

‘Dan ga je het nog druk krijgen.’

Hij lachte. ‘Het voelt heel vreemd aan.’

‘Maar vast ook wel heel prettig.’

Dat was waar. ‘Als je me twee weken geleden had verteld dat ik me erop zou verheugen met Brody te gaan samenwonen, zou ik je voor gek hebben verklaard.’

Ze grinnikte. ‘Heb je dan nooit overwogen langer dan twee weken achter elkaar voor Brody te zorgen?’

De boom als dekking gebruikend, zei hij eerlijk: ‘Jawel, want ik ben zelf een enig kind en heb me altijd afgevraagd hoe het zou zijn om op te groeien in een groot gezin.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Maar een paar jaar nadat Brody was geboren, heb ik me erbij neergelegd dat ik hem alleen bij me zou hebben tijdens de vakanties.’

‘Waarom heb je niet geprobeerd hem meer te krijgen?’

‘Omdat ik wist dat Olivia dan woedend zou worden. Ik wilde niet dat Brody getuige zou zijn van onze ruzies, of het risico lopen dat ik zelfs die vakanties niet zou krijgen.’

‘Wat triest.’

‘Ja.’

Ze liep naar zijn kant van de boom. ‘Waarom ben je niet hertrouwd en heb je niet nog een stel kinderen gekregen?’

Hij hing een bal in de boom en gaf geen antwoord.

Na een minuut of twee gezwegen te hebben, zei Gwen: ‘Je bent een natuurtalent op het gebied van kerstbomen versieren.’

Hij lachte. ‘Daar hoef je geen hogere wiskunde voor gestudeerd te hebben.’

‘Er staan chocolademelk en koekjes op tafel, als je honger hebt.’

Dankbaar dat ze niet aandrong op een antwoord op haar vraag, liep hij naar de andere kant van de boom om te voorkomen dat hij per ongeluk met zijn arm langs haar lichaam zou strijken. Hij wist niet wat hij moest antwoorden. Wat kon hij zeggen? Dat hij het te druk had gehad? Dat was waar, maar vanavond leek dat wel een heel slap excuus.

Toen hij zich bukte om een gembermannetje te pakken, bevond hij zich opeens op dezelfde ooghoogte als Claire.

Ze brabbelde wat tegen hem.

Zijn hart smolt op slag. Dit was de eerste keer dat hij zo dicht bij haar was, dus hij had nog nooit eerder gezien dat haar ogen zo donker waren – niet groen zoals van haar moeder, maar bijna zwart, net als de zijne. Haar haartjes hadden echter dezelfde kleur als die van haar moeder – glanzend, zijdezacht blond.

Ze brabbelde opnieuw iets.

Hij legde het koekje terug op de schaal en schoof wat dichter naar haar toe. Behoedzaam streelde hij met zijn wijsvinger over de fluweelzachte huid van haar handje. Voordat hij er erg in had, fluisterde hij: ‘Wauw.’

‘Ik weet het,’ hoorde hij Gwen achter zich zeggen. ‘Ze is een schatje.’

‘En zo zacht…’ Behoedzaam draaide hij zijn hoofd en keek Gwen aan. ‘Ik was vergeten hoe zacht baby’s zijn.’

‘Zo te horen waren de eerste maanden van Brody’s leven niet eenvoudig voor je, niet iets wat je je graag wilt herinneren.’

Hij haalde diep adem. ‘Nee.’ Misschien was dat wel de reden waarom hij nooit opnieuw een vrouw had gevonden. Degene die hij had gehad, had ervoor gezorgd dat hij schoon genoeg had gekregen van het huwelijk. ‘Aan die jaren denk ik niet echt met plezier terug.’

Gwen pakte een koekje en keerde terug naar de boom. Nadat ze een gestreepte bal had opgepakt, zei ze: ‘Is het ooit bij je opgekomen dat je bezwaren tegen onze relatie niets te maken hebben met mijn leeftijd, maar met het feit dat jij bang bent?’

Hij draaide zich met een ruk om. ‘Wat?’

‘Zo te horen was je eerste huwelijk een ramp. Ik ken je ex natuurlijk niet, en misschien zit ik er heel ver naast, maar door de manier waarop zij de zorg over Brody aan jou heeft overgedragen, krijg ik toch de indruk dat ze…’ Gwen haalde diep adem. ‘…dat ze nogal egocentrisch is.’

Hij lachte om haar woordkeuze. ‘Dat is nog heel zacht uitgedrukt.’

Ze wachtte tot hij haar aankeek voordat ze vervolgde: ‘Niet alle vrouwen zijn zo, hoor.’

Hij wist dat ze gelijk had. Zij was daarvan het levende bewijs. Dat veranderde echter niets aan het feit dat ze twaalf jaar jonger was dan hij. ‘Ik weet wat je bedoelt,’ zei hij, ‘en daar ben ik het mee eens. Mijn eerste huwelijk was rampzalig. Maar toch is wat er tussen ons gaande is fout.’ Hij keek even naar Claire en daarna weer naar haar. ‘Als we nu eens verdergaan met het versieren van deze boom en mijn huwelijk laten rusten?’

Ze glimlachte. ‘Oké.’

Het verbaasde hem dat ze zo gemakkelijk instemde, maar waarschijnlijk was dit gespreksonderwerp ook heel moeilijk voor haar. In stilte gingen ze verder met het versieren van de boom. Brody keerde terug in de kamer en begon opgetogen te vertellen hoe zijn vrienden hadden gereageerd op het feit dat hij aan het strand zou gaan wonen.

Drews hart brak. Voor het eerst in zijn leven ving hij een glimp op van het leven waarnaar hij altijd had verlangd. Een leven samen met de vrouw die hij nooit zou kunnen krijgen.