Hoofdstuk 4

‘Goed,’ zei Erica terwijl ze Mike de gebakken aardappels aangaf, ‘we hebben ons eerste kerstwonder dus beleefd.’

Hij keek haar vanaf de andere kant van de tafel aan. In zijn blik lag de gebruikelijke mengeling van behoedzaamheid en warmte. ‘Hoe bedoel je?’

‘Je zei dat je een hopeloze klusjesman was, en toch heb je de ster op het dak geplaatst en, zonder dat ik het je heb gevraagd, de bedrading afgemaakt.’

Hij grijnsde. ‘Je hebt me dus betrapt. Maar ik spreek echt de waarheid als ik beken dat ik heel slecht kan koken, dus bedankt voor deze maaltijd.’

Erica reageerde niet omdat zijn ondeugende grijns haar van haar stuk bracht. Blozend realiseerde ze zich dat ze hem aanstaarde. Ze reikte naar de juskom en zei: ‘Niets te danken.’

Ze verafschuwde de verlegenheid die voortsproot uit het feit dat ze weer vrijgezel was. En ze verafschuwde het nog meer dat Mike haar blos aanzag voor interesse in hem. Ze geneerde zich slechts omdat ze wel eens een glimp van zijn naakte lichaam had opgevangen – en dat had hij geraden.

Goed, misschien had ze een paar seconden langer naar hem gekeken dan betamelijk was, maar ze moest de vrouw nog meemaken die niet haar ogen de kost zou geven bij de aanblik van zo’n goddelijk mannenlichaam. Dat betekende toch nog niet dat ze zich tot hem aangetrokken voelde? Na het zien van die grijns was ze daar echter niet meer zo zeker van…

Ze tikte met haar vork op Wills bord. ‘Ik wil ook wat groentes op je bord zien, jongeman.’ Hij trok een lang gezicht, en zij deed hetzelfde. Dit ritueel, dat iedere maaltijd terugkeerde, had een kalmerende invloed op haar. ‘En het is jouw beurt om te bidden.’

Tijdens het gebed keek ze over haar gevouwen handen heen naar Mike. Wat is er in het verleden met jou gebeurd, vroeg ze zich af.

Opnieuw betrapte hij haar erop dat ze naar hem zat te staren.

Geschrokken mompelde ze snel: ‘Amen,’ en concentreerde zich op haar eten. Ze had er geen idee van wat tegenwoordig de regels waren tussen volwassenen. Geen wonder dat ze het daten steeds weer uitstelde.

Waarom herinnerde ze zich wel, nu ze tegenover Mike aan tafel zat, dat ze in geen zestien maanden seks had gehad? Waarom herinnerde ze zich dat ze het miste? Niet slechts de seks, maar de armen van een man om haar heen, de simpele warmte van een lichaam naast het hare in bed. De veiligheid en geborgenheid… Oké, nu begon ze toch echt te fantaseren. Ze prikte een stukje wortel aan haar vork.

Bij Jeff had ze die geborgenheid nooit gevonden. Niet op financieel gebied, noch op emotioneel terrein. De eigenschappen die ervoor hadden gezorgd dat ze op de universiteit voor hem was gevallen – zijn roekeloosheid en spontaniteit – waren geen grondslag geweest voor een goed huwelijk.

Ze was al snel tot de ontdekking gekomen dat zij de enige volwassene was in hun kleine gezin. En de enige die zich er druk om maakte of ze zich bepaalde dingen wel konden veroorloven. Zoals dit huis.

Het stukje wortel bleef in haar keel steken, en ze nam een slokje water om het weg te spoelen. Morgen zouden de mensen komen van wie Jeff had gezegd dat ze geïnteresseerd waren in de koop van het huis. En ze had Will nog steeds niets verteld. Gelukkig zou hij op school zijn. Ze wist dat ze dit op de lange baan probeerde te schuiven, maar hoe vertelde je zoiets aan je kind? Hé, liefje. Weet je nog dat je afscheid van papa hebt genomen toen hij wegging? Wel, dan moet je nu ook afscheid nemen van je huis en je vriendjes, want mama kan zich dit huis niet langer veroorloven.

Jeff kon naar de hel lopen! Het zou maanden kunnen duren eer het huis was verkocht. De huizenmarkt was immers volledig ingezakt. Waarom zou ze Will van streek maken als dat nog niet nodig was?

‘Mijn remmen doen het nu echt goed,’ zei Will tussen twee happen door tegen Mike. ‘Zie je dit?’ Hij hief zijn kin op om een schaafplek te laten zien. ‘Ik ben over het stuur geslagen.’

‘Wat?’ vroeg Erica verbluft.

‘Dan heb je te hard in de remmen geknepen,’ zei Mike. ‘Zorg er de volgende keer voor dat je langzaam in beide remmen tegelijk knijpt.’

‘Oké.’ Will ging verder met het slachten van zijn kippenbout. Drie doperwtjes lagen vergeten op de rand van zijn bord.

Erica fronste. ‘Je hebt mij niet verteld dat je over het stuur bent gekieperd of dat je problemen had met je remmen.’

Will stopte even met kauwen. ‘Eh…’

‘Ik zag dat de remkabels een beetje los zaten,’ zei Mike. ‘Dus heb ik ze even aangedraaid.’

Will slaakte een zucht van opluchting. Erica deed net alsof ze dat niet zag. Het moeilijkste van het solo-ouderschap was dat ze haar zoon graag een jongen wilde laten zijn en tegelijkertijd haar moederlijke paranoia onder controle moest zien te houden. ‘Dat is aardig van je. Bedankt,’ zei ze tegen Mike. ‘En ook bedankt dat je iedere week de vuilniscontainer voor ons buitenzet. Dat hoef je echt niet te doen, hoor. Dat kan ik zelf ook wel.’

‘Natuurlijk kun je dat.’ De glinstering in zijn ogen vertelde haar dat hij had gezien dat ze een maand of zeven geleden was uitgegleden toen ze de container bij de straat wilde zetten. Ze was boven op een stapel tuinafval terechtgekomen. ‘Het is helemaal geen moeite,’ voegde hij eraan toe. ‘Ik moet de mijne er toch neerzetten.’

‘Ja, dat hoor ik altijd aan het gekletter,’ antwoordde ze liefjes. Zijn afval bestond meestal uit lege bierflesjes.

Mike lachte opnieuw. Ze wilde dat hij daarmee ophield. Het bracht haar in verwarring.

‘Hé, ik heb het wensbotje!’ Met een verrukt gezicht trok Will het botje los.

Erica deed alsof ze verrast was. ‘Heb jij even geluk?’

‘Zullen wij er samen aan trekken, mam?’

Ze keek naar het vettige botje. ‘Als je onze bezoeker dat nu eens laat doen. Mike?’

‘Ik wil jou het plezier niet ontnemen,’ zei hij beleefd.

Erica wikkelde een papieren servetje om het ene einde van de V. ‘Wat ben je toch een meisje, mama.’ Wills vuist sloot zich om het andere uiteinde van het botje. ‘Heb je een wens gedaan?’

Haar blik ontmoette die van haar gast. ‘Ik wens dat Mike kerstlampjes ophangt.’

‘Ah, mam! Nu kun je die wens niet meer gebruiken,’ legde Will ongeduldig uit. ‘Je mag het niet hardop zeggen, want anders komt je wens niet uit.’

Mike grijnsde. ‘En je was er zo dichtbij.’

Ze sloot haar ogen en deed dezelfde wens die ze al iedere avond deed sinds Nate in Afghanistan was. Het botje brak doormidden. Will had het langste deel in handen. Terwijl ze hem feliciteerde, hield ze zichzelf voor dat dit geen slecht voorteken was. ‘Goed, wie heeft er nog trek in een dessert?’

‘Ik,’ zei Will. Hij rende naar de gootsteen om zijn handen te wassen terwijl Mike hielp met het afruimen van de tafel.

‘Er zijn maar weinig mensen die verbleken wanneer ze hun wensbotje verliezen,’ merkte hij op toen hij ruimte voor de borden zocht op het propvolle aanrecht.

Erica opende de oven. De hitte sloeg haar in het gezicht. Appels bubbelden geurig in een goudkleurige deegkorst. ‘Mijn broer zit in het leger. Ik heb gewenst dat hem niets overkomt.’ Ze glimlachte en probeerde er luchtig over te doen toen ze haar ovenwanten aantrok. ‘Vreemd hoeveel waarde je hecht aan bijgeloof als iets er werkelijk toe doet.’

Mike schoof nog een paar borden opzij. ‘Hij zit bij de SAS, nietwaar?’

Ze liet het hete dessert bijna vallen. ‘Hoe weet jij in vredesnaam…’

‘Will had het over een oom die over de heuvels is.’ Mike maakte ruimte op de tafel voor het dessert.

Dus een systeembeheerder had toegang tot uiterst geheime informatie. Erica zette de appeltaart op een schotel. ‘Ja,’ bekende ze. ‘Nate zit bij de SAS.’

‘Dan zal geluk niet het enige zijn waarop hij vertrouwt,’ zei Mike met een glimlach. ‘Of op een zusje dat een wens doet met een botje.’

Erica glimlachte terug. ‘Je krijgt een extra toetje omdat je me daaraan helpt herinneren.’

Will verscheen weer, zijn handen droog vegend aan zijn korte broek. ‘En ik dan?’ protesteerde hij. ‘Ik help je altijd aan van alles herinneren.’

‘Vandaag krijgen we allemaal een dubbel toetje.’

Na het dessert sleepte Will Mike mee naar de tuin om hem te laten zien waar ze twee planken uit de schutting zouden kunnen halen. Het idee had hij gekregen door een tekenfilm. ‘Dan kan ik altijd mijn bal terug halen en hoef ik niet meer bij jou aan te kloppen.’

‘Liefje, Mike is niet –’

‘Het is oké, Erica. Ik wilde die schutting juist even controleren om te zien of er planken zijn die opnieuw vast getimmerd moeten worden om die schavuit uit mijn tuin te houden.’

Will grinnikte. ‘Hij maakt een grapje, mam.’

‘Dan mag hij wel van geluk spreken dat jij hier bent om me dat te vertellen,’ zei ze.

Voordat Mike kon reageren, sleepte Will hem mee naar buiten.

Erica toog aan de afwas en keek door het keukenraam naar de man en de jongen – naar Wills enthousiaste gebaren en Mikes rustige reacties.

Waarom mocht ze hem toch zo graag? Hij hurkte naast de schutting en legde iets uit aan Will. Omdat hij vriendelijk is, dacht ze. Aardig zonder opdringerig of belerend te zijn. De afgelopen twaalf maanden had ze er schoon genoeg van gekregen dat haar vrienden en familie voortdurend informeerden hoe het met haar ging. Hun medelijden kon ze niet verdragen.

Mike had haar geholpen met het dak, had Wills fiets gemaakt en haar vuilnis buiten gezet, maar behandelde hen nooit alsof ze medelijden verdienden. Ze stelde het op prijs dat hij haar een dappere vrouw had genoemd. Vooral omdat ze gedwongen werd Will weg te halen uit het huis waarin hij geboren en getogen was. Het feit dat Mike haar beschouwde als een capabele vrouw, was vreemd genoeg zowel geruststellend als sexy.

Ho, wacht eens even! Ze boende uit alle macht op de ovenschaal waar de resten van de appeltaart aan zat vastgekoekt. Omdat ze een negenentwintigjarige, uitgebluste, alleenstaande moeder was, had ze heel andere eisen dan het naïeve bruidje van negentien dat ze ooit was geweest.

Mike kon niet aan die eisen voldoen.

Hoewel hij gevoel voor humor bleek te hebben, een belangrijke eigenschap voor een toekomstige minnaar – en niet in het minst vanwege haar zwangerschapsstriemen – was hij ronduit asociaal en gesloten. En niet in haar geïnteresseerd.

Ze gaf de moed op wat de schaal betrof, zette hem opzij om te weken en ging verder met een even aangekoekte aardappelpan. Hij was op zijn vijfendertigste nog steeds vrijgezel, wat suggereerde dat hij bepaald niet op zoek was naar een vaste relatie.

Tenzij hij gescheiden was. Dat zou zijn kluizenaarsgedrag verklaren. Ze pakte een schuurspons en deed een hernieuwde aanval op de pan. Dat betekende dat de huwelijkse staat ook niet aan hem besteed was. Nog een minpunt op zijn rapport.

Zelf was ze in de fout gegaan bij haar keuze van echtgenoot. Tegen het aangaan van een verbintenis had ze nooit bezwaar gehad. Jeff was degene geweest die problemen had met monogamie. Ze keek op de keukenklok. Hij zou zo bellen. Hij mocht dan wat haar betrof gefaald hebben, maar hij belde Will trouw twee keer per week op dezelfde tijd. Daardoor begon ze hem te vergeven.

Ze zette de aardappelpan weg zodat die kon uitlekken, trok de stop uit de gootsteen en keek het water na dat gorgelend in het putje verdween.

Haar volgende echtgenoot zou in het verleden bewezen moeten hebben dat hij beschikte over verantwoordelijkheidsgevoel en standvastigheid. Bovendien moest hij van kinderen houden en daarnaast enkel en alleen oog hebben voor haar.

Het afvoerputje raakte verstopt door een stukje wortel. Terwijl ze het eruit viste, lachte ze zacht. En als hij zou houden van afdrogen, zou dat helemaal mooi zijn. Ze stapte op de pedaal van de afvalbak om die te openen en liet het stukje wortel erin vallen.

‘Ik geef je er een stuiver voor.’

Het deksel viel met een klap terug op de bak. ‘Waarvoor?’

‘Voor je gedachten.’ Mike pakte een theedoek van het rek.

Erica, die even grondig van haar stuk was gebracht, spoelde haar handen af onder de kraan. ‘Ik stond te bedenken wat ik graag voor Kerstmis wilde hebben.’ Ze keek toe terwijl hij een schaal afdroogde en voegde er op scherpe toon aan toe: ‘Dat hoef je echt niet te doen, hoor.’

Hij legde de theedoek neer. ‘Ben ik te lang gebleven?’

Ja! ‘Nee, natuurlijk niet.’

De boodschap was echter al overgekomen. ‘Het wordt toch tijd om te gaan. Het was een heerlijke lunch, Erica.’ Via het raam zwaaide hij naar Will, die in een boom aan het klimmen was.

Erica’s geweten speelde haar parten toen ze met hem meeliep naar de deur. Waarom strafte ze hem omdat ze hem aantrekkelijk vond? ‘Nogmaals bedankt voor de reddingsoperatie… ik vond het echt heel aardig van je.’

‘Niets te danken.’

Eer ze wist wat ze deed, ging ze op haar tenen staan en drukte een kus op zijn wang. Een lichte aanraking die echter brandde als vuur. Even ontmoetten hun blikken elkaar, en tegelijkertijd deden ze een stap achteruit.

‘Wel,’ zei ze geforceerd opgewekt. ‘Nogmaals bedankt. Ook voor het ophangen van de ster.’

‘Het was een heerlijke lunch.’ Zijn gezichtsuitdrukking werd weer gesloten en afstandelijk, maar dat vond ze niet bezwaarlijk. Als puntje bij paaltje kwam, was ze er nog niet aan toe om opnieuw een emotioneel risico te nemen.

Toen ze de deur achter hem sloot, had ze het gevoel dat ze op het nippertje was ontsnapt.