Hoofdstuk 9

De volgende ochtend veegde Gwen de tranen van haar wangen nadat ze haar telefoongesprek met Gill had beeindigd.

Het was nu officieel. Haar leven was een ramp. Niet alleen omdat Andrew Teaberry haar had laten gaan alsof ze niet meer was dan een gewone werkneemster. Maar nu bleek ook nog eens dat Gill niet kon komen voor de feestdagen. Ze had weliswaar vrij, maar omdat ze te lang had gewacht met het reserveren van een vlucht, kon ze er niet op tijd zijn.

Claires eerste kerstfeest zou een eenzame aangelegenheid worden nu ze dat alleen met haar moeder zou moeten vieren.

Ach, dacht Gwen. Ze had een boom en cadeautjes en lekkernijen, want Drew had haar salaris gestort en had ook nog eens vijfduizend dollar meer betaald dan ze had gevraagd, toen ze overeen waren gekomen dat ze het huis ook zou schoonmaken.

Aan de ene kant wilde ze hem bellen om hem te vertellen dat ze geen behoefte had aan zijn liefdadigheid, aan de andere kant wilde ze absoluut geen contact meer met hem. Ze hield van hem. Hij had haar hart gebroken. Ze hield dat ellendige geld liever dan hem opnieuw onder ogen te moeten komen.

Omdat Claire haar ochtenddutje deed, was het griezelig stil. In Drews huis was het nooit echt stil geweest. De stilte werd daar altijd verbroken door het geluid van de wind die door de bergpas blies. De wetenschap dat er ook andere mensen in het huis woonden, had haar een veilig, verbonden gevoel geschonken. Bijna alsof ze een gezin vormden.

Ja, dat was haar probleem. Ze was gewend geraakt aan dingen die niet van haar waren, en nu moest ze de realiteit onder ogen zien. Drew wilde haar niet. Ze maakte geen deel uit van zijn gezin.

Ze was alleen.

Ze draaide zich om en wilde naar de keuken lopen, maar voor ze twee stappen had gezet, werd er op de deur geklopt. Verwachtend dat het de bezorgdienst was die een cadeau kwam brengen van Gill, draaide ze zich om en rende naar de deur. Ze rukte hem op, en daar stond Drew met een boom in zijn armen.

Haar hart wilde geloven dat hij was gekomen omdat hij zich realiseerde dat hij zich had vergist. Dat hun leeftijdsverschil er niet toe deed. Dat hij van haar kon houden. Dat hij van haar hield. Maar haar verstand herinnerde zich dat hij haar had laten vertrekken. Dat hij haar extra geld had gegeven om zijn geweten te sussen. Dat hij haar niet wilde.

‘Hallo, Drew.’

Met zijn vingers om de stam van de boom geklemd, kon hij haar slechts aanstaren. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en zei: ‘Ik…ik bedacht dat het wel heel bespottelijk was dat je een maand op de Christmas Tree Farm hebt gewerkt en niet eens een boom hebt gekregen voor je eigen huis.’

Het hart zonk haar in de schoenen. Hij was slechts gekomen om haar een boom te geven. En wat nog erger was: nu ze hem terugzag, viel ze opnieuw ten prooi aan alle verwarring en waanzin die ze eerder had gevoeld. Ze zou afstand moeten bewaren en haar gebroken hart moeten beschermen, maar het enige wat ze zag, was dat hij er moe uitzag, bezorgd en angstig – alsof hij verwachtte dat ze de deur voor zijn neus zou dichtslaan.

Wel, dat zou ze niet doen. Hij had gelijk. Ze had geen boom. En een boom van Teaberry Farm leek passend.

‘Dank je.’ Ze meed zijn blik en gebaarde dat hij binnen mocht komen. ‘Zet hem maar neer.’

Drew stapte de hal in. ‘Waar wil je hem hebben?’

‘Mijn moeder zette de boom altijd in de hoek bij de trap,’ zei Gwen, en toen kon ze opeens niets meer zeggen omdat ze terugdacht aan de gelukkige kerstfeesten uit het verleden. Zij en haar zusje, samen met hun moeder de kerstboom versierend. Dit was al de tweede kerst zonder haar, maar de herinneringen en de pijn waren nog steeds even vers als een open wond.

Ze miste haar moeder. Ze miste het om het kleine meisje te zijn dat genoot van iedere magische kerst. Hoewel ze met heel haar hart en ziel van Claire hield en haar voor geen goud zou willen missen, wist ze dat ze een puinhoop van haar leven had gemaakt door vertrouwen te stellen in de vader van haar kind, die niet van haar bleek te houden.

Toch was ze weer verliefd geworden – echt verliefd – op een andere man. Een man die haar al evenmin wilde.

Het werd opeens stil in de woonkamer. Gwen weigerde zich om te draaien. Met tranen in haar ogen liep ze naar de keuken. ‘Als jij de boom in de standaard zet, zal ik chocolademelk maken.’

Zonder haast te maken, zocht ze de melk, de cacaopoeder, de suiker en de vanille bij elkaar en begon haar drankje te brouwen. Toen ze terugkeerde in de woonkamer, had Drew de boom in de oude standaard geïnstalleerd.

Hij nam haar het dienblad uit handen en zette het op de salontafel. ‘Kunnen we even praten?’

‘Ik denk dat je alles al hebt gezegd wat er gezegd moest worden.’

Hij wendde zijn blik af. ‘Soms ben ik te dom om voor de duvel te dansen.’

Die onverwachte ontboezeming maakte haar aan het lachen. Dat was een van de redenen waarom ze zo van hem hield. Hij had een serieuze baan, enorm veel verantwoordelijkheden en toch gevoel voor humor. Of hielp zij hem misschien om dat gevoel voor humor te vinden?

‘Oké.’

Er verscheen een hoopvolle blik in zijn ogen. ‘Het spijt me dat ik je heb laten gaan.’ Hij zweeg en zuchtte. ‘Eigenlijk is Brody daarom heel boos op me. Het punt is, dat ik het niet had mogen doen.’

Verbluft staarde Gwen hem aan? Ze snapte er geen snars van, maar haalde het niet in haar hoofd om hem te onderbreken, met het risico dat ze hem verkeerd begreep. Ze vertikte het zichzelf voor gek te zetten, dus bleef ze zwijgen, tegen beter weten in hopend dat hij niet probeerde haar over te halen om opnieuw voor hem te gaan werken.

Vooral niet omdat het werk dat ze voor hem had gedaan, grotendeels had bestaan uit schoonmaken. Misschien wilde hij haar wel terug als dienstmeisje!

Hij wreef over zijn nek. ‘Ik ben hier zo slecht in.’ Hij aarzelde even en vervolgde toen: ‘Ik heb er een puinhoop van gemaakt door je te vertellen dat ons leeftijdsverschil van belang was en dat we daarom geen relatie mochten aangaan.’

Hoop gloorde in Gwens hart, maar ze bleef zwijgen. Ze zou niets doen totdat hij haar vertelde dat hij van haar hield.

Nog steeds blijkbaar wanhopig naar woorden zoekend, liet Drew zijn blik door de kamer dwalen, totdat die tot rust kwam op de kerstboom.

‘Goed. Boom, ik hecht niet veel geloof aan wonderen of dat soort dingen, maar nu heb ik hulp nodig.’ Hij haalde diep adem. ‘Ik wens dat Gwen me nog een kans geeft. Ik heb er een puinhoop van gemaakt omdat ik bang was. Ik weet dat ik fout zat. Daarom heb ik nog een kans nodig.’

Gwen knipperde tegen de tranen die in haar ogen sprongen. Ze wist hoe moeilijk dit voor hem was. Ze wist dat hij een risico nam door haar te vertrouwen. Toen hij de vorige keer een vrouw had vertrouwd, had ze niet alleen zijn hart gebroken, maar hem bovendien zijn zoon afgenomen.

Nu was de beurt aan haar. Als ze hem niet vertrouwde, zou ze hem nog dieper kwetsen dan hij haar ooit had gekwetst.

‘Je hebt geen wonder nodig om een tweede kans te krijgen,’ fluisterde ze, biddend dat ze de juiste keus maakte. ‘Je hoeft me alleen maar te vertellen dat je van me houdt.’

‘Ik hou van je.’ Hij stak zijn armen uit, en ze rende op hem toe.

‘Je zult geen gemakkelijk leven bij me krijgen,’ fluisterde hij met verstikte stem terwijl hij haar haren kuste.

Ze sloeg haar armen om zijn hals. Warmte en blijdschap maakten zich van haar meester en joegen de laatste twijfels op de vlucht. ‘Denk je dat ik daar nog niet achter ben?’

Zijn armen gleden om haar middel. ‘O? Wat heb je dan ontdekt?’

‘Dat je gewend bent aan perfectie Dat je grote waarde hecht aan het familiebedrijf. Dat je wilt dat alles goed gedaan wordt.’

‘Ik zal ruimte voor je maken, dat zweer ik je.’

‘Heb je ooit de tijd genomen om te bedenken dat je geen ruimte voor me hoeft te maken? Dat ik gewoon in je leven zal passen? En dat ik misschien in staat zal zijn een deel van de last van je schouders te nemen?’

Langzaam verspreidde zich een glimlach over zijn gezicht. ‘Iemand om ’s avonds bij thuis te komen,’ zei hij, zijn hoofd buigend.

‘Iemand die het eten voor je klaar heeft staan.’

‘Of die je bij de deur opwacht, slechts gekleed in een glimlach.’

Haar gegiechel werd gesmoord door zijn lippen, die de hare opeisten.

Op kerstochtend was Gwen in de keuken. Ze had alle ingrediënten verzameld voor muffins met appel en kaneel. Haar baby sabbelde tevreden op een rammelaar, en Gwen maakte zich gereed om van de keuken een warme, zoet geurende plek te maken.

Ze haalde net het laatste bakblik met muffins uit de oven toen Drew binnenwandelde.

Ze glimlachte naar hem. ‘Hallo.’

Slaperig schuifelde hij op haar toe. ‘Wat doe jij zo vroeg uit je bed?’

‘Het is al acht uur. Bovendien is Claire al sinds halfzeven wakker. Ze is vannacht niet wakker geworden, dus ik neem aan dat dit haar manier was om dat te compenseren.’

Hij legde haar het zwijgen op met een kus. Toen hij zich terugtrok, keek ze lachend naar hem op. ‘Gelukkig kerstfeest.’

Hij lachte stralend. ‘Dit is waarschijnlijk het mooiste kerstcadeau wat ik ooit heb gekregen.’

‘Dat hoop ik dan maar, want ik heb geen tijd gehad om iets voor je te kopen.’

‘Ik bedenk me opeens iets…’ Hij keerde zich naar de klapdeur. ‘Wil je nu binnenkomen?’

De deur zwaaide open, en daar stond Gill.

Gwen slaakte een kreet van blijdschap. Gill juichte al even hard, en toen vlogen de zusjes elkaar in de armen.

Drew zei: ‘Claire heeft vannacht niet doorgeslapen. Ze werd wakker toen Gill arriveerde.’ Hij lachte bij het zien van de tweeling, die elkaar knuffelde. ‘Ik heb haar een flesje gegeven.’

Gwen maakte zich los uit Gills omhelzing. ‘Ik weet niet wat me meer verbijsterd – dat je er op de een of andere manier in bent geslaagd om Gill hier te krijgen…’

‘Een privévliegtuig,’ zei Drew.

‘…of dat je voor Claire hebt gezorgd.’

‘Hé, ik moet er toch eens mee beginnen?’

Lachend liep Gill naar het aanrecht en keek naar de muffins. ‘Zit daar appel en kaneel in?’

Gwen knikte. ‘Ja.’

‘Goed.’ Gill ging op weg naar de koelkast. ‘Dan bak ik de bacon.’

Brody stapte de keuken binnen. Hij keek naar Gwen, daarna naar Gill en schoot in de lach. ‘Jullie moeten haast wel een tweeling zijn.’

‘Dit is Gill,’ zei Gwen.

‘En jij moet Brody zijn,’ zei Gill.

Brody knikte. ‘Wat zijn we aan het maken?’

‘Muffins met appel en kaneel en bacon met eieren,’ zei Gill. ‘En daarna gaan we de pakjes openmaken.’

Brody begon te stralen. ‘Heb je ook iets voor mij gekocht?’

Gill kromp even ineen. ‘Bij de cadeauwinkel op het vliegveld,’ bekende ze. ‘Dus stel je er niet te veel van voor.’

Brody lachte. ‘Ik geloof dat ik het heel leuk ga vinden om een tante te hebben.’

Drew leunde tegen het aanrecht, bewonderde zijn aanstaande vrouw en genoot van zijn nieuwe familie. Brody had gelijk gehad. Hij was bang geweest. Of misschien had hij simpelweg op de juiste vrouw gewacht. Hoe dan ook, hij zou het liefst de rest van zijn leven op Teaberry Farm blijven wonen – de plek waar wensen uitkwamen en families werden gevormd.

Ach, het zou niet uitmaken waar hij woonde, zolang Gwen maar bij hem was.