Hoofdstuk 10

De balzaal van het Fairlane Hotel zag eruit als een Parijse bistro. Gill had Stephanies idee overgenomen en er door wat kleine aanpassingen een campagnestart van weten te maken die de mensen zich nog lang zouden heugen. De gasten – leden van de jetset van New York en Boston – waren dolenthousiast. En dat gold ook voor de directieleden van Remaillard.

‘Geweldig!’ riep een van hen uit, haar op beide wangen kussend.

Elliot Rosenthal was eveneens gepast onder de indruk. ‘Mooi gedaan,’ zei hij, haar een glas champagne overhandigend. ‘Dit is het resultaat wat je mag verwachten van iemand met een leidende functie.’

Daar was het. Hij had haar even goed meteen Madam Vicepresident kunnen noemen. Morgen zou hij haar naar zijn kantoor laten komen en haar officieel benoemen. Gill toastte met hem. Het was haar gelukt. Ze had het volgende niveau bereikt.

Toch was dit moment niet zo feestelijk als ze had gehoopt.

Glimlachend en knikkend naar de mensen om haar heen liep ze door de zaal, en ze bleef even staan om een display die dreigde te vallen recht te zetten. ‘Jouw geschenk voor hem,’ stond erop. ‘Zorg dat het iedere dag Kerstmis is.’ Gill had een flesje gekocht voor Drew. Dan was er tenminste nog iemand die er plezier van zou hebben.

‘Hij heeft me praktisch gedwongen drie keer naar de Kerstman in het winkelcentrum te gaan. Ik zweer het je, die jongen heeft de langste verlanglijst in heel Amerika.’

‘Heb je niet tegen hem gezegd dat de Kerstman niet alles in zijn slee kan meenemen?’

‘Toen ik dat deed, zei hij: “Dat maakt niet uit, mammie. Ik heb ook om een aanhangwagen gevraagd”.’

Achter de poster lachten beide vrouwen om het verhaal. Gill probeerde niet te luisteren, maar zodra het woord Kerstman viel, kon ze niet anders. Een snelle blik op haar horloge vertelde haar dat de Kerstman inmiddels gearriveerd moest zijn in het centrum. Peter McNabb had op dit moment zijn handen waarschijnlijk meer dan vol.

Stop, Gillian. Je zou vanavond niet aan Oliver of aan het centrum denken, weet je nog?

Ze vervolgde haar route. Nog een display aan de andere kant van het vertrek die rechtgezet moest worden. Dit keer hoorde ze twee echtparen praten.

‘Ik heb geprobeerd om streng te zijn, maar één blik uit die grote bruine ogen, en ik smelt. Ik kan het niet helpen.’

‘Zoals ze naar je kijken wanneer je ’s avond de deur opent. Dan weet je weer waarvoor je thuiskomt.’

Thuiskomen. Het gesprek werd vervolgd – iets over een hondenklasje voor een puppy – maar Gill luisterde niet langer. In gedachten zag ze weer Gwens filmpje voor zich. Drew had ook zoiets gezegd. Haar zwager stond aan het hoofd van een bedrijf waarin miljoenen omgingen. Toch had ze hem nooit gelukkiger gezien dan wanneer hij bij Claire en Gwen was. Wanneer was zij voor het laatst echt gelukkig geweest?

Toen ze had geschaatst met de kinderen. Ze glimlachte. En een Chinese maaltijd had gedeeld met een man met amberkleurige ogen. En iedere keer wanneer die man naar haar had gelachen.

Dan weet je waarvoor je thuiskomt…

Wat had zij waarvoor ze wilde thuiskomen? Nog meer werk en een bruin geworden minikerstboom?

Na al die jaren waarin ze haar best had gedaan om zich te ontworstelen aan een armeluisbestaan, leek haar leven triester dan ooit tevoren.

Er tikte iemand op haar schouder. ‘Stephanie Remaillard gaat iets zeggen,’ zei Ken tegen haar. ‘Elliot wil graag dat jij bij hen op het podium komt staan.’

‘Natuurlijk. Ik kom eraan.’

Het moment van haar glorie.

De moeite waard om voor thuis te komen.

Je slaagt altijd als je maar graag genoeg wil.

Gwen had gelijk.

Sinds wanneer liet zij zich door gebeurtenissen meeslepen alsof ze geen enkele keus had? Als het leven je niet gaf wat je wilde, dan zette je er zelfs de schouders onder en schiep je je eigen magie. Dat was altijd haar devies geweest.

Misschien werd het tijd dat ze haar eigen advies opvolgde en zichzelf gelukkig maakte.

Kerstmuziek brulde uit de speakers van de dj. Het was nog nooit zo druk geweest in het gemeenschapscentrum. Kleine kinderen renden lachend en joelend rond. Oudere kinderen waren aan het dansen. Peter McNabb, gekleed in kerstmankostuum, schudde handen en poseerde in het winterwonderland voor de fotograaf. Volwassenen liepen rond en lazen de informatie over het werk van het centrum. Het merendeel had het televisie-interview gezien en was bijzonder geïnteresseerd in de bezigheden van het centrum.

‘Mr. Oliver!’ Jamarcus kwam op hem toe gerend. In zijn ene hand hield hij een zuurstok en in zijn andere een teddybeer. Rond zijn mond zat een kring van chocolademelk. ‘Kijk eens wat ik van de Kerstman heb gekregen!’

Oliver zette zijn sombere stemming van zich af. ‘Wat fijn voor je, Jamarcus.’

‘Ik heb ook chocolademelk gekregen van Maria.’

‘Ja, dat kan ik zien.’ Die woorden waren amper over zijn lippen toen de kleuter alweer wegrende.

Hij moest het Gill nageven. Ze had een geweldige triomf tot stand weten te brengen voor McNabb en voor het centrum.

Jammer dat ze niet hier was om van haar succes te genieten. Nou, zij genoot vanavond vast van een ander succes.

Hij had minstens tien keer zijn mobiele telefoon tevoorschijn gehaald om haar te bellen, maar op het laatste moment was hij steeds weer van gedachten veranderd. Het probleem school immers niet alleen in haar carrièreplannen? Verdorie, als er iemand wist wat een workaholic was, was hij het wel.

Nee, het ging om prioriteiten. Als ze dit keer haar carrière verkoos boven de kinderen, zou iets dergelijks opnieuw kunnen gebeuren, nietwaar? Misschien zou hij de volgende keer dan wel eens degene kunnen zijn die aan het kortste eind trok.

Zie het nu maar onder ogen, Harrington, je hebt er een punt achter gezet omdat je bang was dat ze zou denken dat je niet goed genoeg voor haar bent.

Ach ja, waarom ook niet? Was Julia niet tot dezelfde conclusie gekomen voordat ze hem in de steek liet? Vlak nadat hij had geweigerd ontslag te nemen bij het centrum?

Gill was alleen Julia niet. Ze was veel, veel beter. Gill vroeg hem niet te kiezen. Hij had de keus voor haar gemaakt. Zonder haar een kans te geven.

Beweerde hij niet altijd dat je alles kon bereiken wat je maar wilde? Wat voor voorbeeld zou hij voor de kinderen zijn als hij zelf te bang was om een risico te nemen?

Of liever gezegd, om Gill een kans te geven?

Er trok iemand aan zijn jasje. Hij draaide zich om en zag Becky en twee andere meisjes staan. ‘Carlos sleept ons steeds onder de mistletoe,’ klaagden ze. ‘Mogen we hem een klap geven?’

‘Nee,’ antwoordde Oliver, vechtend tegen een glimlach. Carlos had de hele avond zijn mistletoemissie ten uitvoer gebracht, wat bepaald niet goed was gevallen bij Becky en de andere meisjes. Al zagen ze er niet echt uit alsof ze van streek waren, ondanks hun geweeklaag. ‘Ik zal even een babbeltje met hem maken en zeggen dat hij ermee moet ophouden. Waar is hij?’

De meisjes keken elkaar aan. ‘Hij staat nog steeds in de deuropening,’ zei een van hen ten slotte.

Inderdaad, dé plek om nietsvermoedende meisjes te overvallen. Die jongen was bepaald niet op zijn achterhoofd gevallen. ‘Maak je geen zorgen,’ zei Oliver tegen hen. ‘Ik zal zorgen dat hij ophoudt.’

‘Dank u wel,’ zei Becky voordat het drietal giechelend wegrende. Meisjes. Ze bleven toch een raadsel.

Hij baande zich een weg door de menigte naar de deur. De plek waar de mistletoe hing, had hij de hele avond gemeden. Wanneer hij ernaar keek, moest hij immers onmiddellijk aan Gill denken. Opnieuw sloeg zijn somberheid toe. Zodra hij Carlos de les had gelezen, zou hij haar bellen. En als hij haar niet te pakken kreeg, zou hij een miljoen berichtjes achterlaten op haar voicemail.

Of misschien ook niet.

Halverwege de zaal bleef hij als aan de grond genageld staan.

Daar, onder de mistletoe, stond Gill.

Het jurkje dat ze droeg, moest haast wel van een designer komen. Simpel maar elegant. Haar enige opsmuk waren haar prachtige blonde haren. Zijn hart begon te racen.

Ze had een keus gemaakt.

Gills hart bonsde in haar keel. Zij had de meisjes naar Oliver gestuurd, maar dat leek nu al eeuwen geleden. Veronderstel nu eens dat hij hun smoesje niet geloofde. Veronderstel dat hij haar had zien staan en niet met haar wilde praten? Of misschien nog erger… misschien had ze de emoties die ze in zijn ogen had gezien, verkeerd geïnterpreteerd.

Opeens zag ze hem staan. Hij stond stokstijf stil te midden van de menigte. Hun blikken verankerden zich in elkaar. Toen kwam hij langzaam op haar toe lopen. Het bloed gonsde in haar oren. Ze telde zijn passen. Vijf. Zes.

Eindelijk stond hij voor haar. ‘Je bent dus toch gekomen,’ zei hij zacht.

Ze knikte. ‘Ik had het beloofd, en aan je beloftes moet je je houden.’

‘De kinderen zullen blij zijn.’

‘Alleen de kinderen?’

Hij schudde even zijn hoofd en stapte nog dichter op haar toe. ‘Niet alleen de kinderen. Ik ook. Ik ben je een verontschuldiging schuldig.’

‘O ja?’

‘Ja, omdat ik mijn zelfbeheersing heb verloren. Omdat ik je verkeerd heb beoordeeld. Ik heb dit centrum altijd beschouwd als een soort symbool voor wat ik heb overwonnen. Maar ik begin me te realiseren dat ik toch niet zo aan mijn wortels ben ontsnapt als ik had gedacht. Toen jij jouw project verkoos boven ons feest, had ik… ik vatte het persoonlijk op. Ik dacht dat het centrum niet goed genoeg was voor jou.’

Hij wreef over zijn nek, boog zijn hoofd en keek haar aan op de schaapachtige manier waarvan ze zo was gaan houden. ‘Dat ik niet goed genoeg voor je was.’

Niet goed genoeg? Er schoot een brok in Gills keel. Haar knappe, arrogante Oliver dacht dat hij niet goed genoeg was voor haar? Hoe kwam hij daar in vredesnaam bij?

‘Ik vergeleek je met Julia, en dat was verkeerd. Ik had je een kans moeten geven. Denk je dat je me dat kunt vergeven?’

De blik in zijn ogen zorgde ervoor dat de brok in haar keel nog groter werd. Het strakke gevoel in haar borst smolt weg en maakte plaats voor een emotie die zo licht en heerlijk was dat ze hem niet kon omschrijven. Hem vergeven? Wat moest ze hem vergeven? Dat hij zijn gedrag liet beïnvloeden door zijn verleden? Had zij niet precies hetzelfde gedaan?

‘Dat kan ik je vergeven,’ zei ze met een glimlach. ‘Maar alleen als jij me nog een kans wilt geven.’

‘O, Engel! Ik wil je alle kansen van de wereld geven.’ Hij zweeg, en zijn blijde gezichtsuitdrukking veranderde even in verwarring. ‘Hoe zit het met de start van die campagne? Moet je daar niet bij zijn?’

‘Ja, dat wel.’

‘Waarom ben je dan niet –’

Ze drukte haar vingers tegen zijn lippen. ‘Door bij jou te zijn – en bij de kinderen – ben ik me gaan realiseren dat er nog wel wat meer in het leven is dan werken alleen. En ik wil graag meer in mijn leven.’

‘Datzelfde geldt voor mij.’

Bij het zien van de verwachtingsvolle blik in zijn ogen wist ze wat ze vervolgens moest zeggen. Hij had een risico genomen en zijn ziel voor haar blootgelegd. Nu moest zij hetzelfde doen. ‘Ik wil jou in mijn leven.’

Hij stapte nog dichter op haar toe. Ze hield haar adem in. Zijn ogen glansden van emotie toen ze over haar gezicht dwaalden. Na wat minstens een eeuw leek, zei hij: ‘Idem dito.’ Hij streek met zijn duim over haar onderlip. De liefkozing racete rechtstreeks naar haar hart. ‘Ik denk dat ik verliefd op je ben geworden, Gill.’

Ze blies haar adem uit. Gelukkig, ze had de blik in zijn ogen dus toch niet verkeerd geïnterpreteerd. ‘Idem dito,’ fluisterde ze.

‘En zal ik je nog iets vertellen?’ fluisterde hij terug.

‘Wat?’ Ze was in de zevende hemel. Geen promotie kon heerlijker zijn dan wat ze zojuist had gehoord. Oliver Harrington was verliefd op haar.

Hij liet zijn armen om haar middel glijden en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Je staat onder de mistletoe,’ mompelde hij tegen haar lippen.’

‘Dat klopt,’ reageerde ze met een glimlach. ‘Wat gaan we daaraan doen?’

‘Wat jij gaat doen, weet ik niet, maar ik ga mijn kus opeisen voordat Carlos plotsklaps opduikt.’

Door zijn mond op de hare te drukken, voegde hij de daad bij het woord.